SanteLOGie

Kan De Pesjun misschien weg?

Ik heb de voorstelling de laatste jaren wel eens bekeken, maar ik kon er met de beste wil van de wereld niet veel anders in ontdekken dan een poging tot verhollandsing van het commerciële Amerikaanse religebeuderen. Waarvan Billy Graham nog een van de keurigste propagandisten was.

Ik moest steeds vaker denken aan de dagen waarop twee engerds in driedelig kostuum hun mormonisme kwamen aanbieden aan de voordeur. Ik vond een kaartje op de deur met de tekst ‘Niet aanbellen, we zijn al bekeerd’, net iets te jolig.

En dan heb ik het nog niet over de groepen somber voor zich uit kijkende Heiligen der Laatste Dagen die ik in mijn buurt zag opdagen; waarvan je wist dat het hen er vooral om ging hun voorraad bedrukt papier, onder andere geheten De Wachttoren, zo duur mogelijk aan de man te brengen. Ze hadden het zelf voor veel geld moeten afnemen bij hun kerkelijk genootschap en om hun bloedjes van kinderen nog een boterham te kunnen aanbieden moesten ze uitentreuren en vastbesloten langs de deuren leuren.

Het enige dat ze er als laatste redmiddel nog tegen konden doen: hun kinderen niet inenten tegen polio.

Dat schijnt enorm te schelen, in de bedrijfskosten.

En De Pesjun, dat is daar ook zo’n uitwas van.

En het is niet eens erg origineel, van je enigszins sleets geworden godsdienst een soort musical te maken, waar de eenvoudige boerenlul in de straat nog wel eens wakker voor wil worden – zie het onbegrijpelijke succes van de musical Soldaat van Oranje.

Nee, het is al veel eerder vertoond, zelfs van heel lang geleden kun je de voorbeelden oplepelen. De Middeleeuwse wagenspelen, Mariken van Nieumeghen, dat soort dingen, het is van alle tijden.

En natuurlijk onze eigen bietmis uit de jaren zestig, een gitaar, een drumstel, met twee jongens of meisjes die helaas niet waren toegelaten tot het conservatorium, ze maakten van het stuiptrekken van de roomsche kerken in die mooie, alweer zo lang achter ons liggende tijd nog iets om te lachen en er waren zelfs enkele pubers die uit een omgekeerde soort balsturigheid erheen gingen. Nooit meer iets van gehoord.

Maar na al die plaatsen in het land die voor hun toeristische inkomsten wel iets zagen in dat plastic kruis met binnenverlichting en Miss Kinnebak als Maria, was De Pesjun deze week dan eindelijk thuis.

Ik las met belangstelling dat in de Bijlmer ongeveer honderdvijftig, ja u leest het goed, 150 kerkgenootschappen actief zijn en dat men in De Pesjun een goede gelegenheid zag om nog eens de aandacht te vestigen op de Bijlmerramp, waarbij een Israëlische – zeg maar joodsche – 747 twee oerlelijke flatgebouwen met de grond gelijk maakte.

Ik heb deze keer maar niet gekeken, men kan de religieuze omroepen EO, KRO en NCRV ook te veel gunnen, en dus heb ik niet kunnen waarnemen of de mannen in witte pakken ook aanwezig waren. Maar hoe dan ook: ik vond opeens dat De Pesjun echt thuis was en voor mij ook echt thuis mag blijven.

En jongelui van de publieke omroepen, vinden jullie niet dat we die waanzin nu al minstens driemaal te vaak hebben moeten aanschouwen?

Volledigheidshalve: ook met die andere Pesjun, die van J.S. Bach, kan het intussen ook wel een beetje kalmer aan.

Dit is mijn uitspraak, en hiermee zult u het moeten doen.

_________

hhBest

Boek & Film 

Gaskraan dicht, mijnen open

Door Peter Stiekema

Persoonlijk heb ik een hekel aan 1 april. Al die flauwe grappen die over de mensen worden uitgestrooid. 'Meneer, uw schoenveter zit los', meneer uw gulp staat open', 'mevrouw, u liet net een briefje van honderd vallen.' Deze column bevat dus geen 1-aprilgrap, maar is bloedserieus.

Afgelopen week heeft het kabinet een belangrijke beslissing genomen. De Groningse gaskranen gaan dicht. Een buitengewoon kostbare operatie, waar het kabinet helaas geen kostenpraatje aan kan hangen. Ik schrijf bewust kostenpraatje en geen kostplaatje, want de kostenplaatjes in dit land slaan meestal nergens op en vallen in de regel honderd procent (of meer) hoger uit.  Ook over wie een en ander gaat betalen, daar zwijgt het kabinet in alle talen, maar de uitkomst is wel bekend: de belastingbetaler, en wel de binnenlandse, want als je in het buitenland woont en aandeelhouder bent, zal het zo'n vaart niet lopen. De buitenlandse belastingbetaler kreeg al een douceurtje van 1.4 miljard, dat we prima voor de anti-aardgasoperatie hadden kunnen gebruiken (en nog, indien er in de Tweede Kamer politici hadden gezeten met ballen - of iets soortgelijks - in hun respectievelijke broeken).

Nou heb ik een vriend in Amerika, die toevallig dezer dagen in Europa is. Nou ja, toevallig is het nou ook weer niet. Slim Merrick, zo heet die vriend, is hoogleraar Mijnbouw en industriële Samenleving aan de prestigieuze universiteit Yale, (een van de Amerikaanse topuniversiteiten, behorend tot de Ivy League). Hij is bij mij op bezoek, onder meer in afwachting van gesprekken met Donald Tusk en minister Wiebes van Economische Zaken. Merrick is namelijk een expert op het terrein van de mijnbouw en wat te doen als die mijnen gesloten zijn/worden, in relatie tot het energiegebrek in de wereld. Slim (voor alle duidelijkheid in de States en Mexico een normale voor- en achternaam, zo is Carlos Slim een van de rijkste mensen op aarde en de Mexicaan Carlos Dom een van de armste)  is er van overtuigd dat ook in gesloten mijnen nog voldoende energie te halen is. In Limburg en de aangrenzende buurlanden, maar ook elders in de wereld  zouden volgens Merrick grondstoffen te vinden zijn die het verlies aan aardgas zouden kunnen compenseren. Op basis van zijn onderzoeken is bijvoorbeeld in de VS het zoeken naar schaliegas tot grote hoogten gestegen. Maar dat heeft weer schadelijke gevolgen voor het milieu. En dat willen we hier terecht niet. Alhoewel het scheelde, onder de vorige minister van EZ, Henk Kamp, maar een haartje of een gebied tussen Eindhoven, Den Bosch en pakweg Helmond, zou, in ieder geval voor een deel, aan de zucht naar energie zijn opgeofferd.

Slim Merrick denkt dat er nog voldoende energie uit de mijnen in Limburg te halen is, bij voorbeeld door het op grote diepte oppompen van warm mijnwater en het vergassen van nieuw aangeboorde steenkool vlak buiten de gangen van oude mijnstelsels. Hij denkt daarbij met name aan de oude, nooit geëxploiteerde Beatrixmijn bij Vlodrop als proefexploratiegebied. Inmiddels heb ik contact opgenomen met de diverse besturen in deze provincie en ik krijg enthousiaste reacties voor Merricks' ideeën. Nou hoef je daar nu ook weer niet zo van op te kijken, want hier in Limburg is men geneigd overal in te trappen. Denk bij voorbeeld maar aan die Algerijn, die met het oprichten van Maastricht Airlines op de proppen kwam en prompt een tonnetje of negen aan subsidies kreeg uitgedeeld. Uiteraard is Maastricht Airlines nooit van de grond gekomen (flauwe woordspeling, Peter) maar met de ideeën van professor Merrick ligt dat toch wel anders. Hij is een echte slimmerik. We zullen zien.

Mark wast donderdags de voeten

Door Peter Stiekema

Het is slechts bij intimi bekend, maar al sinds het aantreden van het eerste kabinet Rutte wast Mark op de donderdag voor Pasen, direct na de ministerraad, de voeten van de ministers en staatssecretarissen. De bedoeling is om een intieme, maar loyale sfeer te creëren. Loyaal naar elkaar, maar (en dat vooral) naar Rutte zelf. De eerste keer dat hij de voeten van zijn kabinetsleden waste, de donderdag voor Pasen 2012, maakte hij een vergissing. Hij waste de voeten voor de  lunch van het kabinet en dus kon hij na afloop geen hap meer door de keel krijgen.

Die voeten vielen namelijk nogal tegen. Vooral die van de minister Van Onderwijs, Maria van der Hoeven. Zij deed haar naam echt eer aan. Maria had zo mee kunnen draven tijdens de races op Duindigt. Misschien niet als paardje de voorste, maar toch... En ook de film 'Theo en Thea en het Tenenkaasimperium' had ter plekke in slechts vijf minuten kunnen worden opgenomen.

Dit jaar was het anders geregeld. Geassisteerd door twee Kamerbedienden, die af en aan zeulden met bakken schoon water en handdoeken, verrichtte hij zijn werk. Hmm, voetje maat 34. Dat moest de minister van Defensie zijn. Die had zelfs in dat kleine maatje nog ruimte over om in elke schoen voorin twee VVD-folders te proppen.

En wat een voeten en schoenen waren dat nou toch. Paars met witte stippen, een oranje randje en lange punten. Sapperdeflap, het leken wel clownsschoenen. Op die bokkenpoten zou zelfs Beëlzebub nog jaloers worden, zo mijmerde hij verder.  Ach, natuurlijk, collega De Jonge. Toch even tegen moeder zeggen dat ze geen  bokkenpootjes bij de thee moet serveren, Tweede Paasdag, glimlachte hij. En ook de Limburgse kaas kan beter in de koelvitrine van Appie Happie blijven liggen.

Jammer dat collega Halbe Zijlstra, zijn trouwe adviseur tijdens de formatie, dankzij de Poetin-soap geen deel meer uitmaakte van het kabinet. Halbe had hij graag de voeten willen wassen. Maar bij nader inzien, zijn bijnaam Halve Zoolstra doet niet echt veel gevoel voor persoonlijk hygiëne vermoeden. Misschien wel beter zo. Stef Blok is in alles heel zuiver op de graat. Een echte ambtenaar Dorknoper. Met zijn voeten zal wel niet veel mis zijn. En Mark hapte opgelucht naar adem. Op naar de lunch. 

Zou het eigenlijk niet beter zijn (geweest) als Mark de ministers en staatsecretarissen wat vaker de oren wast of had gewassen, zeker die van de klunzen op Justitie en Defensie in het vorige kabinet?

Vergif uit Rusland?

Door Peter Stiekema

Wie is nou echt de moordenaar, c.q. vergiftiger van voormalige Sovjet-spionnen in Engeland en directe omgeving? Ik zou het niet weten, want ik ben geen contraspion, laat staan een echte. Uiteraard heeft het huidige Rusland onder leiding van Poetin zich ontwikkeld tot een schurkenstaat. Waar anders heeft Poetin zijn geschatte vermogen van ongeveer 7 miljard euro, we kijken niet op een eurootje meer of minder, vandaan? Maar om nou, zonder al te veel bewijs, te beweren dat Rusland de schuldige is, gaat misschien toch iets te snel.

Zoals we allemaal weten is Rusland in een ernstig grensconflict gewikkeld met Oekraïne, of andersom. Beide staten beschuldigen elkaar overal van, maar ook Oekraïne is allesbehalve zuiver op de graat. Wie heeft nu dat vliegtuig neergeschoten? Rusland, of toch Oekraïne? Zou het in het belang van de ex-Sovjetstaat Oekraïne zijn om daar de voormalige partner Rusland van te beschuldigen en zo in een betere relatie te komen met bij voorbeeld de EU en de NAVO? Het in Salisbury gebruikte vergif komt onomstotelijk uit de voormalige Sovjetunie, maar daar hoorde Oekraïne toch ook toe? En voor Oekraïne is het van het grootste belang om Rusland zo diep mogelijk in diskrediet te brengen. Vervolgens begint er een vreemd uitruilspel van diplomaten van GB, hun bondgenoten en de Sovjetunie. Ons land doet ook twee duiten in het zakje. Resultaat uiteindelijk nul. En hoe nu verder? Koude oorlog, weer gaan hamsteren met uitzicht op een totale oorlog? Ergens in Europa, of elders in de wereld, zou toch iemand met verstand moeten zijn, die zo'n zinloze situatie kan voorkomen?

Nog even naar Nederland zelf, dat altijd bereid is de grootste gemene deler in dit conflict te volgen. We gaan barre tijden tegemoet begrijp ik. Cv-gasketels zijn vanaf 2021 definitief van de baan, vervanging kost het twee- tot vijfvoudige (tot 9 mille per huishouden) zo hebben anderen voor mij uitgerekend. Intussen wachten we al sinds de regeringsverklaring van eind 2017 op 'meer geld in de beurs', maar dat komt er maar niet van en ondertussen is er nog niemand in Den Haag die mij wel kan vertellen, wanneer dat geld er komt . En wie gaat mij in 2021 compenseren voor die veel duurdere energievormen. Of moeten we toch maar wat extra gas bestellen in Rusland? Als daar de boel ernstig verder wordt vervuild, zal ons immers een zorg zijn.

Overwegingen bij een teraardebestelling

Zelf roep ik wel eens dat ik wel naar de snijkamer op de universiteit wil, wanneer volgens de regels van de kunst is vastgesteld dat ik echt nergens meer heen ga. Of doet u mij maar in de Kliko bij het restafval. Of nee: het chemisch afval is beter, je moest eens weten hoeveel medicijnen ik slik, nog afgezien van alle kwik, antibiotica en pcb’s die ik binnen krijg van gezonde groenten, vlees en vis. En fijnstof. En rondvliegend plastic.

Maar zo’n begrafenis als die van maandag, dat is natuurlijk ook niet te versmaden. Zeker als het je moeilijk valt je voor te stellen dat uitgerekend jij die keurige en peperdure uitvaart hebt besteld en er, volgens de bij mij sinds jaar en dag overwegende opvattingen, in het geheel geen weet van zult hebben, zie verder de eerste alinea.

En toch.

Een aarzelend zonnige lentedag, een schilderachtig Zuid-Limburgs dorpje, een heus landgoed waar beroemdheden hebben gelogeerd – nou ja, niet veel anders dan Bush junior en de Rolling Stones, maar wie kan dat anders allemaal betalen?

En dan die pas gerestaureerde kerk van Sint Gerlachus op dat landgoed, zo authentiek achttiende-eeuws dat je verbaasd constateert dat de kerk een telefoonnummer heeft en een website.

Links in de kerk wandschilderingen waarop je allerlei activiteiten van Sint Gerlach ziet, rechts ook, maar helaas heeft de schilder daarvan, de ongedateerde Schöpf, niet opgelet toen het op school over Leonardo da Vinci ging. Ik druk me behoedzaam uit.

Als het dan toch een klassieke begrafenis moet zijn, dan maar helemáál. En inderdaad, iedereen was in het zwart, hetgeen ik wel stemmig vind – het personeel van de begrafenisonderneming was ook goed gecast en de lijkwagen was een Lincoln Continental uit 1997. Helemaal in orde.

De begrafenis had Griekse trekjes, en dus zong een schitterend Byzantijns koor tijdens de mis. Ook passend en rechtvaardig, zelfs het gedragen gezongen ‘God behoede onze tsaar’. (Bekend van drs P. en van de 1812 Festival Ouverture van P.I. Tsjaikovskij.)

Daarna nog een familiegraf op een stijlvolle begraafplaats en een intiem noenmaal.

Intussen stonden wij in een klein kringetje voor de kerk. Wij, een voormalige sportredacteur, een voormalige redactiesecretaresse, een huidige onderzoeksjournalist, een voormalige wetenschapsredacteur en een voormalige archivaris. Een voormalig kunstredacteur was al veel eerder vertrokken uit ‘militant agnostische’ overwegingen.

We constateerden dus dat er opnieuw weinigen van de oude redactie waren komen opdagen, bij vorige begrafenissen waren het er meer geweest – ik kon niet meepraten omdat ik ze ook niet allemaal bezocht had. Ik kon wel uit een ander vaatje tappen, namelijk over die ene begrafenis waar ik als enige namens de redactie was geweest. Ik was er natuurlijk vooral namens mezelf, altijd tuk op een klein reünietje. Wel werd gememoreerd dat bij de laatste begrafenis waarop ik de thans overledene voor het laatst had gezien, wel zeker tien collega’s aanwezig waren, maar ja, daarvan waren er enkele sindsdien, alweer elf jaar geleden, echt definitief verhinderd te komen of daarvoor iets minder bij de tijd – ik druk me opnieuw omzichtig uit.

Volgende keer maar eens beslissen wie als laatste het licht uitdoet.

Daarna was het tijd om ons weegs te gaan en ik wandelde door het uitbottend lenteweer naar mijn fout geparkeerde auto, waar geen bekeuring op zat, zodat ik opgeruimd aan de thuisreis begon, opgewekt in mijzelf mijn lijfspreuk prevelend: ‘Als je na de begrafenis nog gezond en wel naar huis kunt, is er in principe niets aan de hand.’

Nog een probleem: wie vertaalt dit even voor mij in het Latijn?

_________

hhBest

Boek & Film 

Een ouderwetse journalist uit de vorige eeuw

Frits Schils, dat was nou eens een echte ouderwetse journalist. In de betekenis van: vooroorlogs degelijk. Het is alweer bijna 11 jaar geleden dat ik hem voor het laatst zag, bij de begrafenis van een andere collega, en nu hoor ik via via dat hij ook overleden is. Hij was op Eerste Kerstdag 85 jaar geworden. Frits’ vader was journalist, evenals zijn broer Jan.

Ruim een kwart eeuw, tussen 1967 en 1992 hebben we in elkaars directe omgeving gewerkt bij het Limburgs Dagblad – eerst elkaar afwisselend als redacteur binnen- en buitenland, later bleef hij dat doen, en hij was vooral redacteur buitenland.

Frits was zo’n journalist die volledig kon opgaan in zijn onderwerpen. Hij was nog vóór hij bij de krant kwam werken een groot reiziger op de Balkan. Hij trouwde dan ook de Griekse Aphrodite uit Saloniki en hij sprak uiteraard vloeiend Grieks. Zijn vrouw placht hem tijdens zijn werk uitvoerig te bellen, waarbij je Frits enkele tientallen keren nè, nè, nè hoorde zeggen – een vaste grap was dat dat we dan riepen: ‘Frits, wat doe je toch negatief tegen Aphro’, hoewel we natuurlijk allemaal wisten dat nè het Grieks woord voor ja is.

Hij was natuurlijk vaak in Griekenland, met name in de vakanties in Volos, waarbij hij ook veel journalistengeluk had: ik herinner me het misschien niet helemaal accuraat, maar het staat me voor de geest dat hij vanuit een hotelkamer in Athene getuige was van de militaire staatsgreep in Griekenland in april 1967 en mutatis mutandis ook van de Turkse invasie van Cyprus in juli 1974; maar de wankelheid van een verouderend geheugen speelt mij hier parten: in april 1967 werkte ik niet eens bij het LD, dus neem dit hele stukje met een korreltje zout.

Waar mijn geheugen me ook in de steek laat: de grote trots van Frits was zijn interview met en voormalige premier van Griekenland, ik meen in Parijs, waaruit bleek dat de val van het kolonelsregime aanstaande was. Was dat Karamanlis? Of Papandreou? Ik kan het zo snel niet vinden.

Wat ik wel zeker weet is dat Frits een journalistieke prestatie van formaat leverde met zijn herhaalde bezoeken aan Albanië. Dat land aan de Adriatische Zee was in die periode het Noord-Korea van Europa: een volledig van de buitenwereld afgesloten streng stalinistische staat van armoedzaaiers, die zuchtte onder de laars van dictator Enver Hoxha. Frits placht altijd Hodzja te schrijven, die spelling ontleende hij vermoedelijk aan Duitse kranten. Over zijn reizen met spannende grensovergangen kon hij smakelijk vertellen en uitvoerig schrijven – opmerkelijk was natuurlijk dat Frits niets moest hebben van het in het land heersende stalinisme, maar dat hij wel van het land hield, zoals vermoedelijk van alle landen op de Balkan.

Een ander onderwerp dat Frits Schils groot maakte voor de krant (en voor de kranten van de GPD) was de voorgenomen vestiging van een basis voor AWACS-verkenningsvliegtuigen op een vliegbasis in West-Duitsland, zo dicht aan de grens dat Frits’ zomerhuis in Schinveld stond te daveren als de vliegtuigen opstegen van de basis.

In Schinveld en omgeving ontstond onder de bevolking groot verzet tegen de komst van de gruwelijke lawaaischoppers, maar Frits vond het allemaal veel te mooi, die enorme vliegtuigen en dat lawaai en die moderne techniek en schreef er fris en vrolijk over (en gelijk had hij, vond ik – al was ik zelf wel, in tegenstelling tot Frits, tegen de NAVO, natuurlijk, maar vóór spectaculaire vliegtuigen).

Frits was gewoon een oergezellige man. De zeer frequente feestelijke bijeenkomsten in Griekse restaurants in Zuid-Limburg staan me nog levendig voor de geest, compleet met bouzouki-concerten, dansen op de tafel en kapotgooien van serviesgoed. En hij was een familieman die dapper standhield tegenover zijn formidabele echtgenote en drie stoere dochters.

Maandag 26 maart om 11.30 is de begrafenis in Houthem-Sint Gerlach.

_______

De cartoon van Frits maakte collega Karel Gerrits in 1981. Op de onderste foto Frits bij zijn afscheid van de krant in oktober 1992.

_________

hhBest

Boek & Film 

Het feest van ónze boeven

Smolders in Tilburg, De Mos in Den Haag, Palmen in Brunssum, Peters/Van Rey in Roermond – als er één principe kenmerkend is voor de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen, dan is het wel: hij is wel een boef, maar hij is vooral ónze boef. En dan heb ik, gemakshalve, alleen de meest voor de hand liggende figuren genoemd en de mate van geboefdheid per persoon laat ik even liggen, in afwachting van nadere instructie.

Ik ga er daarbij vanuit dat op veel méér lijsten types voorkomen die je, als je de vrije keuze had, liever niet op een winteravond in een donker steegje zou tegenkomen, maar het mooie is: met al deze figuren heb je weinig te maken cq geen last van, wanneer je niet in Tilburg, Den Haag, Brunssum of Roermond woont.

Wat dat betreft is de zoveelste verkiezing bij acclamatie van een dictator in Rusland of door Facebook van een geestelijk gestoorde president in Amerika veel dreigender. Per slot van rekening gaan die twee over een ongezellige hoeveelheid kernwapens, en gaan alle genoemde gemeentelijke machthebbers toch voornamelijk over de lantaarnpalen en de hondendrollen.

Hetgeen niet wegneemt dat de Nederlandse politiek zich in toenemende mate van mij aan het vervreemden is – maar hoe lang is dat al niet aan de gang en bovendien: het geeft je, althans mij, een prettig gevoel van exclusiviteit.

Bij mijn stembusgang gisteren nam ik de stempas voor het referendum niet mee, en dat is geheel consistent met mijn beleid dat gebaseerd is op de stelling dat referenda niets met democratie te maken hebben. Lees er het stuk van Maarten van Rossem er maar op na, hier.

De wet op de inlichtingendiensten is nota bene door het door het Nederlandse volk vorig jaar gekozen parlement in beide lezingen goedgekeurd en dus aangenomen, en dan hebben diezelfde kiezers er nu toch bezwaar tegen, waarbij moet worden aangetekend dat zelfs mensen die een 8 hadden voor begrijpend lezen er weinig sjokola van konden maken.

Met de overheid moet je altijd uitkijken, zeker waar het betreft je poen, maar ik kies er veiligheidshalve, letterlijk veiligheidshalve toch voor om uit te gaan van de stelling dat de AIVD niet meer dan het hoogst noodzakelijke zal ondernemen tegen brave burgers: de dienst heeft wel iets anders te doen en doet dat tot nu toe goed – de laatste politieke aanslag is alweer bijna veertien jaar geleden.

In het stemlokaal bood ik mijn stempas voor de gemeenteraadsverkiezingen aan. ‘Alleen de gemeenteraad’, mompelde de mevrouw achter de tafel tegen de mevrouw naast haar. Vóór haar lag al een hele stapel afgewerkte stempassen voor het referendum.

Ik kreeg de enorme lap papier met de namen op wie ik kon stemmen en het was heel eenvoudig: zonder het potlood te bevochtigen maakte ik het rondje rood van de eerste van lijst 1, helemaal linksboven.

Ik draaide me om en liep naar de stembus. ‘Alleen gemeenteraad?’ vroeg de vierde mevrouw van het stembureau, en maakte aanstalten op te staan om mij te helpen bij het vinden van de juiste stembus en het daarin deponeren van dat ene stembiljet.

Ik was haar gelukkig net voor, hij zat er al in voor ze echt overeind kon komen.

Dat is pas echt bedreigend: wanneer je aangezien wordt voor een ouwe demente gek, die de stempas voor het referendum vergeet mee te nemen en ook verder van god noch zure peren weet.

__________

hhBest

Boek & Film 

Het einde van de democratie

Door Peter Stiekema

Wie geprobeerd heeft de discussie op onder meer televisie en in dagbladen over de gemeenteraadsverkiezingen te volgen kan (bijna) niet anders dan twijfelen aan het democratisch gehalte van onze zogenaamde democratie. Zelden zulke ordinaire scheldpartijen gezien, zowel op gemeentelijk - als op nationaal niveau

Neem de ruzie tussen A. Pechtold en G. Wilders. Dat ging niet over de gemeentelijke politiek in pakweg Tuitjehorn, maar over het accepteren van een appartement  van een Canadese oud-ambassadeur door Pechtold in Scheveningen.

Een schande vond Wilders, die enkele dagen tevoren nog met de nodige egards was ontvangen door de niet bepaald als democratisch bekend staande Russische president Vladimir Poetin en bijna tot ereburger van Sint Petersburg, Omsk en Vladivostok was benoemd, met de daarmee gepaard gaande versierselen. Of Geert moet een Halbe Zijlstra hebben gemaakt, dat kan natuurlijk ook.

Uiteraard zat Pechtold  volkomen fout met het accepteren van het appartement en vooral ook door het zwijgen daarover, maar met de gemeentelijke politiek had het allemaal weinig te maken. Dat het 'maar' om een plekje van 50 vierkante meter ging, zoals Pechtold Wilders toevoegde, maakt het nog een beetje erger. Velen in  de Randstad zouden daar een antidemocratische moord voor doen. Om over prins Bernhard jr. maar te zwijgen. Die is sowieso al eigenaar van een Oranje stadscamping, maar daar hoor je geen politicus over.

De bemoeienis van allerlei landelijke kopstukken met wat er in de diverse gemeenten zou moeten gebeuren, zonder daar over al te veel kennis te beschikken, maakt het allemaal des te pijnlijker. Blijf in Den Haag, Rutte c.s. en probeer eindelijk de in regeerrakkoord en Troonrede gedane beloften aan het volk – lastenverlichting, meer aandacht voor ouderen, gezondheidszorg en onderwijs – eens waar te maken. Je hoort ze er niet over, evenmin als je een partij als 50plus nog in beweging krijgt om iets aan de problemen en achterblijvende inkomens van ouderen te doen.

De bakermat van de democratie was Griekenland, lees Athene. Uit het oud-Grieks vertaald betekent democratie zoiets als het volk regeert, enigszins versimpeld, ik geef het meteen toe. Dat is destijds uiteindelijk uitgelopen op een grenzeloze mislukking, waaraan in 31 voor Christus, toen de Romeinen het zelfbestuur overnamen, een roemloos einde kwam.

Kijk eens wat er heden ten dage in Nederland gebeurt. Alleen als er verkiezingen zijn zie je nog her en der over elkaar heen buitelende politici, meestal op een plek waar ze niets te zoeken hebben, maar waar ze straffeloos van alles beloven. Als er pogingen worden gedaan om het volk echt inspraak te geven, bij voorbeeld via referenda, dan geeft de politiek niet thuis. Zeker niet als de uitslag de reaguurders niet welgevallig is.

Neem het referendum over het EU-handelsverdrag met Oekraïne. Dan benadrukken Rutte en zijn gezelschap dat een dergelijk verdrag geen opmaat is voor een lidmaatschap van dat land in de EU. Ondertussen weten wij wel beter. Mocht de uitslag van het referendum over de sleepwet de regering onwelgevallig zijn, dan gaat ook dit referendum in de verdwijnput.

Daarmee raakt het democratisch troetelkindje van Democraten 66 definitief uit het zicht.

In feite is van democratie eigenlijk al langer geen sprake meer. Met partijen als CDA, SGP, ChristenUnie. DENK en Nida komt een theocratie steeds dichter bij, waarbij de invloed van enkele van deze partijen op de regering Rutte niet over het hoofd mag worden gezien. En over het democratisch gehalte van de islamitische partij DENK nog het volgende: Journalisten van NRC en Telegraaf waren niet welkom bij de festiviteiten op de verkiezingsavond. Tsja.

Wüst met pensioen gestuurd

Door Peter Stiekema

Het was u misschien niet zo opgevallen, maar Nederlands beste schaatsster aller tijden, Ireen Wüst, is te oud. Althans dat vindt haar sponsor, JustLease. Ireen won dit jaar nog goud, zilver en brons op de Olympische Spelen, staat ver bovenaan in het medailleklassement van de meest succesvolle Nederlandse Olympiërs, maar met haar 31 jaar krijgt ze geen contract meer bij JustLease, een onderdeel van Terberg Leasing.  We zetten het er maar bij en wrijven het de heren nog even extra in, met vers gevallen ijskoude sneeuw.

Ze kreeg deze betreurenswaardige mededeling, kort voor de wereldkampioenschappen schaatsen in Amsterdam, van haar coach Rutger Tijssen te horen. Het ideale moment, kortom, om een geconcentreerde topsporter in de vernieling te helpen. Over empathie zullen we dan maar zwijgen. Extra treurig is dat ze in april 2015 het team zelf, met eigen geld, oprichtte. Pas eind 2015 sprong JustLease op de toen al rijdende trein van machiniste Ireen. Aanvankelijk was JustLease van plan sowieso te stoppen, maar kennelijk denkt men daar nu anders over. Dat mag, maar dan schop je toch niet je beste schaatser naar buiten.

En met wie gaan ze dan verder? Antoinette de Jong, de wat hautaine tweede vrouw  van de ploeg, is de afgelopen vier jaar eigenlijk nauwelijks beter geworden. Ze schaatste zowel in Zuid-Korea als in Amsterdam alsof er lijm onder haar ijzers zat. Of  rekenen ze misschien op Jorien ter Mors, die heeft laten weten te gaan allrounden en als ik het goed begrijp, nog op zoek is naar een nieuwe ploeg, want veel sponsors gaan, of denken er over, te stoppen. En Jorien is 28 en kan nog zeker vier jaar mee, tot de spelen van 2022. En een jaar of vijf geleden liet ze zien dat ze ook de drie en vijf kilometer uitstekend beheerst, als ze zich erop toelegt.

Er is niets nieuws onder de zon, want wat Ireen nu is overkomen is al eerder gebeurd met een Olympische kampioen. In 2006, direct na het behalen van een gouden medaille op de Olympische Spelen van Turijn, kreeg Bob de Jong te horen dat zijn contract bij Team Telfort niet zou worden verlengd. Te oud. Vier jaar later, in Vancouver haalde De Jong nog brons op de tien kilometer. En nu is hij succesvol bondscoach in Zuid-Korea. En van Telfort hoor ik niet zo veel meer.

Gelukkig laat Ireen zich niet zo snel kisten. Ook in de komende vier jaar zal ze nog in staat zijn om medailles te winnen op de internationale kampioenschappen. Maar dan moet ze wel een goede sponsor hebben. Kortom, grijp uw kans, smeedt de ijzers terwijl ze nog heet zijn. Om niet te zeggen gloeiend.

PS: Inmiddels heeft JustLease laten weten toch te stoppen met sponsoring, maar de ophef rond Ireen Wüst erg vervelend te vinden. Ben blij dat ik nog een klein steentje des aanstoots heb kunnen bijdragen.

Hoe krijg je zo’n salaris óp?

Drie miljoen euro, dat is een mooi salaris.

Cijfers en getallen (ik weet zo snel het verschil niet) zijn rare dingen. Want de Volkskrant heeft uitgerekend dat Ralph Hamers van de ING geen drie miljoen, maar 3.045.000 euro gaat ‘verdienen’. Die 45.000 euro die meestal onvermeld blijft zou een aantrekkelijk brutosalaris kunnen zijn voor menig papierschuiver bij ING. En wat ook onvermeld blijft: of Ralph over al dat geld ook de volle mep inkomstenbelasting betaalt, of vallen die aandelen en bonussen daar dan weer niet onder?

En hoeveel is drie miljoen eigenlijk? Mijn bruto pensioen bedraagt net iets meer dan één procent van dat bedrag, en ik geef eerlijk toe: het zou wat mij betreft ook anderhalf procent van drie miljoen mogen zijn. Je kunt het ook anders zien: ik zou, onder voortzetting van mijn huidige inkomen, honderd jaar nodig hebben om één jaarsalaris van Ralph op te maken.

En laten we wel wezen: er zijn captains of industry genoeg, ook in Nederland, die echt meer, veel meer toucheren. En de echte winnaars zijn degenen van wie niet te traceren is hoe ze zo stinkend rijk zijn geworden.

Maar bij mij rijst vooral de vraag: is er een redenering mogelijk volgens dewelke iemand echt ruim drie miljoen euro per jaar nódig heeft om rond te komen? Of gaat het helemaal niet om rondkomen? Ik bedoel: hoort Ralph tot een categorie mensen die niet hoeven rond te komen, maar gewoon door 24 slaven in een draagstoel rondgedrágen worden?

Ik doe niet mee aan loterijen, omdat het vaststaat dat de kans dat je iets van enige betekenis wint, heel dicht in de buurt van nul komma niks komt. De kans om dood te vallen met een gloednieuwe en door en door geteste kwaliteitslift met twee verdiepingen is aanzienlijk groter.

Maar dromen mag.

Als ik drie miljoen zou winnen in de loterij zou dat, maar dat ligt natuurlijk mede aan mijn gevorderde leeftijd, ruim voldoende zijn om de rest van mijn leven in grote weelde door te brengen.

Voor mij zou de weelde vooral bestaan uit het volledig vermijden van het gebruik van openbaar vervoer te land, ter zee en in de lucht.

Wat leuke reisjes naar plaatsen met een beschaafd hotel met een goede keuken, op een plaats in de zon met een strand om op te liggen en een mooi pijnbos om in te wandelen. Alle boeken kopen die ik maar nodig denk te hebben.

Maar ja, ik vrees dat ik op die manier geen drie miljoen op krijg. Het moet namelijk verschrikkelijk zijn om drie miljoen als salaris te hebben. Ik veronderstel dat Ralph er ook nog wat voor moet doen, hoewel hij natuurlijk voor de vervelendste karweitjes zijn mannetjes en vrouwtjes heeft. Maar hij zal daarmee dus toch wel een aantal uren per week of zelfs per dag wordt afgehouden van dat hotel met die fijne keuken en dat mooie strand. Vergaderen met Jeroen en Jan-Peter, ik noem maar iets.

Die drie miljoen komen nooit op, en volgend jaar alwéér zo’n poet.

Ja, je kunt het op de bank zetten, maar niet op de eigen bank natuurlijk, want die geeft nauwelijks rente.

Nee, je moet wat je overhoudt beleggen, en de voorzitter van de Raad van Commissarissen van de ING, Jeroen van de Veer, ex-Shell, die geeft net zo makkelijk een gratis adviesje voor een solide belegging die alwéér een hoop poen opbrengt.

Maar goed, weet ik veel wat voor mens Ralph is, al komt hij oet Zumpelveld. Die vindt het misschien het hoogste goed om zijn eventuele kinderen hun hele verdere leven zonder iets uit te voeren te laten genieten van zijn oude geld, als opa alweer een tijdje vredig rust op het kerkhof van de Remigiuskerk.

Nou ja, daar hebben we natuurlijk wel iets aan. Niet veel, maar toch iets.

Hee, een brief van de Belastingdienst. Uit de inhoud blijkt dat een ook al onderbetaalde ambtenaar van die dienst enkele kostbare uren heeft besteed aan het uitzoeken van een kleine onregelmatigheid in mijn aangifte over 2016. Of ik maar 124 euro wil bijbetalen.

Ik denk dat Ralph daar nooit last van heeft. Gek hè, dat ik dat denk.

______

hhBest

Boek & Film