Drie miljoen euro, dat is een mooi salaris.
Cijfers en getallen (ik weet zo snel het verschil niet) zijn rare dingen. Want de Volkskrant heeft uitgerekend dat Ralph Hamers van de ING geen drie miljoen, maar 3.045.000 euro gaat ‘verdienen’. Die 45.000 euro die meestal onvermeld blijft zou een aantrekkelijk brutosalaris kunnen zijn voor menig papierschuiver bij ING. En wat ook onvermeld blijft: of Ralph over al dat geld ook de volle mep inkomstenbelasting betaalt, of vallen die aandelen en bonussen daar dan weer niet onder?
En hoeveel is drie miljoen eigenlijk? Mijn bruto pensioen bedraagt net iets meer dan één procent van dat bedrag, en ik geef eerlijk toe: het zou wat mij betreft ook anderhalf procent van drie miljoen mogen zijn. Je kunt het ook anders zien: ik zou, onder voortzetting van mijn huidige inkomen, honderd jaar nodig hebben om één jaarsalaris van Ralph op te maken.
En laten we wel wezen: er zijn captains of industry genoeg, ook in Nederland, die echt meer, veel meer toucheren. En de echte winnaars zijn degenen van wie niet te traceren is hoe ze zo stinkend rijk zijn geworden.
Maar bij mij rijst vooral de vraag: is er een redenering mogelijk volgens dewelke iemand echt ruim drie miljoen euro per jaar nódig heeft om rond te komen? Of gaat het helemaal niet om rondkomen? Ik bedoel: hoort Ralph tot een categorie mensen die niet hoeven rond te komen, maar gewoon door 24 slaven in een draagstoel rondgedrágen worden?
Ik doe niet mee aan loterijen, omdat het vaststaat dat de kans dat je iets van enige betekenis wint, heel dicht in de buurt van nul komma niks komt. De kans om dood te vallen met een gloednieuwe en door en door geteste kwaliteitslift met twee verdiepingen is aanzienlijk groter.
Maar dromen mag.
Als ik drie miljoen zou winnen in de loterij zou dat, maar dat ligt natuurlijk mede aan mijn gevorderde leeftijd, ruim voldoende zijn om de rest van mijn leven in grote weelde door te brengen.
Voor mij zou de weelde vooral bestaan uit het volledig vermijden van het gebruik van openbaar vervoer te land, ter zee en in de lucht.
Wat leuke reisjes naar plaatsen met een beschaafd hotel met een goede keuken, op een plaats in de zon met een strand om op te liggen en een mooi pijnbos om in te wandelen. Alle boeken kopen die ik maar nodig denk te hebben.
Maar ja, ik vrees dat ik op die manier geen drie miljoen op krijg. Het moet namelijk verschrikkelijk zijn om drie miljoen als salaris te hebben. Ik veronderstel dat Ralph er ook nog wat voor moet doen, hoewel hij natuurlijk voor de vervelendste karweitjes zijn mannetjes en vrouwtjes heeft. Maar hij zal daarmee dus toch wel een aantal uren per week of zelfs per dag wordt afgehouden van dat hotel met die fijne keuken en dat mooie strand. Vergaderen met Jeroen en Jan-Peter, ik noem maar iets.
Die drie miljoen komen nooit op, en volgend jaar alwéér zo’n poet.
Ja, je kunt het op de bank zetten, maar niet op de eigen bank natuurlijk, want die geeft nauwelijks rente.
Nee, je moet wat je overhoudt beleggen, en de voorzitter van de Raad van Commissarissen van de ING, Jeroen van de Veer, ex-Shell, die geeft net zo makkelijk een gratis adviesje voor een solide belegging die alwéér een hoop poen opbrengt.
Maar goed, weet ik veel wat voor mens Ralph is, al komt hij oet Zumpelveld. Die vindt het misschien het hoogste goed om zijn eventuele kinderen hun hele verdere leven zonder iets uit te voeren te laten genieten van zijn oude geld, als opa alweer een tijdje vredig rust op het kerkhof van de Remigiuskerk.
Nou ja, daar hebben we natuurlijk wel iets aan. Niet veel, maar toch iets.
Hee, een brief van de Belastingdienst. Uit de inhoud blijkt dat een ook al onderbetaalde ambtenaar van die dienst enkele kostbare uren heeft besteed aan het uitzoeken van een kleine onregelmatigheid in mijn aangifte over 2016. Of ik maar 124 euro wil bijbetalen.
Ik denk dat Ralph daar nooit last van heeft. Gek hè, dat ik dat denk.
______