Door Peter Stiekema
Een van de allerbeste schaatsers, die Nederland ooit gehad heeft, en eigenlijk nog steeds heeft, is Jorien Ter Mors. In 2014 won ze twee gouden medailles op de Olympische Spelen in Sotsji. Op de 1500 meter en in de ploegenachtervolging. Ze was, eind 2013 en begin 2014, ook ijzersterk op de 500 meter en de drie en vijf kilometer. Als ze zich er destijds op had toegelegd, was ze zonder meer wereldkampioen all-round geworden. Maar haar liefde ging uit naar short track, een soort boksen op schaatsen. Daarin gesteund door haar coach, Jeroen Otter. Die bestond het zelfs om meer waarde te hechten aan de bronzen medaille van Sjinkie Knegt tijdens de short track in 2014 dan aan de twee gouden medailles van Jorien op de lange baan.
Na 2014 kende Ter Mors een moeilijke periode, die eigenlijk tot eind 2017 duurde. Ze bleef hinken op twee schaatsgedachten. Langebaan en short track. Tijdens het Olympische Kwalificatie Toernooi (kortweg OKT) was ze niet in vorm en kwalificeerde ze zich met moeite voor de OS in Zuid-Korea. Daar won ze overtuigend goud op de 1000 meter en wel zo glansrijk dat de kenners haar ook goud hadden toegedacht op de 1500 meter. Maar ze mocht niet meedoen wegens haar zwakke OKT en dus won Ireen Wüst, die dat overigens van harte gegund is. Ter Mors vervolgde het Olympisch toernooi op de short track, waar ze nog een – voor haar teleurstellende – vijfde plek behaalde op de 1500 meter.
Destijds, in 2014, hadden er al sportbestuurders dienen te zijn, die haar hadden moeten overreden het short track te laten voor wat het was en haar ervan hadden moeten overtuigen zich uitsluitend op het lange baan schaatsen te richten. Een kwestie van goede coaching. Maar ja, de overredingskracht van anderen was te sterk.
En Jeroen Otter? Hij stinkt. Als een otter.