SanteLOGie

Een leugentje om pestwil

Door Peter Stiekema

Ik sprak onlangs minister Ollongren van Binnenlandse Zaken nog. Ze zat met haar handen in het toch al zo warrige haar. Zij is immers de minister die nepnieuws en andere kletsverhalen te lijf moet. En wat wil nu het geval? Ze is er, via publicaties in de Volkskrant, achter gekomen dat de huidige minister van Buitenlandse Zaken, Halbe Zijlstra, een aantal jaren geleden helemaal geen ontmoeting met de Russische president Poetin gehad heeft in diens buitenverblijf, zoals hij altijd beweerd heeft.  Daar zou hij van de Russische president gehoord hebben wat deze verstond onder een Groot-Rusland, waar hij naar zou streven en  dat ongeveer de omvang heeft van de voormalige Sovjet-Unie. Zijlstra heeft nu toegegeven dat hij daar niet was en dat  hij beweerde er wel te zijn geweest om een echt  aanwezige Nederlander te beschermen. Dat zou om een topman van Shell gaan, maar Shell beweert nu van niets te weten.

Ondertussen staat Zijlstra dus in zijn onderbroek en zit Ollongren met haar handen in het haar. Hoe moet ze dit nou aanpakken om niet haar geloofwaardigheid te verliezen, na haar op z'n zachtst gezegd, onhandige optreden in de richting van Thierry Baudet. En ze heeft het al zo druk met al die hele en halve onwaarheden, waarmee Rutte c.s. de bevolking van het land op trakteert. Zijlstra schijnt zijn nepnieuws enkele weken geleden ook aan premier Rutte te hebben toegegeven, maar die houdt dit al enkele weken onder de oranje schaatspet van Unox. Het is immers nepnieuws, dus waarom je druk maken. En hij kan er nu niet op reageren, want hij zit in Zuid-Korea, met een oranje sjaal om te juichen voor de deelnemers aan de open Nederlandse kampioenschappen schaatsen. Nee, de premier weet pas echt wat belangrijk is.

Kajsa Ollongren geeft ondertussen  op maandag 19 februari een Engelstalige gastlezing (waarom niet in aardbevings-Gronings, dus met trillende stem) over het binnenlandse veiligheidsbeleid, de sleepwet en nepnieuws en terrorisme. Ze heeft daar heel wat uit te leggen, dunkt me. ik zou zeggen komt allen en stel uw kritische vragen.

PS: Uiteraard heb ik nooit met Ollongren gesproken. Dat was slecht een leugentje om pestwil.  

Gaat het een beetje met je IQ, Yernaz?

Vandaag heb ik zin om de verwarring nog groter te maken.

Waar beginnen de gekleurde rassen? Loopt die grens soms dwars door Zwitserland, en door België? Rekent het blanke bazenras van de Randstad Holland de Zeeuwen, Brabanders, Limburgers, Gelderlanders en de rest van Noord- Oost-Nederland tot de gekleurde rassen?

Wat is eigenlijk een ras?

En wat, nu we het er toch over hebben, is een IQ?

Aan de definitie van een ras waag ik me niet, het enige dat ik ervan zou willen zeggen is dat de bevolking van West-Europa en Noord-Amerika, Zuid-Amerika, grote delen van Azië, Australië en Afrika door migratie en onderlinge vermenging helemaal niet meer ingedeeld kan worden in ‘rassen’. (En die onderlinge vermenging is een poging van de evolutie om inteelt tegen te gaan.)

Een bekend voorbeeld zijn de Joden: deze oorspronkelijke bewoners van een westelijk deel van het Midden-Oosten raakten verspreid over Noord-Afrika en Oost-Afrika, het Iberisch schiereiland en Oost-Europa en uiteindelijk over de hele wereld en zijn dusdanig vermengd met alle mogelijke andere bevolkingsgroepen dat zelfs een poging hen een ‘ras’ te noemen, door het lapmiddel van een gemeenschappelijke godsdienst, op niets uitdraait.

Als er geen landen waren die een verondersteld ‘ras’ in een paspoort vermelden – zoals de door en door racistische staat als de Verenigde Staten van Amerika – dan was er (uiteraard buiten Amsterdam) zelfs helemaal geen sprake meer van ‘mensenrassen’. In het Amerikaanse geval heeft men zelfs zijn toevlucht moeten nemen tot het gebruik van de in de achttiende eeuw door een Duitser gefantaseerde term ‘Kaukasisch’ voor alle blanken in het land – de Duitser rekende er ook de inwoners van alle Arabische landen, Perzië en Afghanistan toe, plus nog wat volkeren in Oost-Afrika. (lichtblauw op de kaart). Nog blij dat de Amerikanen niet de term Aryan gebruiken.

Over het IQ kunnen we kort zijn: het is het resultaat van een ooit opgestelde test, maar wat die test meet: ik zou het niet weten. Bij enkele onderzoeken is gebleken dat vermoedelijk ‘goed onderwijs’ een hoger IQ zou kunnen opleveren. Dan meet je met het IQ welke landen hoger ontwikkeld en beter georganiseerd zijn, en dat weten we al uit andere bronnen.

En zelfs als de IQ-test echt intelligentie zou meten, wat hebben we daar dan aan? Ikzelf ben enkele malen getest, de beste leverde 148 punten op(bij een toelatingstest voor een overheidsbaan) maar ik acht mijzelf, in de praktijk, hoogstens gemiddeld slim en in een heleboel opzichten echt ontstellend stom.

Ook alweer zo’n rare uitvinding, net als de leugendetector.

Het komt er natuurlijk op neer dat de modieuze neo-fascisten voor hun vooropgezette stelling – zwarte mensen zijn minderwaardig – er een wetenschappelijk bewijs bij zoeken; heel handig dat het IQ dan nota bene gewoon een cijfer geeft, handig toch?

Maar gezien de vrolijke onderlinge vermenging van de mensheid – die volgens weer een andere theorie uiteindelijk zal leiden tot één kleur en allemaal hele (uiterlijk) knappe mensen, om maar een leuke maar arbitraire opmerkingen te plaatsen – is het doen van een wetenschappelijk verantwoord vergelijkend onderzoek op het gebied van intelligentie iets dat niet in het hoofd zou kunnen opkomen van een wetenschapper met een beetje IQ.

Wat is trouwens het IQ van Yernaz Ramautarsing?

________

hhBest

Boek & Film 

Een weekeinde vol stadse fratsen

Lange tijd geleden gingen de boeren eens per jaar naar de grote stad en vergaapten zich daar aan de stadse fratsen – vrouwen zonder hoofddoek, geplaveide straten, huizen met meer dan één verdieping, veel geschreeuw en gesnater, nauwelijks varkens en kippen op straat.

Daar hadden ze in hun plaggenhutten niet van durven dromen.

Een aantal jaren al was ik op een doordeweekse dag niet in een Nederlandse stad in het Westen des lands geweest, maar onlangs wel, en dan voel je je ineens zoals zo’n boertje van buuten, kan ik u melden.

En de grote stad in kwestie was nog wel het uit zijn krachten gegroeide dorp  dat is blijven steken in de zeventiende eeuw – eigenlijk openluchtmuseum annex woningen voor het museumpersoneel – genaamd Haarlem.

Het is een stad die totaal ongeschikt is voor welke vorm van gemechaniseerd verkeer dan ook, inclusief fietsen.

Ik had er wel eens over gelezen, fietsen. Fietsen zijn tweewielers waar iemand op zit die óf geen vermoeden heeft van voor hem of haar geldende verkeersregels, of er zijn of haar reet mee afveegt. Een en ander geldt in nog sterkere mate ook voor scooters, daarover later meer.

Ik, als boertje van buuten, moest en zou twee dingen doen: een hotelkamer reserveren in het hartje van de stad en daarheen rijden met een automobiel. De stad Haarlem zit zo bar in elkaar dat ook de navigatie-apparatuur er geen wijs uit wordt. Hij wijst me om de haverklap een straat in die afgesloten blijkt met al of niet beweegbare paaltjes of voorzien is van verkeersborden voor tegen jou gericht eenrichtingverkeer dan wel ‘doodlopende straat’.

Ik was echt de stad al driemaal vergeefs doorgereden en besloot het nog éenmaal te proberen. Ik stopte op een plek waar een bolstaand bruggetje over een watertje linksaf rijden mogelijk maakte. Ook hier eenrichtingverkeer, maar wel de goede kant op. Wellicht een geheime tip.

Ik keek goed om me heen (ik had inmiddels al verscheidene fietsers dood kunnen rijden, als ik dat gewild had) en besloot inderdaad linksaf te draaien. Ik keek naar de brug, net op tijd, want op de brug naderde met hoge snelheid een scooter die met diezelfde hoge snelheid onderuit gleed – het had net duchtig geregend – en de laatste vijftien meter van de brug aflegde met berijdster en al liggend schuivend op de linkerzij. Op twee meter afstand voor mijn motorkap kwam het geheel tot stilstand.

Binnen luttele seconden was een compleet hulpleger aan de slag, iemand belde de politie, iemand anders 112, een derde en een vierde bogen zich over de bestuurster van de scooter, die languit en roerloos op haar gezicht naast de scooter lag. Ik stond er wat besluiteloos bij: alles leek geregeld, ik zou alleen maar in de weg lopen.

Net toen ik dacht er iets heel erg onherstelbaars met de scooterrijdster aan de hand was, stond ze kwiek op, bevoelde met een pijnlijk gezicht haar linkerarm, pakte haar telefoon en maakte een foto van mij en mijn auto, terwijl ze me toebeet: ‘Je mot uitkaake!’ Ik wilde haar erop wijzen dat ze wel hard had gereden en ook nog tegen het eenrichtingverkeer in, en zei ook hardop dat ik, hoe dan ook, voorrang op haar had omdat ik voor haar van rechts kwam. Ze onderbrak me en beet me toe: ‘Ik ben een fiets!’ Ik had wel gezien dat op het eenrichtingbord een uitzondering werd gemaakt voor fietsers, maar hoe zou ik aan de scooter kunnen zien dat zijn berijdster een fiets was?

En dan nog, de voorrangsregel gold ook in het geval de scooter een fiets was, dacht ik. En boven alles: wat ik had gedaan was: vanuit een stilstaande auto kijken hoe zij tegen de vlakte ging. Hoezeer me dat ook speet, ik had er niks mee te maken en tevens part nog deel aan.

Ik stapte weer in, van plan om door te rijden. Intussen was een ware fotosessie op gang gekomen en een van de fotograferende heren kwam op me af en zei, toen ik het raam open had: ‘Ik ben advocaat en ik adviseer u niet weg te rijden. Het is een misdrijf om weg te rijden als u een aanrijding hebt gehad.’ ‘Dat weet ik ook wel,’ beet ik hem toe, want ik werd een beetje doodziek van het gedoe. ‘Maar ik heb geen aanrijding gehad.’

Ik schakelde in, en manoeuvreerde langs de scooter, door niemand gehinderd. En stalde tien minuten later de auto in een krankzinnig dure parkeergarage.

Hoe het daar afgelopen is, dat weet ik niet. Misschien zijn ze in polonaise met zijn allen naar de kroeg gegaan – ik weet, zoals al eerder opgemerkt, niks van stadse fratsen.

Wel heb ik zelf een gezellige avond gehad, na een half uurtje flaneren door de Haarlemse binnenstad met zijn rijkdom aan uitgaansgelegenheden was ik ook al heel handig geworden in het wegspringen voor als idioten voortscheurende fietsers – de meesten keken strak en uitdrukkingloos voor zich uit en ik moest er aan denken dat zombies geen stadse fratsen waren, maar haastig doorfietsende werkelijkheid. Verder had ik wat moeite met het omzeilen van grote bergen van honderden op pleinen en straathoeken ‘geparkeerde’ fietsen.

Het was een beetje koud, maar dat had Haarlem natuurlijk wel gemeen met mijn eigen woonplaats. Voor de rest verlangde ik opeens naar de  serene rust en voorname beschaving van dat dorp van mij.

________

hhBest

Boek & Film 

Een luizemoeder in de Witte Zee

Mijn moeder was eigenlijk een luizemoeder. Nee, geen luizenmoeder, want in 1946 hoorde je nooit wat over hoofdluis. Ja, thuis wel, we hadden een echte ‘pietenkam’, want je sprak nooit van luizen maar van pietjes (en neten).

Mijn moeder was een luizemoeder, gewoon omdat ze geen idee had van school. Zij vond dat ik niet maar de kleuterschool mocht (het heette toen nog bewaarschool) omdat de kinderen daar ziek van werden. Ik ging dus meteen naar de eerste klas van de lagere school in september 1945 en ik was toen al bijna zeven jaar. Ik was terecht gekomen op een openbare school, die aan de Hazenkampseweg hoek Marterstraat in Nijmegen, een school die, begreep ik veel later, bekend stond als een uitstekend instituut. Er waren ook meisjes, en naar verluidt had ik vrijwel meteen een vriendinnetje – ze is me later nog eens aangewezen.

Maar mijn moeder vond dat ik naar een katholieke lagere school moest, en de enige die nog beschikbaar was bleef de Sint Jozefschool in de Schoolstraat in Nijmegen, een heel eind van huis en, naar opnieuw later bleek, een school die je in de jaren negentig ‘kansarm zou noemen. Na Kerstmis 1945 ging ik daarheen. Ik heb daar al veel te veel over geschreven in deze kolommen.

Maar de tv-serie Luizenmoeder maakt enige andere gedachten over het onderwerp bij mij los.

Op de school werd lesgegeven door mannen. Ze waren onderwijzer, uiteraard geen leraar en nog minder docent. Het waren er te weinig, want ik zat tweemaal in een gecombineerde klas: klas 3 en 4 en klas 4 en 5. Zestig jongens in een bedompt lokaal – het rare is dat je daar gewoon leerde lezen en schrijven, het een en ander hoorde over de avonturen van Jezus in het Heilige Land, in het bijzonder over de stadsplattegrond van Jeruzalem met daarop Lijdensweg van dezelfde Jezus ingetekend, de blinde kaart van Nederland en geschiedenis mede aan de hand van de schoolplaten waarop Sint Bonifatius bij Dokkum werd vermoord. Verder leerde je dat protestanten niet lachten omdat ze de biecht niet kenden en de Joden Jezus hadden vermoord.

De onderwijzers leidden wellicht geen gemakkelijk leven, maar ze hadden ook voordelen: er was geen ouderraad of -comité, veruit de meeste kinderen kwamen eigenhandig naar school en gingen ook eigenhandig weer naar huis, tienminutengesprekken zouden nog bijna een halve eeuw op zich laten wachten, enkele leerkrachten zagen ook geen been in lichamelijke tuchtiging, vooral berucht waren de vingerknokkels van meneer Ermers, bijgenaamd De Stale. (‘Op de kop van De Stale kan een vliegtuig dalen’, hij was kennelijk kaal).

Uiteraard waren er geen luizenmoeders, voorleesmoeders, klusvaders en dergelijke: de moeders waren de hele week thuis druk met de was, de strijk, het eten en het in de boenwas zetten der meubels en het vloerzeil, de vaders hadden een 48-urige, zesdaagse werkweek en een of twee weken vakantie per jaar, en ze verdienden daar 46 gulden per week mee. (Voor de jongelui: dat is ongeveer 20 euro en 87 cent.)

Er was dus echt nooit contact tussen ouders en leerkrachten, hoewel mijn vader en mijn oudste zus daar soms een uitzondering op vormden: mijn vader was, als Italiaan, voor twee van de onderwijzers blijkbaar een interessante gesprekspartner (en degene die het voorstel kreeg om mij naar de middelbare school te laten gaan) en mijn oudste zus wilde nog wel eens op luide toon van mijn leerkracht eisen dat die zou zorgen dat ik niet meer gepest werd – ik schaamde me kapot.

Het curriculum lapten de leerkrachten intussen aan hun laars. Zo verongelukte ik bijna op de hbs omdat mij op de lagere school het taal- en redekundig ontleden niet erg goed was bijgebracht. (Wel een beetje Frans, waaronder het lied: Venez, Saint Nicolas, Patron des écoliers, Apporte-moi des pommes. Dans mon petit panier. Je serai toujours sage. Comme une petite image. J'apprendrai mes leçons. Pour avoir des bonbons.) Luister hier.

De onderwijzer die ik klas 3, 4, en 5 had nam ons vlak voor Pasen steevast mee naar een soort Passiespelen in de Heilig Landstichting in Groesbeek en de hoofdonderwijzer las ons het boek Kon Tiki van Thor Heyerdahl voor en een boek over een Sovjet-concentratiekamp op een eiland in de Witte Zee.

Ik wed dat de moderne leerkracht niet weet waar de Witte Zee ligt, dan dan weer wel.

_________

hhBest

Boek & Film 

Verslaafd aan van alles

Door Peter Stiekema

Jazeker, ik heb vroeger ook gerookt. Het begon als kind met chocoladesigaretten die we vlak voor Sinterklaas, keurig verpakt in een echt lijkend merkdoosje, in onze schoen vonden. Tegen de tijd dat we tien waren staken we een schoenveter in brand, die in een wit papiertje was gewikkeld, zodat daar echte rook uitkwam. Het stonk verschrikkelijk. Toen ik een jaar of 13 was kocht ik mijn eerste pakje Caballero. Ik geloof dat die destijds 1,25 gulden per verpakking van 25 stuks kostte. Maar eigenlijk vond ik roken niet zo lekker. Later, aangeland in de hogere klassen van de hbs, rookte ik pijp met van die zoete toffeetabak, die wel lekker rook, maar niet als zodanig smaakte. Ik kreeg met pijp en al wel een intellectueel uiterlijk, vond ik zelf. Medescholieren en vooral docenten dachten daar anders over.

Niet lang daarna ben ik met roken helemaal gestopt. Al in de jaren zestig werden we, ook op de scholen, heel nadrukkelijk gewaarschuwd voor de gevaren van het roken. Je kreeg er kanker van. Ik herinner me nog dat we, ik dacht in 1967, in de klassen een 45-toerenplaatje  ten geschenke kregen, vervaardigd van slap plastic, waarop gewezen werd op het dodelijke karakter van de hobby roken. En nu anno 2018 gaan zwaar verslaafde rokers met hulp van advocaten de sigarettenindustrie juridisch aanpakken. Mr. Bénédicte Ficq voorop, met in haar kielzog een aantal ziekenhuizen. Ficq is zelf 34 jaar verslaafd geweest zei ze donderdagavond bij DWDD en ex-verslaafden zijn meestal de fanatiekste bestrijders van hun voormalige kwaal.

In de VS hebben dergelijke processen al enorme schadevergoedingen opgeleverd en dat zal hier ook wel de bedoeling zijn. Ik vind dat eigenlijk vreemd. Als je verslaafd bent aan allerlei kwalijke stoffen (sigaretten, drugs, alcohol, suiker, lachgas) dan is dat toch je eigen keuze. Daar moet je toch de slimme reclamecampagnes van de rook- en drankenindustrie niet de schuld van geven. Je hebt toch nog hersens van jezelf gekregen, hoewel ik daar bij veel mensen behoorlijk aan begin te twijfelen. Stop dan gewoon, of ga naar een verslavingskliniek

Persoonlijk ben ik ook verslaafd. Aan suiker bijvoorbeeld. Chocolade, Engelse drop, toffees, je kan me er voor wakker maken. Maar ook aan bitterballen, kroketten en frikadellen. Met het voorbeeld van de fanatieke rokers voor ogen is er een dikke kans dat ik nu de zoetwarenindustrie te grazen ga nemen of Cora van Mora lastig ga vallen. Nog even een advocaat in de arm nemen en een te goeder naam en faam bekendstaande kliniek en we gaan er voor.

En dan heb ik het nog niet gehad over de alcohol, waar ik ook een groot liefhebber van ben. Ik mag graag diepzinnig in een glas kijken. Toen ik vorige week, voor mijn jaarlijkse controle weer bij de praktijkondersteuner van mijn huisarts diende te verschijnen, kreeg ik meteen een vraag  over de hoeveelheid alcohol die ik per dag nuttig. 'Ongeveer het equivalent van een fles wijn', antwoordde ik, min of meer naar waarheid. Maar van een drank met de naam 'equivalent'  had ze nog nooit gehoord. Wijn van de noordhelling van de Mont Blanc, zei ik gevat, spreek uit E-kie-va-lan.  Ze lachte zuinigjes en vroeg of ik een drankprobleem heb. Nee hoor, was mijn antwoord. Ik drink en anderen, zoals u, maken daar een probleem van.

Maar nu ik er over nadenk: ook de fabrikanten van grappa, cognac, Grimbergen, Duvel, Berenburg en diverse wijnproducenten kunnen hun borst natmaken. En de minister van Financiën, niet te vergeten. Die gaat heel wat aan accijnzen missen, als ik stop. Inderdaad, als ik stop. Met welke belastingverhoging zou hij dat verlies dan compenseren?

De Sikorsky S51 en ik

De watersnoodramp, daar was ik ook al getuige van. Nou ja, ik was 14 jaar, zat in de tweede klas van de hbs en las zorgvuldig de krant – wat ik me uit die tijd herinnerde was de berichtgeving over de Koreaanse oorlog, Panmundjon en Pyongyang waren plaatsen waarvan ik intieme kennis droeg. Voor mij waren de berichten over Nederlandse gesneuvelden op ‘heuvel 407’ dagelijkse kost en een tamelijk logisch vervolg op de gesneuvelden tijdens de ‘politionele acties’ van een paar jaar eerder. Hoe dan ook: rampspoed was me niet vreemd.

Het eerste dat ik hoorde (op de radio) was dat de noodtoestand was uitgeroepen; de herinneringen zijn vervaagd en uitgelopen als te dunne verf, ik herinnerde me bijvoorbeeld dat ik het nieuws hoorde ten huize van een schoolvriend, Jan – de meeste jongens die niet Henk of Hans heetten werden destijds Jan genoemd – maar dat kon eigenlijk niet, want die noodtoestand werd ‘s morgens om acht uur uitgeroepen en het was zondag – het was duidelijk zondag, een dag waarop je je kapot verveelde, er was geen hond op straat en het was duidelijk winter, al leek het weer op dat van de huidige winter: geen vorst, geen zon, wel wind. De bioscoop, ja, die was er wel. Misschien zag ik in die tijd wel Domani è troppo tardi, ik meen over de manier waarop Italiaanse meisjes onbedoeld zwanger werden. Met in het voorprogramma het Polygoon-Profilti nieuws. Maar het duurde wel even voor je daarin de beelden van de ramp zag, en dan ook niet langer dan een paar minuten.

Voor gedetailleerd nieuws en de eerste beelden over de eerste dagen van wat later De Watersnoodramp is gaan heten, moest je wachten op de plaatselijke krant, die maandagmiddag verscheen. En dan nog, want de verslaggevers van de krant hadden geen camera’s of drones, en konden vrijwel nergens bij komen. Ik herinner me alleen de foto van koningin Juliana met haar verstandige rubberen laarzen aan – maar het kan goed zijn dat ik die foto helemaal niet in die dagen van de ramp zag: elke vijf jaar sindsdien, als we weer terugkijken, in toenemende verwondering, zien we die foto weer. Niemand maakte bezwaar tegen het hoofddoekje dat ze droeg want alle vrouwen droegen in die tijd hoofddoekjes.

In het bioscoopjournaal werd ik nog het meest gefascineerd door dat wonderlijke vliegtuig dat een spectaculaire rol speelde bij de reddingsoperaties: de Sikorsky S51 helikopter van de Koninklijke Luchtmacht.

En toen kwam de actie ‘beurzen open, dijken dicht’. Eens in de week mochten bedrijven voor de radio melden hoeveel ze aan het Rampenfonds hadden geschonken. Na twee maanden werd de actie gestopt, er was… zes miljoen gulden bijeengebracht. Voor dat bedrag komt tegenwoordig geen enkel waterstaatkundig bureau nog overeind uit zijn bureaustoel, destijds kon er ook niet veel mee, maar het was allemaal heel goed bedoeld en het was meteen een geweldige vorm van STER-reclame avant la lettre. Even volledigheidshalve: televisie van enige betekenis was er pas in 1956.

En intussen was mijn aandacht alweer verhuisd naar een ander onderwerp dat de voorpagina haalde: op 5 maart was Josip Wissarionowitsj Dzjoegasjwili overleden, beter bekend als Josif Stalin. Hij was op dat moment, zo wilden de geruchten, al weken dood, maar eerst moest de machtsstrijd voor zijn opvolging uitgevochten zijn, alvorens de wereld mocht weten dat de op een na grootste slachter uit de geschiedenis de pijp aan Maarten had gegeven.

En op 17 juni van dat jaar werd de aandacht opnieuw verlegd, nu naar de straten van Berlijn, waar Russische tanks een arbeidersopstand neersloegen.

Het was een roerig jaar, 1953, dat mag ik wel zeggen.

En een paar weken later ging ik met de hakken over de sloot over naar de derde klas, waar ik een jaar later zou stranden.

_________

hhBest

Boek & Film