SanteLOGie

Gat in de markt: cursus ‘dashboard gebruiken’

Van marketing heb ik geen idee, maar volgens mij zou er een markt zijn voor een personenauto met een minimaal dashboard (eventueel gecombineerd met een Nederlands woord voor dashboard). Dat wil zeggen: de richtingaanwijzer gecombineerd met twee lampjes, de lichtschakelaar gecombineerd met twee lampjes, één schakelaar voor de ruitenwisser(s), eventueel nog een voor de achterruit, controlelamp voor de werking van de motor en een voor de werking van de remmen, lampje voor olie- en koelvloeistofpeil en de temperatuur van de motor en de toestand van de accu.

Weglaten van alles dat overbodig is: elektrische ramen en schakelaars voor buitenspiegels, lampjes voor de bandenspanning, airconditioning (onzin voor Nederlands klimaat, zoek er meteen even een Nederlands woord voor) piepjes en lampjes voor veiligheidsgordels, wel radio maar niet een met 23 knoppen voor zenders en geluidskwaliteit, geen tv, geen internet, geen dvd-speler, telefoonaansluiting (telefoneren in de auto moet technisch onmogelijk worden gemaakt), toerenteller (volstrekt overbodig bij normaal rijden), stoelverwarming, dimmen van dasboardverlichting, een sleutel om te starten (geen aparte startknop, dus). O ja, er bestaat voor elke auto een andere manier om de tankdop te openen en te sluiten. Kan ook universeel. En ga zo nog maar een tijdje door.

Ik zag op internet iets afgrijselijks: een checklist die de examinator tegenwoordig met de kandidaat-rijbewijsbezitter moet afwerken alvorens in te stappen het examen af te nemen – een lijst die niet zou misstaan in een Boeing 737.

In mei van het afgelopen jaar kreeg ik in Zwitserland dusdanige pech met de camper (die alleen de meest essentiële knopjes heeft, en géén computer) en mocht toen van de reisverzekering een auto huren. Het bleek een BMW-5-serie, die ik moest ophalen in Italië. De wagen stond voor me klaar, met draaiende motor en ik reed weg. Een zeer prettige auto, maar toen het even stil was op de autoweg keek ik geschrokken naar het dashboard en realiseerde me: als de motor nu afslaat, bijvoorbeeld bij de grenscontrole, hoe start ik hem dan weer?

Terug in Zwitserland kreeg ik nog een paar strenge instructies van een personeelslid van de garage waar ik de camper moest achterlaten – nóóit de sleutel in de auto achterlaten! – en we gingen welgemoed op weg, de laatste achthonderd kilometer naar huis.

In de auto bleek een dik boek te liggen met instructies. Hoe werkt de airconditioning? Kwamen we na 200 km achter. Hoe doe je de rugleuning van de auto in een andere stand? Merkten we na 400 km. Hoe krijg je de radio aan, hoe zoek je een zender, hoe regel je het volume? Ontdekten we na 600 km. In een tweede boek, dat gelukkig ook in het handschoenenkastje lag. Dat kastje was gelukkig niet op slot.

Na 800 kilometer waren we thuis en constateerden we dat we van ongeveer tien procent van de aanwezige knopjes en schakelaars hadden ontdekt waar ze voor dienden.

En we zaten beschaamd achter het stuur want al die uitzoekerij was natuurlijk wel funest geweest voor het letten op de weg.

En toen konden we de auto, geheel opgelucht en onder hartelijke dankzegging weer inleveren.

Bij de Belgische VAB (soort ANWB) melden zich geregeld radeloze mensen die er niet uitkomen met al die lichtjes. De ANWB adviseert bij dit soort problemen ‘gewoon’ de Wegenwacht te bellen. Ik zie het al voor me. Belt iemand met zo’n probleem, ontdekt de wegenwachter na tien minuten dat de beller de knopjes van de magnetron bedoelt.

Op de plaatjes hierbij een paar spookachtige voorbeelden. Let wel: dit zijn twee echt bestaande auto’s, geen plaatjes uit een nachtmerrie.

Dus: maak een auto met maximaal tien knopjes.

Doe dat vóór je verder werkt aan helemaal elektrische auto’s, want die maken het rijden zó gemakkelijk dat je er 120 lichtjes en knopjes bij nodig hebt.

En ik houd mijn hart vast voor de zelfrijdende auto.

Dan hoef je niet meer te sturen maar je hebt je hele reis de handen vol aan de checklist.

Maar een vliegtuig wordt het nooit.

________

hhBest

Boek & Film 

Het gaat helemaal niet over het klimaat

Het is ineens sterk in de mode om de mensen die ervoor dóórgeleerd hebben in een dubieus daglicht te stellen. De een twijfelt aan de cijfers, de ander wijst op de temperaturen in Canada en Siberië, weer iemand anders zegt dat hij het toch behoorlijk fris vindt buiten, dat er toch best een gletsjer te vinden moet zijn die groeit in plaats van smelt.

Ik kijk naar buiten en zie dat het sneeuwt. Voor mensen die zich nooit erg bekommerd hebben over het weer betekent dat: het is koud, het is winter, en ons waren palmbomen beloofd. Hoe komen ze erbij?

Hoe kijken die naar de dagelijkse documentaires op tv waarin je ziet hoe de koraalriffen afsterven? O, ja, dat is fake news, koraalriffen zat die wel nog leven, bovendien zijn er nu andere plaatsen waar koraalriffen ontstaan. Maar dat laten ze ons niet zien!

Dus: zonnepanelen en windmolens zijn vreselijk lelijke dingen en elektrische auto’s schreeuwend duur.

Weg met die klimaatkletskoek, het is flauwekul van weermannen die zichzelf graag in het nieuws zien, het is een nieuwe religie, het is allemaal niks.

We hebben al zo’n moeite met geloven dat de aarde geen pannenkoek is en dat de hemel niet bestaat.

Maar ik zie het helemaal anders: ik heb ook geen verstand van het klimaat en de cijfers van de klimaatdeskundigen zeggen mij ook vaak weinig of niks en ik weet wel dat er niets zo veranderlijk is als het weer.

We moeten het helemaal niet over het weer hebben, namelijk.

We kunnen het waarschijnlijk wel eens zijn over het feit, dat elke dag een roetpluim uit een vrachtwagen in je gezicht stinkt en niet gezond kan zijn en dat we, dankzij de klimaatdiscussie, nu beschikken over manieren om onze – op zich perverse – behoefte aan elektriciteit op een veel schonere en duurzamere manier binnen afzienbare tijd te dekken met twee dingen die gratis zijn en oneindig: wind en zon.

En dan nog iets.

Hebben jullie niet in de gaten dat de twijfels aan de opwarming van de aarde juist geloofspunten zijn van gekken en politieke tinnegieters? Vaak zelfs combinaties van die twee? Ik zal geen namen noemen, maar het spaart tijd als je meteen naar populistisch rechts kijkt.

Trouwens, wat zouden mensen als die aardige Friese weerman er eigenlijk voor belang bij hebben doemscenario’s op te stellen, als die niet voor het grootste deel op soliede wetenschap berusten? Al beseft iedereen die een beetje nadenkt dat voorspellen moeilijk blijft, met name wanneer het de toekomst betreft.

Ja ja, gelul van de design brillen van de grachtengordel.

Waar trouwens ook veel dieselwalm opstijgt.

______

hhBest

Boek & Film

Klapsigaar

Door Guido t’Sas

Een Brabantse grootbrouwer heeft een carnavalsvierder ingehuurd om via een handtekeningenactie gedaan te krijgen, dat carnaval tot nationaal feest zal worden verheven. De man presenteert zich martiaal als de Argentijns/Cubaanse revolutionair Che Guevara – niet bepaald een carnavaleske figuur, als je het mij vraagt.  Een kolossale havana zou helpen, of nog liever ‘n klapsigaar.

De regionale pers, die tussen de natte sneeuwbuien en oprukkende wolven zonder schaapskleren door ook maar weinig meer heeft dan Blauwe Maandag, vervolgt de reeks verhalen over deze carnavalsmissionaris met de triomfantelijke mededeling dat het aantal petitionairs zo ongeveer de 100.000 heeft bereikt, met andere woorden de Haagse politiek zal er niet omheen kunnen. En de brouwer maar brouwen.

Reacties los maken via Facebook is tegenwoordig een fluitje van niks, zeker als er niet nagedacht hoeft te worden. Tik-tik-enter en klaar. Zo kan een grap bloedserieus worden of, beter gezegd, lijken.

Zo gemakkelijk gaat dat natuurlijk niet.

Nationale feestdagen zijn in dit land precies wat de woorden zeggen: feesten, die door het hele volk worden gedragen. En daarover wordt de laatste jaren flink gekissebist. Immers, is het wel eerlijk, aan Pinksteren, waarvan bijna niemand meer weet wat het betekent, een vrije maandag te wijden en de islamitische broeders in de steek te laten met hun Suikerfeest? En dan is er ook nog de Bevrijdingsdag, die tot veler ergernis maar eens in de vijf jaar geldig is. Bestaat trouwens het begrip ‘algemeen christelijke feestdagen’ nog? Ja zeker, zie Goede Vrijdag, al is dat tegenwoordig vooral een dag om in de file te gaan staan naar de vakantiebestemming.

Zou ik bijna de voorjaarsvakantie, op z’n Hollands krokus-, vergeten, die door de scholen in Brabant wordt ingezet met ja, precies, carnaval. 
Ik heb, kortom, volop redenen om een lange feestneus te trekken naar de brouwer en z’n fop-Che. En, nee, ik begin geen tegen-enquête, al helemaal niet op Facebook. Nergens voor nodig.

_______

Dit stukje werd door Guido t’Sas voorgelezen op Omroep Best en geplaatst op Guido’s onvolprezen website hhBest.nl

Een paar seconden Facebook

Waar ik echt een bloedhekel aan heb, dat is dat een krant of tijdschrift waar ik een abonnement op heb, mij verslijt voor ‘geestelijk uitgedaagd’.

Sinds jaar en dag vult de lokale krant tussen 11 november en de datum van Vastenavond zijn pagina’s steevast voor een deel met het absolute fake news – geen fake in de zin: gelogen of verzonnen, maar fake in de betekenis van ‘helemaal niks’.

De krant zag eind vorige week tot en met vandaag de kans schoon zichzelf ruimschoots te overtreffen door over een carnavalskwestie in totaal drie (3) pagina’s, waaronder een deel van de voorpagina, verlucht met enige foto’s, te vullen met het volgende nieuws: een hah-blad in Hulsberg had per ongeluk de later in de week te onthullen identiteit van de jeugdprins en dito prinses carnaval voortijdig op zijn Facebookpagina geplaatst. Bericht en foto hadden maar enkele seconden op die pagina gestaan tot de ‘schending van het embargo’ was ontdekt, maar in Hulsberg heeft de bevolking blijkbaar weinig anders te doen dan elke seconde van de godgeslagen dag bij te houden wat er op Facebook gebeurt en zo werden de namen van de jongelui voortijdig in het dorp bekend.

Ik ken Hulsberg niet erg goed, maar helaas doemt voor mijn geestesoog het algemene beeld op dat ik van gebruikers van Facebook heb: kaalgeschoren kop cq mat in de nek, tatoeages tot in de knieholtes, biertje als ontbijt, in het bezit van een oude VW Golf met verlaagd onderstel en petje achterstevoren op de kop. (Dit is racisme, natuurlijk. Maar wel van de goedmoedige soort.)

Het grootste deel van het hele verhaal op de drie pagina’s was het relaas van een publiciteitsstuntje, waar de krant braaf instonk; na de publicatie op de FB-pagina had, zo luidde het nieuws, het beoogde prinsenpaar er in tranen de brui aangegeven. ‘Als het zó moet, dan maar helemaal niet’. Afgelopen zaterdag, bij de ‘onthulling’ van het paar, bleek dat dat ‘besluit’ nooit echt genomen was. Als de betrokken regioverslaggever zijn vak had verstaan, had hij dat eenvoudig binnen een uur kunnen uitzoeken en terecht kunnen afzien van de gehele publicatie.

Bijna had ik de telefoon gepakt om te vragen vanaf morgen de krant niet meer te bezorgen

Maar verder bladerend trof ik vanmorgen een stukje van de eet- en drinkredacteur aan, die op opzienbarende wijze de vloer aanveegde met de presentator van een programma op de regionale tv-zender, ‘Limbourgeois’, Jo Cortenraedt. De formule van diens programma is: hoe kruip je zo opzichtig mogelijk in de reet van het Limburgse patserdom, dat zich ‘bourgondisch’ noemt en voornamelijk de kost verdient met langs de deur venten met garen en band en het elkaar het licht in de ogen niet gunnen.

Dus we wachten toch even tot het automatische einde van het abo.

De resterende weken wil ik dan wel een uitdieping van de biografie van Cortenraedt. Hint: de nachttrein van Kiev naar Moskou in combinatie met Goedele Liekens. Het is lang geleden, maar toch.

Zet hem op! (Ik dacht even: Alaaf! Maar dan maak ik mijn eigen verhaal kapot.)

________

hhBest

Boek & Film 

De greep naar de frikadellen

Bejaarde mensen zijn, in het algemeen, volgzame types. Ik bedoel bijvoorbeeld: het orkest zet de Radetzkymars in en de zaal, voornamelijk gevuld met bejaarde mensen, begint gehoorzaam en in de juiste maat, in de handen te klappen. Tiete kont, tiete kont, tiete kont kont kont! En om de sfeer niet om zeep te helpen klappen de schaars aanwezige dertigers, veertigers en vijftigers ook mee. Doe maar ruig! Voor een keertje, de dagen worden toch alweer merkbaar langer, de zomer komt er aan, de kou kan uit de botten!

Maar let op mijn tussenwerpsel in het algemeen in de eerste zin.

Want de laatste maanden hebben we gemerkt dat het ook anders kan. Ik bedoel hiermee op OMANIDO, het vrolijke clubje vrienden van Hendrik Groen, Oud Maar Niet Dood, in de serie waar massaal naar gekeken werd.

De veertigers en vijftigers die gewoon nog volgens de radiobode de tv aanzetten keken naar Hendrik Groen als naar amusement laat op de avond.

De bejaarden, die Hendrik Groen als een soort bijscholingscursus ‘Ouder worden op moderne leest’ beschouwen, lagen op dat tijdstip natuurlijk al in bed: je schoonheidsslaapje doe je immers vóór middernacht; die keken er ’s dinsdagsmorgens om een uurtje of zeven, acht naar – dan ben je nog helemaal wakker en kun je het gebodene ten volle genieten. En merk op: de zeventigplussers onder ons weten zonder enige moeite uitzendinggemist.nl te vinden en de juiste aflevering van het veelbekeken programma.

De bejaarden zitten trouwens ook steeds vaker als sidekick bij toch op een gemiddeld jong publiek georiënteerde talkshows, ik noem André van Duin, Adriaan van Dis, Jan Mulder – de presentator van het programma zelf zal binnen afzienbare tijd zijn zestigste verjaardag nog vieren als het programma nog elke avond volle zalen trekt. Maar dit alles uiteraard terzijde.

Toen de bejaarden uitgeklapt waren op de mars van de volstrekt foute generaal (het is ook een beetje foute muziek, maar dat komt door een afwijking van mij waar ik een beetje trots op ben) spoedden ze zich naar de plek waar de bubbels werden uitgedeeld – het is feest toch, of niet? Na de bubbels switchten ze routineus naar de witte wijn.

En dan kun je verbaasd gaan toekijken als ze zich ongegeneerd staan te verdringen rond de kaassoufflétjes, de brokjes frikadel, de bitterballen en wat dies meer zij – ze weten niet alleen inmiddels waar Abraham de mosterd haalt, maar laten die zich ook niet zomaar uit de mond stoten. Wat een gedrang! Er werd wel beleefd sorry en zo gemompeld, maar toch voornamelijk om de inmiddels rond de versnaperingen veroverde gunstige plaats van afname te consolideren.

Ouwetjes zoals ik hebben dit beroepshalve allemaal al eens een eerder, wat zeg ik, tot vervelens toe meegemaakt – de journalisten waren destijds altijd als eersten bij het buffet.

Ik vind eerlijk gezegd de toevoeging van frikadellen aan het assortiment nog een restant van het bejaardenhuiselijk dédain voor de clientèle – en de bejaarden weten dat, want je ziet dat eerst de bitterballen en kaassoufflés het slachtoffer worden en dat pas aan het eind de frikadellen toch aan bod komen: ook de bejaarde mens heeft tegenwoordig ’s middags om vijf uur een behoorlijke trek, zeker als de aperitiefjes er reeds als koek zijn in gegaan.

Dus met het oog op de slanke lijn en op de negatieve aspecten van de combinatie van autorijden en drankgebruik, vertrokken wij tijdig naar de vertrouwde bubbels uit eigen kelder.

Maar het bleef natuurlijk een vrolijke namiddag waaruit bleek dat OMANIDO nog een lang leven beschoren zal zijn.

Heb jij trouwens niet vergeten de elektrische deken tijdig aan te doen? Mooi zo.

Slaap lekker!

_______

hhBest

Boek & Film 

Ook een Groninger kan in gelul niet wonen

Door Peter Stiekema

Er moeten snel schadeprotocollen komen. Deze woorden sprak minister Wiebes deze week in het door aardbevingen getroffen Groningen. Veel meer had hij de Groningers niet te bieden. De schadeafhandeling ligt al sinds maart 2017 stil. Het beschikbare geld is nagenoeg op. Van de 1.3 miljard, die de overheid dacht nodig te hebben, is nog 53 miljoen over. Nieuwe aardbevingen, als gevolg van de gaswinning, zoals deze week in Zeerijp, veroorzaken nieuwe schade en nog meer wanhoop en angst onder de bevolking. En Wiebes, die eerder al de Belastingdienst (bijna) om zeep hielp, mag nu als opvolger van de apparatsjik Kamp op Economische Zaken, teen en tander gaan regelen. Ik vrees dan ook het ergste voor de Groningers.

Protocollen betalen geen schade en verbouwen evenmin kapotte huizen. Wiebes noemt de problemen rond de gaswinning weliswaar een overheidsfalen van on-Nederlandse proporties, maar het voortouw, namens die overheid, neemt hij niet. Geleuter over afspraken maken met lokale bestuurders en de provincie Goningen lost niks op. Er moet geld komen en de schade dient royaal te worden vergoed.

Van wie we ook al lang niets hebben vernomen? Van Hansje Alders, de bestuurder met ongeveer de meeste bijbanen van Nederland. De man is Nationaal Coördinator Groningen maar je hoort of ziet hem niet. Maar Wiebes is hem op het spoor. Hij gaat met Alders afkaarten wie wat gaat doen en vindt dat de Groningers ook zelf met een visie moeten komen. Ja wadde, zeggen ze in België.  We zijn dus in al die jaren geen fluit opgeschoten. En het grote afschuiven gaat gewoon verder. Verschillende partijen in Groningen werden het in oktober eens over wat er in een nieuw schadeprotocol voor de gaswinningsschade moet komen te staan. Het concept is voorgelegd aan Hans Alders en het ministerie van Economische Zaken. Het is nu half januari en de een wijst naar de ander. En in gelul kan ook een Groninger niet wonen.

Bij1 geraapt zooitje

Door Peter Stiekema
Wat zou zo'n Cailin Kuit nou denken? Ik kom wel weg met een leugentje? Wie is Cailin Kuit?, hoor ik u vragen. Dat is de nummer 3 op de lijst van de partij van Sylvana S., Bij1, die gaat meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen in Amsterdam. Let op er staat niet bijl, maar bij1, bijeen dus. Een cijfer- en lettergrapje. Vol trots werd Cailin door Sylvana gepresenteerd als psychiater, maar dat blijkt dus niet waar te zijn. Sylvana deed een Wildersje. Cailin  is hooguit wel eens bij een psychiater geweest, maar veel geholpen heeft dat kennelijk niet. Ze heeft in ieder geval nooit in het register voor artsen en medisch specialisten gestaan, zo laat een woordvoerder van het ministerie van Volksgezondheid weten. 

Nee, mevrouw Kuit is een 49-jarige invalide vrouw, die haar cv een tikkeltje heeft opgeleukt. Of ze lichamelijk of geestelijk invalide is meldt de partij niet. Ikzelf gok op dat laatste.

Ondertussen zou Bij1, in casu Sylvana, vanmorgen duidelijkheid verschaffen, maar het aanwezige journaille werd achteloos, on niet te zeggen hautain, opzij geschoven en de deur van de Mercedes, waarin S.S. zich liet vervoeren, sloeg met een klap dicht. Ze zweeg in alle talen en zal ongetwijfeld de pers wel weer de zwartepiet geven, pardon, de kleurrijke Piet bedoel ik, hoe kan ik zo stom zijn. Zwarte Piet, hoor mij nou toch. ..

Intussen blijkt de partij een bij1 geraapt zooitje te zijn. Amsterdammers kunnen in maart hun stem uitbrengen op onder anderen oud-SP-senator Anja Meulenbelt, tv-maker Sunny Bergman en emeritus hoogleraar Gloria Wekker, als ze wakker is tenminste. Simons zelf staat als partij- en zelfbenoemd gouwleider op de eerste plek, jongerenwerker Jazie Veldhuyzen is haar nummer twee. Er staan in totaal zeventien Amsterdammers op de lijst, onder wie ook een voormalig dakloze en een 'genderzwerver'.  Kleurrijk en divers, zegt Sylvana er zelf over. Het doet het ergste vrezen.

Ik ben benieuwd  of en wanneer Sylvana met een verklaring komt. Een jokkebrok op een partijlijst, daar scoor je niet echt mee. Ze zal met haar billen bloot moeten. Of nee, toch liever niet eigenlijk, nu ik er over nadenk.  

Zeg scheet, komt het wel goed?

Een béétje columnist schrijft natuurlijk geen geinig stukkie over een televisieprogramma als ‘Ik vertrek’.

Maar dan moet een béétje columnist het hebben over het feit dat Donald Duck in het Witte Huis zichzelf officieel tot Stabiel Genie heeft verklaard.

Niet doen.

Of toch over Jean Paul Rawie die in prachtig half vergeten Nederlands de uitnodiging weigert om aan de Groningse universiteit een lezing te houden over Nederlandse dichtkunst – in het Engels.

Dat is trouwens misschien ook wel een onderwerp: hoe de complete Nederlandse onderwijswereld zich verklaard heeft tot Stabiel Genie op het Gebied van het Spreken en Schrijven in het Engels.

Maar ook daar is al een beetje verstandigs en verschrikkelijk veel onzinnigs over te berde gebracht.

Dus toch maar ’Ik vertrek’. En dan niet die man die in Denemarken een defect aan zijn auto wil uitleggen aan een garagist met de opmerking ‘Der is sumzing wis de distributieriem under the motorcap’. Dat is nog begrijpelijk, mede gezien het feit dat wij Nederlanders zonder uitzondering voortreffelijk Engels spreken.

Nee, dan Hans & Karin.

Ze zijn allebei 47. Hans is brugwachter en Karin heeft het koud. Hans vindt dat hij het mooiste beroep van de wereld heeft, zij weet wel wat voor de kou: Bonaire.

Ze hebben wat spaargeld, ze wachten nog op een genereuze schadevergoeding voor Hans zijn kapotte schouder. Ze zijn wel eens op Bonaire geweest en in Florida. Daar was het warm.

En in Florida had Karin een schattige midgetgolfbaan gezien die wel wat op een mini-pretpark leek en dus was het plan klaar: het werd een midgetgolfbaan met pretpark-allures op Bonaire.

Een normaal mens zou misschien eerst naar Bonaire reizen om eens uit te pluizen of ze daar op zo’n park zitten te wachten, of er grond voor beschikbaar is, wat de vooruitzichten zijn voor zo’n nieuwe attractie, op welk tijdschema gerekend moet worden. En op grond van de bevindingen, noem het een bedrijfsplan, kun je dan aan de slag.

Maar nee, Karin – want zij is de drijvende kracht achter het plan – doet het omgekeerd. Haar motto is ‘Het komt goed, scheet’, en begint met het aankopen van de peperdure aankleding van het park: bijna levensgrote plastic olifanten en giraffen en een Pirate of the Caribbean (good thinking!) en zo nog het een en ander. En een bouwpakket voor een houten huis.

Dat wordt allemaal verscheept naar Bonaire en aldaar binnen de kortste keren half gestolen, maar dan zitten Karin en Hans al vele maanden op Bonaire, met de ‘bouwtekening’ van het park die nog het meest lijkt op de tekening die ‘mijn dochtertje van vijf’ gemaakt zou kunnen hebben. Ze hebben tijdelijk achtereenvolgens in een paar appartementen gezeten en kamperen uiteindelijk op een industrieterrein in een lekke tent – als het regent gaan ze in de auto zitten.

Maar Karin heeft wel de opgezette hond bij zich – Hans heeft het zwaarder, want toenemend heimwee naar zijn bruggetje. Gelukkig komt de schadevergoeding voor zijn kapotte schouder nog op tijd om ook in deze bodemloze put te storten.

En met het steken van de eerste schop in de grond door Hans (‘keiharde grond, zeg’) is het eerste deel van de reportage afgelopen. Karin en Hans zijn inmiddels aanzienlijk bruiner dan de meeste bewoners van het eiland en die kleur heeft mijn vermoeden ook voor het vervolg. Dit gaat, scheet, niet goed komen.

De vraag is: heeft de organisatie die de uitzending maakt hier geen grens overschreden? Die hebben vanaf de eerste dag kunnen zien dat de gekozen bijzondere aanpak zou leiden tot de totale ondergang van het stel. Hadden die geen assistentie of goede raad moeten aanbieden? Of is dat misschien wel gebeurd en hebben Hans en Karin dat in de wind geslagen? Of heeft men echt gedacht: niks aan doen, met dat stel maken wij een sensationele uitzending?

En toch.

Karin had het koud en het gevolg is dat Hans heimwee heeft naar ‘zijn bruggetje’.

Op de website bieden ze hun tweeduizend dvd’s te koop aan.

En daar staat ook een optimistisch bericht: ze gaan eind februari begin maart beginnen met pannenkoekenbakken, kinderfeestjes geven en de aanleg van de midgetgolfbaan.

En ze zijn natuurlijk wereldberoemd.

Op Twitter.

Dat pakken ze Hans en Karin niet meer af.

________

hhBest

Boek & Film 

Een vrolijke middag in Heraklion

Dat ik jullie dat verhaal nog nooit verteld heb… Over die keer dat ik een goedkoop tripje naar Kreta maakte, in april 1988. Ik betrok daar met echtgenote en koters in de leeftijden van 5 jaar respectievelijk 9 maanden een appartementje…

O wacht. Vlak voor het vertrek kwam de chef sport van de redactie ter ore dat ik naar Kreta zou gaan. Of ik daar even Gène Gerards zou kunnen interviewen? Dat kon, zei ik, zeker als ik dan op kosten van de krant een auto zou kunnen huren. Trouwens, wie is Gène Gerards?

Gène bleek een voetbaltrainer, afkomstig uit Hoensbroek. Een broer van hem was sportredacteur bij de krant, dus dan zie je hoe de wereld ingewikkeld met elkaar kan samenhangen (of zoiets). Gène, en daar komt-ie, was trainer van de enige voetbalclub van Griekenland die in de hoofdklasse speelde, OFI Heraklion, tevens de enige club die beschikte over een echt stadion met daarin een echt grasveld, hetgeen op uitgedroogd Kreta voorwaar een wonder mocht heten.

Die auto bleek ik wel nodig te hebben, want ik zat in dat appartementje in Platanias en genoot van de ouwe Britse straaljagers die van de naburige luchtmachtbasis Akrotiri opstegen en vlak boven het dorp hun raketten afschoten op het oefendoelwit in zee.

En jullie denken wel, zo’n Grieks eilandje, maar van Platanias was het wel dik 150 kilometer naar Heraklion – Kreta is iets korter dan Nederland, maar veel minder breed, denk je dat even in.

Ik dus naar Heraklion – hoe ik die afspraak met Gerards had gemaakt staat me niet meer voor de geest, zo zonder smartphone, Facebook, Streetview, Whatsapp en Twitter. Hoofdzaak: ik zat op zondagmiddag om een uur of twee in de lobby van een hotel in Heraklion en dronk een kopje Kriekse koffie met Gène Gerards. Die praatte me meteen even bij: de bal was ook op Kreta rond en was het gras zelfs groen, en zijn kluppie moest die middag tegen het gevreesde Piraeus, een soort Feijenoord (havenstad, toch) maar dan op zijn Krieks, een pittige strijd.

Gerards vertelde me intussen ook dat hij als een soort godheid werd beschouwd, aan elke vinger van zijn beide handen kon hij zo een stuk of tien Griekse vrouwen krijgen, en zelfs ook nog een paar mannen (op zijn Krieks, wellicht van de Kriekse Vakbond van Zelfbestuivers).

Hij had een mooi plaatsje voor me gereserveerd in het stadion, langs de lijn als het ware, recht tegenover de dugout want daar kon hij mij natuurlijk niet gebruiken.

We zaten lekker in de zon, naast mij zat een echte Kretenzer (mijn schatting) die meteen tegen mijn begon te ratelen, zonder in de gaten te hebben dat ik maar één Grieks woord kende: namelijk ‘malakas’, hetgeen de kwalificatie bleek voor de voetballers van Piraeus, want dat waren, inderdaad, volgens hem vermoedelijk, allemaal rukkers.

De wedstrijd begon en als gebruikelijk kon ik het niet volgen. Er schijnen vier of vijf doelpunten te zijn gevallen die ik geen van alle live heb gezien (en er waren ook geen beeldschermen) maar dat wilde nog niet zeggen dat ik niet de zondagmiddag van mijn leven had. Die had ik namelijk wel.

De Kretenzer naast me vrat in die anderhalf uur een heel pakje sigaretten op (roken kon je het niet noemen) mepte mijn rechterdij bont en blauw, brulde aan één stuk in die prachtige taal van Homerus, vloog, samen met het hele stadion, zeker tachtig maal, de armen gestrekt in een dubbele Romeinse groet, overeind om, ook weer unisono met het hele stadion MALAKAS te brullen, naar aanleiding, neem ik aan, van dingen die op het veld gebeurden en niet zonder meer werden goedgekeurd door het publiek.

Na afloop van de wedstrijd was iedereen doodmoe en sjokte stilletjes het stadion uit, hetgeen mij deed gissen naar de uitslag.

Gène Gerards kon ik in de menigte niet meer traceren, maar het leverde wel een leuk stukje, wat zeg ik, twee hele ouderwetse krantenpagina’s op.

En nu is Gerards dood, las ik in de krant. Hij was 77 jaar. En hij had , voor hij ernstig ziek werd, zeer genoten van het leven op dat grote Kriekse eiland. Hetgeen ik kon billijken.

______

De foto is afkomstig van de website van OFI Iraklion.

________

hhBest

Boek & Film 

Spaar me je gehaspel met je voorspel en je naspel

Voorspellen is moeilijk, vooral als het de toekomst betreft. Handig aforisme dat ik per dag minimaal éénmaal te berde breng. Het schijnt van Mark Twain te zijn, maar ja, als die alles echt gezegd zou hebben dat aan hem toegeschreven wordt, dan leefde hij vermoedelijk nog.

Denk daar maar eens over na.

Hoe dan ook: de regionale krant die ik enkele maanden en voor de zoveelste keer op proef heb, heeft bedacht op 2 januari best eens haar primaire taak, namelijk het verslag doen van het nieuws in stad en land en de wereld, een dagje te kunnen laten liggen en zich eens te richten op de nabije toekomst, meer in het bijzonder die van het jaar 2018.

Vroeger was het maken van een mooie voorpagina een hels karwei, tegenwoordig is het zo gemakkelijk dat de krant er vandaag maar liefst tien, eigenlijk elf heeft, want buiten die tien die over de toekomst gaan is er natuurlijk ook de voorpagina van heden zelf, die al dat moois te melden heeft. Onder het dagelijkse, van vijf sterren voorziene motto European Newspaper of the Year, het year 2017, neem ik aan – tevens is dit een wel erg korte samenvatting die daardoor met wat kwade wil zelfs zou kunnen worden gerangschikt onder ‘fake news’. Ik meen me namelijk te herinneren dat die kwalificatie niet gaat over de kwaliteit van de krant als nieuwsmedium, maar als vormgegeven product.

Misschien dat Mark Twain hier uitkomst kan bieden: Je moet je eigen kietelen, want een ander doet het niet. Mark Twain was een Nijmegenaar, natuurlijk.

Drie van die voorspelde voorpagina’s staan inderdaad op de voorpagina, de rest op 2 en 3 en dan volgt op pagina 4 en 5 het nieuws: een reusachtige foto van de Nieuwjaarsduik in de Noordzee en geen, althans zeer weinig, nieuws van het vuurwerkfront.

‘Overal grote verschuivingen na verkiezingen gemeenteraad’ en dat is meteen een tamelijk goedkope. Maar daarnaast twee brandende kwesties: twintig jaar na de dood van Nicky Verstappen uit Heythuysen op de Brunssummerheide is er een dader gevonden. Wie de dader is of was, dat kun je natuurlijk niet zien, maar er is al een DNA-onderzoek gaande, dus dit gokje zou nog wel eens niet zo gek kunnen zijn.

Dat geldt ook voor de derde. Daar staat boven: ‘En dat is 2! Nu de Tour?’ De halve pagina wordt ingenomen door een foto van de wielrenner Dumoulin. Verondersteld wordt dat hij opnieuw de Ronde van Italië zal winnen en waarom dan ook niet meteen de Tour de France erbij gepakt? Ik heb er geen idee van, ik vind, heel ouderwets, dat de hele voorpagina aan hardfietsen besteden heel eigenaardig is, evenals het gebruik van de gevaarlijk gebleken negentiende-eeuwse woorden ‘eer’ en ‘glorie’ in het begeleidende stukje.

Dat geldt ook voor de op pagina 3 afgebeelde voorpagina van veruit de lelijkste man uit de sportwereld, die andere Verstappen, met de nogal optimistische kop er boven: ‘Wereldtitel binnen handbereik’. En nog meer sport: Fortuna-Sittard terug in de eredivisie, het bedenkelijkste staaltje wisjvoel stinking van het hele toekomst-item, als je mij vraagt, en dus ook alweer op de voorpagina.

Tot zover de sport. Maar we blijven op de lichte toer met het optreden van een ook alweer tamelijk bejaarde popgroep op Pinkpop, het niet doorgaan van de tol op Duitse wegen, dat DSM in Limburg blijft en dat er een nieuwe bisschop in Roermond komt – wat is daar het bezwaar tegen en wie zou dat kunnen interesseren? – en tenslotte het intrappen van een open deur: alsnog fusie van de gemeenten in de Parkstadregio. Let op het eufemisme dat al wat langer wordt gebruikt: ‘herindeling’.

Merk op dat het hier allemaal min of meer optimistisch nieuws betreft. De opwarming van de aarde met de bijpassende spectaculaire weerverschijnselen worden weggelaten, want wat de redactie heel goed beseft: de boodschapper krijgt de schuld van het slechte nieuws.

Het zal mij benieuwen of de krant morgen weer terugkeert naar all the news that’s fit to print’. Ook al van Mark Twain. Uiteraard.

En dan nog dit: ik wacht al een paar weken op het bericht dat het tijdschrift van 450 samenwerkende apotheken, al een jaar of twintig op de markt, genaamd Leef! bezwaar gaat maken tegen het gebruiken voor het gedeelte van de krant van diezelfde naam Leef! en dat bij gebrek aan gewicht aanzienlijk accurater Zweef! had kunnen heten.

______

De titel van die stukje is van Kees van Kooten. Op de foto’s: Leef! van de apotheken van deze maand, en Leef! van De Limburger van heden.

________

hhBest

Boek & Film