Bejaarde mensen zijn, in het algemeen, volgzame types. Ik bedoel bijvoorbeeld: het orkest zet de Radetzkymars in en de zaal, voornamelijk gevuld met bejaarde mensen, begint gehoorzaam en in de juiste maat, in de handen te klappen. Tiete kont, tiete kont, tiete kont kont kont! En om de sfeer niet om zeep te helpen klappen de schaars aanwezige dertigers, veertigers en vijftigers ook mee. Doe maar ruig! Voor een keertje, de dagen worden toch alweer merkbaar langer, de zomer komt er aan, de kou kan uit de botten!
Maar let op mijn tussenwerpsel in het algemeen in de eerste zin.
Want de laatste maanden hebben we gemerkt dat het ook anders kan. Ik bedoel hiermee op OMANIDO, het vrolijke clubje vrienden van Hendrik Groen, Oud Maar Niet Dood, in de serie waar massaal naar gekeken werd.
De veertigers en vijftigers die gewoon nog volgens de radiobode de tv aanzetten keken naar Hendrik Groen als naar amusement laat op de avond.
De bejaarden, die Hendrik Groen als een soort bijscholingscursus ‘Ouder worden op moderne leest’ beschouwen, lagen op dat tijdstip natuurlijk al in bed: je schoonheidsslaapje doe je immers vóór middernacht; die keken er ’s dinsdagsmorgens om een uurtje of zeven, acht naar – dan ben je nog helemaal wakker en kun je het gebodene ten volle genieten. En merk op: de zeventigplussers onder ons weten zonder enige moeite uitzendinggemist.nl te vinden en de juiste aflevering van het veelbekeken programma.
De bejaarden zitten trouwens ook steeds vaker als sidekick bij toch op een gemiddeld jong publiek georiënteerde talkshows, ik noem André van Duin, Adriaan van Dis, Jan Mulder – de presentator van het programma zelf zal binnen afzienbare tijd zijn zestigste verjaardag nog vieren als het programma nog elke avond volle zalen trekt. Maar dit alles uiteraard terzijde.
Toen de bejaarden uitgeklapt waren op de mars van de volstrekt foute generaal (het is ook een beetje foute muziek, maar dat komt door een afwijking van mij waar ik een beetje trots op ben) spoedden ze zich naar de plek waar de bubbels werden uitgedeeld – het is feest toch, of niet? Na de bubbels switchten ze routineus naar de witte wijn.
En dan kun je verbaasd gaan toekijken als ze zich ongegeneerd staan te verdringen rond de kaassoufflétjes, de brokjes frikadel, de bitterballen en wat dies meer zij – ze weten niet alleen inmiddels waar Abraham de mosterd haalt, maar laten die zich ook niet zomaar uit de mond stoten. Wat een gedrang! Er werd wel beleefd sorry en zo gemompeld, maar toch voornamelijk om de inmiddels rond de versnaperingen veroverde gunstige plaats van afname te consolideren.
Ouwetjes zoals ik hebben dit beroepshalve allemaal al eens een eerder, wat zeg ik, tot vervelens toe meegemaakt – de journalisten waren destijds altijd als eersten bij het buffet.
Ik vind eerlijk gezegd de toevoeging van frikadellen aan het assortiment nog een restant van het bejaardenhuiselijk dédain voor de clientèle – en de bejaarden weten dat, want je ziet dat eerst de bitterballen en kaassoufflés het slachtoffer worden en dat pas aan het eind de frikadellen toch aan bod komen: ook de bejaarde mens heeft tegenwoordig ’s middags om vijf uur een behoorlijke trek, zeker als de aperitiefjes er reeds als koek zijn in gegaan.
Dus met het oog op de slanke lijn en op de negatieve aspecten van de combinatie van autorijden en drankgebruik, vertrokken wij tijdig naar de vertrouwde bubbels uit eigen kelder.
Maar het bleef natuurlijk een vrolijke namiddag waaruit bleek dat OMANIDO nog een lang leven beschoren zal zijn.
Heb jij trouwens niet vergeten de elektrische deken tijdig aan te doen? Mooi zo.
Slaap lekker!
_______