SanteLOGie

Playboy, voor al uw interviews

Een oude grap over de Playboy ging zo: een Amerikaanse student die voor het eerst van zijn leven een vrouwelijke studiegenoot naakt zag, was verbijsterd: ze had niet de verwachte nietjes op de borsten.

De nietjes uiteraard die The Playmate of the Month op de uitklapfoto vasthielden in het midden van het maandblad.

De eerste Playboy die ik kocht van mijn aan de lopende band in een smoezelige fabriek verdiende geld heb ik lang bewaard. Klassiek: onder mijn bed. Wie the Playmate was, in die maand van het jaar 1955, dat weet ik uiteraard niet meer, als de covers al op de website van het blad zouden staan, kunnen we dat nu niet zien: er staat alleen een zeer jeugdige foto op van Hugh Hefner, de man die deed waar velen hem om benijdden: al of niet met de onafscheidelijke pijp in de hand niet alleen het blad maken dat ‘Playboy – Entertainment for men‘ heette, maar er ook een hele keten aan ‘clubs’ bij opzette en uiteindelijk een compleet Playboy-imperium.

De lezers van het blad waren doorgaans bleke, schuchtere al of niet overjarige pubers die graag de illusie mochten hebben dat Hefner vaak met de dames van de centerfold het bed deelde (ze durfden dat zelf uiteraard absoluut niet) maar dat viel nogal mee. Tegelijk was Hefners huis, The Playboy Mansion een gezellig en huiselijk ‘home’, maar de mythe dat het er dag in dag uit een wilde boel was met veel orgieën met blote bunny’s werd omwille van het image maar zo gelaten.

Een andere grap over Playboy was uiteraard dat je die uitsluitend kocht voor de goede interviews die er in stonden. De werkelijkheid was dat je het blad inderdaad kocht voor de interviews en de typisch Amerikaanse gewaagde cartoons, maar dat je, als gezonde Hollandse jongen ook wel een oogje waagde aan de nietjes, zal ik maar zeggen.

Je zag ook de evolutie van de benauwde seksuele moraal van de Verenigde Staten: het duurde lang voor je eindelijk eens een blote tepel van een ‘model’ mocht aanschouwen, het duurde nog veel langer voor haar slipje ver genoeg uitging voor de foto om een glimp van schaamhaar en meer te kunnen opvangen, en daarna de teloorgang van dat alles, want het blad is intussen terug bij af, het ‘af’ van 1953. Of zelfs nog verder terug. Sinds 2015 bevat de Amerikaanse Playboy helemaal geen naaktfoto’s meer.

De Nederlandse Playboy nog wel. Nog een grap: Patricia Paay, die er sinds 1983 al drie keert bloot in stond, heeft nog een contract voor tien jaar.

Dat zorgvuldig volgen van de kleinburgerlijke moraal van zijn lezers was trouwens erg belangrijk voor de oplage van het blad, Hefner liet het echt ordinaire werk graag over aan bladen als Penthouse en Hustler.

En alle drie de bladen hebben het intussen grotendeels moeten afleggen tegen internet, dat een stortvloed aan bloot en porno in alle mogelijke gradaties over de liefhebbers uitstort. Zonder nietjes.

En nu heeft Hugh definitief de pijp aan Maarten gegeven. Zijn familie schreef in het overlijdensbericht met enige nadruk dat hij ‘een natuurlijke dood’ was gestorven. Voor de Playboyfans van weleer wellicht een aanwijzing dat hij op de ideale manier de laatste adem uitblies, op 91-jarige leeftijd: de liefde bedrijvend met een wulpse playmate.

Maar ook dat zou uiteraard allemaal façade zijn geweest.

________

hhBest

Boek & Film 

Het Openluchtmuseum van de Democratie

Het is De Telegraaf die het meldt, dus een kleine slag om de arm is wellicht raadzaam, maar de inhoud van het bericht is van dusdanig absurde aard dat het wel waar moet zijn: behalve staand het Wilhelmus zingen, alle vijftien coupletten, elke ochtend weer, moeten Nederlandse scholieren voortaan minstens éénmaal (maar natuurlijk het liefst elleke dag) het Rijksmuseum in Amsterdam bezoeken en minstens éénmaal de Tweede Kamer.

Dat laatste natuurlijk vooral om er achteraf een boek over te kunnen schrijven waarin wordt vermeld hoe VVD-Kamerleden dronken of slapend, of dronken slapend het politiek debat voeren – want dat is het signaal dat we deze week dankbaar in ontvangst namen, het signaal namelijk waardoor we zien hoe desolaat het land erbij ligt, politiek gezien.

Want Ybeltje Berckmoes kreeg het idee voor háár boek van salonfascist Thierry Baudet en het boek werd ‘begeleid’ door Joost Niemöller, een zielige krankzinnige die in de tijd dat Nederland nog ergens op leek zijn dagen gesleten zou hebben in een gesloten psychiatrische inrichting. Er wordt zelfs gehint dat Ybeltjes boek door Niemöller als spookschrijver gewrocht werd.

Het Rijksmuseum en de Tweede Kamer dus. Met name die laatste instelling wordt trouwens sinds jaar en dag al door horden scholieren bezocht, en het Rijksmuseum heeft ook over belangstelling niet te klagen.

Ik weet het, het is geen formele verplichting die Zalm en Rutte samen met Sybrand van Haersma Buma den Nederlandschen scholier wensen op te leggen, maar het lijkt er verdomd veel op. Als het allemaal waar is wat De Telegraaf schrijft (dat moet je er veiligheidshalve altijd bij vermelden).

Het is wel verstandig om vervolgens, nauwelijks van de schrik bekomen, te constateren dat de Haagsche politiek zich inderdaad afspeelt in een glazen, van binnen grondig beslagen kaasstolp.

In een moderne democratische staat moet iedereen vooral zijn eigen gang gaan, zonder last of ruggenspraak, zeg maar. De staat is er om de voor iedereen nuttige voorzieningen overeind te houden, en heft daar belasting voor. Wat die nuttige voorzieningen zijn is het resultaat van overleg tussen de regering en de haar controlerende Tweede en Eerste Kamer der Staten-Generaal – ik vat het even kort samen.

Of ik vervolgens het Wilhelmus ken en zo ja, welke coupletten dan vooral, en of ik behoefte heb om er bij te staan, de vuist te heffen, de vlag te hijsen en/of te kussen, dat mag ik, in een moderne democratische staat, helemaal zelf weten. Ik mag zelfs desgewenst hardop zeggen en schrijven dat ik daar geen zin in heb en waarom niet.

Sterker nog: het staat mij vrij democratie-vijandig volk als Ybeltje Berckmoes, Ivo Opstelten, jonkheer Van Haersma Buma en Thierry d’n Ezel in het parlement te kiezen.

En of die allemaal dagelijks de Tweede Kamer bezoeken staat hen geheel vrij, als ik maar niet hoef. En of ze ooit naar het Rijksmuseum gaan kan me ook al geen bal schelen. Als niemand zich maar verplicht hoeft te voelen tot dat soort bezoeken – nog afgezien van de vraag of je daar ook een bepaalde verplichte bedoeling bij moet hebben, bijvoorbeeld: het bijspijkeren van je tedere gevoelens voor de Nederlandse nationaliteit.

En o ja, ik kan wel een bezoek aan het Openluchtmuseum in Arnhem aanbevelen, gratis toegankelijk met de Museumjaarkaart. Daar kun je sinds kort op toegankelijke wijze kennis nemen van de geschiedenis (de ‘Canon’) van Nederland, en dat heeft men daar zo ingericht dat er zowel voor basisschoolleerlingen als voor leerlingen van de middelbare school veel op te steken valt.

De ligging van de museum geeft mensen die geen bewoners van de Randstad Holland zijn wellicht het gevoel dat ze ook een beetje bij Nederland horen.

En op de website kun je zelfs zien wie de ‘Canon van Nederland’ in het Openluchtmuseum Arnhem allemaal aanbevelen – ik noem Taco Dibbets. Wie is dat? Dat is de directeur van… het Rijksmuseum in Amsterdam.

Hoera, hoera, hoera.

_______

hhBest

Boek & Film 

To zuip or not to zuip

Meestal gaan de ‘specials’ van het Volkskrant Magazine over mode. Daar is niets mis mee: het is een advertentiefuik en wie zal de Volkskrant verwijten dat ze met een onschuldig onderwerp wat extra omzet binnensleept, onder het motto: het moet allemaal toch érgens van betaald worden.

Afgelopen zaterdag was er weer een special, maar deze was een beetje per ongeluk, heb ik het idee, en laat bovendien de attente lezer een beetje zitten met een raadsel. To zuip or not to zuip, zoiets.

Het thema was: alcohol. De redacteur van het VKM, Corinne van Duin, had zelf die raadselachtige ervaring al bij het samenstellen van het blad. En ze vat dat bondig samen. ‘Na het lezen van het stuk van Ianthe Sahadat durfde ik geen druppel meer te drinken. Gelukkig las ik daarna het interview met Midas Dekkers en schonk ik weer een glaasje in’.

Het stuk van Sahadat, getiteld ‘Het misverstand drank’ gaat over de onwaarschijnlijke gezondsheidsrisico’s die het drinken van ook maar één druppel alcohol met zich meebrengt. Het beslaat acht pagina’s en het laat de lezer en met name degene die zich twee glaasjes wijn per dag veroorlooft in verslagenheid achter. Alle smoesjes van de slobberende goegemeente – twee glazen rode wijn per dag drinken is juist goed, bijvoorbeeld – worden vakkundig onderuit gehaald. Ik vat het maar even kort samen.

Maar dan komt de rest van de zaterdagse bijlage.

Die begint met dat interview met Midas Dekkers, getiteld ‘Het borreltje op zijn is het beste antidepressivum’ en als ik goed geteld heb, drinken interviewer en geïnterviewde samen gezellig het grootste deel van een liter jonge jenever tijdens het gesprek. Hetgeen bijvoorbeeld leidt tot de gevleugelde uitspraak van Dekkers: ‘Waarom zou je 42 kilometer hardlopen als het café om de hoek is?’

Maar inderdaad, iedereen kan wel uit eigen of andermans omgeving een op 106-jarige leeftijd gezond rondspringend en wel overleden oma die elke dag anderhalf pakje sigaretten rookte en een halve liter citroenjenever dronk. En daar acht menigeen zichzelf ook graag toe in staat. Vooral natuurlijk als hij of zij zich eens duchtig moed heeft ingedronken – het woord zegt het al.

Ook staat er een interview in met Jan Heemskerk, bekend van Panorama en Playboy, die bekent dat alcoholgebruik hem in staat stelde dames van zijn gading besluitvaardiger te benaderen dan nuchter, maar er zich na afloop helaas weinig van herinnerde. Hij staat al meer dan een jaar ‘droog’, en hij moet zich nu vooral verdedigen tegen de doordrinkers die hem een spelbreker vinden.

Verder vertelt Thomas Erdbrink, correspondent in een van de meest drooggelegde landen ter wereld, Iran, over een hem bekende ‘opa’ (hij bedoelt vermoedelijk een grootvader) die niettemin volop genoot van namaakwhisky, net als talloze van zijn landgenoten, en uiteindelijk onder een auto liep. Uitgerekend toen had hij niets gedronken, want dat deed hij natuurlijk thuis, in het geheim.

En een fotoserie van fotograaf Lars van den Brink met als onderwerp onwaarschijnlijk desolate instellingen van drankgebruik in Rotterdam en Amsterdam, ’s nachts gefotografeerd – de luchtplaats van een extra beveiligde gevangenis lijkt er een paradijsje bij.

En Henk van Straten, schrijver, bekent iets verschrikkelijks: pas na een paar Belgische biertjes is hij een leuke vader.

Wat een treurigheid. Een echte acoholspecial, dat VKM van zaterdag, dus, en het gaat nog door. Maar dan in de gebruikelijke wekelijkse rubrieken.

Zoals ‘gids ter plaatse’. Waar in Europa kun je goed aan de zuip? Tsjechië is hét goedkope bierland. ‘Praag, met overal brouwerijen en pubs’, en Brno, alwaar een ‘cocktailparadijs met flessen tot aan het plafond’.

Nee, dan Varna in Bulgarije: betaalbare wijnen en stevige bieren; Debrecen in Hongarije met wijnbars en speciaalbier en Timisoara in Roemenië, waar het ook goed innemen is. Slaan we Skopje en Gdansk even over en landen we in Porto, Portugal, met natuurlijk port maar ook ‘echt goedkoop bier’.

Een conclusie, of een motto heeft het nummer niet (‘Het drankdilemma’) , maar ik zou het wel weten: ja hoor, zuipen is ongezond, maar de wereld is zo doordrenkt door de graanbouillon en het druivennat, je kunt er gewoon niet omheen. Trouwens: zou jij je glaasje daarom willen laten staan?

En zeker niet die Bordeaux die Onno Kleyn nog snel even aanprijst met ‘zwarte bramen, een aantrekkelijk likje vanille in de geur en een lekkere frisheid met een randje tannine’. Dan neem je die alcohol die er in zit toch voor lief?

En als je dat allemaal te verfijnd is kun je terecht op pagina 57, tegenover een advertentie waarin McDonald’s zich aanprijst als zo ongeveer de groenste firma ter wereld. Op rechterpagina worden moderne biertjes aangeprezen, ‘fruitig doch monter bitter’ of een ‘bonk smaak van chocola, koffie en een pietsie laurier in je glas’.

Ja hoor, ik stop binnenkort wel eens.

Maar nu even niet. Je zou eens een bonk smaak missen.

Of misschien moet ik me vasthouden aan wat Van Kooten en De Bie in 1977 reeds opmerkten: ‘Ik drink alleen pua natua, dus allein jeneva en bia, dus dat je nou ken segge dat ik drink, nei’.

________

hhBest

Boek & Film 

De vrouwelijkheid is het slachtoffer

In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw voelde ik me een pionier: als een van de eerste in Nederland schreef ik over abortus, euthanasie, en… genderneutraliteit.

Het was de tijd van Dolle Mina, Baas in Eigen Buik, van Man Vrouw Maatschappij, van de opkomst van het gebruik van de anticonceptiepil en de bijbehorende seksuele bevrijding ten bate van alle mogelijke geslachten. Dat wil zeggen: destijds dachten we dat er maar twee geslachten waren, maar de voortgang van de wetenschap heeft ons sindsdien de ogen geopend voor het feit dat er misschien wel vijf geslachten zijn, en misschien nog veel sterker: helemaal géén geslachten.

Dat iedereen zich tegenwoordig doodlacht om die rare jaren zestig en zeventig, dat is prima, al vonden wij toen dat we het eindelijk uitgevonden hadden: totale vrijheid, bloemen in het haar, broek uit en swingen, zo kon je het wel samenvatten. Weet je wel. Weet je niet.

Nu zijn we terechtgekomen in de vreugdeloze, preutse versie van die vrije wereld waarin we allemaal op de VVD stemmen – dat was in die gelukkige periode een piepklein partijtje van morsige pijprokende vrijgezellen – elkaar de maat nemen in plaats met elkaar op de maat van The Doors in allerlei combinaties en dwarsverbanden op uiterst tedere wijze het bed te delen en wie zijn daar het slachtoffer van?

De vrouwen, wat dacht je anders?

Of liever: het vrouwelijke, das ewig Weibliche.

De Volkskrant heeft bijvoorbeeld besloten voortaan niet meer te vermelden dat een architect, een wethouder, een ingenieur, een onderwijzer of een tramconducteur al of niet een vrouw is. Dat kun je vaak nog wel opmaken uit het zinsverband, want de persoonlijke voornaamwoorden hij en zij zijn nog niet gegenderneutraliseerd, al denk ik de laatste tijd wel eens dat ook die kleur in de taal – en dus in het leven – wel even terug gezet wordt naar zwart-wit, zoals ook de fotografie (zwartwittelevisie ligt op de loer).

Een van de eerste (wellicht schuchtere) pogingen tot het wissen van een van voornaamste aangename trekken van het leven, namelijk het verschil niet alleen tussen man en vrouw, maar ook tussen vrouwelijkheid en mannelijkheid, moet worden geschreven op het conto van de Nederlandse Spoorwegen – vroeger zo aangenaam bekend van de op bladeren slippende treinen die niet volgens een dienstregeling rijden en niet kunnen opstijgen als het waait.

Want vanaf eind van dit jaar wordt in de treinen niet meer omgeroepen ‘dames en heren, wij zijn in de sneeuw vastgelopen en verwachten over twee wegen enige hulp. In de toiletten is voldoende drinkwater aanwezig, en de WiFi blijft gewoon gratis.’

Nee, het wordt ‘Beste reizigers.’ Een reiziger is volgens mij een man, dus ik neem aan dat na een proeftijd van een jaar de NS tot de beslissing komt dat de daad bij het woord moet worden gevoegd en de vrouwen helaas te voet of op de fiets moeten reizen althans niet met de trein. De conducteur zegt gevat tegen iemand die probeert de regel te omzeilen: ‘Mevrouw, als dat had gekund, dan hadden we wel omgeroepen ‘Beste reizigers en reizigsters.’

Naast mij zit mijn kleindochter van vier jaar die natuurlijk heel onpraktisch lang haar heeft en dat om de haverklap met een volstrekt onnavolgbaar gebaar, met een bijpassende hoofdbeweging achter haar oor wuift – zo’n gebaar dat we verder alleen kennen van andere vrouwen en van Alex Klaasse.

Een gebaar dat ik het symbool vind van het geheimste en mooiste van de natuur: das ewig Weibliche.

En dat zou uitgeroeid moeten worden? Ben je helemaal een haartje betoeterd!

Integendeel: ik wil terug naar de jaren zestig en zeventig, toen geluk nog heel gewoon was en we Vietnam en de Varkensbaai hadden en we de president van Amerika ‘Molenaar’ mochten noemen.

Toen de vrouwen nog echte vrouwen waren, en ik tussen de 23 en 43 jaar.

Dat maakt ook wel wat uit, natuurlijk.

_________

hhBest

Boek & Film 

Achter mijn rug breken ze alles af, ook de journalistiek (5)

Met de objectiviteit (en soms ook het hoor en wederhoor) is ook de doelgroepgedachte de hoek om gegaan. Nieuws was ooit iets dat op de rails van het abonnement naar de abonnee reed. Als we het goed deden, zeiden de abonnee niks. De lezers van het Limburgs Dagblad vonden de krant zo goed, dat de redacteuren de rubriek ‘lezers schrijven’ soms zelf maar vulden met de gedachten die ze niet in ‘officiële commentaren’ durfden of mochten uiten. (Tegenwoordig heten die ingezonden stukken ‘columns’)

Inmiddels is het nieuws, al of niet geverifiëerd, een soort bomgordel die vanuit het internet in de (liefst zo groot mogelijke) menigte ontploft. De kwaliteit en de ware aard van de scherven is daarna moeilijk vast te stellen en de technische mogelijkheden van het internet maken het mogelijk dat de ‘consumenten’ van het nieuws nog tijdens het opruimen van de rotzooi hun mening over het Wie, Wat, Waarom, Wanneer, Waarom en Hoe te berde brengen, zo enigszins mogelijk ook met een bedreiging erbij aan de boodschapper.

Juist op het moment dat ik dat schreef kreeg ik een column onder ogen van een collega van het Eindhovens Dagblad. Hij haalt daarin een lezersbrief aan die elke journalist zich in honderdvoud en in alle mogelijke variaties zal herinneren; ik citeer een passage uit de column:

'Is dit nu echt nieuwswaardig voor de voorpagina? Iedere objectieve lezer beantwoordt dit met nee'. Aldus een lezer die zich - naar aanleiding van alle aandacht ervoor in de krant - afvraagt of het ED aandelen heeft in Hudson's Bay. 'Waar is de objectiviteit die ik van mijn krant verwacht? (Hudson Bay is de Canadese firma die een aantal vestigingen van het voormalige V&D in gebruikt neemt. SB)

Laat ik om te beginnen, aldus de Eindhovense collega, opmerken dat de hoeveelheid aandacht voor een onderwerp niets zegt over de objectiviteit van de krant. Dat na de ondergang van V&D een Canadese warenhuisketen vestigingen opent in ons land is nieuws dat aandacht verdient. Dat de onderhandelingen over een vestiging in Eindhoven op niets uitlopen is - afhankelijk van het andere nieuws dat zich aandient - zonder meer voorpagina-waardig. Het heeft immers grote consequenties voor de aantrekkelijkheid van Eindhoven als winkelstad.’ Einde citaat.

En dat over die aandelen is natuurlijk een belediging van jewelste.

De deur naar mijn journalistieke verleden werd dichtgedaan toen twitteraars zich begonnen af te vragen of de beginselen onder de journalistieke arbeid herzien zouden moeten worden, zodat een regenbui in Houston evenveel aandacht zou moeten krijgen als een regenbui in Nepal of een sneeuwbui in Oostenrijk, dat het bij het samenstellen van berichten en het al of niet plaatsen ervan op de voorpagina niet van belang mocht zijn of de betrokkenen zwart, blank of pimpelpaars waren.

En de journalist staat er bij met open mond. Vroeger kon hij aanvoeren: mijn pagina’s zijn maar 75 centimeter hoog en 60 centimeter breed, dus ik moet keuzes maken en er rekening mee houden dat papier duur is en drukken ook.

Met de komst van internet verdween die beperking.

Je kunt zeggen: meer dan 40 uur per dag kan een journalist toch niet werken? Inderdaad, maar daar staat tegenover dat iedereen journalist kan worden.

Toen ik bij de krant ging werken waren de mensen even primitief, subjectief, eigendunkelijk, racistisch, misantroop, misselijk, dom en bot als nu.

Ze lazen de krant en zeiden er in de boezem van hun gezin of tegenover collega’s op het werk het hunne van. Ik weet uit eigen ervaring dat dat vaak neerkwam op afknallen, opknopen, opsluiten en verzuipen. Van het slavernijverleden had niemand ooit gehoord.

Het enige verschil is dat je tegenwoordig elke ochtend direct na het starten van je pc kunt zien wie er volgens onze buren in Melbourne, Tuvalu, Hokkaido, Simpelveld of Ouagadougou zouden moeten worden afgeknald, opgeknoopt, opgesloten en/of verzopen.

Meer is er echt niet aan de hand. En dat slavernijverleden, dat is inmiddels echt een verleden dat ook al naar het archief kan. Zodat er ruimte komt voor het opdoeken van verledens die vandaag de dag nog doorwerken en de sfeer verpesten. Jullie kunnen er zelf best een paar bedenken.

Waarbij je zult merken dat je eigen onmiddellijke omgeving nog steeds de kurk is waarop je drijft.

Maar het is waar, mijn lagere school komt er niet mee terug.

Slot

________

hhBest

Boek & Film

De Blauwe Diamanten zijn niet meer

Door Peter Stiekema

Eind jaren vijftig waren ze er ineens, de Broers Ruud en Riem de Wolff, The Blue Diamonds, het Nederlandse antwoord op de Amerikaanse Everly Brothers, Don en Phil Everly. Ze begonnen met covers van hun Amerikaanse voorbeelden, zoals 'Till I Kissed you', maar maakten in 1960 een wereldhit van het nummer 'Ramona'.  Er werden meer dan zeven miljoen exemplaren van deze oorspronkelijk Amerikaanse song uit 1927 verkocht, all over the world, vooral ook in het Verre Oosten, hun geboorteland Indonesië, waar vandaan de broers in 1949 met hun ouders naar Nederland vertrokken.

Andere hits volgden, zoals 'Oh Carol' en 'Little Ships keep sailing'. Geen harde rock, maar tamelijk zoetgevooisde muziek. Ze waren de helden van mijn prille jeugd. We waren toen nog niet veel gewend. Er was één programma voor teenagers destijds, 'Tijd voor Teenagers' op de zaterdagmiddag, gepresenteerd door Herman Stok, met Co de Kloet als producer. Iedere zaterdag zat ik aan de radio gekluisterd om iets van of over mijn helden op te vangen. Ik was helemaal gek van ze.

Op een zomeravond, vroeg in de jaren zestig, ik zal een jaar of negen geweest zijn, we waren buiten met vriendjes indiaantje aan het spelen, riep mijn moeder me vanaf het balkon. The Blue Diamonds zouden op de radio komen. Ik haastte me weg, terwijl ik een kameraadje met een veren hoofdtooi op achter me 'wat een snertindiaan' hoorde roepen. Thuis gekomen bleek het niet om The Blue Diamonds te gaan, maar om een bandje dat 'The Diamonds'  heette en een soort niets-aan-de-handmuziek speelde. Ik wilde weer naar buiten, maar daar kwam niks van in. Negenjarige indianen werden toen nog verondersteld het bed van 19.30 uur te halen.

In 1963 moest het duo in militaire dienst, voor twee jaar. Groot nieuws in kranten en op televisie, het NTS-Journaal. Toen ze eruit kwamen was de wereld veranderd.  De ruige Engelse beat met Rolling Stones, Beatles, Who. Kinks en Animals was voor de nette luistermuziek van Ruud en Riem in de plaats gekomen. Ze bleven optreden, op radio en tv, maakten succesvolle tournees naar het Verre Oosten, maar konden hun succes van begin jaren zestig niet meer evenaren. Ruud ging naar Mexico waar hij tijdens een tournee een Mexicaanse schone had ontmoet, trouwde en kreeg een dochter. Na een paar jaar kreeg hij heimwee, scheidde en keerde terug naar Nederland. Hij overleed in 2000, op 59-jarige leeftijd.

Na zijn dood bleef Riem, in mijn ogen de aardigste van de twee, doorgaan, eerst als soloartiest, maar al snel samen met zijn zoon, nu als . Op 12 september is hij als laatste Blauwe Diamant, te midden van zijn familie, op 74-jarige leeftijd overleden. De tandeloze tijd vliegt en heeft weer eens genadeloos toegeslagen.

Er gaat niks boven gezond leven

Af en toe laat ik me wel eens verleiden mee te doen aan een of andere hype op het gebied van gezondheid. Een beetje vanuit het motief dat het natuurlijk wel heel lullig is, dat je op je 85^ste verjaardag dood gaat, terwijl anderen, die zich wel aan het duivenvoerdieet houden, over de honderd worden. Nou niet flauw zijn en zeggen dat ik dat dan toch niet meer meemaak, want dat is een detail, terwijl het om het principe gaat: eet ik gezond, of zal ik nog een glaasje nemen?

Ik heb een zoon die zijn hele leven niets anders gegeten heeft dan de volgende producten: brood, kaas, pizza margherita zonder oregano en aardappelen in alle mogelijke verschijningsvormen, waaronder met name chips. Heel vroeger liet hij zich nog wel eens verleiden tot een appel (Granny Smith) maar dat is ook over.

Verder drinkt hij bronwater met prik (heel veel), bier, soms witte wijn, nog minder vaak cola, een enkele keer een energiedrankje.

Dan zal hij toch zeker wel altijd ziek zijn? Nee, hij is zelfs nog nooit in enige noemenswaardige mate ziek geweest, en hij is inmiddels al dertig jaar. Geen kinderziekten gehad, nauwelijks verkouden geweest en altijd in opgewekt humeur.

Dat brengt mij ertoe ook wel eens naar iets lekkers te grijpen. Te veel om op te noemen, maar er is veel bij dat gefermenteerd is, want dat schijnt goed te zijn – augurken, haring, gravad lax, worst, kaas, ham. Ik drink een, hoogstens twee kopjes espresso ristretto en veroorloof me daar een klontje suiker bij.

En bouw inmiddels een meer dan ongezond wantrouwen op tegen alle voedingsadviezen, met als uitersten de schijf van 5 van de ene kant en de rauw-voedselhype aan de andere kant.

Bij de zonden die ik noemde verzweeg ik nog even gecureerd vetspek genaamd lardo di Colonnata, Gänseschmalz mit Grieben en roomboter op de boterham, drop in bedenkelijke hoeveelheden, rode wijn, rood rundvlees, bij voorkeur van de houtskool-bbq, lekker varkensvlees, nogal eens grappa, whiskey als die in de aanbieding is. Ook wel vis natuurlijk, en andere zeevruchten als garnalen, mosselen en oesters.

Ik at tomaten omdat er veel lycopeen in zit (met name tegen de prostaatkanker) maar ik moet de tomaten nu mijden omdat je er leptine-resistent van wordt. Ik eet gewoon tomaten, hoewel de naar vis smakende wintertomaten officieel van mijn dieet zijn afgevoerd.

Suiker moet minder, dat begrijp ik, en vet mag, wat zeg ik, moet tegenwoordig weer. Zo verzadigd mogelijk.

Ik lees dat je darmen belangrijker zijn voor je gezondheid dan je hersenen, en dat vind ik een aantrekkelijk idee.

Je moet zorgen dat je microbioom in orde is, daar profiteren je hersenen ook van – het microbioom is de het geheel van organismen dat allemaal de hele dag in je darmen druk zijn met je spijsvertering zodat je gewoon ’s morgens om half acht lekker en soepel kunt poepen.

Daarvoor had je vroeger Yakult, maar dat kan niet meer. Tot mijn vreugde zag ik enkele jaren geleden in een Duitse supermarkt kefir. Intussen vind je het ook mondjesmaat in Nederlandse supermarkten, en elke morgen dronk ik tijdenlang een flink glas van dit friszure, zelfs iets sprankelende melkproduct, dat een smaak heeft die ergens tussen karnemelk en yoghurt ligt.

Maar het ging me natuurlijk om de bacteriecultuur die er van oudsher in zat, toen kefir alleen nog gedronken werd door de bewoners van de Kaukasus, die daardoor, naar verluidde, allemaal 150 jaar of ouder werden.

Oh ja joh? Maar kefir wordt natuurlijk wel gepasteuriseerd, anders bederft ze al tijdens de rit van de fabriek naar de winkel. Weg micro-organismen.

Ik drink het gewoon stug door en neem voor de zekerheid een handje cashewnoten.

Ook al niet goed.

Ach, verrek allemaal maar, doodgaan doen we toch op enig moment.

En dan kom je in de hemel waar je een schitterende bungalow ter beschikking wordt gesteld en een auto met chauffeur en altijd mooi weer, en dat voor de eeuwigheid en dan bedenk je: als ik niet zo gezond had gegeten, had ik dat tien jaar eerder kunnen hebben.

En dan zwijg ik natuurlijk over die 72 maagden. Maar daar moet je dan weer veel te veel moeite voor doen. Die auto met chauffeur en hopelijk voldoende grappa vind ik al uitstekend.

Bescheiden als ik van nature ben.

_________

hhBest

Boek & Film 

Achter mijn rug breken ze alles af, ook de journalistiek (4)

Nieuws zal dus zelfs pas nieuws zijn als het uitzonderlijke en/ of onverwachte feiten betreft. Dat morgen de zon opgaat zou zo ongeveer het belangrijkste nieuws van de dag kunnen zijn, alleen gebeurt het niet erg onverwacht. Nieuws wordt het pas als de zon níet opgaat. Dat zou dan vermoedelijk meteen zo ongeveer ‘het laatste nieuws’ zijn.

Maarten van Rossem schreef laatst in zijn eigen blad Maarten!  in een artikel over populisme het volgende over ‘nieuws’:

‘De modale burger is ook een modale televisiekijker, en dit medium bombardeert ons dag in dag uit met berichten over misdaad, drugsgebruik, corruptie, incompetentie, strijd en alle andere denkbare narigheid. Goed nieuws is nu eenmaal geen nieuws. Zo ontstaat gemakkelijk het idee dat de samenleving een disfunctioneel en levensgevaarlijk systeem is.

De meeste burgers hebben kennelijk geen oog voor de vreemde discrepantie tussen hun eigen gewone, veilige leven en de gruwelijke jungle die volgens de media om de hoek van hun gezellige straat begint. Dat de misdaad in vrijwel alle westerse landen al meer dan anderhalf decennium afneemt, houden de media bekwaam geheim. Hoe meer criminaliteit, hoe hoger de kijkcijfers. Moord en doodslag zijn goud waard.’

Toen ik nog regionaal verslaggever was bij de krant kwam ik vaak in aanraking met mensen die graag met hun nieuws in de krant wilden. Tijdens het gesprek voelde ik me vaak gedwongen om te zeggen: wil je dat wel publiceren? Je komt doorgaans pas in de krant als er iets mis met je is.

Terug naar De Gelderlander.

Grote interviews en reportages waren al die tijd al een gewild artikel, althans bij journalisten en Louis Frequin was daar ook een fervent voorstander van, waarbij hij niet voldoende kon herhalen dat daarbij de ‘joemen tuts’ niet uit het oog mocht worden verloren. Dat is inmiddels ook nog eens uitgedraaid op het volledig verdwijnen van zelfs de schijn van objectiviteit in gewone berichtgeving.

Die objectiviteit van de journalist, dat was een belangrijk onderwerp in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw, toen ik enkele jaren in deeltijd les gaf aan de Academie voor Journalistiek in Tilburg, en wel bij de postacademische opleiding journalistiek. Het is daar dat ik kennis maakte met Rob van Kan, bij twitteraars beter bekend als @edgeofeurope.

Daar kwam ik trots op de proppen met die doelgroepgedachte en uiteraard met de 4W&1H: Wie, Wat, Waar, Wanneer en Hoe, als een soort afvinklijstje: het waren de fundamentele elementen van een compleet bericht. Uiteraard had er ook nog Waarom & Hoezo & Waarom Juist Niet bij gekund, maar dan werd de formule veel minder kernachtig van. Want we hadden ook nog Hoor & Wederhoor en de al genoemde Objectiviteit.

Ik lees nog wel eens met genoegen verslagen in bijvoorbeeld The New York Times of beter nog: The Boston Globe, waarin de genoemde formules compromisloos worden toegepast – vergadernotulen zijn er niks bij. Het zijn bij voorbaat mislukte pogingen tot objectiviteit, alleen al omdat je onmogelijk alle mogelijke relevante bronnen kunt raadplegen om je artikel zo evenwichtig, zeg maar objectief mogelijk te maken. Maar voor de ware liefhebber is het kunst, en tevens nostalgie.

Want die objectiviteit, die bestaat natuurlijk helemaal niet. Zie in dat licht wat ik tot nu toe in dit serietje artikelen heb geschreven. Je bent, als journalist, of je het wilt of niet, partij – alleen al omdat je partij kiest voor je eigen lezers.

Toen we dat constateerden verdween er ook een tijdperk de geschiedenisboeken in, en mijn belevenis van dat tijdperk als dagelijkse werkelijkheid.

Al die tijd hebben we het, zonder het onmiddellijk te beseffen, voor onze neus zien gebeuren.

Want: waarom besteden we veel meer aandacht aan Harvey/Houston dan aan Nepal/India/Bangladesh. Je kunt er wel wat op bedenken: de mensen in Houston hebben een levenswijze die wel wat op die van ons in West-Europa lijkt, dat geldt voor de mensen in de sloppenwijken van Bangladesh veel minder,  en de lezer kan zich dus beter met die eerstgenoemde mensen identificeren, je kunt ook zeggen: is er meer mee begaan, betrokken, wordt meer getroffen door hun leed, we kunnen ons indenken dat ons iets dergelijks zou kunnen overkomen (en ons zelfs al eens overkomen is).

Het Limburgs Dagblad (laat ik het nog maar eens noemen, over een paar weken is het geschiedenis) wist opnieuw feilloos waar de belangstelling van de lezers naartoe ging, voor wat betreft het orkaangeweld aan de andere kant van de wereld: juist, naar het welzijn van twee Limburgse stagiairs die sinds juli stage liepen op Sint Maarten en zo ongeveer bij voorbaat al vermist waren. Natuurlijk was er weer aanleiding voor verdere berichtgeving, in dit geval goed nieuws, zeg maar rustig: blijde tijding, toen ze de passage van Irma ongedeerd bleken te hebben overleefd.

Wordt vervolgd

_______

hhBest

Boek & Film 

In één klap van het koloniale verleden af

Weten jullie eigenlijk precies hoe die eilandjes in de Caraïbische Zee economisch overeind blijven? Feit is dat sommige ervan al meer dan vierduizend jaar geleden, toen Nederland dus nog niet bestond, wel bewoond waren, en het toen dus economisch ‘deden’. Ook zijn er sinds enige tijd enkele voormalige Britse en Franse eilandjes die geheel zelfstandig het ook rooien. Misschien wel aardig rooien.

De huidige status van de ‘Nederlandse’ eilanden is alleen maar te verklaren doordat ze ooit door rondvarende Spanjaarden waren ‘ontdekt’, en daarna na een gezellig rondje oorlog voeren en piraterij uiteindelijk in Nederlandse handen terecht kwamen. Je kunt het nog beter een stoelendans noemen waarbij Nederland met verve de rol speelde van Gekke Henkie, die toen de muziek stopte een collectie zandstranden met palmen bleek te hebben overgehouden, die zo’n beetje willekeurig verspreid liggen – tussen Curaçao en Sint Maarten bijvoorbeeld ligt zevenhonderd kilometer knalblauwe zee.

Ooit vormden die eilanden samen West-Indië, en Suriname hoorde er ook nog bij. Toen Suriname in 1975 onafhankelijk werd, verviel in feite de zin van het ‘staatsverband’ tussen Nederland en al die eilandjes. Zelfs als koloniën stelden ze geen reet meer voor: koloniën heb je om uit te buiten en zelfs dat lukte van geen kant. Er ging alleen een schep geld bij, elk jaar weer.

Maar goed, rijk land, veel van de rijke mensen in Nederland vestigden zich op diverse van die eilanden, waar ze genoten van de eeuwige lente die er schijnt te heersen. Voor de rest waren ze vooral oorzaak van problemen. De tropenzon schijnt zoals bekend extra graag op corrupte gebieden en die gebieden hadden onveranderlijk de gedaante van lekker verscholen en moeilijk bereikbare tropische vakantieparadijzen, waar het ook goed van opbergen is van op schimmige wijze verkregen kapitalen – kortom, Nederland aarzelde om te doen wat voor de hand lag: worden jullie ook maar lekker onafhankelijk, kun je doen wat je wil, sluit je aan bij Venezuela, Colombia, Suriname op bij Puerto Rico, ik noem maar iets, of probeer het echt alleen, Anguilla doet dat al jaren met succes.

En dan had Nederland zich nog niet hoeven te verlagen om de eilanden te verkopen, zoals wel met bijvoorbeeld met enkele Maagden Eilanden gebeurde, waar echte miljardairs als Richard Branson complete eilanden in bezit hebben.

Goed, misschien heeft Nederland nog wel andere redenen, je weet het maar niet wat er in die hoofden omgaat (neem als willekeurig voorbeeld even CDA-Buma) om vast te houden aan die eilandjes, zelfs met de smoes dat ze die mensen toch niet in de steek kunnen laten. En die mensen zijn het daar uiteraard mee eens, want veel voordeliger kun je niet thuis komen, als koloniaal wingewest.

En voor de gezelligheid krijg je per kerende post ook nog eens stank voor dank.

Intussen zou de orkaanschade op Sint Maarten een aanvullende luid bellende wekker moeten zijn voor de regering in Den Haag. Namelijk een die vertelt: jongens, wat denk je dat het opruimen van de rotzooi en telkens weer herbouwen van het paradijs gaat kosten de komende jaren, waarin wellicht het aantal orkanen minder wordt, maar ze wel allemaal orkaankracht vijf hebben (en meer, als de schaal in het kader van de opwarming van de aarde wordt aangevuld met zes tot en met tien) – regeren is vooruitzien – we zetten er nog één zak met geld neer, dan de zorgpremie nog maar wat omhoog, en dan moet het afgelopen zijn.

Nederland geeft alle straten die naar de eilanden zijn genoemd een andere naam, Nederland is dan in één klap van alle orkanen af.

En van het koloniale verleden.

Dan houdt het gezeik misschien eens op.

_______

hhBest

Boek & Film 

In actie voor Sint Maarten!

Door Peter Stiekema

Een deel van het kabinet onder leiding van Mark Rutte in gezelschap van onder anderen de verantwoordelijke minister, Ronald Plasterk, heeft inmiddels al twee substantiële dagdelen aam crisisoverleg over het door de orkaan Irma getroffen eiland Sint Maarten gewijd. Resultaat: 'We laten Sint Maarten niet in de steek'. Met deze toezegging zullen ze daarginds in hun nopjes zijn, om niet te zeggen in hun knollentuin, voor zover die niet weggewaaid is, of anderszins overstroomd.

Inmiddels heeft het Rampenfonds twee miljoen euro hulp toegezegd. De spreekwoordelijke druppel op de gloeiende plaat. Inderdaad, gloeiende plaat, want in Sint Maarten is op dit moment van alles loos. Een groot deel van de bevolking trekt plunderend rond, gewapend met machetes en pistolen en de politie staat machteloos, of kijkt de andere kant uit, evenals alles wat daar op regeerders lijkt. Het eiland is toch al onderhevig aan een grote mate van corruptie en de misdaad tiert er welig. De regenten kijken de andere kant op en vullen hun zakken wel op een andere manier.

En dat alles onder het weinig sprankelende toezicht van onze minister van Koloniën (nou ja) Ronald Plasterk, die onlangs op zijn afscheidstournee langs de eilanden nog met hoongelach is ontvangen en er bijna met pek en veren van is verwijderd. Gelukkig is dat niet gebeurd, want die pek hebben ze daarginds hard nodig voor het vullen van de diverse wegdekken en die veren kunnen nog wel als dakbedekking dienen. Merkwaardig dat er hier nog geen nationale televisieactie is georganiseerd. Of is er wellicht vrees dat zo'n actie niet veel zal opleveren, mede door dat vrolijke gedoe met die machetes en pistolen? 

Indachtig de heilige Sint Maarten, de Romeinse soldaat die de helft van zijn mantel weggaf aan deze of gene behoeftige heb ik tot een soortgelijke daad besloten. Met behulp van een machete (hoe toepasselijk) heb ik een oude regenjas in tweeën gesplitst. Het grootste deel gaat nu per post naar Philipsburg (de hoofdstad van het Nederlandse deel van Sint Maarten, ik zeg het er maar even bij). De rest zal wel via de belastinginspecteur geregeld worden, denk ik maar zo.

Ondertussen in Rotterdam: Een aantal briefschrijvers heeft geprotesteerd tegen de naam van het culturele centrum Witte de With (bijnaam Dubbelwit), genoemd naar de Nederlandse admiraal die in 1658 bij Jutland (Denemarken, ik zet het er hier ook maar even bij) om het leven kwam. De reden voor de aanstaande naamsverandering: de admiraal had zich in verre buitengewesten niet altijd even netjes tegen de plaatselijke bevolking gedragen.

Aldus zal geschieden. En inderdaad, de bevolking van Rotterdam in ogenschouw genomen zou Zwarte de Zwarth (bijnaam Dubbelzwart)  een stuk geschikter zijn.

Wacht, u zegt dat u dit een cynisch stukje vindt? Dat is dan ook precies de bedoeling.