Je dacht dat de goede man al jaren op zijn lauweren rustte, de laatste keer dat ik hem zag zat hij op een bankje aan de rand van de volkstuin die aan zijn eigen achtertuin grenst, hij had daar, meen ik, ook een bescheiden maar niettemin officiële functie.
Hij was raadslid en wethouder geweest en lid van Provinciale Staten. Gewéést, want officieel is hij met pensioen. Maar in het dorp staat hij nog altijd bekend als de koning van Landgraaf – de koning der koningen meer, want de diverse wijken van de gemeente hebben allemaal weer een eigen koning. Ter completering van deze beknopte biografie: een beschuldiging van het aannemen van een cadeautje toen hij wethouder was (een reisje met een bulldozerfirma, als ik me goed herinner) bleek niet strafbaar. Een oude koe, ik weet het.
In in een eerder stukje over het onderwerp ‘fusie gemeenten Landgraaf en Heerlen’ liet ik me ontvallen dat alleen de burgemeester er echt belang bij had dat de fusie van zijn gemeente niet doorgaat – hij raakt dan immers zijn baan kwijt. Maar hetzelfde geldt natuurlijk voor de koninkjes in de verschillende wijken, zijnde de voormalige gemeenten waaruit Landgraaf in 1982 werd samengesteld. In een groter verband stellen ze weinig meer voor, en terecht. Good riddance, zeggen de Britten.
In een bericht van 1L van gisteren wordt melding gemaakt van een nieuwe activiteit van Wiel Heinrichs – jullie hadden al lang begrepen dat het hier over hem gaat – namelijk als adviseur van de gemeente op het gebied van de fusie. Voor zijn advies streek hij een bedrag van ruim vijfduizend euro op en hier, in de vorm van een artikel in de regionale pers, valt te lezen wat zijn advies was: niet fuseren.
In hetzelfde bericht op de website van 1L staat vermeld dat Landgraaf een half miljoen heeft uitgetrokken voor het verzet tegen de fusie, een deel van het geld is al op, en een bericht van heden op 1L doet de vraag rijzen of het resterende bedrag wel voldoende zal zijn: de gemeente doet de stap naar de rechter om te procederen tegen het besluit van de provincie, het fusieplan toch door te zetten, al moet daar door Provinciale Staten (hier tegenwoordig nogal weids aangeduid met ‘het Limburgs Parlement’) nog wel over worden gestemd.
Intussen is er in Landgraaf geen geld voor een behoorlijk zwembad.
Je zou kunnen zeggen: de ervaring van de heer Heinrichs in de gemeentelijke en provinciale politiek maakt hem wel degelijk tot een geschikte adviseur.
Hijzelf blijkt (zie het boven aangehaalde artikel) een mening te hebben over ‘coryfeeën uit een voorbije tijd’ die adviezen moeten geven. Van zo’n advies kun je verwachten dat het een automatische reflex is, en wel: fuseren. Een advies dat naar de mening van de heer Heinrichs veilig in de wind kan worden geslagen, al zegt hij dat niet met zoveel woorden.
Die twee coryfeeën die hij bedoelt zijn de heren Mans en Deetman, gepokt en gemazeld in de politiek en het openbaar bestuur, maar die inderdaad een grote toekomst achter zich hebben.
Net als, mij dunkt, de heer Wiel Heinrichs alhier.
En overigens blijf ik van mening dat de moderne complexe maatschappij gebaat is bij een bekwaam en professioneel bestuur en dat het de dorpspolitici vrij staat daarover in het café hun mening de vrije loop te laten.
__________