De Boeing 737, dat is het vliegtuig waar de meeste vakantiegangers naar de Canarische Eilanden, naar Griekenland en (vroeger) naar Turkije vlogen. Vaak tamelijk uitgewoonde bakken, want die moesten vliegen, niet stilstaan en tegenwoordig wordt er tijdens de vlucht nogal eens gevochten tussen passagiers en bemanning en tussen passagiers onderling (veldslagen tussen bemanningsleden worden natuurlijk geheim gehouden).
Een beetje de Toyota Celica 1985 van het luchtruim.
Maar Zijne Majesteit kan er bij watertanden, hij oefent er al een hele tijd op om het vliegtuig van 89 miljoen zelf te besturen op zijn vluchten naar wat romantisch heet ‘de grenzen van het Koninkrijk’ – en dat is dan toevallig Aruba, dat voor de Venezolaanse kust ligt. Venezuela heeft het momenteel erg druk met zichzelf, maar als het daar een beetje op orde is strekt het de begerige vingers weer uit naar dat naar verluidt beeldschone restant van wat eens, heel lang geleden, een koloniaal wereldrijk was, voor de bevlieging waarvan men wel een Boeing 747 nodig zou hebben gehad.
Dat Rijk waar de zon nooit ondergaat bestaat sinds 1949 al niet meer en de elkaar opvolgende regeringen in Den Haag hebben sindsdien altijd stiekem nagedacht over een beschaafd antwoord op de vraag hoe we met fatsoen van die stipjes in de Caraibische Zee af zouden kunnen komen. Maar dat hield het Hof tegen – voor je het weet zijn de grenzen van het Rijk van dien aard dat ze gemakkelijk te voet of op de fiets bereizen zijn.
Wat een leuke populaire koning zouden we daaraan overhouden.
Nee, iets anders strekt de koning ten voorbeeld. Aan de overkant van de oceaan zien we hoe een staatshoofd dat niet op een cent (uit de schatkist) hoeft te kijken als het er om gaat om vrijdagmiddag om 2 uur naar de luchthaven te kachelen en rustig met de Air Force One naar Miami te vliegen om te gaan golfen en zo, en maandagmiddag tegen vieren terug te komen om zuchtend zijn Twitter account weer ter hand te nemen. Kosten drie miljoen dollar. Per keer.
Nog een geluk dat WA niet golft en voor zover bekend niet twittert.
In de argumentatie om een peperduur vliegtuig te kopen wordt nogal smalend gedaan over de lijnvluchten waarmee WA en Max zich tot nu toe moesten zien te behelpen – er wordt net gedaan of ze niet heel comfortabel business class vliegen, maar wel langs de douane en de pascontrole moeten, voor een zelden voorkomende vlucht naar landen als Nieuw Zeeland en Australië waarvan de bevolking nauwelijks opkijkt van het stel.
Het zou ook nog eens een – natuurlijk grotendeels gefakete – milieustunt zijn om gewoon in zo’n lijntoestel plaats te nemen, maar WA en Max en de hele lakeienknipmesserij om hen heen zouden dat allemaal beneden hun waardigheid vinden.
Niet beneden de waardigheid van WA blijkt te zijn dat ZM ook zelf wel eens het stuur wil overnemen – en dan ineens geen been meer ziet in de functie van veredelde buschauffeur die hij dan uitoefent, en en passant even een piloot het brood uit de mond stoot, waarvan er honderden werkloos rondlopen.
O nee, niet echt. Want hij mag natuurlijk niet opstijgen of landen, dat is veel te gevaarlijk voor iemand die maar een minimum aantal vlieguren maakt. Blijft voor hem toch vooral over: ontspannen een paar uurtjes in de gaten houden hoe de automatische piloot zijn werk doet.
Negenentachtig miljoen, het is een schijntje, voor een bijstandsmoeder.
___________