SanteLOGie

Opel: een kleine liefdesgeschiedenis

Het was 1953 of 1954 en mijn vader kocht een auto. Ik weet het kenteken nog: UG-78-16, en het was een lichtgele Opel Olympia cabriolet – zie ook dit stukje dat ik er negen jaar geleden over schreef.

Die auto was zo ongeveer het meest ongeschikte vervoermiddel voor het doel waarvoor mijn vader de wagen aanschafte, namelijk het verplaatsen van zakken gemalen graniet, zakken zand en zakken cement, plus schuurmachines, spaden, troffels, emmers, een kruiwagen, hamers en spijkers en ander materiaal om mallen te maken.

Allemaal in het piepkleine kofferbakje van dat autootje.

Aan mijn waarneming onttrekt zich de redenering waarom mijn vader juist die auto kocht – uit de rest van zijn geschiedenis zou ik met wat reserve kunnen opmaken dat hij zich weer eens iets had laten aansmeren.

Een belangrijk doel van de auto was natuurlijk ook, dat het ons in staat stelde eindelijk eens de geboorteplaats van mijn vader te bezoeken, in het Noord-Oosten van Italië; hijzelf was er ook al sinds begin 1930 niet meer geweest.

De auto baarde in dat dorp enig opzien, niet alleen omdat het daar, behalve aan telefoons, ook ontbrak aan andere auto’s. Maar omdat mijn aangetrouwde neef Michele, die mij bij aankomst een paar lekkere pakkerds op beide wangen gaf de auto verwelkomde met de kreet ‘Opel Blitz!’ Hij had, als Italiaans dienstplichtig automonteur, veel auto’s van de Wehrmacht gerepareerd (en hij was inmiddels vliegtuigmonteur op de luchtmachtbasis in Aviano, waar hij Amerikaanse straaljagers onderhield – onthoud: een automonteur vindt altijd wel iets te doen), hij leende meteen de auto van mijn vader om in het dorp indruk te maken bij de meisjes en hij leerde mij meteen even schakelen zonder de koppelingspedaal te gebruiken.

Enkele jaren later kocht mijn vader weer een Opel: nu een Rekord stationcar, ook geel – dat leek er iets meer op. Die werd op een gegeven moment ’s nachts gestolen en vervangen door een iets nieuwere, ook alweer geel. En toen mijn vader gepensioneerd werd kocht hij, voor de somma van 6500 gulden, een gloednieuwe Opel Kadett, een wijnrode. Twintig jaar later werd ook die gestolen. Hij was inmiddels op mijn oprit aangeland na het overlijden van mijn vader en hij zou er vandaag de dag nog hebben gestaan, als hij niet zo gemakkelijk te jatten was geweest.

Zelf heb ik me nog eens heftig verzet tegen het idee een Opel te bezitten. Ik wees daarvoor zelfs een aanbod van mijn werkgever van de hand die mij een geleasde, ook alweer gele Kadett wilde aanbieden – daar wilde je niet dood in gevonden worden. Later, ietwat tot de jaren van verstand gekomen, bezat ik nog eens, nu tot mijn genoegen, een goudkleurige Rekord stationcar gevolgd door een witte Astra.

Een auto is een auto.

Dat vond mijn vader dus niet. Voor hem was een auto een Opel, met name wegens Duitse betrouwbaarheid. Hij had bijvoorbeeld nooit gemerkt dat die cabriolet geen wegligging van betekenis had.

Zijn liefde voor de Opel kwam jarenlang elke zaterdagavond duidelijk tot uitdrukking als de cijfers van de Duitse Lotto live werden getrokken op de WDR-tv. Hij zat met zijn formulier met de magische getallen vlak voor het scherm en mompelde: ‘Als ik win krijgen jullie allemaal honderdduizend mark. En ik koop een Opel met zescylindermotor.’

Mooi.

Maar de cijfers wilden niet.

Noem het een onbeantwoorde liefde.

__________

Op mij na (in de korte broek) is alles dat op deze foto staat verdwenen: de huizen, de auto, mijn zus Lidia.

__________

hhBest

Boek & Film 

Doet u mij maar moesjawara

Het is inderdaad een beschamend gezicht, de Grondwet schrijft voor dat het weer tijd is voor verkiezingen voor de Tweede Kamer der Staten-Generaal en in plaats van dat we ons daar ernstig op voorbereiden, maken er we een absurd soort variété van, waarbij acht lijsttrekkers in een circustheater 45 seconden krijgen om hun punt te maken, daarbij zoveel mogelijk gehinderd door iemand, ja, inderdaad door iemand met de rang van ketelbinkie.

En wat zien we dan: acht mensen, de lijsttrekkers die op grond van het feit dat ze er géén talent voor hebben, gekozen hebben voor het beroep van cabaretier en meteen denken de allermoeilijkste vorm van dat vak te moeten kiezen, namelijk die van stand-up comedian, in het Nederlands: de one-man show.

Het is helemaal geen schande om als cabaretier die beseft nooit veel verder te zullen komen dan tussen de schuifdeuren van de Tweede Kamer een bekwame tekstschrijver in dienst te nemen, maar daar hebben we in Nederland natuurlijk veel te weinig van, bovendien is zo’n tekstschrijver duur.

En voor een politicus géén oplossing.

Vanmiddag keek ik, nee, niet naar het Carrédebat, ben je mal, maar naar Podium Witteman, en hoorde de daar geïnterviewde Britse dirigent Sir John Eliot Gardiner zeggen dat een symfonie-orkest geen democratie kan zijn, maar dat er binnen het orkest wel consensus moet bestaan over de juiste manier van uitvoeren van het stuk.

En wat is de Tweede Kamer anders dan een orkest dat moet zorgen dat in Nederland alles gespeeld wordt zodat iedereen het mooi vindt, dat het ook nog echt mooi is en geen enkele valse noot of wanklank verklinkt. Natuurlijk blijven het mensen en een enkele keer zal er iemand zijn die in de verleiding komt een collega te laten merken het beter te kunnen dan hij of zij – en als dat te vaak gebeurt vliegt hij of zij eruit, en het resultaat moet dan zijn dat Nederland niet alleen het meest harmonisch klinkende maar meteen ook het land is waar iedereen het gevoel krijgt gelukkig te zijn, en wij elkaar nog uitsluitend minzaam groetend tegemoet treedt of vóór laat gaan.

En dat is dus geen pleidooi voor een Erdoganstaat, waar zo’n beetje geldt: u hebt recht op uw eigen mening, als dat ook maar de mening van meneer Erdogan is, zoiets.

Nee, het gaat om een land vol volwassen mensen die weten dat niemand het onderste kan kan krijgen maar wel dat met wat goede wil ieder minimaal aan zijn of haar trekken komt.

En dat is geen romantische kletskoek vol politiek onbegrip, welnee, het bestaat gewoon. En het heet moesjawara.

Het woord betekent beraadslaging, boze tongen willen daar nog wel eens het woord ‘eindeloze’ vóór zetten, maar door het instellen van een minimaal aantal spelregels – tijdsduur, verbod op herhaling, verbod op kennelijke sabotage, deelnemers aan de beraadslagingen moeten er zichtbaar blijk van geven het algemeen belang in het oog te houden. De leden van de Tweede Kamer moeten er gekozen worden op grond van hun verdiensten voor de samenleving.

Het vereist nogal wat aanpassing natuurlijk, en er zullen mensen zijn met dusdanig extreme standpunten die helemaal niet aan de orde kunnen komen, maar dat is toch alleen maar winst.

Goed zo.

Proberen dus maar?

________

hhBest

Boek & Film 

’s Lands identiteit in onvervalst Noord-Koreaans

Is de voetbalsport eigenlijk een deel van de Nederlandse identiteit? Daar wordt al sinds jaar en dag staand het Wilhelmus gezongen en de terreinknecht heeft dan al de trotse driekleur gehesen die trouwens ook nog wel eens het gevreesde symbool van ‘die roofstaat aan de Noordzee’ is genoemd. Onderwijl letten de kijkers en vooral de sportcommentatoren goed op: wie van de spelers zingt niet mee, wie zingt wel mee maar kent kennelijk de tekst niet, en daar wordt dan geregeld uitgebreid verslag van gedaan. Wie niet meezingt of maar een beetje de mond en en dicht staat te doen is toe aan een functioneringsgesprek. Met iemand uit het verzet.

Sybrand Buma, de lijsttrekker van het CDA is kennelijk ‘die VOC-mentaliteit! Toch?’ in de bol gevaren en heeft geopperd om leerlingen op scholen elke ochtend de vlag te laten hijsen en vervolgens staande het Wilhelmus ten gehore moeten brengen; en hij bedoelde niet dat dat het aantal ADHD’ertjes en dyslectici zal verminderen, maar wel dat de Nederlandse identiteit er op die manier als het ware wel ingetimmerd wordt. Eat that, Maxima! Een leuk plan waarvan iedereen, inclusief Buma en Balkenende, tevoren al weet dat er niks van gaat komen, ook al omdat niemand bij die aanstellerij zijn lachen kan houden.

En ook natuurlijk omdat in tientallen heel erg foute landen op de wereld precies dát wordt gedaan, met trots voorop Noord-Korea en, inderdaad, de Verenigde Staten van Amerika, the land of the free, van krantenjongen tot miljonair en de welbekende onbegrensde mogelijkheden, maar uit zijn aard als land dat, vrijwel geheel gevuld is met volk dat van heinde en verre is gekomen, per definitie dus geen eigen identiteit heeft.

Dat geldt, als je er even over nadenkt, natuurlijk ook voor Nederland. Wat dat betreft is de huidige bevolking van Nederland een compleet allegaartje: in alle eeuwen dat het gebied, dat niet ten onrechte NEDERland heet, droog genoeg was voor bewoning is het een komen en ook weer gaan van mensen geweest, en daar heeft, tot voor kort dus, nooit iemand van opgekeken.

Letterlijk geen hond kan namelijk aantonen dat hij of zij afstamt van iemand die in de buurt van Krommenie of Alphen aan de Rijn ooit met de hand geboetseerd is door God zelf, en tot leven gewekt doordat diezelfde God met zijn naar wiet stinkende adem leven is ingeblazen en zo de stamvader werd van het Nederlandsche Volck, voorzien van een geheel exclusieve eigen identiteit.

‘Indentiteit’, zeggen veel Nederlanders trouwens, en als dat nog niet voldoende aanwijzing is, moet u toch eens bij de krantenkiosk De Telegraaf van vandaag bekijken: Staan voor Wilhelmus, zo luidt de openingskop, ook nog een leuke woordspeling, als u dat nog niet geheel zelfstandig zag.

Een en ander geeft nog wel even de gelegenheid nog eens na te denken over de toepasselijkheid van Nederlandse volksliederen.

Het Wilhelmus had van alles te maken met de Tachtigjarige Oorlog en verder nergens mee. Tot begin jaren dertig van de vorige eeuw was het ook niet ‘ons’ volkslied, dat was toen Wien Neêrlands Bloed door de Ad’ren Vloeit, dat is zo mogelijk nog absurder – het was meteen ook het enige verstandige besluit van onze geliefde Vorstinne Koningin Wilhelmina, om dat lied af te schaffen en er, godbetert, dat stomme Wilhelmus (Buma vindt nu dat ik gestraft moet worden belediging van het Volkslied) af te schaffen.

Waar de blanke top der duinen kan intussen ook al niet meer, mede omdat het in het kader van de voortschrijdende milieuvervuiling nu ‘Waar het met roetvegen besmeurde zand der duinen’ zou moeten heten en dat bekt niet lekker.

We moeten concluderen dat Nederlanders aanzienlijk minder benepen zijn in hun identiteit dan De Telegraaf en de politieke leiding van het land in de persoon van Sybrand Buma – elk jaar wordt Bohemian Rhapsody van Queen uitgeroepen tot het echte volkslied, en als dat niet voldoende is hebben we altijd nog het Slavenkoor uit de opera Nabucco van Verdi en, uiteraard, het Potje Met Vet.

Daarna komt natuurlijk onvermijdelijk Waarheen, waarvoor, maar daarover wellicht een andere keer.

________

hhBest

Boek & Film 

Het heilige ritueel van het inlegkruisje

Al zal het jullie wellicht aan de reet roesten, maar belofte maakt schuld dus daar gatie: het hereninlegkruisje.

Zoals wel meer heren (mannen ook wel hoor) val ik in de categorie ‘onwillekeurig licht en onregelmatig ongewild urineverlies’.

Ik heb in Kenia wel eens vijf uur in een taxi naast een oude sjeik gezeten die er ook aan leed en wel enorm veel lappen om zich heen had, maar van het bestaan van de firma Tena geen merkbaar besef.

En toen was ik wel toe aan wat frisse lucht.

Daar komt nog bij dat het laten lopen van de urine de belasting van de wasmachine explosief toeneemt en voor de centen hoef je het niet te laten: even een formuliertje downloaden en bij de huisarts inleveren en voortaan komt, eventueel op afroep, om de paar weken geheel gratis een neutraal pakketje (zoals vroeger de catalogus van Seksverzendhuis Pigalle in Maassluis) waarmee je weer even vooruit kunt.

Maar het gaat in dit stukje, zoals beloofd, niet om die leuke en praktische dingetjes die tegenwoordig zo fraai in bescheiden modekleuren zijn uitgevoerd, maar om de dwangmatigheid waarmee ik ze toepas.

In de inloopkleerkast die ik al noemde staat een pakje met 24 stuks naast de bloknoot waarin ik dagelijks mijn gewicht noteer. Links onder een kast staat een plastic tas en onder de bloknoot staat een langwerpig doosje van ongeveer 10 centimeter hoog. Daar zaten ooit tien stuks van de inlegkruisjes van het Kruidvat in, waarover ik al eerder schreef.

Nadat ik het gebruikte exemplaar in de vuilnisbak heb gedeponeerd – ik ruik er altijd, meestal goedkeurend, even aan – loop via de weegschaal naar de kleerkast, noteer mijn gewicht, trek een schone onderbroek aan en haal een inlegkruisje uit het pakje. Het kruisje is verpakt in een discreet grijs plat plastic zakje dat vermoedelijk ook kan dienen om het gebruikte exemplaar ‘hygiënisch te verpakken’.

Ik stop het plastic zakje in de plastic tas onder de kast. Onderdeel van het ritueel is: zoveel als mogelijk lege plastic zakjes in die tas proppen alvorens de inhoud toe te voegen aan de speciale afvalzak voor plastic verpakkingen in de bijkeuken. Het is verbazend hoeveel van die lege zakjes er gedurende lange tijd in kunnen – het duurt een jaar, anderhalf jaar voor de tas vol is.

Het langwerpige plakstrookje van het kruisje, dat zelf min of meer driehoekig van vorm is, leg ik nu in het gereedstaande doosje. Daar zitten naar schatting inmiddels 500 van die strookjes in, maar het is nog lang niet vol. Ik duw het nieuwe strookje een beetje aan zodat ik kan zien hoeveel ruimte er daadwerkelijk nog is. Dat aanduwen is essentieel, zolang ik dat nog niet gedaan heb, gaat de voorstelling niet verder.

Ik breng vervolgens het kruisje zorgvuldig aan op precies de juiste, door jarenlange ervaring uitgevogelde plek in de onderbroek, strijk het plat en ga welgemoed aan de slag.

Want ik kan me vol vertrouwen in het publiek begeven.

Bedenk nu zelf de omstandigheden waaronder zo’n kruisje toch nog aanleiding zou kunnen zijn tot enige verlegenheid. (Denk daarbij een aan kunstgebit.)

Let op: probeer nooit te zwemmen met in de zwembroek het inlegkruisje. Binnen de kortste keren heb je iets heel zwaars in de onderbroek, want er gaat meer dan dan halve liter water in het kruisje.

Gelukkig pist iedereen in het zwembad, dus ook dat hoeft verder niet op te vallen, als je zonder inlegkruisje te water gaat..

_________

hhBest

Boek & Film 

Rituelen in de beschutting van de kleerkast

In februari, zie ik, heb ik maar vijf stukjes geplaatst. Ik beken dat dat voor een klein deel luiheid is, maar voor het grootste deel een reactie op de vraag: waar bemoei ik me eigenlijk mee.

Ooit schreef ik hier dat het me niks uitmaakte of iemand de stukjes las en wat men ervan vond – ik schreef dingen van me af, en dan was het voor mij afgerond en klaar. Het resultaat was altijd bedoelingloos gelul.

Ik denk dat ik maar eens ga proberen die draad weer op te pakken.

Ik werd daartoe geïnspireerd door drie van mijn favoriete columnisten, die alle drie wekelijks een stukje schrijven voor de VPRO-gids, te weten Esther Gerritsen, Arnon Grunberg en A.L. Snijders.

De stukjes van Grunberg bestaan de laatste tijd uit losse aantekeningen over een bepaald onderwerp. Voor de komende week gaat het over vlees. En dan met name over ezelvlees.

(En over het eten van mensenvlees als milieuvriendelijke vorm van recycling).

Ezelvlees, dat interesseert me. Ik heb het nog nooit gegeten, in tegenstelling natuurlijk weer tot Grunberg die het lang geleden at, verwerkt in ravioli, en uiteraard in Italië.

Hij had het lekker gevonden en vroeg zich af of hij ergens ezelvlees zou kunnen kopen. Het antwoord is: in Nederland misschien wel ergens, maar via internet niet vindbaar. In Italië en Spanje daarentegen wel, tik de zoekterm ‘carne di asino’ maar eens in. Van ezelvlees weet ik verder dat daar ooit die enorme mortadella-worsten van werden gemaakt; een bedrijfje in Parma schijnt het nog steeds te maken, maar tegenwoordig is mortadella van varkensvlees – zoals shoarmavlees, dat vroeger van lams- of geitenvlees werd gemaakt (en ik neem aan ook van kameel of kalf) tegenwoordig vrijwel uitsluitend van varken is.

A.L. Snijders is niet alleen beroemd geworden door die wenkbrauwen die zijn halve gezicht bedekken, maar vooral door zijn ultrakorte maar niettemin stukjes. Die laatste vorm heeft hij, althans voor de VPRO-gids verlaten – gelukkig zijn ook de langere stukken altijd belangwekkend.

Maar het meest verwant voel ik me aan Esther Gerritsen, die zich manifesteert als een ietwat bangelijk maar ook eigenwijs wezen met verscheidene tics. Over een van die laatste afwijkingen schrijft ze deze week: op het toilet heeft ze een een enorme stapel toiletrollen staan met lichtblauwe hondjes erop. Die hondjes vindt ze niet correct, het moet, denk ik, gewoon wit papier zijn.

Maar haar grote probleem is: welke rol zal ik gebruiken, die in de houder zit, of steeds een rol van de stapel aanbreken.

Dat is exact een probleem van een type waar ik ook mee kan zitten. Ik houd bijvoorbeeld dagelijks mijn gewicht bij in een kladblokje formaat A5. Het ligt in mijn kleerkast, ik maak met een doosje dat ernaast staat een verticaal lijntje als er weer een kolommetje vol is, er ligt een altijd scherp geslepen potlood bij, een slijper uiteraard en een gummetje.

Ik moet zorgen dat per velletje papier altijd precies zes even brede kolommetjes ontstaan; elk kolommetje moet vol zijn, al is dat moeilijk te verenigen met de regel dat per kolom een hele maand wordt behandeld: niet alle maanden zijn even lang, en soms ben ik enkele dagen tot drie weken weg en dan wordt het gewicht niet genoteerd – het is dan altijd spannend wat de afwezigheid met mijn gestalte heeft gedaan. Maar daardoor lopen de maanden dus over naar de volgende kolom en begint daar halverwege een nieuwe maand.

Vanmorgen was ik extra blij, want 1 maart kwam precies naast 1 februari terecht. Het verschil in gewicht is negen ons, maar daar wordt aan gewerkt.

Volgende keer zal ik u op de hoogte brengen van mijn rituelen ter zake van het inlegkruisje.

__________

hhBest

Boek & Film