Wat mij vooral opgevallen is: de hypocrisie die het twittervolk bespringt op het moment dat talkshows weer eens iets anders laten zien dan schrijvers die hun boek komen promoten: een kleine gauwdief die per ongeluk ‘groot’ geworden is doordat hij het Van Gogh Museum binnendrong en daar twee willekeurige werkjes van de muur griste (‘De aardappeltelers waren te groot, die konden niet door het raam’) en verdween, met achterlating van zijn petje. Een verhaal dat geschreven zou kunnen zijn door een schrijver van een ‘cops and robbers’-serie die er zich eens gemakzuchtig vanaf maakte.
Octave Durham zou de naam van die scenarioschrijver kunnen zijn, maar het is natuurlijk de naam van de hoofdpersoon uit die detectiveserie, die nooit een vlieg kwaad doet, nooit mensen in hun slaap de stuipen op het lijf jaagt, nooit iemand bedreigt (zelfs geen wapen heeft) en zich specialiseert in bankovervallen en insluipingen bij juweliers en in musea. Een kruising tussen Aage M., Robin Hood en wat honderd jaar geleden, toen we allemaal nog zo onschuldig als wat waren, een ‘gentleman-inbreker’ werd genoemd.
Maar Octave vindt zichzelf zelfs dat niet. ‘Ik ben geboren als inbreker,’ zei hij in De Wereld Draait Door, en dat bleek niet zozeer een excuus als wel een verklaring voor zijn stijl van criminaliteit te zijn.
Iedereen noemt hem opeens Okki, alsof hij een braaf rooms-katholiek kleuterblaadje is – en hoewel ik hem bekijk met een mengeling van bevreemding en een geamuseerd soort bewondering, weet ik ook wel hij toch het type crimineel is waarvan er duizenden rondlopen, die het land minder veilig maken. En hij wordt iets minder amusant als hij meedeelt relaties met heren te hebben die we beter kennen dan hem omdat ze behoren tot de kringen van Willem Holleeder.
Dit allemaal gezegd zijnde: Okki stal twee schilderijen van Van Gogh die ineens tot onvergankelijke topstukken van het erfgoed van de mensheid blijken te behoren, maar als ze al iets waard zijn, dat toch vooral komt omdat het nu eenmaal Van Goghs zijn, dus miljoenen waard – maar het blijven ingewikkelde ‘nieuwe kleren van de keizer’. Ik kan me goed voorstellen dat Okki dacht: dat schijnt iets waard te zijn, het zit niet al te vast aan de muur en ze passen door het raam, dus gauw maar effe.
Ik weet het, met deze samenvatting diskwalificeer ik me natuurlijk wel voor wat betreft mijn gehalte als kunstkenner, maar dat zal me worst zijn. Ik zal het je nog sterker vertellen: de werken van Mark Rothko vind ik ook echt helemaal niks.
Dus wat heeft Okki nu helemaal gestolen? Matthijs van Nieuwkerk vroeg gisteravond verbijsterd en totaal ongelovig aan de kleine gauwdief Okki: je hebt een hoekje van een echte Van Gogh door de wc gespoeld? En ja hoor, dat had hij, na het verwijderen van de lijst.
Sidekick Erben Wennemars liet zich in DWDD helemaal zien van een kant die we nog niet kenden: het type van de kleine burgermanshypocriet waarvan er later op de avond veel helemaal losgingen op de sociale media.
Voor mij dus vooral een mooi exposé over schijnheiligheid, enorme gretigheid en blijdschap nu eens met vuurspuwende ogen en verontwaardigde bewoordingen een echte crimineel tegelijk beschuldigend en bestraffend te kunnen toespreken en te tonen hoe moreel gaaf en beschaafd je zelf wel bent. Okki zat ongewild en vermoedelijk ook onvermoed in de rol van Malle Babbe.
Octave Durham vond het allemaal prima, gaf iedereen gelijk, en liet het verder langs zich afglijden.
In de documentaire, later op de avond, die aanleiding was tot het optreden van Okki als talkshowgast, ‘zegent’ hij, na uitzitten van zijn straf, de plek waar hij het misdrijf had gepleegd. Een bizar moment.
Toch knap, om de ster van een succesvolle thrillerserie te zijn en dat niet in de gaten te hebben.
Sir Arthur Conan Doyle is dood, Baantjer is dood, Simenon is ook al dood, maar John de Mol heeft nu toch tijd, nu hij De Telegraaf niet meer kapot hoeft te maken? Met hulp van Martin Ros?
________