Op dinsdag 14 december 2004 schreef ik over het plan voor een Naturalisatiedag, die inderdaad in 2005 werd ingevoerd. In 2017 is 15 december Naturalisatiedag.
Het leek me vandaag, verkiezingsdag, de juiste dag om dat stukje uit 2004 nog eens aan te halen:
Zou ik Naturalisatiedag, zeg maar Netherlands Day, leuk hebben gevonden? In 1955? Waarom in 1955? Ben je dan ooit genaturaliseerd? Natuurlijk suffie, vroeger had ik een mooi groen paspoortje, heel duur en heel lastig, maar ik vond er mezelf wel heel exclusief mee: het paspoort van La Repubblica Italiana, waar ik toen tweemaal was geweest, en gemerkt had dat ze me daar gewoon vonden wat ik feitelijk was: een geboren en getogen Hollander.
Want in het paspoort stond geschreven 'Il titolare di presente passaporto è stabilmente residente in Olanda', hetgeen precies samenvatte wat in de laatste zin van de vorige alinea staat.
Mijn vader had in 1938 al de Nederlandse nationaliteit aangevraagd, hij woonde toen zeventien jaar in Nederland; niet netto, want hij was tussendoor ook nog in Italië in militaire dienst geweest. Maar Italië was, zoals bekend, fout in de oorlog en dus duurde het nog achttien jaar, mijn (bijna) achttien jaar, voor er een beslissing werd genomen. Dat ging niet van hupsakee, ik herinner me vaag dat mijn vader herhaaldelijk op het Nijmeegse politiebureau werd geroepen voor diepgaande besprekingen – voor de Vreemdelingenpolitie was Italië en dus alle Italianen nog altijd fout, ook ná de oorlog.
Maar ergens in 1955 was het zover, nog net op tijd, want het scheelde niet veel of ik was, indien boven de 18, als enige Italiaan in de familie overgebleven. Maar daar verscheen per post een exemplaar van de Nederlandsche Staatscourant, waarin de aanvaarding van een wetsontwerp bekend werd gemaakt: Sante Brun (mijn vader) en zeventien anderen waren daarbij tot Nederlander genaturaliseerd. Meer ceremonieel kwam er aan te pas.
Ik werd dus niet met name genoemd, evenmin als die zeventien anderen, maar ik vond het een bijzonder stuk papier waar mijn naam in stond. Dat was gewoon normale procedure, voor elk groepje van ongeveer twintig mensen die de Nederlandse nationaliteit kregen, werd een nieuw wetsontwerp ingediend en de mensen daarop stonden in alfabetische volgorde.
Dus ja, ik was tuk op elk uitje in die tijd, dus ik zou het misschien wel leuk hebben gevonden om op 30 april 1957, toen ik midden in het eindexamen HBS zat en de oproep tot keuring voor Nederlandse militaire dienst op zak had, langs Juul te defileren op Soestdijk en te mogen meemaken dat het meegebrachte coniglio in salsa di pomodoro e alla salvia achter de rododendrons werd geflikkerd.
Tegenwoordig schijn je gewoon je Italiaans paspoort terug te kunnen krijgen, naast je Nederlandse. Ik ken mensen die inderdaad op die manier twee paspoorten hebben.
Tja. En of het terrorisme ophoudt wanneer je op een Netherlands Day bent geweest, dat moet je mij niet vragen. Ik durfde de windbuks van mijn vader, waarmee hij ons qua voedsel de Tweede Wereldoorlog mee had doorgeholpen, nog niet aan te raken.
__________