SanteLOGie

Varkens in de Tweede Kamer

Door Peter Stiekema

Nee, dit stukje gaat niet over Ton Elias (VVD) die overigens de Kamer inmiddels heeft moeten verlaten. Hij stond niet meer op de verkiezingslijst. Hij schijnt te veel politieke vijanden te hebben (gehad). Ik moet trouwens eigenlijk beginnen met te zeggen dat ik weliswaar doorgaans vegetariër ben, alleen niet tijdens het eten. Een laf excuus, ik geef het toe. Ik schrijf dit omdat Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren in het Vragenuurtje van dinsdag vragen aan staatssecretaris Van Dam van Economische Zaken heeft gesteld. Dat gebeurde naar aanleiding van de onlangs onthulde verschrikkingen in een Belgische varkensslachterij. Kan dat hier ook gebeuren en wat doen we er dan aan? was kort samengevat haar betoog. Nee, in Nederland is het allemaal veel beter geregeld en zulke praktijken kwamen en komen hier niet voor, aldus Van Dam. En de Voedsel en Waren Autoriteit waakt, zo stelde hij.

Er zijn inmiddels twee varkensslachterijen in ons land, die camera's hebben geplaatst, zo vertelde Van Dam. De overige overwegen het nog, maar hebben kennelijk geen haast, evenmin als de staatssecretaris zelf, kan ik slechts concluderen uit zijn antwoorden aan Ouwehand. Bovendien zijn de twee slachterijen, die wel camera's hebben geplaatst niet bereid om de beelden met de goegemeente te delen. Hmm, dat roept nieuwe vragen op, zou ik zo zeggen. De vleesmaffia in dit land is heel machtig, denk nog maar even aan de zwendel met tot rundvlees omgeturnd paardenvlees, een paar jaar geleden.

Toevallig heb ik een goede kennis, die een tijdje als ingehuurde dierenarts heeft gewerkt voor de Voedsel en Waren Autoriteit. De kennis herkende de verschrikkingen in de Belgische slachthuizen onmiddellijk. Ook in ons land werden en worden dieren van vrachtwagens getrapt, breken poten en worden naar de slachtplaatsen geschopt en gesleept. Het doet een beetje denken aan de manier waarop SS-ers in de Tweede Wereldoorlog omgingen met bijvoorbeeld de transporten van joden naar Auschwitz en andere helleplaatsen. De vaste dierenartsen van de Warenautoriteit keken de andere kant uit, lazen een krantje, dronken een kop koffie, zonder zich al te veel met de gang van zaken te bemoeien. Liefst zo min mogelijk, eigenlijk. Mijn kennis probeerde paal en perk aan dit soort wandaden te stellen, maar werd bedreigd en uitgescholden. Soms keurde hij een lading af. Hij heeft het niet lang volgehouden, hij kon er niet meer tegen.

Het lijkt me een goede zaak als journalisten (en Kamerleden, waarom niet?) ook eens een kijkje gaan nemen in de vaderlandse slachthuizen.  Dan moeten ze wel vroeg opstaan, want het werk begint meestal om een uur of vier 's ochtends. En ga vooral incognito, want de kans bestaat dat je anders zelf aan een vleeshaak komt te hangen. In Nieuw Guinea worden mensen 'langvarken' genoemd en zo groot is het verschil kennelijk niet.

Een woord van troost

Beste landgenoot/PVV-stemmer,

Het is altijd mooi als een politicus steun krijgt van mensen die desnoods voor hem de straat op gaan. Ik begrijp dat u een demonstratie in Den Haag wilt houden, om te benadrukken dat u vindt dat uw Leider gelijk heeft en dat onderzocht moet worden of de PVV deel kan uitmaken aan een volgend kabinet.

U is wellicht bekend dat een aantal van de andere partijen in de Tweede Kamer al vóór de verkiezingen heeft laten weten, niet bereid te zijn een kabinet te vormen met de PVV.

U wist dus toen u uw stem uitbracht, dat u stemde op een partij die er zeker van kon zijn niet in de regering te komen.

Zou het geen kiezersbedrog zijn wanneer die andere partijen nu ineens wél met uw partij zouden willen onderhandelen over deelname aan een kabinet?

Nou dan.

Die andere partijen sloten de PVV niet zomaar uit, daar hadden ze hun redenen voor.

Een korte samenvatting: het verkiezingsprogramma van de PVV is financieel onuitvoerbaar, bevat een aantal voornemens die zeer nadelig voor Nederland zouden uitpakken en vooral: een ander deel van het programma, feitelijk de kern ervan, is in strijd met de Grondwet.

Ik neem niet aan dat uw Leider bereid zou zijn de belangrijkste uitgangspunten van de partij te laten vallen om deel te kunnen uitmaken van de regering.

Daar komt, tot slot, nog bij dat de PVV zich in het kader van de regeringsdeelname in het voorvorige kabinet onbetrouwbaar heeft getoond.

Dus uw demonstratie is een zinloze actie.

Hoe gek u het misschien vindt: de gang van zaken tijdens het huidige formatieproces, is democratisch – veel democratischer is in de praktijk niet mogelijk.

Ik hoop dat u dit enigszins tot troost zal strekken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Okki, oftewel de Grote Hypocrietenshow

Wat mij vooral opgevallen is: de hypocrisie die het twittervolk bespringt op het moment dat talkshows weer eens iets anders laten zien dan schrijvers die hun boek komen promoten: een kleine gauwdief die per ongeluk ‘groot’ geworden is doordat hij het Van Gogh Museum binnendrong en daar twee willekeurige werkjes van de muur griste (‘De aardappeltelers waren te groot, die konden niet door het raam’) en verdween, met achterlating van zijn petje. Een verhaal dat geschreven zou kunnen zijn door een schrijver van een ‘cops and robbers’-serie die er zich eens gemakzuchtig vanaf maakte.

Octave Durham zou de naam van die scenarioschrijver kunnen zijn, maar het is natuurlijk de naam van de hoofdpersoon uit die detectiveserie, die nooit een vlieg kwaad doet, nooit mensen in hun slaap de stuipen op het lijf jaagt, nooit iemand bedreigt (zelfs geen wapen heeft) en zich specialiseert in bankovervallen en insluipingen bij juweliers en in musea. Een kruising tussen Aage M., Robin Hood en wat honderd jaar geleden, toen we allemaal nog zo onschuldig als wat waren, een ‘gentleman-inbreker’ werd genoemd.

Maar Octave vindt zichzelf zelfs dat niet. ‘Ik ben geboren als inbreker,’ zei hij in De Wereld Draait Door, en dat bleek niet zozeer een excuus als wel een verklaring voor zijn stijl van criminaliteit te zijn.

Iedereen noemt hem opeens Okki, alsof hij een braaf rooms-katholiek kleuterblaadje is – en hoewel ik hem bekijk met een mengeling van bevreemding en een geamuseerd soort bewondering, weet ik ook wel hij toch het type crimineel is waarvan er duizenden rondlopen, die het land minder veilig maken. En hij wordt iets minder amusant als hij meedeelt relaties met heren te hebben die we beter kennen dan hem omdat ze behoren tot de kringen van Willem Holleeder.

Dit allemaal gezegd zijnde: Okki stal twee schilderijen van Van Gogh die ineens tot onvergankelijke topstukken van het erfgoed van de mensheid blijken te behoren, maar als ze al iets waard zijn, dat toch vooral komt omdat het nu eenmaal Van Goghs zijn, dus miljoenen waard – maar het blijven ingewikkelde ‘nieuwe kleren van de keizer’. Ik kan me goed voorstellen dat Okki dacht: dat schijnt iets waard te zijn, het zit niet al te vast aan de muur en ze passen door het raam, dus gauw maar effe.

Ik weet het, met deze samenvatting diskwalificeer ik me natuurlijk wel voor wat betreft mijn gehalte als kunstkenner, maar dat zal me worst zijn. Ik zal het je nog sterker vertellen: de werken van Mark Rothko vind ik ook echt helemaal niks.

Dus wat heeft Okki nu helemaal gestolen? Matthijs van Nieuwkerk vroeg gisteravond verbijsterd en totaal ongelovig aan de kleine gauwdief Okki: je hebt een hoekje van een echte Van Gogh door de wc gespoeld? En ja hoor, dat had hij, na het verwijderen van de lijst.

Sidekick Erben Wennemars liet zich in DWDD helemaal zien van een kant die we nog niet kenden: het type van de kleine burgermanshypocriet waarvan er later op de avond veel helemaal losgingen op de sociale media.

Voor mij dus vooral een mooi exposé over schijnheiligheid, enorme gretigheid en blijdschap nu eens met vuurspuwende ogen en verontwaardigde bewoordingen een echte crimineel tegelijk beschuldigend en bestraffend te kunnen toespreken en te tonen hoe moreel gaaf en beschaafd je zelf wel bent. Okki zat ongewild en vermoedelijk ook onvermoed in de rol van Malle Babbe.

Octave Durham vond het allemaal prima, gaf iedereen gelijk, en liet het verder langs zich afglijden.

In de documentaire, later op de avond, die aanleiding was tot het optreden van Okki als talkshowgast, ‘zegent’ hij, na uitzitten van zijn straf, de plek waar hij het misdrijf had gepleegd. Een bizar moment.

Toch knap, om de ster van een succesvolle thrillerserie te zijn en dat niet in de gaten te hebben.

Sir Arthur Conan Doyle is dood, Baantjer is dood, Simenon is ook al dood, maar John de Mol heeft nu toch tijd, nu hij De Telegraaf niet meer kapot hoeft te maken? Met hulp van Martin Ros?

________

hhBest

Boek & Film 

Nivelleren toch geen feestje

Door Peter Stiekema

'Nivelleren is een feest.' Deze woorden sprak PvdA-partijvoorzitter en truienkoning Hans Spekman direct na de totstandkoming van het kabinet Rutte-Asscher in 2012. Hij verwees daarmee naar de plannen in het regeerakkoord die de inkomensverdeling zouden (moeten) veranderen.

Spekman voorspelde toen ook dat er nog meer rumoer zou komen. 'Er gaat veel in de levens van mensen veranderen.'. En inderdaad, er is veel in de levens van de mensen veranderd, de afgelopen jaren. Maar verbeterd? Ik waag dat te betwijfelen. En uiteindelijk is de PvdA zelf ook weg genivelleerd bij de verkiezingen. Dat krijg je ervan als je ruim vier jaar lang de tender van de VVD-locomotief bent.

Daar komt nog bij dat de PvdA een paar uiterst giftige adders aan de partijborst heeft gekoesterd, de twee engerds, die er halverwege de zittingsperiode uit werden geknikkerd omdat hun standpunten wel heel ver van die van de sociaal-democraten verwijderd bleken. DENK heeft nu drie zetels in het parlement. 'We hadden ze beter moeten screenen, verzuchtte Lodewijk Asscher woensdagavond. Merkwaardig dat de DENKers',  tegen een uur of twaalf al precies wisten hoe er op sommige stembureaus in Amsterdam en Rotterdam gestemd was. Geen journalist die zich daar vragen bij stelde. In Rotterdam is Denk nu groter dan de PvdA en ook in Amsterdam horen zij met 7.5 procent van de stemmen tot de grote jongens. Een griezelige ontwikkeling.

Ik heb de tv-uitzending tot kwart voor een uitgezeten. Maar toen Henk Krol zich een grote winnaar achtte en daarbij van pure slijmerigheid  zowat van het scherm droop, ben ik maar naar bed gegaan. Het duurde lang voordat ik de slaap kon vatten.

Spekman zei gisteravond al dat het tijd is om het verlies van de PvdA eens goed te evalueren, of woorden van gelijke strekking. Ik heb een betere oplossing: Vuilinismaaaaan kunnen deze oude truien ook nog meeeee?

Het Nederlands trumpisme

Straks de somberheid, nu eerst de lichtpuntjes. De Heere Heere laat vandaag uitbundig de zon schijnen, ten teken dat Hij Voorstander is van een rechts-nationalistisch bewind. Dat zal voor de Gristendemocraten van het GDA maar ook voor de andere godsdienstpartijen een teken zijn dat het veilig is om in een coalitie met de roestvrijstalen premier van het grootkapitaal te stappen.

Hij is tevens de uitvinder van een nieuwe term in Orwells Newspeak: ‘het verkeerde soort populisme’ is verslagen, zijn ‘goede soort populisme’ heeft gewonnen. Maar populisme steunt op kiezers die de verkeerde criteria voor hun stemgedrag hanteren – tegen bedreigingen die niet bestaan, vóór een leuke knul als lijsttrekker, en dus: populisme is populisme.

Nog een lichtpuntje: het bedrijfsleven gaat onmiddellijk helemaal los en ik schat dat de AEX vandaag de 520 punten overschrijdt. Goed voor mijn pensioen, beter dan de methode-Krol. En toe maar, we zijn in een vrolijke bui: Nexit is voorlopig achter de horizon verdwenen.

En dat is het wel zo’n beetje. Het GDA is in een week tijd zover naar rechts opgeschoven dat homo’s, vluchtelingen, mensen met een flexbaan, een jaarcontract, werklozen, langdurig zieken en bijstandstrekkers de borst nat kunnen maken voor de maatregelen die het volgende kabinet gaat nemen. Allemaal mensen die in de gelegenheid werden gesteld op VVD en GDA te stemmen, en dat ook deden, maar er niet van profiteren.

De Waddenzee, de slachtoffers van de aardbevingen in Groningen, de Oostvaardersplassen en de lucht- en waterkwaliteit zullen het moeten afleggen tegen het ‘milieubeleid’ van Rutte III. Marktwerking (gewoon ‘graaikapitalisme’) blijft de norm, ook in de gezondheidszorg, er komt meer asfalt en minder openbaar vervoer.

We draaien er niet langer omheen: nog nooit sinds de Tweede Wereldoorlog is de Tweede Kamer zo rechts geweest als sinds gisteren. Rechts is 84 zetels groot, de drie linkse partijen zijn samen nog niet zo groot als de PvdA alleen, in de vorige constellatie, de gristenen zijn met zijn negenen en de hobbypartijtjes met twaalven.

Kortom: de verkiezingsuitslag is, uiteraard mutatis mutandis, vergelijkbaar met die van Trump, vorig jaar november. Het grootste verschil: voorlopig lijkt Rutte niet zo gek als Trump. En Erdogan is hij voorlopig ook niet. Al zal de verleiding groeien.

Ook zonder dat worden de armen nog armer, de rijken nog rijker. We krijgen weer echte armen die geen zorgverzekering kunnen betalen, niet elke dag zeker zijn van een behoorlijke maaltijd, van wie de kinderen niet naar een behoorlijke school kunnen en al helemaal niet op een sportclub, ook al omdat ze zielig moeten gaan bedelen in het winkelcentrum. Bedelende kinderen brengen meer op, dat is bekend.

Maar ze mogen wel komen kijken naar de gloednieuwe tanks en straaljagers.

Nee, de politiestaat in Noord-Koreaanse stijl die Geert Wilders voor ogen had, die hebben we afgewend.

Maar nu de Leider anders heet, zijn we er bepaald niet goed tegen verzekerd.

__________

hhBest

Boek & Film 

De windbuks van het terrorisme

Op dinsdag 14 december 2004 schreef ik over het plan voor een Naturalisatiedag, die inderdaad in 2005 werd ingevoerd. In 2017 is 15 december Naturalisatiedag.

Het leek me vandaag, verkiezingsdag, de juiste dag om dat stukje uit 2004 nog eens aan te halen:

Zou ik Naturalisatiedag, zeg maar Netherlands Day, leuk hebben gevonden? In 1955? Waarom in 1955? Ben je dan ooit genaturaliseerd? Natuurlijk suffie, vroeger had ik een mooi groen paspoortje, heel duur en heel lastig, maar ik vond er mezelf wel heel exclusief mee: het paspoort van La Repubblica Italiana, waar ik toen tweemaal was geweest, en gemerkt had dat ze me daar gewoon vonden wat ik feitelijk was: een geboren en getogen Hollander.

Want in het paspoort stond geschreven 'Il titolare di presente passaporto è stabilmente residente in Olanda', hetgeen precies samenvatte wat in de laatste zin van de vorige alinea staat.

Mijn vader had in 1938 al de Nederlandse nationaliteit aangevraagd, hij woonde toen zeventien jaar in Nederland; niet netto, want hij was tussendoor ook nog in Italië in militaire dienst geweest. Maar Italië was, zoals bekend, fout in de oorlog en dus duurde het nog achttien jaar, mijn (bijna) achttien jaar, voor er een beslissing werd genomen. Dat ging niet van hupsakee, ik herinner me vaag dat mijn vader herhaaldelijk op het Nijmeegse politiebureau werd geroepen voor diepgaande besprekingen – voor de Vreemdelingenpolitie was Italië en dus alle Italianen nog altijd fout, ook ná de oorlog.

Maar ergens in 1955 was het zover, nog net op tijd, want het scheelde niet veel of ik was, indien boven de 18, als enige Italiaan in de familie overgebleven. Maar daar verscheen per post een exemplaar van de Nederlandsche Staatscourant, waarin de aanvaarding van een wetsontwerp bekend werd gemaakt: Sante Brun (mijn vader) en zeventien anderen waren daarbij tot Nederlander genaturaliseerd. Meer ceremonieel kwam er aan te pas.

Ik werd dus niet met name genoemd, evenmin als die zeventien anderen, maar ik vond het een bijzonder stuk papier waar mijn naam in stond. Dat was gewoon normale procedure, voor elk groepje van ongeveer twintig mensen die de Nederlandse nationaliteit kregen, werd een nieuw wetsontwerp ingediend en de mensen daarop stonden in alfabetische volgorde.

Dus ja, ik was tuk op elk uitje in die tijd, dus ik zou het misschien wel leuk hebben gevonden om op 30 april 1957, toen ik midden in het eindexamen HBS zat en de oproep tot keuring voor Nederlandse militaire dienst op zak had, langs Juul te defileren op Soestdijk en te mogen meemaken dat het meegebrachte coniglio in salsa di pomodoro e alla salvia achter de rododendrons werd geflikkerd.

Tegenwoordig schijn je gewoon je Italiaans paspoort terug te kunnen krijgen, naast je Nederlandse. Ik ken mensen die inderdaad op die manier twee paspoorten hebben.

Tja. En of het terrorisme ophoudt wanneer je op een Netherlands Day bent geweest, dat moet je mij niet vragen. Ik durfde de windbuks van mijn vader, waarmee hij ons qua voedsel de Tweede Wereldoorlog mee had doorgeholpen, nog niet aan te raken.

__________

hhBest

Boek & Film 

 

In de stemming

Door Peter Stiekema

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt in de stemming ben. Ik bedoel om te stemmen op een politieke partij, en trouwens evenmin om een piano te stemmen. Ik ben niet zo muzikaal. Het enige instrument dat ik echt virtuoos bespeel is de luchtgitaar. En daar valt weinig aan te stemmen. Hooguit moet je op tijd naar de fysiotherapeut.

En zingen kan ik ook niet, want ik ben slecht bij stem. En aangezien ik een keurig mens ben kies ik keurig. Maar ik ben wel kieskeurig en kan ook nog een beetje denken. Dus kies ik niet voor DENK, de satrapen van Erdogan, echt wat je noemt stemmingmakers. Ik heb ze ook wel eens de schoenpoetsers van deze Turkse president genoemd. Daarom stem ik wijzer, zonder gebruik te maken van de Stemwijzer, op een partij die echt weet wat er leeft in de samenleving. Die de ministers van het troosteloze kabinet-Rutte het vuur behoorlijk aan de schenen hebben gelegd. Ook in het vragenuurtje op de dinsdagmiddagen, als het toevallig even geen reces was. Ik drink er en roemer wijn op.

Maar het stemvee kiest weer, zonder al te veel inzicht, de winnaars van de laatste dagen, dankzij de Turkencrisis. Dat blijkt uit de laatste peilingen. We weten dat de PVV nooit zal regeren - en dat is maar goed ook - dus blijft de VVD van Rutte over. We zullen een nieuw kabinet-Rutte helaas amper kunnen voorkomen. Tenzij u met uw hoofd kiest, u uw stem echt goed gebruikt bij de verkiezingen. En anders is het, de dag erna, gewoon weer kiezen op elkaar. Voor een jaar of vier. Of kiespijn, waar geen tandarts wat aan kan doen. Daarom, kies verstandig, eet een Appel, zolang er maar geen CD voor staat. 

Interview met Kitty Courbois

Het is was een soort debuut voor ons allebei, dat interview in 1960, toen Kitty Courbois (1937-2017) net met lof was afgestudeerd aan de Toneelschool in Arnhem en ik net een jaar leerling-journalist was bij De Gelderlander in Nijmegen. De redactie had mij afgevaardigd naar haar studentenkamer in de rosse buurt van Arnhem, waar niet ik, maar zij de eerste vraag stelde: ‘Wat wil je me allemaal vragen?’

Het is allemaal lang geleden en ik leed toen heel erg aan l’esprit de l’escalier – het resultaat was een klein stukje met een foto erbij die ik vanavond nog eens terugzag in het NOS Journaal. De tekst zou ik moeten opzoeken in het  ‘analoge’ in het archief van de krant, want die doet niet meer met het digitaliseren van de Nederlandse pers door de Koninklijke Bibliotheek, zodat het artikel online onvindbaar is.

Ik schat: dat het interview moeilijk vindbaar is geen groot verlies, want ook mijn schrijfstijl zou pas in de jaren daarna een voldoende gaan scoren.

‘Wat wil je me allemaal vragen?’ is me trouwens daarna nog vaker gesteld, altijd door mensen die nog nooit geïnterviewd waren.

Na dat gesprek heb ik haar nooit meer gezien of gesproken. Haar broer Pierre wel, die kende ik trouwens al veel langer – in de schitterende zomer van 1957 haalde ik mijn diploma hbs-a en kampeerde daarop aansluitend een aantal weken bij ‘het Gat van Burgers’, een kleine inham in de linkeroever van de Waal, bovenstrooms van Nijmegen. We waren een wilde bende, of er veel gezopen werd herinner ik me niet – soms dook iemand in de Waal om aan de overkant in een café cola te gaan kopen – maar behalve dat we donkerbruin waren, werden we vooral geteisterd door het nachtenlang drummen van Pierre, die toen verkering had met mijn jongste zus Lidia, z.g.

Daarna moesten we in militaire dienst, of gingen naar de universiteit. De meeste van het groepje van tussen de twaalf en twintig jongelui zag ik nooit meer terug, alleen Pierre zo nu en dan, die verkering heeft alles bij elkaar nog lang geduurd.

Maar Kitty zag ik dus niet meer.

Waarom ook wel.

Wat een indrukwekkend oeuvre, trouwens.

_________

hhBest

Boek & Film 

Waar zijn de prachtwijken gebleven?

Door Peter Stiekema

Weer zo'n bericht dat gemakkelijk aan de aandacht van de lezer kan zijn ontsnapt.  Veel wijken in de diverse gemeenten in ons land gaan er bijna zienderogen op achteruit. Dat blijkt uit onderzoek naar ruim 130 achterstandsbuurten, die in 2007 deels bestempeld werden als Vogelaarwijken. Dit naar de toenmalige PvdA-minister zonder portefeuille in de regering-Balkende IV, Ella Vogelaar, overigens ook een brokkenpiloot, die destijds door de toenmalige PvdA-baas Wouter Bos werd geslachtofferd. Zij was verantwoordelijk voor de verbetering van de naar haar genoemde wijken.

Het moet gezegd, in veel probleemwijken werd de leefbaarheid steeds beter, ze werden zelfs 'prachtwijken' genoemd, maar nu blijkt dat die stijgende lijn stokt en het met veel van die wijken de verkeerde kant uitgaat. Oorzaak: vestiging van psychiatrische patiënten, zwak-socialen, buitenlanders en asielzoekers. Bijna de helft van de achterstandsbuurten ging er sinds 2012 in leefbaarheid op achteruit. Dat valt te lezen in het onderzoek dat is uitgevoerd in opdracht van de G32, het stedennetwerk van middelgrote steden in Nederland.

In twaalf wijken is extra onderzoek gedaan naar de oorzaken van de afnemende leefbaarheid. Dat gaat om onder meer de Gestelse Buurt (Den Bosch), Jagershoef (Eindhoven), Kerkrade-West en Mariaberg (Maastricht) Uit die analyse blijkt dat de belangrijkste reden voor het verval daar de concentratie van kwetsbare groepen is. Een soort van gettovorming dus.

In die buurten woonden al relatief veel mensen met lage inkomens, lage opleiding, schulden en psychiatrische problemen. Door de bezuinigingen op de geestelijke gezondheidszorg, komen daar relatief vaak psychiatrische patiënten bij. Daklozen stromen vaak door naar een woning in een achterstandswijk en asielzoekers met verblijfsstatus worden ook relatief vaak daar gehuisvest. De politiek heeft momenteel weinig aandacht voor de kwetsbare wijken. In de partijprogramma's lees  je er weinig over. En ook in de discussies op radio en tv geven de meeste politici niet thuis. Volgens de betrokken gemeentes pakt het kabinetsbeleid verkeerd uit.

Woningcorporaties mogen van het kabinet-Rutte alleen nog geld steken in huizen voor lagere inkomens, die overigens door de huurliberalisering ook onbetaalbaar worden voor de doelgroep. Het was de bedoeling dat er ook geïnvesteerd zou worden in wat duurdere woningen, maar dat blijkt in achterstandswijken nauwelijks te gebeuren. En wie zou er eigenlijk in zo'n wijk vrijwillig gaan wonen? Als je het meeste treurige beroep van Nederland hebt, misschien. U vraagt wat dat voor een beroep is?

Opbouwwerker in een afbraakbuurt, zou ik zeggen.

Ook Ella Vogelaar liet deze week weer even van zich horen. Ze is nog steeds lid van de PvdA, maar overweegt  op 15 maart ernstig op GroenLinks te gaan stemmen. Lodewijk Asscher zal niet om zo'n dolkstoot kunnen lachen. Zijn gevoel voor humor is er de laatste dagen niet echt op vooruit gegaan. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
Ik heb nog maar even opgezocht hoe het Ella is vergaan, toen ze uit het kabinet werd gezet. In 2011 werd ze lid van de raad van commissarissen van woningcorporatie Mitros en per 1 juli 2012 werd ze benoemd tot voorzitter. Tevens is ze vanaf 2010 lid van de raad van commissarissen van Mn Services NV; een Nederlandse pensioenuitvoerder en vermogensbeheerder. Met haar financiën zal het dan ook wel goed zitten, denk ik maar zo.

Dat noemen ze ‘spelend leren’ geloof ik

‘Samsung!’ roept ze. En: ‘Metallica!’

Ze is bijna vier jaar en staat op het punt te begrijpen wat ‘lezen’ is. Weliswaar ‘leest’ ze die twee woorden niet echt, maar ziet ze een plaatje dat ze herkent, van een telefoon, respectievelijk van een T-shirt, zoals ze Mega Mindy en K3 onmiddellijk herkent op de tv.

Eigenlijk is ze dus al een stap verder in de richting van ‘begrijpend lezen, want als je kunt lezen (bijvoorbeeld wanneer je de basisschool hebt doorlopen) spel je niet meer de losse letters maar herken je een woord als een ‘beeld’. Maar als ik op een stuk papier het woord ‘Samsung’ schrijf, herkent ze dat niet. Het is dus duidelijk dat het lettertype het beeld ‘Samsung’ maakt.

Er zit dus nog een essentiële stap tussen die ze nog moet nemen. Waardoor je leert andermans handschrift te lezen, of tekst in bijzondere lettertypes.

Maar komaan, ze moet de basisschool nog beginnen.

Haar broer (‘Dit is mijn broertje en hij heet S.’) is sinds gisteren twee jaar oud en is heel wat trager met spreken en doet het ook nog flink slordig. ‘Dankjewel’ komt eruit als ‘dajewe’ of zoiets en hij vindt het makkelijker om tegen iemand die ‘Raffaele’ heet ‘Ele’ te zeggen.

Toch komt er ook bij hem af en toe een verrassing uit.

Hij krijgt een brokje oude kaas, zegt, duidelijk articulerend, ‘Mmm, lekker’, en eet het smakelijk op. Als het op is roept hij: ‘Meer kaas!’ Hoewel hij ook ‘smeerkaas’ zou kunnen bedoelen, natuurlijk.

Het lijflied van mijn beide kleinkinderen is momenteel (het wisselt nogal) ‘Als je in je buikje kijkt’, een vrolijk kinderlied dat gezongen wordt door Monique Smit. Het is geschreven door haar broer Jan, ook uit Volendam en de titel is gelukkig niet letterlijk bedoeld.

Dat het lied soms een wat onbegrijpelijke tekst heeft, dat zal de kinderen een enorme biet zijn – het lied schaart zich daarbij onder de songs waarin sprekende wolven voorkomen en meisjes die twee emmertjes water pompen.

De kleine man kent de hele tekst van buiten, hoewel je hem nauwelijks kunt verstaan omdat hij bij het mompelen ook nog eens zijn speen in zijn mond houdt.

Maar als ik plotseling de stilte verbreek – hij is met kleine autootjes aan het rangeren – en citeer uit Monique’s lied: ‘Daar komt de auto!’ dan speelt hij geconcentreerd door, maar je hoort duidelijk dat hij het vervolg van de tekst reproduceert – tu-tu- dede-tu!

Is dat een antwoord? Of is het een Pavlovreactie, officieel: een geconditioneerde reflex?

Onwillekeurig vind ik het een beetje jammer dat ze zich ooit gaan losmaken uit die ontwikkeling, dat ze zich bewust worden van zichzelf, dat ze steeds meer op de volwassenen gaan lijken.

Tot die tijd maar blijven observeren.

Dat is de functie van grootvader: je hebt bijna geen poepluiers, helemaal niks te maken met de dagelijkse conflicten en conflictjes, alleen maar met wezentjes die alles vanzelfsprekend vinden, zich argeloos laten vormen, en zelfs niet in de gaten hebben dat ze dagelijks enorme hoeveelheden bijleren.

‘Samsung’!