Op dit moment is het voornaamste dat ik zou willen: dat jullie mijn stukje van zondag nog eens lezen en zien dat ik, zo ongeveer als enige ter wereld, het presidentschap van The Donald heb voorzien. Het ging niet van harte, moet ik er haastig aan toevoegen.
Maar achteraf gezien verwondert het me nog steeds niet.
Achteraf is het mooi wonen, trouwens, maar die is van Theo Maassen dus dat helpt niet.
Politiek is een moeilijk vak. Joop den Uyl placht te zeggen: politiek is de kunst van het haalbare – waarmee hij wilde zeggen dat je wel geweldige plannen kunt hebben, maar voor die plannen moet je een meerderheid hebben om ze te kunnen realiseren. Kundig politiek bedrijven heeft twee resultaten, tevens twee doelen: de kiezers komen niet in opstand en je kunt altijd terecht beweren: ik heb mijn best gedaan mijn standpunt uitgevoerd te krijgen, maar ze wilden er niet helemaal in meegaan en dit is het beste resultaat dat ik eruit kon slepen.
Daaraan komt van alles te pas: de oppositie beloven de volgende keer een plan van de oppositie welwillend te bezien – en dat kan op twee manieren: het gewoon zeggen in het parlement of het bekonkelefoezen in een niet al te druk bezocht café.
Wat is dus het resultaat van de verkiezing van Donald Trump?
We hebben nu iemand in de VS aan de leiding die gewonnen heeft omdat hij beloofde dat gekonkelefoes nu eens achterwege te laten en altijd te zeggen waar hij denkt dat het op staat.
Voorlopig heeft hij een parlement dat bereid is hem ver tegemoet te komen. Dus de abortuswetgeving, de zorgverzekeringwet en het homohuwelijk hebben in Amerika hun beste tijd gehad, alle gekleurde medemensen moeten hun kop dicht houden en als ze nog niet in Amerika zijn: we moeten jullie niet. Een en ander wordt geholpen door de 49 procent van de kiezers die achter Trump staan en inderdaad homofoob zijn, vrouwen haten, moslims haten, joden haten, alles haten dat niet ‘blank’ is – al zijn ze zelf dakloos of bijna dakloos, afhankelijk van voedselbonnen, verstoken van medische zorg. Maar ze zijn wel blank, of wit, zoals de wat al te meegaande redactie van de Volkskrant tegenwoordig schrijft.
Met Trump mogen ze allemaal denken dat hoe slecht hun omstandigheden ook zijn: god kijkt mededogend op hen neer en zij wonen, hoe dan ook, in het mooiste en beste land van de wereld.
Misschien mogen we verwachten dat Trump de komende tijd zal leren wat vaker aan de stelling van Joop del Uyl te denken, en verder dat de mensen om hem heen wel rechts zijn maar niet van de pot gepleurd.
Ik herinner er nog eens aan: wij wonen in Europa en niet in de Verenigde Staten.
En wij hebben dus vooralsnog de handen vrij om de komende tijd, bijvoorbeeld tot 17 maart, met interesse uit te kijken naar hoezeer de werkelijke uitslagen van de verkiezingen kunnen verschillen van wat Mowries de Hont ervan denkt. Ook hier zal de kletspraat uit de kleedkamer een tijdlang de hoogste wijsheid lijken te zijn. Tot we toch tegen de haalbaarheid aan zullen lopen.
Dat is in ieder geval een zekerheid waarop we kunnen rekenen. Ik reken op jullie.
_____