SanteLOGie

Politieke opvattingen die strafbaar moeten zijn

Na lezing van de kranten/kennisneming van wat de media te melden hebben de laatste dagen, of eigenlijk al een hele tijd, kom ik tot de weinig opzienbarende conclusie dat veel politici de verleiding niet kunnen weerstaan om onwelgevallige wetenschappelijke feiten ‘ook maar een mening’ te noemen. Afgezien van het feit dat er wetenschappers zijn die, om wereldberoemd of stinkend rijk te worden inderdaad aan die mening (die zelf ook maar een mening is, natuurlijk) een schijn van waarheid verlenen.

Met name voor rechtse en ultrarechtse politici is dat sinds jaar en dag aanleiding om onwelgevallige wettenschappelijke feiten, zoals die als een bijna omgeblazen paal boven de huizenhoge golven van een stijgende zeespiegel staan, botweg te ontkennen; of, nog erger, te roepen: fantastisch toch, straks het hele jaar zonnebaden onder de palmbomen op de Noordpool!

Je hoeft maar één zomerse middag naar het strand van Zandvoort te gaan om te weten dat ook daar voldoende ontkenners van wetenschap te vinden zijn. Medici zijn het over het algemeen met elkaar eens dat twintig minuten per dag zonnen, vooral als dat gebeurt tussen 11 en 3 uur, kan leiden tot nog altijd ongeneeslijke huidkanker, maar daar hebben veel bezoekers van genoemd strand geen boodschap aan of ze hebben die boodschap nog nooit gehoord. Het gevolg is dat er een groot aantal mensen per jaar huidkanker krijgt en daar kort of lang daarna, aan overlijdt. De files voor Zandvoort worden daar niet merkbaar minder van.

Maar met het klimaat is het iets anders. Als de wereld eenmaal onbewoonbaar is geworden, sterft de mensheid en trouwens de hele flora en fauna zoals wij die kennen, eenvoudigweg uit; alleen de kakkerlakken schijnen er tegen te kunnen Op het gebied van het klimaat bestaan ook onder wetenschappers diverse meningen, afhankelijk van al of niet gedaan onderzoek: de een zegt dat er nog ruimschoots tijd is om de boel om te keren, mits er wel spoedig maatregelen worden genomen, de tweede zegt dat er nog tijd is, mits we vandaag stoppen met het verbranden van fossiele brandstoffen en nummer drie zegt dat het hoe dan ook te laat is – we kunnen hoogstens in een hoekje gaan zitten wachten tot de ramp definitief toeslaat en nummer vier denkt: het is al véél te laat, er valt niet meer aan te ontkomen, trekt u die pnderbroek maar uit en ontkurk de champagne. Of andersom, naar keuze.

Onze eigen mini-Trump ontkent al veel langer dat het klimaat op rampzalige wijze aan het veranderen is, en dat zegt hij niet omdat hij zelf van dat feit overtuigd is, maar omdat hij vermoedt dat zijn potentiële kiezers niet aan hun kop gezeurd willen worden met onheilsboodschappen, net nou ze zo lekker elke dag gevulde hertenreet kunnen eten en de pickuptruck anderhalve knaak kost bij het starten en bij de eerste bocht alweer drie knaken aan benzine heeft verbruikt. Nôh èn?

Onze mini-Trump roept verder al sinds jaar en dag dat een belangrijk deel van de Nederlandse bevolking een verkeerde godsdienst aanhangt, daardoor vrijwel geheel uit terroristen bestaat en in minder, minder, mindere mate aanwezig dient te zijn in ‘ons Nederland’, dat hij tegenwoordig ook gewoon terug wil hebben. (Ongeveer zoals Israël, dat destijds ook zijn land terug wilde – maar er woonde al iemand, die toen weg moest.) (En stel je eens voor dat de Indianen ook gehoor geven aan de slogan en hun land terug willen.)

Ik wilde maar zeggen dat in het Wetboek van Strafrecht gevangenisstraf dient te worden opgenomen voor degenen die willens en wetens afsturen, rechtstreeks of met behulp van de politiek, op het onbewoonbaar maken van de enige planeet die wij vooralsnog hebben – volgens sommige geleerden sterft de mensheid al vóór 2035 uit, laten we maar hopen dat dat een geval van feitvrije wetenschap is – en op het opzetten van de eigen bevolking tegen een minderheid, die nu te weinig bescherming geniet.

En dan besef ik dat het mogelijk voor beide wetsartikelen al te laat is – nullum crimen, nulla poena, sine praevia lege poenali – hetgeen wil zeggen dat je niet gestraft kunt worden voor een feit waartegen op het moment dat het gepleegd werd geen wettelijke bepaling bestond.

Daar zijn we dan mooi klaar mee.

Ik zeg het andermaal: leer hoe je zonder lucifers en zonder wasbenzine een vuurtje kunt maken. Het kan echt te pas komen.

______

hhBest

Boek & Film 

De verliezer heeft gewonnen

Donald Trump verzamelde 59.125.000 stemmen, afgelopen dinsdag. Hillary Clinton 59.375.000 stuks – een kwart miljoen meer en in een land het ‘one man, one vote’-systeem, is uitgevonden, Amerika dus, zou dat hebben moeten betekenen dat Clinton weliswaar maar een kwart miljoen meer stemmen heeft gekregen dan Trump, maar toch ook dat zij feitelijk had moeten winnen.

Goed, de Amerikanen hebben een door een iedereen goedgekeurd systeem waarbij in elk van de staten kiesmannen (electors) worden aangesteld, die bij de echte presidentsverkiezingen, tweede helft december, moeten stemmen op de kandidaat die in hun staat de meeste stemmen heeft gekregen. Het is een variant op het districtenstelsel dat veel landen nog hebben, het bekendste is Groot-Brittannië, waar sinds jaar en dag stemmen opgaan om dit systeem, dat invloed op het beleid ontneemt aan de mensen die in een district gestemd hebben op de verliezende kandidaat, te veranderen.

In de VS worden de grenzen tussen kiesdistricten per staat ook nog eens door het systeem van ‘gerrymandering’ om de haverklap veranderd, de ene keer door de republikeinse, de andere door de democratische partij.

En dan bestaat ook nog de mogelijkheid dat een kiesman weigert te stemmen op de kandidaat die hem is ‘toegevallen’ maar dat gebeurt zelden of nooit. In sommige staten is het zelfs strafbaar, in andere staten wordt zo’n kiesman een ‘faithless elector’ genoemd.

Deze week is enorm veel aandacht besteed aan één vraag: hoe komt het dat Trump ondanks alles toch ‘president elect’ is geworden.

Er zijn veel grote woorden gesproken. De politieke elite heeft een doodklap gekregen, de mensen die nooit aandacht van de regering hebben gekregen of die door het regeringsbeleid in de hoek terecht zijn gekomen waar de klappen vallen zijn door Trump wakker gemaakt en hebben hem aan de overwinning geholpen.

Maar Trump kon alleen president worden door dat kiesmannensysteem (hetzelfde gebeurde in het jaar 2000, toen Al Gore meer stemmen kreeg dan George W. Bush, die toch president werd. Mag ik er even aan herinneren dat Bush daardoor de gelegenheid kreeg op grond van leugens de Irak-oorlog te ontketenen en verder de klimaatverandering voorlopig nog even te ontkennen. En toen hadden we Facebook en Twitter nog niet.)

Maar als je weer even terug gaat naar hierboven: Trump is dus helemaal niet gekozen door de meerderheid. Nog eens, het verschil is klein, namelijk 0,4 procent, maar het is ook niet niks. Dus dat hele getheoretiseer over de woedende mensen die de elite een poepje hebben laten ruiken – het kan best het geval zijn, maar het is niet uit deze verkiezing af te leiden. Die zogenaamde elite heeft zelfs, als gewoonlijk, gewonnen.

En terzijde: Trump heeft een hoop onzin geroepen tijdens de campagne (Clinton beperkte zich tot de bekende tot op de draad versleten clichés) en ook een paar concrete en in principe uitvoerbare plannen geopperd. Als ze niet zo in strijd met elkaar waren.

Hij is van plan voor de rijken, het bedrijfsleven en voor alle gewone mensen de belastingen te verlagen. Maar daarnaast gaat hij de infrastructuur grootscheeps op de schop nemen. Het Amerikaanse wegennet is wel eens vergeleken met dat van Angola, om maar eens voorbeeld te noemen. Daar moet inderdaad veel aan gebeuren. En iemand moet dat betalen. Hoe gaat hij dat en niet te vergeten die muur langs de grens met Mexico betalen, nu de belastingopbrengst minder gaat worden?  Dat zijn, let op mijn woorden, niet de vrienden van Trump in het bedrijfsleven.

Het zijn die arme kloten die op hem hebben gestemd omdat ze dachten dat hij Amerika weer groot ging maken, wat dat ook moge betekenen, en de verfoeide regering in Washington een lesje zou leren dat haar nog lang zal heugen.

Dat laatste klopt, helaas.

Wij zullen ons het keizerrijk Trump nog lang heugen.

_____

hhBest

Boek & Film 

The Donald en de Mowries

Op dit moment is het voornaamste dat ik zou willen: dat jullie mijn stukje van zondag nog eens lezen en zien dat ik, zo ongeveer als enige ter wereld, het presidentschap van The Donald heb voorzien. Het ging niet van harte, moet ik er haastig aan toevoegen.

Maar achteraf gezien verwondert het me nog steeds niet.

Achteraf is het mooi wonen, trouwens, maar die is van Theo Maassen dus dat helpt niet.

Politiek is een moeilijk vak. Joop den Uyl placht te zeggen: politiek is de kunst van het haalbare – waarmee hij wilde zeggen dat je wel geweldige plannen kunt hebben, maar voor die plannen moet je een meerderheid hebben om ze te kunnen realiseren. Kundig politiek bedrijven heeft twee resultaten, tevens twee doelen: de kiezers komen niet in opstand en je kunt altijd terecht beweren: ik heb mijn best gedaan mijn standpunt uitgevoerd te krijgen, maar ze wilden er niet helemaal in meegaan en dit is het beste resultaat dat ik eruit kon slepen.

Daaraan komt van alles te pas: de oppositie beloven de volgende keer een plan van de oppositie welwillend te bezien – en dat kan op twee manieren: het gewoon zeggen in het parlement of het bekonkelefoezen in een niet al te druk bezocht café.

Wat is dus het resultaat van de verkiezing van Donald Trump?

We hebben nu iemand in de VS aan de leiding die gewonnen heeft omdat hij beloofde dat gekonkelefoes nu eens achterwege te laten en altijd te zeggen waar hij denkt dat het op staat.

Voorlopig heeft hij een parlement dat bereid is hem ver tegemoet te komen. Dus de abortuswetgeving, de zorgverzekeringwet en het homohuwelijk hebben in Amerika hun beste tijd gehad, alle gekleurde medemensen moeten hun kop dicht houden en als ze nog niet in Amerika zijn: we moeten jullie niet. Een en ander wordt geholpen door de 49 procent van de kiezers die achter Trump staan en inderdaad homofoob zijn, vrouwen haten, moslims haten, joden haten, alles haten dat niet ‘blank’ is – al zijn ze zelf dakloos of bijna dakloos, afhankelijk van voedselbonnen, verstoken van medische zorg. Maar ze zijn wel blank, of wit, zoals de wat al te meegaande redactie van de Volkskrant tegenwoordig schrijft.

Met Trump mogen ze allemaal denken dat hoe slecht hun omstandigheden ook zijn: god kijkt mededogend op hen neer en zij wonen, hoe dan ook, in het mooiste en beste land van de wereld.

Misschien mogen we verwachten dat Trump de komende tijd zal leren wat vaker aan de stelling van Joop del Uyl te denken, en verder dat de mensen om hem heen wel rechts zijn maar niet van de pot gepleurd.

Ik herinner er nog eens aan: wij wonen in Europa en niet in de Verenigde Staten.

En wij hebben dus vooralsnog de handen vrij om de komende tijd, bijvoorbeeld tot 17 maart, met interesse uit te kijken naar hoezeer de werkelijke uitslagen van de verkiezingen kunnen verschillen van wat Mowries de Hont ervan denkt. Ook hier zal de kletspraat uit de kleedkamer een tijdlang de hoogste wijsheid lijken te zijn. Tot we toch tegen de haalbaarheid aan zullen lopen.

Dat is in ieder geval een zekerheid waarop we kunnen rekenen. Ik reken op jullie.

_____

hhBest

Boek & Film 

Keuze tussen lood en oud-ijzer

Door Peter Stiekema

Na het afstappen van Monasch wordt of Samsom of Asscher de nieuwe partijleider van de PvdA. Keuze uit twee ruggengraatlozen, die op de tender achter de locomotief van de VVD niets anders deden dan voldoende brandstof op het vuur gooien om de sociale samenleving, met fatsoenlijke voorzieningen voor de kansarmen, in recordtempo af te breken.

Gezellig in het pluche met de VVD, dat moest wel fout aflopen. Met de kritische, sociaalvoelende Monasch zou er in ieder geval een kans geweest zijn op een wat linksere koers van de vroegere socialisten. De bijwagen van de VVD zit inmiddels op een spoor dat richting de afgrond leidt. Daar kan noch Samsom nog Asscher iets aan doen. Laat staan de partijdemagoog Spekman. Drees en Den Uyl zouden zich in hun graf omdraaien om zoveel gebrek aan maatschappelijk inzicht.

Een keus tussen Samsom en Asscher is in wezen een keuze voor lood of oud-ijzer. De heren zijn er nog niet in geslaagd verschilpunten bij elkaar te ontdekken, laat staan geschilpunten. Hooguit zou je vanaf de zijlijn kunnen zeggen dat Samsom wat meer een drammerige doordouwer is en Asscher aan een doorzeurende overlegcultuur de voorkeur geeft. Je wint daar geen stemmen mee. De PvdA staat zo laag in de peilingen dat de sociaal-democraten zelfs al een serieus beroep op Groen Links hebben gedaan om na de verkiezingen één fractie te vormen in de nieuwe Tweede Kamer. GL is in de winning mood, staat behoorlijk in de peilingen en denkt daar op het ogenblik nog(?) helemaal niet aan. Of dat succes beklijft zal pas bij de verkiezingen in maart duidelijk worden. Zo vrolijk wordt de gemiddelde kiezer nu ook weer niet van het partijprogramma. 

Nu Monasch heeft aangekondigd tot de verkiezingen in de Kamer te blijven wordt de kiezer geconfronteerd met maar liefst 17 fracties. Als die allemaal aan de verkiezingen deelnemen, en daar lijkt het wel op, dan valt er misschien veel te kiezen, maar de formatietijd  voor een nieuw kabinet zal dan Belgische proporties aannemen.  Of VVD en PVV zouden er, met behulp van het machtsgeile CDA en dito-D66, toch snel uit moeten komen. Dan wordt het echt tijd om te emigreren.

Oefen vast: hoe maak ik een vuurtje?

Een affiche doet de ronde op internet waarin Duitsers Amerikanen adviseren Trump te kiezen – zonder hem te noemen. De tekst luidt: ‘Beste Amerikanen, toe maar, stem op de man die hard schreeuwt, minderheden haat, dreigt zijn tegenstanders gevangen te zetten, niks heeft met democratie en volhoudt alles beter te zullen maken. Wat kan daar fout aan zijn? Veel geluk. Het Duitse Volk.’

Velen zijn terughoudend geweest een vergelijking te maken van de huidige verkiezingsstrijd in de VS met de machtsgreep van Hitler in 1933, maar de opstellers van deze affiche hebben kans gezien het keurig te doen zonder het H-woord te noemen.

En eigenlijk voel ik er wel wat voor me bij dat advies aan te sluiten. Ik zag net in het onvolprezen programma Podium Witteman een componist die zei: ‘Ik vind de VS een prachtig land en ik kom er graag en ik heb er veel vrienden, maar sociaal, economisch en moreel is het een land in verval’.

Dus waarom zouden we eigenlijk nog de schijn willen ophouden en per se die mevrouw met haar gietijzeren stem en die bevroren ogen te kiezen die gewoon de zelfde slogans roept als tientallen presidentskandidaten vóór haar? En daarna vier jaar lang machteloos tegenover een Republikeins parlement haar tijd gaat uitzitten in het Witte Huis en dan niet eens met van die mooie toespraken zoals Obama acht jaar lang vrijwel machteloos deed, of die John Kennedy ten gehore bracht terwijl hij intussen de Vietnamoorlog begon en rond Cuba bijna de Derde Wereldoorlog ontketende?

Dan maar gewoon zonder al die omwegen de man gekozen die echt het symbool is van de toestand van de Verenigde Staten van Amerika: stinkend rijk, onder andere door belastingfraude, een racist zoals veel van zijn (en onze) landgenoten, een botterik en een vrouwenhater. Aan zijn huis in Florida te zien heeft hij de smaak van de gemiddelde Europese woonwagenbewoner. Maar dan duurder. En dat uin een land dat zich heel wat waant maar een derdewereldland is met veel te veel te eten.

En hij krijgt, ik begin er steeds meer van overtuigd te raken, dinsdag de codes die horen bij de knop waarmee je de laatste atoomoorlog ontketent. Maar komaan, Kennedy had die codes, net als Johnson, Nixon, Reagan, George W. Bush – over Amerikaanse mafkezen gesproken.

Ik denk wel dat Trump in zijn krankzinnige ongeremdheid sneller op die fatale knop zal drukken en ik adviseer mijn lezertjes toch maar enig  houdbaar voedsel en voldoende drinkwater voor drie maanden in de meterkast te plaatsen en zoveel mogelijk ineengedoken de grote kladderadatsj af te wachten. Het zal niet veel helpen maar het geeft je het gevoel iets gedaan te hebben.

En daarbij te denken: wij zijn niet zo erg als die Amerikanen, hoewel we op sociaal, economisch en moreel gebied hier natuurlijk niet veel anders zijn dan de bewoners van het land van de onbegrensde mogelijkheden.

Gelukkig kunnen wij ons dat allemaal niet duidelijk voorstellen.

Wij gaan rustig slapen terwijl we weten dat een ongelukkig grensincident tussen Finland en Rusland er al voor kan zorgen dat we Trump niet eens meer nodig hebben.

Wij gaan rustig slapen terwijl de ene woeste storm na de andere op ons af komt, in het kader van de klimaatverandering.

Wij gaan rustig slapen terwijl een groot deel van de honderden miljoenen Afrikanen op het punt staat te besluiten om het hogerop te zoeken – in Europa dus.

Wij gaan rustig slapen terwijl er intussen hele groepen hackers en krankzinnige bankiers plannen hebben klaarliggen om ons financieel te ruïneren.

Wij gaan rustig slapen en worden alleen maar wakker om gretig de discussie over Silvana Simons voort te zetten.

Morgen toch maar eens kijken of er buiten de meterkast iets meer ruimte in huis is die valt om te bouwen tot kernbomvrije schuilkelder.

Kunt u trouwens een vuurtje maken? Of een hond slachten? Ik zou de komende dagen eens een beetje oefenen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een teiltje vol over oa. de Volkskrant van heden

Het aanminnige van de Volkskrant is dat de redactie graag een podium geeft aan geheel nieuwe, liefst controversiële inzichten. De krant ontziet zich daarbij niet om de bijpassende stukjes te laten schrijven door de bijpassende malloten.

Ik noem het stuk van cineast en documentairemaker Sunny Bergman die er ook politieke opvattingen op na blijkt te houden. (Over haar films zullen we het maar niet hebben. Die zijn soms iets te bar, laat ik het daarbij laten). Haar stuk van ruim een halve pagina staat op pagina 23, in de rubriek Opinie & Debat. Het is de ingekorte weergave van een toespraak die mevrouw dezer dagen, nota bene ook nog onder de regie van de Volkskrant, heeft gehouden.

De titel ‘Wit is ook een kleur’ hield me al bijna tegen, maar ik las toch nog de eerste twee alinea’s en toen was ik er wel klaar mee. (Ik druk me graag in modern Nederlands uit). Op Twitter zag ik dat Volkskrantcolumniste Sylvia Witteman ongeveer even ver was gekomen.

Vorige week had de ombudsman van de Volkskrant (het is een vrouw) ook al een moeizame tirade gehouden, waarvan de uitkomst was dat we maar tegemoet moesten komen aan de eisen van een zich gediscrimineerd en achtergesteld voelende groep Nederlanders, en onszelf dus voortaan in plaats van ‘blank’ maar ‘wit’ moesten gaan noemen.

Als ik zo doorga kom ik in het kamp van Halve Zoolstra terecht, die politieke munt probeert te slaan uit de gevoeligheid van zijn kinderen voor de huidskleur van Zwarte Piet. Dat hij daarbij een enorme zeperd haalde was helaas niet het gevolg van het feit dat zijn standpunt volledig onderuit werd gehaald en het tegendeel aangetoond, maar dat hij volledig de mist in ging omdat hij het op de bekende Zijlstraiaans knullige manier deed.

Het dieptepunt was trouwens daar toen Giel Beelen deze week, daartoe streng gemaand door Matthijs van Nieuwkerk, schuld bekende: hij had apengeluiden laten horen in zijn zinledige programma op 3FM en toen geroepen: ‘rustig, Sylvana!’ Goed, goed, fijnzinnig is anders, maar komaan: Giel Beelen loopt al heel lang mee en heeft zich onder andere al eens live in zijn programma door een hoer laten pijpen, dus wat wil je nu eigenlijk?

Er waren zelfs mensen die meenden dat de ‘grap’ van Giel met zijn apen viel onder de vrijheid van meningsuiting, maar dat gaat mij weer eens flink te ver, al zou ik verder zeggen: wie nog luistert naar de programma’s waarin Giel te keer gaat, mankeert iets in de bovenkamer. Deze oudemannenmening geldt trouwens voor al die diejeeprogramma’s, en is geheel vrij van auteursrecht.

Naast Giel zat trouwens een mevrouw (ze was zwart, dat is hier relevant) die erop aandrong dat er sancties moesten komen op het soort uitingen als die van Giel, en ik hoop maar dat ze niet bedoelde dat de doodstraf opnieuw ingevoerd zou moeten worden. Maar daarvoor kreeg ze de handen niet op elkaar. Dat wordt handen afhakken, zag je de meeste mensen in de zaal angstig denken.

Om even te laten doorschemeren hoever het met mij al is: in de al eerder genoemde Volkskrant staat op pagina 5 de kop ‘Hommeles in het Pietenhuis’, en ik las deze toch wel degelijk in een 60-puntsletter gestelde kop aanvankelijk als ‘Hommeles aan de Pielenmuis’, waarna ik gretig aanviel: informatie over geslachts- en andere venerische ziekten interesseren mij toch wel enigszins. En ik kwam alweer van een koude kermis thuis.

Verder in de krant pagina na pagina na pagina over de Amerikaanse presidentsverkiezingen en daarna nog eens flink over Brexit (met een utstekende cartoon van Jos Collignon, die ik nu eens wel begrijp) nader gemor tegen Mowries de Hont over diens spellingsvoorstellen – samenvattend: ‘doet u de Nederlandse taal maar weg, op de langen duur’ – maar waar ik nog wel even aan toe wil voegen: heb eens wat meer medelijden met al die arm kindertjes die Frans en Engels spellen moeten leren. Om nog te zwijgen van Hindi, Thai, Birmees, Japans, Chinees, Hebreeuws, Amhaars en Arabisch. Die vervolgens tot de ontdekking moeten komen dat, wil je in de grote wereld aan de bak komen, je vooralsnog talen moet beheersen die in Latijns schrift zijn geschreven.

Allemaal voldoende aanleiding om weer te duiken in het schitterende boek – niet alleen inhoudelijk maar ook in de bescheiden, deftige vormgeving, zelfs van de achthonderd pagina’s tellende paperbackversie – van Franz Witzel, Die Erfindung der Roten Armee Fraktion durch einen manisch-depressiven Teenager im Sommer 1969. Alleen al om de manier waarop Witzel, ergens in het begin, het Nieuwe Testament volledig herschrijft.

Uit Duitsland, weet u wel, dat buurland waar ze tegenwoordig de president kiezen zonder dat wij er iets van merken, omdat daarheen niet de halve redactie van de Volkskrant uitrukt, zoals deze week naar de VS.

_________

hhBest

Boek & Film