Het aanminnige van de Volkskrant is dat de redactie graag een podium geeft aan geheel nieuwe, liefst controversiële inzichten. De krant ontziet zich daarbij niet om de bijpassende stukjes te laten schrijven door de bijpassende malloten.
Ik noem het stuk van cineast en documentairemaker Sunny Bergman die er ook politieke opvattingen op na blijkt te houden. (Over haar films zullen we het maar niet hebben. Die zijn soms iets te bar, laat ik het daarbij laten). Haar stuk van ruim een halve pagina staat op pagina 23, in de rubriek Opinie & Debat. Het is de ingekorte weergave van een toespraak die mevrouw dezer dagen, nota bene ook nog onder de regie van de Volkskrant, heeft gehouden.
De titel ‘Wit is ook een kleur’ hield me al bijna tegen, maar ik las toch nog de eerste twee alinea’s en toen was ik er wel klaar mee. (Ik druk me graag in modern Nederlands uit). Op Twitter zag ik dat Volkskrantcolumniste Sylvia Witteman ongeveer even ver was gekomen.
Vorige week had de ombudsman van de Volkskrant (het is een vrouw) ook al een moeizame tirade gehouden, waarvan de uitkomst was dat we maar tegemoet moesten komen aan de eisen van een zich gediscrimineerd en achtergesteld voelende groep Nederlanders, en onszelf dus voortaan in plaats van ‘blank’ maar ‘wit’ moesten gaan noemen.
Als ik zo doorga kom ik in het kamp van Halve Zoolstra terecht, die politieke munt probeert te slaan uit de gevoeligheid van zijn kinderen voor de huidskleur van Zwarte Piet. Dat hij daarbij een enorme zeperd haalde was helaas niet het gevolg van het feit dat zijn standpunt volledig onderuit werd gehaald en het tegendeel aangetoond, maar dat hij volledig de mist in ging omdat hij het op de bekende Zijlstraiaans knullige manier deed.
Het dieptepunt was trouwens daar toen Giel Beelen deze week, daartoe streng gemaand door Matthijs van Nieuwkerk, schuld bekende: hij had apengeluiden laten horen in zijn zinledige programma op 3FM en toen geroepen: ‘rustig, Sylvana!’ Goed, goed, fijnzinnig is anders, maar komaan: Giel Beelen loopt al heel lang mee en heeft zich onder andere al eens live in zijn programma door een hoer laten pijpen, dus wat wil je nu eigenlijk?
Er waren zelfs mensen die meenden dat de ‘grap’ van Giel met zijn apen viel onder de vrijheid van meningsuiting, maar dat gaat mij weer eens flink te ver, al zou ik verder zeggen: wie nog luistert naar de programma’s waarin Giel te keer gaat, mankeert iets in de bovenkamer. Deze oudemannenmening geldt trouwens voor al die diejeeprogramma’s, en is geheel vrij van auteursrecht.
Naast Giel zat trouwens een mevrouw (ze was zwart, dat is hier relevant) die erop aandrong dat er sancties moesten komen op het soort uitingen als die van Giel, en ik hoop maar dat ze niet bedoelde dat de doodstraf opnieuw ingevoerd zou moeten worden. Maar daarvoor kreeg ze de handen niet op elkaar. Dat wordt handen afhakken, zag je de meeste mensen in de zaal angstig denken.
Om even te laten doorschemeren hoever het met mij al is: in de al eerder genoemde Volkskrant staat op pagina 5 de kop ‘Hommeles in het Pietenhuis’, en ik las deze toch wel degelijk in een 60-puntsletter gestelde kop aanvankelijk als ‘Hommeles aan de Pielenmuis’, waarna ik gretig aanviel: informatie over geslachts- en andere venerische ziekten interesseren mij toch wel enigszins. En ik kwam alweer van een koude kermis thuis.
Verder in de krant pagina na pagina na pagina over de Amerikaanse presidentsverkiezingen en daarna nog eens flink over Brexit (met een utstekende cartoon van Jos Collignon, die ik nu eens wel begrijp) nader gemor tegen Mowries de Hont over diens spellingsvoorstellen – samenvattend: ‘doet u de Nederlandse taal maar weg, op de langen duur’ – maar waar ik nog wel even aan toe wil voegen: heb eens wat meer medelijden met al die arm kindertjes die Frans en Engels spellen moeten leren. Om nog te zwijgen van Hindi, Thai, Birmees, Japans, Chinees, Hebreeuws, Amhaars en Arabisch. Die vervolgens tot de ontdekking moeten komen dat, wil je in de grote wereld aan de bak komen, je vooralsnog talen moet beheersen die in Latijns schrift zijn geschreven.
Allemaal voldoende aanleiding om weer te duiken in het schitterende boek – niet alleen inhoudelijk maar ook in de bescheiden, deftige vormgeving, zelfs van de achthonderd pagina’s tellende paperbackversie – van Franz Witzel, Die Erfindung der Roten Armee Fraktion durch einen manisch-depressiven Teenager im Sommer 1969. Alleen al om de manier waarop Witzel, ergens in het begin, het Nieuwe Testament volledig herschrijft.
Uit Duitsland, weet u wel, dat buurland waar ze tegenwoordig de president kiezen zonder dat wij er iets van merken, omdat daarheen niet de halve redactie van de Volkskrant uitrukt, zoals deze week naar de VS.
_________