Op Radio 1 hadden ze deze week een mooi idee: we bellen eens wat ‘gewone mensen’ en vragen wat ze graag in de media vertoond zagen worden. Om zeker te zijn dat het inderdaad doorsnee gewone mensen waren, moesten ze De Jong heten: de meest voorkomende achternaam in Nederland. Ze wilden Nederlandstalige muziek op de radio en op de tv Lingo terug. En de huren moesten omlaag, daar moesten de media ook hun best voor doen.
Is dat nou zo moeilijk?
Laat ik eens even doen of ik ‘de gewone man’ ben. Ik heb lang nagedacht over de vraag of daar bezwaren tegen aangevoerd konden worden, maar de conclusie is: ik denk van niet.
Bovendien heb ik de indruk dat je jezelf moet benoemen tot ‘gewone man’ – een ander doet het niet voor je, zeker niet als die ander tot het establishment hoort of tot de linkse kerk of, het ergste van alles, zelfs tot de grachtengordel-elite, compleet met designbril. (Mijn bril was ooit design, maar is intussen dertien jaar oud.)
Als ‘gewone man’ heb ik wel een paar puntjes te berde te brengen – en daheddetal (zou collega Guido zeggen): zou een ‘gewone man’ de uitdrukking ‘te berde brengen’ kennen en zelfs begrijpen en gebruiken?
Zo zie je maar dat je heel gemakkelijk terecht kunt komen aan de verkeerde kant van de streep, de onzichtbare grens tussen de ‘gewone’ en de ‘ongewone’ man.
Ook ik heb het een en ander op te merken over de media. De media heeft (ja, ik weet het, de media hebben, maar ik ben nu de gewone man) er een handje van mij te negeren. Ik kom gewoon niet aan bod.
Ik wil bijvoorbeeld veel Italiaanse, Spaanse, Franse, Japanse en Chinese films van hoge kwaliteit zonder onderbreking door reclame. En interviews en documentaires over mensen die ertoe doen, die eruit springen, zeg maar. (Belangrijk: vaak ‘zeg maar’ zeggen.) En hele gemene talkshows die mij onbedaarlijk aan het lachen maken.
En ik wil vooral veel dingen niet: Ik wil bijvoorbeeld niet dat de Volkskrant en De Wereld Draait Door net doen of hiphop iets met muziek of zelfs maar met kunst te maken heeft.
Of dat diezelfde media zo ontstellend veel aandacht besteden aan sport. Ik vind sport net zo privé als je seksleven: je doet het, maar je praat er niet over. Vooral nu is gebleken dat sport en seksleven ineens op een gruwelijke wijze met elkaar in verband staan. (Denk: Thomas Dekker).
Ik wil dat er veel minder eetprogramma’s op tv komen, waardoor ik wel heel erg vaak geconfronteerd word met borden voedsel dat sterk lijkt op reeds geconsumeerd en lichamelijk verwerkt materiaal.
Ik wil geen programma’s waarin tot in bed (‘Chantal blijft slapen’) het leven van BN’ers wordt belicht. Ik wil al helemaal geen programma’s waarin een onhandig verbouwde Scheveningse meid in Torremolinos klaagt over haar geheel zinledige luxe leventje.
Ik wil geen programma’s waarin gratuite (hoe leg ik dat nu weer uit) rechtse praat te vernemen valt. Bijvoorbeeld van A.J. Boekestijn.
En ik wil al helemaal niet dat de Volkskrant rechtse columnisten in zijn kolommen hun gang laat gaan. Rechts is dom, dringt dat nou nog niet tot jullie botte harses door? Nou dan.
Ik lees dit stukje nog even door en zie dat het vol staat met uitdrukkingen die gewone man niet zou gebruiken.
Ik vraag daar nederig excuus voor.
Ook alweer iets dat de gewone man nooit zou doen.
Denk ik.
Weet ik niet zeker.
Want ik ken eigenlijk die gewone man waar het steeds over gaat helemaal niet.
Misschien bestaat hij zelfs feitelijk niet maar is het een spookbeeld dat Facebook, Twitter, WNL en De Telegraaf ons voor ogen toveren.
Ik wou dat ik dit stukje niet geschreven.
Zeg maar.
______