SanteLOGie

De gebroeders Van Halen versus Jan R.

De Rozenstraat in Nijmegen – hij bestaat nog maar ik zag net dat er inmiddels typische jarenzeventighuizen staan. Een straat langs het spoor naar Den Bosch, terzijde van de Graafseweg. Ik herinner me vagelijk dat er geen plaveisel was en het gerucht ging dat de mensen die in de lage vervallen huisjes woonden zelfs geen riolering hadden.

Bij liefhebbers van keiharde rockmuziek is het misschien bekend dat de gebroeders Van Halen in de Nijmeegse Rozenstraat gewoond hadden alvorens te verkassen naar Los Angeles teneinde daar wereldberoemd te worden. Ik heb ze nog wel eens gesproken toen ze wel in Amsterdam waren beland, maar om een mij sindsdien ontschoten reden niet doorreisden naar Limburg voor een optreden op Pinkpop. Op hun hotelkamer in het Marriott Hotel converseerden we nog een ogenblik vanuit onze totaal verschillende werelden met elkaar – maar hun Nimweegs dialect was nog dik in orde. Klinkt goed, met een zwaar Amerikaans accent.

Ook in de Rozenstraat woonde Jan R., maar die was geen gitarist, en al helemaal niet wereldberoemd. Hij werkte een tijdlang bij het terrazzobedrijf van mijn vader, als schuurder, een beroep dat inmiddels niet meer bestaat, althans niet in de vorm waarin het eeuwenlang bestond, dus ook nog in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw. De eindeloos over het gegoten oppervlak van een terrazzovloer of –aanrecht heen en weer geschoven carborundumsteen, hét instrument van de klassieke terrazzoschuurder, is vanaf de jaren zestig vervangen door een elektrische of met een benzinemotor – Briggs and Stratton – uitgeruste schuurmachine. Hier zie je enkele fraaie voorbeelden.

Jan was een grage maar zeer trage prater. Ik heb vóór hem en na hem nooit meer iemand meegemaakt die zo traag sprak, met een vergelijkbare omhaal van grotendeels overbodige woorden.

Ik zal even een voorbeeld geven, daarna kunnen jullie weer, met gebogen hoofd peinzend, naar huis wandelen:

‘Ik seg tigge die kerel, ik zeg tiggenum: da duuj ik nie.

Toen seitie tigge mien, hij seit tigge mien: weröm duuj je da nie?

Ik seg tigge die kerel, ik seg tiggenum: al däöröm duuj ik da nie.’

Merk op dat dit drie volstrekt zinledige regels zijn, of je zou de barmhartigheid moeten hebben om te concluderen dat Jan in ieder geval een standvastig karakter gehad moet hebben. Moet hebben gehad, want hij is natuurlijk al lang dood: het was vies en vaak stoffig werk dat hij deed, hij had eeuwig een peuk in het gezicht hangen en hij was in 1950 al tegen de zestig jaar oud.

Hij heeft niet zo gek lang bij mijn vader gewerkt.

Mijn vader was een zachtaardige man die niet graag mensen ontsloeg.

Maar soms kon het ook echt te langdradig worden.

________

hhBest

Boek & Film 

Cees en Annie, een familiesage

Mijn moeder was gek op huispersoneel. De kapster en de naaister aan huis heb ik al behandeld – nu zijn de poetsvrouwen aan de beurt. Volgens mij is ‘poetsvrouwen’ en Zuid-Limburgs woord, in Nijmegen heetten ze werkster of zelfs ‘de hit’. Er was ook een wasvrouw, mevrouw L., maar daarover wellicht een andere keer. Als ik er op terugkijk moet ik tot de conclusie komen dat mijn moeder in haar piepkleine woninkje aan de Nijmeegse Thijmstraat een staat voerde die meer bij haar paste dan ze zich kon veroorloven. Ik denk dat ze in Nijmegen vonden dat ze het ‘hoog in de kop’ had.

Ik herinner me twee werksters – mevrouw P., die zich verdeed door op een sombere wintermiddag van de spoorbrug te springen.

En Annie B.

Ik weet niet eens meer zeker of ze wel Annie heette, wij noemden haar altijd ‘juffrouw B.’ Ze woonde in een zijstraat van de Thijmstraat in het Nijmeegse Willemskwartier, en dan was je, althans in de ogen van mijn moeder, echt iets minder. Wanneer je er het lemma ‘Willemskwartier’ op de onvolprezen site noviomagus.nl op naslaat kun je, af te meten aan de beroepen die in omliggende straten door de huurder (altijd een man) werden uitgeoefend, dat ‘standsverschil’ niet terugvinden, al kwamen de werksters van mijn moeder onveranderlijk uit een van de zijstraten van de Thijmstraat.

Cees B. – de echtgenoot van Annie, wij noemden hem Kees, maar op noviomagus.nl staat als voorletter een C vermeld – had een bult. O sorry, een bochel – een spectaculair gevolg van de scheefgroei van de ruggengraat, tegenwoordig keurig scoliose geheten en vrijwel uit het straatbeeld verdwenen. De medische wetenschap heeft de noodlottige neiging de spectaculairste lichaamskenmerken te verhelpen, maar dit terzijde.

Annie had een eigen eufemisme voor dit lichaamskenmerk: ze noemde het ‘een verhoging’.

Cees staat te boek als ‘schilder’, een moeilijk vak voor iemand met een bochel, maar je moet na zestig, zeventig jaar niet over details beginnen te zeuren.

Juffrouw B. poetste voorbeeldig, begreep ik – mijzelf zou dat nooit zijn opgevallen, een deel van de tijd die ze in onze woning al poetsend doorbracht, was ik bovendien uithuizig wegens eerste oefening in het kader van de militaire dienstplicht.

Cees was een grappenmaker van het foute soort. Zijn favoriete grap: hij vroeg aan een argeloze voorbijganger ‘ben je uitgeslapen?’ Als het slachtoffer bevestigend antwoordde, zei hij: ‘dan kun je je bed verkopen’. Hij kon deze grap eindeloos herhalen. Het was natuurlijk ook de tijd dat een jarenlang beslapen bed via een Verkennertje in de krant nog wel eens een paar gulden kon opbrengen.

Cees had in de buurt één belangrijke sociale functie: hij ging wekelijks naar Kranenburg in Duitsland, waar hij voor de halve buurt de formulieren voor de Duitse Lotto haalde en wegbracht.

Mijn vader zat elke zaterdagavond, natuurlijk ‘wie immer ohne Gewähr’, voor de tv te wachten op de trekking en voorspelde dan wat hij ging doen als hij de hoofdprijs had gewonnen: elk van zijn kinderen honderdduizend gulden en hij voor zichzelf een nieuwe Opel met een 6-cylindermotor. Hij heeft het altijd bij zijn tweedehandse Opel Rekord stationcar moeten houden.

Ik dwaal nu wel erg af.

Annie had dan wel geen bochel, maar een gezicht als een bloemkool. Ik weet het, het is onaardig voor deze zachtaardige vrouw, maar het is echt een zeer treffende omschrijving.

Zij en Cees waren op gevorderde leeftijd, ik neem aan na hun veertigste, aan elkaar gekoppeld. Zij hield echt van hem, hij was vooral trots dat hij nog zo’n nette vrouw in de wacht had gesleept, met een beetje hulp van buiten.

Annie’s grote verdriet was dat ze geen kinderen had.

Ze vond enige compensatie in speelfilms op de televisie. Die vond ze prachtig, op één voorwaarde: ‘Als er maar een kind in voorkomt.’

_________

hhBest

Boek & Film 

De rammelende kettingkast

Haar gezicht herinner ik me niet, maar komaan, het is ook ruim zestig jaar geleden dat ze enige tijd lang om de paar weken mijn moeder’s haar kwam doen – Marian van V. Ik was vijftien of zestien jaar, zij misschien 23 of 24 en ik deed niet eens een poging.

Nee, het ging mij om haar fiets.

Ik had zelf de beschikking over het loodzware rijwiel van mijn vader, dat beschikbaar was gekomen toen hij een bromfiets aanschafte, een Kaptein Mobylette, die de gevaarlijkste eigenschap had, dat je je kuit lelijk kon verbranden aan het uitlaatje.

De fiets van mijn vader was behalve loodzwaar ook niet voorzien van enig vernuftige technisch snufje, zoals handremmen of versnelling. Hij was bovendien zwart. Uiteindelijk heb ik hem achtergelaten in de fietsenstalling van de Johannes Postkazerne in Steenwijkerwold, maar ik dwaal nu wel erg af.

Het ging dus om de fiets van de blonde kapster die ik me, gemakshalve, bij gebrek aan een beter beeld, nu voorstel als een oogverblindende schoonheid. Dat was ze misschien ook wel. Nu zeker niet meer, ja, misschien voor haar huidige gerontofiele buurman, want ze moet, indien nog in leven, rond de 85 jaar oud zijn. met de doorgroefde schoonheid van de ouderdom, zal ik maar zeggen.

Niks voor mij, ik stel me de vrouwen uit mijn jeugd onveranderd voor, allemaal voor eeuwig rond de 20 jaar.

Die fiets.

Marian kwam op de fiets. (nog even dit: het waren altijd zwoele zomeravonden; ’s winters, in het donker, was er natuurlijk niks aan.)

De fiets was er een van het merk Rudge. Met een Sturmey Archer drie versnellingsbak (nou ja, bak) met trommelremmen en met die enorm sexy halfbolle handvatten. Ja, het was een damesfiets, maar ik nam er genoegen mee.

Want als Marian er was gaf ze me zonder iets te zeggen het sleuteltje en stormde ik naar buiten: op de fiets van Marian.

Ik fietste uitsluitend zo hard mogelijk en zoveel mogelijk in de hoogste versnelling, waardoor je de indruk had dat je weliswaar héél langzaam trapte maar toch héél snel vooruit kwam. De hele stad Nijmegen door, opzettelijk niet lettend op de voorbijgangers die misschien wel dachten, wel móesten denken: wat een mooie jongen op een nog mooiere meisjesfiets!

Die, dat vergat ik nog, roodbruin van kleur was.

Vanmorgen in bed bedacht ik wat voor mij de essentie van die fiets was. (Behalve dat hij mij ter beschikking was gesteld door een aantrekkelijke oudere vrouw, natuurlijk.) Dat was die metalen kettingkast die geheimzinnig rammelde en ratelde terwijl ik voortsnelde over allerlei vormen van plaveisel, brug op, brug af, straat in, straat uit, de Graafseweg, het Keizer Karelplein, de Bisschop Hamerstraat, de Molenstraat en de Broerstraat, via de volle terrassen van het Plein 1944, (zwoele zomeravond!) de Grote Markt, de Burchtstraat en dan richting Ubbergen – als ik maar vóór zonsondergang terug was, want Marian moest natuurlijk ook bijtijds thuis zijn.

We hadden ook een naaister, die zie ik nog voor me, eens in de week kwam ze, er was altijd iets te verstellen. Ze sprak met een prachtig Huissens accent, ze was een jaar of 20, had ravenzwart haar en een licht verdrietige oogopslag in haar heiligengezichtje. Ik weet niet hoe ze heette en ik kan het niemand meer vragen.

Maar zij had geen fiets. Ze kwam met de bus.

________

hhBest

Boek & Film 

Ongerezen gedachten omtrent Italië

Je mag gerust zeggen dat de vergelijking ongelooflijk scheef gaat, maar ik doe het toch maar: zo moeten ze de mensen zich hebben gevoeld die in de Tweede Wereldoorlog met onbekende bestemming per trein werden afgevoerd – zoals ik me de afgelopen week voelde in de snikhete drukte op de vaporetto’s in de lagune van Venetië. Mensenmenigte op mensenmenigte, ik zou overdrijven als ik zei dat ik de stad in zijn voegen hoorde kraken, maar het kwam daar wel heel dichtbij.

De afgelopen maanden zijn de laatste overgebleven autochtone Venetianen ietwat beverig en slecht ter been te hoop gelopen tegen de inmiddels volstrekt uit de hand gelopen toeristenstroom. Ze hebben zelfs gevraagd of het niet mogelijk was de vervoersdiensten voor inwoners en toeristen van elkaar te scheiden. Afgezien van de vraag of dat mogelijk is: de drukte zal er niet minder om worden.

De bevolking loopt ook te hoop tegen de cruiseschepen die dagelijks de stad tot een dwerg aan hun voeten maken en die met hun dof motorgerommel de toch al krakkemikkige fundamenten van de stad verder aantasten.

Maar het helpt natuurlijk allemaal niet. De voornaamste belangengroepering in de stad, de op het toerisme gebaseerde neringdoende middenstand, houdt zijn mond, althans in het openbaar, maar heeft twee handen en voeten in de pap bij de beslissende instanties en dus blijft alles zoals het is: men ziet het zelfs als een gouden toekomst als de toeristenstroom nog tweemaal zo groot wordt.

Ik moet er niet aan denken – de mooiste stad van de wereld helemaal verdwijnend achter een dikke vettige stroom in felle kleuren uitgevoerde dikke billen, borsten, petjes en rolkoffers. Pas als het seizoen van de acqua alta aanbreekt wordt de stroom van nature minder – en de gezichten van de middenstanders langer.

De situatie was wellicht uitzonderlijk, doordat de temperaturen zelfs voor Italiaanse verhoudingen ongewoon hoog waren. Hetgeen zelfs tot gevolg had dat ik, na zestig jaar bezoeken aan de stad, voor het eerst vies water rook.

Ondertussen, in de rest van Italië.

In een winkel, waar ik met de pinpas betaal, zeg ik, altijd bereid tot het verschaffen van informatie, dat wij in Nederland thans contactloos kunnen betalen, tot 25 euro zelfs zonder PIN. De winkelier hoort het hoofdschuddend aan. Hij vindt het nog normaal dat ónder 25 euro niet eens gepind mág worden, dat hij twéé apparaten moet gebruiken om een pinbetaling in ontvangst te nemen, waarbij hij zelf de kaart inbrengt – er zijn zelfs nog apparaten in omloop die van de klant een betaalpas eisen met een magneetstrip in plaats van een chip. Zo heb ik de afgelopen weken tweemaal vergeefs aangelegd bij een automatisch tankstation: mijn chipkaart werd er niet herkend, want geen magneetstrip.

Op de camping van het Lido di Venezia is men trots dat men er tegenwoordig WiFi heeft. Tot twee jaar geleden werd ik voor internet verwezen naar een café, een kilometer of drie verderop, waar ze voortreffelijke koffie serveren, daar niet van – maar hee, een internetcafé was wel heel erg 1995.

Intussen zie je daar en op vrijwel alle campings in Italië nog dat beeld: je moet op een bankje bij de receptie gaan zitten om überhaupt te merken dat er WiFi is, en je moet ervoor betalen, bijvoorbeeld zes euro voor 24 uur, eenmaal gestart is het aftellen niet te stoppen. De kwaliteit van de verbinding is belabberd, valt voortdurend uit, enzovoort.

Ja, ik hoor het je zeggen: dan maar geen internet – en je telefoonabonnement dan? Kun je toch mooi mee internetten.

Heb ik ook gedaan. Ik wacht dan ook met angst en vreze de rekening af van de mobiele telefoon.

En toch.

We maken een boottochtje op de Adriatische Zee, inclusief een bezoek aan enkele zoute moerassen in de Podelta, inclusief ook de lunch onderweg.

We zijn de enige buitenlanders tijdens de reis, met verder een stuk of vijfentwintig Italianen. Ongevraagd hebben ze gezorgd voor een taxi naar de boot – twintig kilometer van de camping, en terug – en voor iemand die voldoende Engels spreekt om ons te informeren over het gebodene.

In een piepklein keukentje aan boord wordt een maaltijd bereid die relatief formidabel genoemd mag worden. De boot ligt aangemeerd in het zoute moeras, de reigers en aalscholvers vliegen je om de oren om nog te zwijgen van de meeuwen.

Een bordje spaghetti met mosselen en tomaten, gefrituurde sardientjes, gefrituurde inktvis, gefrituurde garnalen, zoveel als je maar wilt en op kunt en dat geldt ook voor witte wijn, water en brood.

Het wordt nog heel erg gezellig aan boord, de Italianen zijn ongevraagd behulpzaam, vriendelijk en bereid tot inhoudelijk interessante conversatie.

Zweterig, ja, veel te druk, ja, ouderwets en conservatief, ook.

Maar wat een mooi land en wat een aardige mensen.

_______

hhBest 

Boek & Film 

De 50 meter buikloop

Door Peter Stiekema

Ik besef, hoewel ik bij het neerpennen van deze column op eieren tracht te lopen en veel lange tenen probeer te ontwijken, mijn voeten nu al onder het struif zitten. Ik schrijf over twee hete hangijzers, althans, dat veronderstel ik toch.

Ik ben verbijsterd dat de Jostiband, nadere explicatie overbodig, er in slaagt om de Ziggodome in Amsterdam zo ongeveer vol te krijgen voor een concert. Iets dat gerenommeerde wereldbands vaak niet lukt. Natuurlijk, het mag van mij allemaal, ik gun het de Jostiband, maar met muziek van enig niveau heeft het weinig te maken. Het roept bij mij alleen een hoog zieligheidsgevoel op.

Ongeveer dezelfde gedachte bekruipt mij bij de Olympische Spelen voor Gehandicapten in Rio de Janeiro, de Paralympics.  Knappe prestaties van diverse atleten in diverse graden van gehandicaptheid, maar zelfs aan dat laatste kan ik al geen touw vastknopen. Sterker nog, ik heb het gevoel dat er vorstelijk mee gezwendeld wordt, met die mij onbekende handicaps. Het wordt ook niet echt uitgelegd. Ik zie bij een wedstrijd, laten we zeggen de-twee-zonder-roeiboot, een getal, bijvoorbeeld WC-40, en dan moet ik maar raden wat dat betekent. (Toiletten geschikt voor min-veertigers?) Of KB-19. Is de sponsor een pannenmerk?  De atleten leveren voor hun doen en niveau schitterende prestaties, maar voor mij is het toch vooral tobsport en geen topsport.

Zelfs dopinggebruik schijnt sommige deelnemers niet vreemd te zijn. Zo mogen de Russen om die reden niet eens meedoen. Ik kijk ook met verbazing naar de gehandicapte ruiters tijdens allerlei paardenwedstrijden. Ik vind dan eigenlijk dat die paarden ook best een beetje gehandicapt mogen zijn, bij voorbeeld een been in het gips of zo. Maar niks hoor, die paarden zijn gewoon geheel gezond, maar misschien een beetje minder goed dan bij voorbeeld Salerno van Anky.

En de Nederlanders winnen de ene medaille na de andere. Veel meer dan de gezonde atleten. Speer vangen, kogel koppen, het rolstoel hoogspringen, we winnen het allemaal. En dat bewijst dat die spelen in Rio niet helemaal koosjer zijn. Nederlanders horen niet zoveel te winnen, of ze nou gehandicapt zijn of niet.  Daar zit vast een luchtje aan. Misschien toch stiekem naar Lourdes geweest?

Zelf doe ik soms ook aan gehandicaptensport. Ik ben gespecialiseerd in de 50 meter buikloop. En als je goed op dreef bent, dan laat je al snel alle andere deelnemers naar adem snakkend achter. Aan de streep krijg je dan, wat je eigenlijk zelf ook bent, een grote ruiker.

http://jezuswatslecht.nl/lucky-tv-willy-bij-het-jostiband-jubileum-concert/

Wij zien sterretjes in Venetië

In Nederland zou ik nooit een sterrenrestaurant betreden, zelfs niet om er te eten. Je moet er maanden vooraf voor reserveren en dan kom je terecht tussen allemaal mensen die óók maanden vooraf gereserveerd hebben en die er vooral komen omdat gezien te worden.

Om eens lekker te eten, stel ik me voor, daarvoor ga je niet naar een sterrenrestaurant. Al vele jaren niet meer, sinds gewoon je buikje rond eten héél ordinair is en de wens ertoe een belediging van de kunstenaar, pardon: de brigade in de keuken die zich kapot gewerkt heeft om een ster, of liever zelfs meer sterren, van Michelin te krijgen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig en vooral rijk te worden.

Maar in Italië en dan vooral in het deel van het land waar het eten is uitgevonden, namelijk in het Noorden – Veneto, Romagna – daar zou het toch anders moeten kunnen.

Bovendien herinneren we ons een bezoek van een paar jaar geleden aan dat Venetiaanse restaurant Venissa, op het eiland Mazzorbo in de lagune, toen hadden we daar bijzonder smakelijk en ook in hoeveelheid bevredigend, gegeten.

Inmiddels heeft het één Michelinster.

Dus daar moesten we nu dus weer eens heen.

We hadden gedacht jongstleden maandag te gaan en ik belde dus zaterdag om te reserveren, om half een. Veel andere tijden zijn er niet: de keuken werkt van half een tot 2 uur en ’s avonds van 7 tot 9 uur, op dinsdag gesloten. Wie voor of na die tijden komt wordt onverbiddelijk naar huis gestuurd, ook al heb je er een reis van twee uur vanuit Venetië voor over gehad om zover te komen.

Maar als je gereserveerd hebt, zit je eraan vast. Jouw creditcardnummer en hún voorwaarden garanderen dat het restaurant 50 euro mag pakken als je niet verschijnt.

Maar maandag staakte het openbaar vervoer in Venetië, en als je niet aangewezen wilt zijn op de schreeuwend dure watertaxi, dan ben je dus ineens een eilandbewoner die nergens heen kan – tenzij je besluit te gaan zwemmen. Ik ben vergeten te vragen of je eventueel ook en in zwemkleding mag aanschuiven bij Venissa. En het is een kilometer of acht zwemmen.

Maar men blijkt er begrip te hebben voor je probleem, al vraagt men zich vermoedelijk stilzwijgend af of jij die je een maaltijd in hun tent kan betalen óók niet even die watertaxi kan nemen. Nee, komt u maar woensdag om 1 uur.

‘Ze eten me arm en ze drinken me rijk’ is een horecaprincipe dat ook geldt in dit sterrenrestaurant. Dat heb ik begrepen uit de reacties op de website van Venissa. Daar staat ook dat we eventuele allergieën het beste bij aankomst kunnen vermelden dus ik zeg plompverloren, als we net zitten: ‘Mijn vrouw is allergisch voor schaaldieren en wij drinken geen alcohol.’

Er zijn iets meer gasten dan bedienend personeel en in de loop van de maaltijd zien we dat onze uiteraard gelogen blauweknoopbelijdenis zich uitbetaalt in harde cash: aan de andere drie tafels wordt met veel poeha per tafel minstens tweehonderd euro aan wijn verpatst. Voor de lunch met twee personen.

Bij een van de tafels is dat goed besteed geld. Het geeft de Duitse heer – ik kan hem niet zien, maar M. mompelt: ‘Fout geweest in de oorlog’ – de gelegenheid om zijn vrouwelijk gezelschap te overdonderen met zijn enorme kennis van wijn. De ongetwijfeld voortreffelijke witte wijn voor zijn neus (Venissa 2012, 140 euro voor een halve liter) gewonnen uit de wijnstokken die we tien meter afstand zien staan, wordt ondrinkbaar warm, zo lang lult hij door. Yentle en De Boer zouden opmerken: ‘Ik heb zo’n man gekend.’

We bestellen allebei een voor- en een hoofdgerecht. Maar eerst krijgen we een amuse, of zo je wilt ‘een groet uit de keuken’, in de vorm van een plasje zeer fijngepureerde rauwe rode biet met een stengeltje dit en een bloemblaadje dat. Het smaakt naar rauwe rode biet.

Dan het voorgerecht, voor allebei een ‘Groentefantasie’. Een schitterend bord met weer sliertjes van van alles, zoals venkel, rocula, komkommer, courgette, hoopjes sausjes van frambozen en bramen, blaadjes van viooltjes en anjertjes, allemaal erg lekker en allemaal smakend naar zichzelf.

Djamila heeft als hoofdgerecht ossobuco, eigenlijk Milanees, maar er staat een heel verhaal bij hoe Venissa kans heeft gezien er iets Venetiaans van te maken. Resultaat: een goede kalfsschenkel, mooi draadjesvlees met een botje met merg; het vlees is toch ietwat aan de droge kant. Garnering: een boontje, een worteltje en licht geroosterde lente-uitjes, uiteraard met de worteltjes er nog aan.

Ik kies voor wat genoemd word ‘catch of the day’, verse vis, die ochtend opgehaald op de vismarkt bij de Rialtobrug – het blijkt een stukje op het vel gebakken zeebaars (die net zo goed uit een Griekse viskwekerij afkomstig kan zijn, en zeker niet vanmorgen gevangen) van een centimeter of zeven lang. De vis is bepaald droog, maar het vel is taai en dus niet krokant gebakken.

Tussendoor is trouwens nog een groet uit de keuken geweest, ondefineerbaar maar wel lekker. Iets met mango.

We nemen nog een dessert, Djamila iets met chocola, waaronder een brownie, en mango-ijs; ik doe iets met koffie en banaan.

Intussen vermaken wij ons vooral met wat er om ons heen gebeurt. Hoe na het tijdstip van 2 uur het ene stel na het andere inderdaad wordt weggestuurd, hoe de Duitser oreert over de wijn en hoe een Japans stel vlak vóór ons aan het genieten wordt gezet aan het degustatie-menu. Vier, vijf flessen wijn worden aangesproken (per glas 14 euro) door een sommelier die drie glazen meebrengt: hij doet een scheutje in een glas, walst dat even, stort het over in het tweede glas, walst weer en schenkt het in het derde, iets kleinere glas, waarna hij zelf proeft of de wijn in orde is. Dat blijkt steeds het geval en terwijl de Japanse mevrouw met kleine gilletjes herhaaldelijk opspringt om de wespen van zich af te slaan, gaat dit feest onverstoorbaar door.

Wij rekenen de somma van 179 euro af en mompelen, als de ober hooopvol zegt: a la prossima – tot de volgende keer – zachtjes voor ons heen – ‘yeah, right.’

Ik trap er niet nog een keer in

Door Peter Stiekema

Ik zal het maar eerlijk bekennen, ik ben vandaag, 13 september, 65 geworden. Ik hoor dus nu bij de bejaarden, hoewel ik nog een maand of zeven op mijn eerste pensioenuitkering moet wachten, dankzij de onnavolgbare hersenkronkels van de vaderlandse politiek, onder het motto 'eerst uitvoeren en dan pas nadenken'.  Mijn vrouw had mij al een paar maanden geleden verrast met kaartjes voor een concert van de legendarische Britse rockband The Who. 'De Wie?' hoor ik iedere lezer onder de pakweg vijftig jaar nu vragen. Inderdaad, The Who, in één keer goed vertaald! Het concert had afgelopen zaterdag plaats in een nagenoeg uitverkochte 'König Pilsner Arena' in het Duitse Oberhausen, met zo'n 13000 enthousiaste fans, van vooral wat belegener jaargangen, maar ook met heel wat jongeren. Het was in één woord fantastisch om te zien waar de beide frontmannen Roger Daltrey en Pete Townsend, respectievelijk 72 en 71 jaar, nog altijd toe in staat zijn. Bepaald geen rollatorpop.

Ik ben al 51 jaar een diehard fan van de band, de makers van wereldhits als  'My Generation', 'Substitute',  'See me feel me' en 'Pinball Wizard' uit de  rockopera 'Tommy' en nog zoveel meer. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik, net 14 jaar oud,  in september 1965 hun eerste optreden op de Nederlandse televisie zag. Ik had nog nooit van The Who gehoord, maar ik was heel nieuwsgierig toen AVRO-omroepster Ilse Wessel de band aankondigde: 'En dan kunt u nu kijken naar het kookpunt van het optreden van de Engelse band The Who'. Een zin die me altijd is bijgebleven. Ik keek, met groeiende verbazing, en was meteen verslaafd. De harde, ruige rythm and blues had me vanaf dat moment in zijn greep. Weg was de belangstelling voor Cliff Richard en The Beatles en zelfs de Stones. Dit was mijn muziek. Ik had die zaterdag wel het enorme geluk dat mijn vader naar zijn sociëteit was. Anders hadden we verplicht naar Margit Schramm en Rudolf Schock moeten kijken op de Duitse tv in het verschrikkelijke operetteprogramma  'Zum Blauen Bock', gepresenteerd door Heinz Schenk, de man met het allervalste gebit ter wereld. En misschien was ik The Who dan nooit tegengekomen.

Sinds die zaterdag in september 1965 ben ik de band altijd trouw gebleven, wat resulteerde in spreekbeurten op de HBS, de aankoop van talloze singles en lp's, later dvd's en cd's. Ook volgden er door de jaren heen concerten in Amsterdam (drie keer) Dublin (2), Londen (2) Oberhausen (2) Essen(1) en Antwerpen(1).

Tegenwoordig eindigt de band de optredens altijd met 'Won't get fooled again' (Vrij vertaald 'Ik trap er niet nog een keer in') van het weergaloze album Who's Next. Eén mooi nummer voor in het crematorium ook, in plaats van het eeuwige 'Waarheen, Waarvoor' van Mieke Telkamp. Op mijn leeftijd moet je zo langzamerhand  immers op alles voorbereid zijn, nietwaar? En oh ja, ik trap er niet nog een keer in.

https://www.youtube.com/watch?v=j4ML0FE-EZg

Er op vooruit?

Door Peter Stiekema

'We gaan er volgend jaar allemaal op vooruit', zo kraait één van de beroerdste kabinetten allertijden victorie. In maart zijn er Kamerverkiezingen en dus moet de boodschap niet al te somber zijn. En helaas is de gemiddelde Nederlander kort van memorie en niet erg diep van inzicht, tenzij het over de decolletés van sommige dames gaat. Gemiddeld schijnen we in 2017 1 hele procent meer in onze portemonnee te mogen verwelkomen, de een wat minder, de ander iets meer.

We geven een rekenvoorbeeld. Stel iemand verdient 1500 euro bruto per maand. Dan krijgt deze gelukkige mens er iedere maand bruto 15 euro bij. Maar eerst komt de fiscus nog even langs. Oeps, daar zijn al weer zes euro verdwenen. De verzekeringen verhogen de ziektekostenpremie met gemiddeld 3.5 euro per maand. In de beurs zijn we inmiddels 9,5 euro kwijt, resteren nog 5,5 euro. Maar ook de diverse gemeenten kunnen niet rondkomen met de hen door het Rijk toegewezen budgeten en verhogen de belastingen met enkele euro's per maand. Laten we zeggen 5 euro. We hebben nu  nog 50 eurocent over. Dan wordt het ophalen van het huisvuil nog eens duurder, verhogen de waterschappen de prijzen voor het schoonhouden van het wateroppervlak en betalen we nog wat extra milieubelasting aan onze gas- en elektriciteitsleverancier. En dan hebben we nog de inflatie van pakweg 1 procent (de roverheid streeft overigens naar een inflatie van 2 procent, want dat heet beter voor onze economie, maar dit terzijde) weg zijn onze vijftien euro bruto. Sterker, we hebben al meer dan 15 euro netto ingeleverd.

En zo worden de vaderlandse burgers blij gemaakt met een overleden mus, die wegens de heersende hitte van het dak is gevallen. Of zoiets.