Als een zittende (of voor mijn part staande) president in de VS de dingen had gedaan of gezegd die Donald Trump de laatste dagen aan de lopende band ten beste geeft, zou een afzettingsprocedure nog maar een kwestie van formeel afhandelen zijn geweest.
Denk ik.
Maar wat weet ik eigenlijk van de VS?
Alleen maar verwarring.
Ik moet denken aan interviews met leden van de ‘blanke-vuilnisgemeenschap’ die desgevraagd meedeelden niets te willen weten van een zorgverzekering – dat was socialisme, namelijk, en socialisme is communisme en hadden onze jongens zich doodgevochten in Vietnam zodat wij nu alsnog zouden moeten bukken voor de fratsen van een president die in Kenia geboren is en dus niet alleen een buitenlander en een neger is maar ook nog een moslim en dus een loepzuivere communist?
Of aan de mensen die bloedserieus van mening zijn dat de misdaad grotendeels kan worden voorkomen of opgeruimd wanneer iedereen maar een geladen vuurwapen op zak heeft.
Ik word daarbij enigszins beïnvloed door het nieuwe boek van Paul Theroux dat ik momenteel lees ‘Deep South’ geheten dat gaat over de toestand in Zuidelijke staten zoals Alabama en Mississippi, waar de schrijver geregeld wapenwinkels tegenkomt met op hun naambord: ‘Ik houd van Jezus – wapens voor elke gelegenheid’.
Dus het valt moeilijk te voorspellen hoe het de komende maanden zal gaan met Donald Trump.
Of, nog interessanter, met Hillary Clinton. Dat is een vrouw, de echtgenote van een democraat (een socialist, een communist dus) die ook nog eens tweemaal president is geweest en er een zootje van heeft gemaakt, zoals je kon verwachten van iemand die zich laat pijpen door een vrouw, dus een hoer. (Ik probeer nu enigszins de gedachtengang van een gemiddelde Amerikaanse kiezer te verwoorden; niet dat u denkt dat ik iets vind van Monica Lewinsky).
Bovendien heeft ‘dat mens’ die ijzige blik van iemand die jou, als eenvoudige kiezer, eenvoudigweg niet ziet stáán.
Kortom, wij in Europa en al helemaal wij Nederlanders, zijn er voorstander van dat Hillary Clinton de nieuwe president wordt van de Verenigde Staten.
Maar ik denk: het is maar goed dat de meeste presidenten van de laatste tijd zo weinig macht hadden tegenoven de volksvertegenwoordiging. Niet dat die in de VS nou zo vaak een samenstelling heeft dat er iets goeds van te verwachten is, maar meestal zijn de procedures in het parlement zo lang en ingewikkeld dat een fataal besluit van de president altijd te laat komt en dan ook nog dusdanig is afgezwakt dat het niks uithaalt.
Ja ja, ik weet het, John Kennedy had het zo druk met zijn seksverslaving dat hij bijna de Derde Wereldoorlog begon, hij heeft inderdaad de beslissende stap genomen die aanleiding was tot de Vietnamoorlog die vijftigduizend Amerikaanse dienstplichtigen het leven kostte en een veelvoud van de overlevenden dusdanig traumatiseerde dat ze nog altijd een tijdbom vormen – zeker gezien de vrije verkrijgbaarheid van vuurwapens – waarvan nog meest verbaast dat hij, op enkele uitzonderingen na, nog niet met een oorverdovende, het hele land verwoestende knal is geëxplodeerd. Zeker als je daar bij voegt hoeveel opvolgers in de PTSS de oorlogen in het Midden-Oosten hebben opgeleverd.
Amerika is een derdewereldland met voldoende te eten, mompelde ik al langs mijn neus weg toen ik in 1986 mijn eerste bezoek aan de VS afsloot. Paul Theroux blijkt het nu met mij eens te zijn, al twijfelt hij aan de kwaliteit van het eten.
En Amerika heeft dus veel raardere presidenten gehad dan Donald Trump. Ronald Reagan, Jimmy Carter, Lyndon Johnson, Richard Nixon. Ik doe een kleine greep.
Zeg ik er maar bij, als blijk van wel heel erg schrale troost.
________