Het leek een onderwerp voor een leuk stukje, maar het kwam er niet van: ik was bang dat iemand de sleutel van onze veertien jaar oude Smart Fortwo zou hebben gevonden en dat die oneerlijke vinder nu op zoek was naar de bijpassende auto die hij gemakkelijk zou kunnen meenemen. Stel je eens voor dat ik ergens aan het rijden was en iemand van buiten af – draadloos – de startonderbreker zou gebruiken, wat dan? Dus maar geen stukje, het zou de vinder eens op een idee kunnen brengen.
Ik meende dat de sleutel uit mijn broekzak was gevallen bij het eruit halen van de sleutel van een andere auto, en dat hij dus op het parkeerplein van het conferentie-oord was blijven liggen. Ik ging er een paar keer terug, herinnerde beide malen de baliemedewerkster aan onze afspraak: dat ze me zou bellen als iemand de sleutel zou inleveren.
Pas een dag of tien later bedacht ik dat ik misschien het bureau gevonden voorwerpen kon inschakelen. Behalve dat ik ontdekte dat je tegenwoordig zo’n bureau ook al op internet kunt vinden, zag ik ook dat er weliswaar een aantal autosleutels was gevonden, maar de mijne was er niet bij.
Intussen had ik al contact opgenomen met de Mercedes-dealer in de grote stad. De medewerkster die ik aan de telefoon krijg sprak op licht bestraffende toon, meende ik te horen; klinkt als: wat een stommerik om die sleutel krijt te raken. En dat peperde ze me dan ook in. ‘U moet hierheen komen met de auto, de enige sleutel die u nog hebt, het eigendomsbewijs en een legitimatiebewijs. Voor de aanschaf van een nieuwe sleutel inclusief het ‘inleren’ (weer iets geleerd) betaalt u per sleutel ongeveer 350 euro.’
Wátte? Dat was die hele auto niet eens meer waard.
Ik besloot dat we de enige overgebleven sleutel voortaan met ons leven zouden verdedigen. En ik bleef intussen denken aan de snoodaard die nu al zijn vrije tijd besteedde aan het zoeken van de Smart die hoorde bij de door hem of haar gevonden sleutel.
Ik belde met twee mensen in de regio die zich Smart-deskundige konden noemen. De ene had inmiddels geen telefoon meer, de ander kon me niet helpen en verwees me naar de Mercedes-dealer. Toen ik had gezegd wat het daar kostte riep hij: probeer het eens in Duitsland. Bij de Mercedes-dealer aldaar – stel je voor: een ontvangsthal waar menig vijfsterrenhotel niet vies van zou zijn, voor mij nogal intimiderend, eerlijk gezegd – krijg ik de mededeling dat de sleutels daar per stuk 154 euro zouden kosten en dat ik ze niet kon kopen: het kenteken staat op naam van Djamila, en de aanschaf van sleutels is ‘Diebstahlempfindlich’. Scrabble moet een in Duitsland geliefd spel zijn.
Ik zocht op internet, waar anders, naar goedkopere mogelijkheden.Vond een website genaamd AliExpress waar je alle denkbare Smartsleutels tegen concurrerend tarief zou kunnen kopen. Gek: tekst in het Nederlands, prijzen in Amerikaanse dollars.
De Smartspecialist in Lunteren die ik daarna belde hielp me gelijk uit de droom: AliExpress is een Chinese webwinkel – het bestelde zou maanden onderweg kunnen zijn en dan ook nog vermoedelijk verouderde elektronica bevatten. Bovendien wist de man in Lunteren me te overtuigen: voor vijftig euro per stuk leverde hij sleutels naar wens en met de modernste elektronica. Ingeleerd en wel.
Intussen bleef ik denken aan de sleutel die ergens een ongewis bestaan leidde en een bedreiging voor mijn autobezit vormde.
Al enkele malen had ik er aan gedacht dat de sleutel wellicht pas op mijn tuinpad gevallen zou kunnen zijn, bij het ‘trekken’ van de huissleutels, na terugkeer uit het conferentie-oord. Ik nam het tuinpad en de stoep voor het huis nog een paar keer nauwkeurig in ogenschouw – maar niks.
Twee nachten lang dacht ik ook aan iets anders: het tuinpad wordt gedeeltelijk aan speurende blikken onttrokken door overhangende planten, varens, zevenblad, u kent dat wel. (Of niet. Maakt niet uit.)
Zou het helpen als ik er eens letterlijk met de bezem doorheen zou gaan?
Ik veegde zorgvuldig beide zijden van het pad, eigenlijk weinig overtuigd van positief resultaat. Aan het eind wilde ik al teleurgesteld de moed opgeven, maar ik haalde de bezem nog even langs wat ongesorteerd onkruid, en ik hoorde een klikje – het geluid van een Smartsleutel die op de grond valt.
Ik dook erin, en tussen de rommel kwam de sleutel te voorschijn. Een beetje roestig door de regen van deze week maandag, en de batterij bleek leeg.
Iedereen blij verrast, vooral ikzelf: de demente bejaarde had het probleem toch maar mooi zelf opgelost.
De in Lunteren bestelde sleutels ga ik toch maar ophalen.
Je weet nooit of het de volgende keer net zo makkelijk gaat.
________