SanteLOGie

Autosleutel maakt een reisje

Het leek een onderwerp voor een leuk stukje, maar het kwam er niet van: ik was bang dat iemand de sleutel van onze veertien jaar oude Smart Fortwo zou hebben gevonden en dat die oneerlijke vinder nu op zoek was naar de bijpassende auto die hij gemakkelijk zou kunnen meenemen. Stel je eens voor dat ik ergens aan het rijden was en iemand van buiten af – draadloos – de startonderbreker zou gebruiken, wat dan? Dus maar geen stukje, het zou de vinder eens op een idee kunnen brengen.

Ik meende dat de sleutel uit mijn broekzak was gevallen bij het eruit halen van de sleutel van een andere auto, en dat hij dus op het parkeerplein van het conferentie-oord was blijven liggen. Ik ging er een paar keer terug, herinnerde beide malen de baliemedewerkster aan onze afspraak: dat ze me zou bellen als iemand de sleutel zou inleveren.

Pas een dag of tien later bedacht ik dat ik misschien het bureau gevonden voorwerpen kon inschakelen. Behalve dat ik ontdekte dat je tegenwoordig zo’n bureau ook al op internet kunt vinden, zag ik ook dat er weliswaar een aantal autosleutels was gevonden, maar de mijne was er niet bij.

Intussen had ik al contact opgenomen met de Mercedes-dealer in de grote stad. De medewerkster die ik aan de telefoon krijg sprak op licht bestraffende toon, meende ik te horen; klinkt als: wat een stommerik om die sleutel krijt te raken. En dat peperde ze me dan ook in. ‘U moet hierheen komen met de auto, de enige sleutel die u nog hebt, het eigendomsbewijs en een legitimatiebewijs. Voor de aanschaf van een nieuwe sleutel inclusief het ‘inleren’ (weer iets geleerd) betaalt u per sleutel ongeveer 350 euro.’

Wátte? Dat was die hele auto niet eens meer waard.

Ik besloot dat we de enige overgebleven sleutel voortaan met ons leven zouden verdedigen. En ik bleef intussen denken aan de snoodaard die nu al zijn vrije tijd besteedde aan het zoeken van de Smart die hoorde bij de door hem of haar gevonden sleutel.

Ik belde met twee mensen in de regio die zich Smart-deskundige konden noemen. De ene had inmiddels geen telefoon meer, de ander kon me niet helpen en verwees me naar de Mercedes-dealer. Toen ik had gezegd wat het daar kostte riep hij: probeer het eens in Duitsland. Bij de Mercedes-dealer aldaar – stel je voor: een ontvangsthal waar menig vijfsterrenhotel niet vies van zou zijn, voor mij nogal intimiderend, eerlijk gezegd – krijg ik de mededeling dat de sleutels daar per stuk 154 euro zouden kosten en dat ik ze niet kon kopen: het kenteken staat op naam van Djamila, en de aanschaf van sleutels is ‘Diebstahlempfindlich’. Scrabble moet een in Duitsland geliefd spel zijn.

Ik zocht op internet, waar anders, naar goedkopere mogelijkheden.Vond een website genaamd AliExpress waar je alle denkbare Smartsleutels tegen concurrerend tarief zou kunnen kopen. Gek: tekst in het Nederlands, prijzen in Amerikaanse dollars.

De Smartspecialist in Lunteren die ik daarna belde hielp me gelijk uit de droom: AliExpress is een Chinese webwinkel – het bestelde zou maanden onderweg kunnen zijn en dan ook nog vermoedelijk verouderde elektronica bevatten. Bovendien wist de man in Lunteren me te overtuigen: voor vijftig euro per stuk leverde hij sleutels naar wens en met de modernste elektronica. Ingeleerd en wel.

Intussen bleef ik denken aan de sleutel die ergens een ongewis bestaan leidde en een bedreiging voor mijn autobezit vormde.

Al enkele malen had ik er aan gedacht dat de sleutel wellicht pas op mijn tuinpad gevallen zou kunnen zijn, bij het ‘trekken’ van de huissleutels, na terugkeer uit het conferentie-oord. Ik nam het tuinpad en de stoep voor het huis nog een paar keer nauwkeurig in ogenschouw – maar niks.

Twee nachten lang dacht ik ook aan iets anders: het tuinpad wordt gedeeltelijk aan speurende blikken onttrokken door overhangende planten, varens, zevenblad, u kent dat wel. (Of niet. Maakt niet uit.)

Zou het helpen als ik er eens letterlijk met de bezem doorheen zou gaan?

Ik veegde zorgvuldig beide zijden van het pad, eigenlijk weinig overtuigd van positief resultaat. Aan het eind wilde ik al teleurgesteld de moed opgeven, maar ik haalde de bezem nog even langs wat ongesorteerd onkruid, en ik hoorde een klikje – het geluid van een Smartsleutel die op de grond valt.

Ik dook erin, en tussen de rommel kwam de sleutel te voorschijn. Een beetje roestig door de regen van deze week maandag, en de batterij bleek leeg.

Iedereen blij verrast, vooral ikzelf: de demente bejaarde had het probleem toch maar mooi zelf opgelost.

De in Lunteren bestelde sleutels ga ik toch maar ophalen.

Je weet nooit of het de volgende keer net zo makkelijk gaat.

________

hhBest

Boek & Film 

Toots Thielemans in Gouvy

Toen Pavarotti overleed was ik in Italië. Toen Toots Thielemans overleed was ik nog net niet in België, maar kort daarna, vanmorgen, dus wel.

Toots Thielemans was alom geliefd, hoor ik vandaag van alle kanten. Hij was een graag geziene gast bij allerlei ensembles, de lijst met grootheden bij wie hij de mondharmonica te voorschijn trok is bijna niet meer op te sommen.

Maar iemand die alleen maar een mondharmonica bespeelt werd in de jazzwereld niet honderd procent serieus genomen. Saxofoons, klarinetten, gitaren, trompetten en bugels, drums, piano’s, zangstem: allemaal dingen waarmee je serieuze jazz maakte. En dan nodigde je, als intermezzo en met name met het klimmen van diens jaren, er Toots nog eens bij uit waarna iedereen vertederd luisterde naar de onmiskenbare Belg – met zijn witte haardos, uilenbril van formaat en daaronder een echte Belzensnor –  die, gezeten op zijn kruk met zijn nietige instrument een zaal plat placht te krijgen. (Hij speelde overigens ook gitaar, dat was lange tijd zelfs zijn ‘officiële’ instrument’, maar erg goed vond ik hem daar niet op.)

Capsones waren Toots vreemd, hij trad op in de raarste tenten – ik zag hem tweemaal op het jazzfestival in Gouvy, eigenlijk het gehucht Sterpigny, Belgisch Luxemburg, in 2005 en 2006. Daar wordt sinds jaar en dag een festival ‘van jazz en blues’ gehouden in een afgelegen boerderij – een oud boerenhuis met stal, genaamd Ferme de la Madelonne dat enigszins op punt van instorten staat en een grote partytent, met daar tussenin drank- en voedselkramen en omgeven door weiden waar je desgewenst je tent kunt opslaan.

Tijdens zijn optredens op dat festival placht Toots altijd een paar grappen te maken – voornamelijk in het Frans, maar af en toe ook in Nederlands met zwaar Frans accent – over het feit dat hij op zijn leeftijd – destijds dus 83 respectievelijk 84 – nog optrad. Hij werd binnengeleid door zijn dochter, speelde ook een deel van zijn nummers op de gitaar, maar daar waren we niet voor gekomen: het mondorgel, daar ging het om! Hij werd er op beide concerten begeleid dood Nederlandse muzikanten, Bert van de Brink op de piano, Hans van Oosterhout op drums en de reusachtige Hein van de Geyn op bas – de laatste was dusdanig vaste klant in Gouvy dat in de voormalige moestuin een standbeeld voor hem staat.

Bluesette speelde hij natuurlijk vast en zeker, maar ook de muziek uit Turks Fruit – sindsdien het in Nederland meest gefloten nummer uit de filmmuziek – en Circle if Smile uit de serie Baantjer.

Ket Jean-Baptiste Frédéric Isidore Thielemans – gelukkig beter bekend als Toots – gaf nog een prachtig concert op zijn negentigste verjaardag, in 2012, en in maart 2014 deed hij plotseling de mededeling dat hij ermee stopte, ondanks dat hem nog een volle concertagenda wachtte.

Zou je ook niet?

_______

Beide foto’s maakte ik op het jazzfestival in Gouvy in augustus 2005

________

hhBest

Boek & Film 

De mens wil geen dwarsligger (zijn)

Een dwarsligger, dat probeer ik mijn hele leven al te zijn, hoewel lange tijd een dwarsligger gewoon een biels was die de taak had de treinrails min of meer op hun plaats te houden. De fotografische dwarsligger is al jaren het landschap.

Jaren geleden zag ik in een prachtige boekhandel in Kampen een tafeltje apart staan, met daarop een stelletje Dwarsliggers. De naam was ietwat misleidend, want de dwarsigheid straalde er niet vanaf, integendeel: het waren boekjes, naar de titels en de auteurs te oordelen keiharde bestsellers uit een recent verleden. En ze kostten een tientje, als ik me goed herinner.

Nee, anders beginnen.

Enkele weken geleden kreeg ik weer eens een aanbod van het dagblad Trouw. Vier weken de krant voor vier euro en als cadeau het boek Geachte heer M., van Herman Koch. Ik had dat boek niet gekocht omdat het geen al te florissante recensies had gekregen. Maar komaan, als het gratis is moet je er niet over zeuren, bovendien beloofde Trouw dat ze na afloop van de genoemde vier weken niet zouden bellen of mailen om me een nader abonnement aan te smeren, waaraan ze zich niet hebben gehouden. Maar dit terzijde.

Halverwege de periode waarin me door een wel zeer ouderwetse etiquetterubriek heen heb geworsteld, het eeuwige palaver omtrent de protestants-gristelijke godsdienst en niet te vergeten een heel stel columnisten die er beter aan zouden doen naar ander emplooi om te zien, viel er een envelopje in de bus.

Het bevatte een Dwarsligger.

Het bleek nummer 300 te zijn en het was inderdaad de roman Geachte heer M. van Herman Koch.

De Dwarsligger is inmiddels qua handzaamheid opgevolgd door de e-reader, en het boekje heeft ook ook ongeveer het formaat van zo’n elektronisch apparaat, althans, wanneer je het openklapt, dwarslegt inderdaad, en naast een e-reader houdt.

Het boek lijkt in meer aspecten op een e-reader: zo telt het veel meer pagina’s dan het ‘normale’ papieren boek, in dit geval iets meer dan zevenhonderd. Met dien verstande dat één pagina twee nummers heeft, te weten een niet aangegeven even nummer en een wèl aangegeven oneven nummer. Twee pagina’s vormen samen feitelijk één pagina, hoe zal ik het zeggen, weet je wat: ik doe er een foto bij.

De Dwarsligger is een goed idee: het is bijvoorbeeld sterk papier- en ruimtebesparend. Het boekje meet 8 bij 12 centimeter en is ongeveer 13 millimeter dik. Om het iets plastischer te stellen: op een boekenplank van een IKEA-Billy die nu een kleine veertig boeken ruimte biedt, kunnen (ik had bijna gezegd: maar liefst) 175 Dwarsliggers! (twee extra planken zijn daar uiteraard bij onontbeerlijk.)

Bij een ‘normaal’ boekenbezit van 5000 stuks heb je 22 Billy’s nodig; als je al die 5000 boeken in Dwarsliggervorm zou kunnen kopen had je 5 of zes 6 Billy’s voldoende. De Dwarsligger, kortom, is de ideale boekvorm voor de kleinbehuisde boekenverslinder. (nog zuiniger is uiteraard een micro-SD-kaartje, waar al die boeken ook op kunnen. Alleen is de kans groot dat je dat kwijtraakt in de zoom van een pantalon, tussen de pagina’s van een boek of in het rommellaatje in de keuken).

Die boekenverslinder moet bij de Dwarsligger genoegen nemen met juist dat dwarse formaat, dat met name in bed, in de trein, in de tuin etc, dus zonder gebruik van een tafel, met zich meebrengt dat men het boekje met beide handen open moet houden. Nog vervelender: het papier van de dundrukuitgave is zo dun dat je, uiteraard ongewild, steeds twee pagina’s om(hoog)slaat (soms zelfs meer) en dan terug moet door een beetje de vinger bevochtigen (niet te veel, daar kan het papier niet tegen), handelingen waardoor je gemakkelijk uit je concentratie gehaald wordt.

Conservatisme op vormgebied is een belangrijke eigenschap van de ouderwetsche boekenlezerd – vandaar dat ik van de e-reader inmiddels grotendeels ben teruggekeerd naar het papieren boek. (Tip: voor de Billy’s zijn opzetstukken te koop die bij voldoende kamerhoogte ruimte bieden aan veertig boeken extra).

De e-reader gebruik ik alleen nog als ik boeken DRM-vrij kan krijgen, als u begrijpt wat ik bedoel.

Een mens heeft al meer dan genoeg aan zijn kop, zou ik denken.

Overigens ben ik het wel zo’n beetje hier mee eens, qua Herman Kochs boek.

_______

hhBest

Boek & Film 

Max de Bok, de Quartslamp en andere verhalen

Iets meer dan zeven jaar geleden sprak ik, heel kort en vluchtig, Max de Bok nog eens, collega van De Gelderlander die ik ook in de tijd dat ik op de redactie van die krant werkte nauwelijks zag: hij was al die tijd parlementair redacteur in Den Haag. Ik zag hem op de uitvaartplechtigheid van Boet Kokke, die in mijn eerste jaren als leerling-journalist bij De Gelderlander mijn ‘tutor’ was geweest. Hij was, een beetje tot mijn genoegen, in gezelschap van zijn ex-echtgenote Ellen Beek, die toen net weduwe was geworden. Max is gisteren, op precies 83-jarige leeftijd, in Den Haag overleden.

Max was een volstrekt onkreukbare journalist die zich als een vis in het water voelde in het Haagse milieu. In het jaar 1976 werkte ik een jaar als regionaal parlementair journalist van het Limburgs Dagblad in Den Haag, waar ik kon waarnemen dat Max het helemaal getroffen had met het kabinet-Den Uyl, en dat was wederzijds. Hetgeen niet betekende dat het gedaan was met diens onkreukbaarheid. Uit het prachtige stuk van Louis van de Geijn, vanmorgen in De Gelderlander, bleek wel dat Max’ bewondering voor Den Uyl had verhinderd dat hij in 1977 hoofdredacteur werd van De Gelderlander.

Louis Frequin werd opgevolgd door Frans Hulskorte die trouwens altijd al ‘kroonprins’ van De Gelderlander was geweest, ook nadat hij al in 1965 ontslag had genomen (Frequin noemde dat ‘Fahnenflucht’, Duits voor ‘desertie’) en fungerend hoofdredacteur van het Limburgs Dagblad was geworden. Na gefunctioneerd te hebben als hoofdredacteur van De Limburger en het Utrechtse Centrum kwam Hulskorte alsnog naar Nijmegen om Frequins plaats in te nemen.

Ik weid even uit over Hulskorte omdat hij in 1956 samen met Max de Bok als leerling-journalist bij De Gelderlander (de journalistieke opleidingen bestonden toen nog niet), binnenlandredacteur Henny Derksen en opmaakredacteur Boet Kokke een dichtbundel, geheten ‘De Quartslamp’ het licht deed zien, die in literair Nederland nogal opzien baarde. Tegenwoordig moet je vooral begrijpelijk Nederlands schrijven, maar in de wilde jaren van de dichtkunst, de jaren vijftig, was dat zo vanzelfsprekend niet. Ik verwijs daarvoor naar een veelgelezen uitgave getiteld ‘Het Boek Ik’ van Bert Schierbeek, 168 pagina’s totale onzin, naar Ik ben de blauwbilgorgel van Cees Buddingh’ en gedichten als Oote oote boe van van Jan Hanlo. Allemaal keurig uitgegeven door reguliere uitgeverijen.

In een artikel van de hand van Esther Op de Beek in de Dietsche Warande van april 2009 vermeldt zij dat de Quartslamp ook geïnspireerd was op een gedicht van Hanlo: Jossie lief Jossie. Dat het hier om een begrijpelijk gedicht ging, dat vermoedelijk een ode was aan een klein jongetje, dat ontging de vier redacteuren van De Gelderlander destijds kennelijk.

Onder het (toen nog niet bestaande) motto: dat kan mijn dochtertje van vier óók, maakten de vier in een kwartier tijd ieder vier ‘gedichten’, verzonnen er een schuilnaam bij; later besloten zij het in eigen beheer uit te geven – en de literaire wereld trapte er, min of meer, moet ik zeggen, in.

De dichtbundel werd geopend met vier ‘gedichten’, samen ‘Ten principale’ en daarin schreef Cas Aper, het pseudoniem van Max de Bok:

ik ben een tweehoornshoef

een kronkel van nature

gewenteld draaiend rijzend

verdomelende slaapmuts

En afgezien van de betekenis klonk dat nog goed ook. Zeker voor een product dat geschreven werd in een van die landerige nachtelijke pauzes die inherent waren aan het productieproces van De Gelderlander: de redactie begon om negen uur ’s avonds te werken, zorgde dat omstreeks middernacht alle kopij op de zetterij was en moest dan tot een uur of twee, drie wachten tot alles gezet was en de krant op de redactie in elkaar kon worden geplakt, tot een ‘dummie’ die op de zetterij werd gebruikt om de pagina’s daadwerkelijk in loodzetsel op te maken, een onvoorstelbaar slordig procédé, als je het vergelijkt met de manier waarop drukwerk tegenwoordig wordt gemaakt.

In de wachturen werden wel meer rare dingen gedaan, zoals uitputtend cafébezoek, elkaar bekogelen met kwakken gluton (een eetbare lijm) het kokeren (elkaar toewerpen van de kokers van de ‘rohrpost’ waarmee de kopij naar de zetterij werd verstuurd), het bereiden van uitgebreide maaltijden, de archiefassistente van dienst het hof maken dan het wel het stelen van elkaars brood, het maken van absurde fotoseries en de rest kan ik me allemaal niet herinneren. Soms werd er ook heftig gediscussieerd, met name over het bestaan van god en de voordelen van het communisme. En over de vraag of De Gelderlander niet eigenlijk een uitstekende landelijke krant zou zijn, ondanks zijn strikt regionale verspreiding.

Over de doden niets dan goeds, maar ik heb in 1972 getwijfeld aan de objectiviteit van Max de Bok, dat moet me van het hart. 1972 was het jaar waarin het Limburgs Dagblad verkocht werd aan De Telegraaf in plaats van aan Audet, waartoe onder andere De Gelderlander behoorde. De Nederlandse Vereniging van Journalisten NVJ bemoeide zich daarmee, onder voorzitterschap van Max de Bok. Wij van het Limburgs Dagblad, fel gekant tegen De Telegraaf, vonden dat maar zo zo, want ook het bestuur van de afdeling Limburg van de NVJ bestond geheel uit redacteuren van Audetkranten. Die zouden wel eens voordeel kunnen hebben bij de feitelijke uitschakeling als concurrent, wanneer het LD bij de Audet zou komen. Wij van het LD wilden weliswaar vooral zelfstandig blijven maar als het tot verkoop moest komen ook onze voorkeur zou uitgaan naar Audet. Gewoon omdat De Telegraaf met zijn Hollandse poten van onze Limburgse krant moest afblijven. Dat de Audet daarna snel het LD zou laten fuseren met de in Heerlen gehate Limburger, toen onder leiding van Frans Hulskorte, dat drong nog niet tot ons door. Of dat wilden we niet tot ons door laten dringen.

Maar het liep anders.

De aandeelhouders namen het hoogste bod aan, dat van De Telegraaf Holding – ik denk dat dat uiteindelijk in overleg met Audet was gebeurd; die organisatie had gewoon geen geld genoeg om het LD te kopen.

Het NVJ-bestuur, met name in de persoon van Wim Klinkenberg, wilde de redacteuren van het LD aanzetten om collectief ontslag te nemen zodat het LD als geduchte concurrent van Audetkrant De Limburger er voorlopig toch nog vleugellam bij zou komen te liggen. Dat lukte maar zeer ten dele. Ikzelf aarzelde enige tijd maar koos uiteindelijk eieren voor mijn geld.

Later kwam ik Max dus geregeld tegen en die verweet me wel eens, voornamelijk impliciet, dat ik niet weg was gegaan bij het LD, en ook Louis Frequin ontmoette ik nog enkele malen die me, nu expliciet, hetzelfde voor de voeten gooide.

De geschiedenis heeft geleerd dat het uiteindelijk allemaal anders lag dan ons was voorgespiegeld. De Telegraaf wilde gewoon geld verdienen in Zuid-Limburg, en daarbij maakte ‘de identiteit’ niks uit, al maakten we een krant op marxistisch-leninistische grondslag. Hetgeen we niet deden, maar dat is een ander verhaal.

________

hhBest

Boek & Film 

Het stomste beest uit het dierenrijk

In mijn directe sociale omgevinkje hebben we twee uitersten. Aan de ene kant hebben we sinds kort de slimste meid sinds tijden, onze driejarige kleindochter Emma, die tijdens ons tuinfeestje van zaterdag haar kans schoon zag, in de tuin alles inspecteerde waar ze in ons gewone doen vanaf moet blijven en daarbij een paar bezoekende knulletjes van vele jaren ouder meetrok, die zich de kans natuurlijk ook niet lieten afpakken.

En aan het andere einde de plaatselijke houtduiven.

Hoewel het vanuit de evolutie gezien (‘survival of the fittest’) niet mogelijk is, stellen wij sinds jaar en dag vast dat de roedel houtduiven die onze tuin bezoekt zonder uitzondering behoort tot de stomste exemplaren van het dierenrijk. Ze laten zich nog net niet gewillig pakken en in de pan stoppen (‘daar vliegt het avondeten’) maar ze nestelen hardnekkig op de stomste plekken, brengen hun eentonige gekoer bij voorkeur ten gehore door openstaande ramen en in schoorstenen en het mag een wonder heten dat er ooit nog levend nageslacht ontstaat dat zelf ook aan de slag kan als een dikke schommel met niet-begrijpende kraaloogjes.

Dat wonder had zich dezer dagen blijkbaar toch weer eens voltrokken zonder dat de eksters – de taliban van het dierenrijk – het gemerkt hadden; normaal eten die de eieren van andere vogels al op direct na het leggen (‘lekker vers’) of nuttigen ze, na onthoofding, de pas uitgekomen kuikens, die makkelijk te pakken zijn in hun strategisch rampzalig gepositioneerd nest. Waarna volledigheidshalve, de kopjes als waarschuwing worden achtergelaten op het terras.

Maar die ene die ik vanmorgen tegenkwam was aan dat alles dus ontsnapt.

We hebben in de tuin een schuurtje waar de friteuse staat en de barbecue. Die laatste bevindt zich onder een hoes van nogal stug, ritselend plastic. Verder staat en ligt er wat tuingereedschap. Vanmorgen liep ik de open toegang van het schuurtje in om iets te pakken toen ik werd opgeschrikt door een ritmisch geluid, alsof onder de hoes van barbecue een slecht lopende, tegen het plastic rammelende ventilator werd aangezet. Ik deed geschrokken een stapje achteruit en tilde voorzichtig een slip van het plastic op. Een steenmarter? Een bisamrat? (Die had ik al eens eerder gevonden) Een kat?

Welnee, er vloog een houtduif onderuit, een kleintje, zag ik in de seconde die het duurde voor hij tegen de muur van het huis vloog en in het daaronder gelegen struikgewas verdween.

Waarmee meteen was verklaard waarom er gistermiddag een grote dikke houtduif hardnekkig in de directe omgeving van het schuurtje zat en zich niet liet verjagen, ja hoogstens tijdelijk, maar om direct terug te keren. Ook nu was de oude duif aanwezig en bleef vanaf het dak met schuin hoofd naar het struikgewas kijken waar het kind in was verdwenen. Het beest wist dus dat het kind onder de hoes van de barbecue moest zitten, maar hoe het te redden (en van uitgekotst voedsel te voorzien) was uiteraard voor zo’n stom beest in te ingewikkelde opgave geweest.

En of het nu gelukt is, dat weet ik niet. Misschien was het te laat. Of misschien ben ik daar ook wel te stom voor.

Zal ik het Emma eens vragen?

_________

hhBest 

Boek & Film 

Schapen te water

Door Peter Stiekema

Woensdagavond lieten mijn vrouw en ik onze drie honden uit op de Scharberg. Dat is een heuvel tussen Elsloo en Stein (in Zuid-Limburg) die zich vrij hoog verheft boven het Julianakanaal, dat weer parallel  aan de Maas loopt. Aan de overkant, tussen Elsloo en het dorp Meers, graasde op de kanaaldijk een kudde schapen, zonder herder of een andere vorm van bewaking. Deze schapen pendelen een groot deel van het jaar aan beide kanten van het kanaal heen en weer om het gras kort te houden.

Het kanaal is onlangs verbreed en tussen de wal en het water gaapt een gat van een kleine meter, waarlangs een stalen damwand is geslagen. Als een dier daar te water raakt, dan kan hij onmogelijk terug de wal op. Toen ontdekten wij aan onze kant van het kanaal ook een schaap. Dat moet in het water terecht zijn gekomen en aan onze kant een veilig heenkomen hebben gezocht, waar de oever minder steil is.

Even later zagen wij een zwart schaap voor zijn leven zwemmen. Hij was wat minder slim dan zijn witte collega en bleef rondjes draaien aan de steile overkant. Hij leek ten dode opgeschreven, zeker toen er uit de richting Stein een duwboot aan kwam varen. De schipper bemerkte het wanhopig zwemmende dier echter op tijd.en slaagde erin het met behulp van een touw veilig aan de oever te helpen, waarna het volkomen uitgeput op dezelfde plek bleef staan, een eindje van de kudde verwijderd. Wij hadden inmiddels 112 gebeld en hulp, in de vorm van de brandweer, was onderweg. Wij  gingen er vanuit dat de schapen daar al urenlang stonden en vermoedden dat er mogelijk eerder al meer schapen te water waren geraakt en misschien al waren verdronken.

Wij reden naar de overkant en daar legde ik een en ander uit aan de inmiddels gearriveerde brandweer. Vervolgens keerden we naar huis terug. Ik had ondertussen ook de regionale omroep en de provinciale krant gebeld en verteld wat we allemaal gezien hadden: ‘Zeker twee schapen te water en misschien wel meer.’ Daarna keerden wij huiswaarts. Ook de eigenaar van de kudde verscheen na ons vertrek ter plaatse, zoals de brandweer ons telefonisch later meldde.

Ondanks aandringen van de brandweer om de kudde te verplaatsen zag hij de noodzaak daar niet van in. De kudde moest er blijven overnachten. Een woordvoerder van de brandweer zei ons letterlijk: 'We kunnen ons niet inlaten met de bedrijfsvoering van de eigenaar van de kudde'. De wijkagent zou een oogje in het zeil houden.

Tsja, ben benieuwd hoeveel er de afgelopen nacht alsnog te water water zijn geraakt en het niet hebben overleefd. De verzekering zal de eventuele schade wel dekken zeker, of anders heeft deze herder zijn schaapjes al op het droge, wellicht.
En de berichtgeving op L1? Daar klopte niets van, maar dat verbaast ons niet echt, eigenlijk.

_______

Bij de foto: de schapen, de damwand, het kanaal

_________

Boek & Film 

Houdt Donald Trump eigenlijk van Jezus?

Als een zittende (of voor mijn part staande) president in de VS de dingen had gedaan of gezegd die Donald Trump de laatste dagen aan de lopende band ten beste geeft, zou een afzettingsprocedure nog maar een kwestie van formeel afhandelen zijn geweest.

Denk ik.

Maar wat weet ik eigenlijk van de VS?

Alleen maar verwarring.

Ik moet denken aan interviews met leden van de ‘blanke-vuilnisgemeenschap’ die desgevraagd meedeelden niets te willen weten van een zorgverzekering – dat was socialisme, namelijk, en socialisme is communisme en hadden onze jongens zich doodgevochten in Vietnam zodat wij nu alsnog zouden moeten bukken voor de fratsen van een president die in Kenia geboren is en dus niet alleen een buitenlander en een neger is maar ook nog een moslim en dus een loepzuivere communist?

Of aan de mensen die bloedserieus van mening zijn dat de misdaad grotendeels kan worden voorkomen of opgeruimd wanneer iedereen maar een geladen vuurwapen op zak heeft.

Ik word daarbij enigszins beïnvloed door het nieuwe boek van Paul Theroux dat ik momenteel lees ‘Deep South’ geheten dat gaat over de toestand in Zuidelijke staten zoals Alabama en Mississippi, waar de schrijver geregeld wapenwinkels tegenkomt met op hun naambord: ‘Ik houd van Jezus – wapens voor elke gelegenheid’.

Dus het valt moeilijk te voorspellen hoe het de komende maanden zal gaan met Donald Trump.

Of, nog interessanter, met Hillary Clinton. Dat is een vrouw, de echtgenote van een democraat (een socialist, een communist dus) die ook nog eens tweemaal president is geweest en er een zootje van heeft gemaakt, zoals je kon verwachten van iemand die zich laat pijpen door een vrouw, dus een hoer. (Ik probeer nu enigszins de gedachtengang van een gemiddelde Amerikaanse kiezer te verwoorden; niet dat u denkt dat ik iets vind van Monica Lewinsky).

Bovendien heeft ‘dat mens’ die ijzige blik van iemand die jou, als eenvoudige kiezer, eenvoudigweg niet ziet stáán.

Kortom, wij in Europa en al helemaal wij Nederlanders, zijn er voorstander van dat Hillary Clinton de nieuwe president wordt van de Verenigde Staten.

Maar ik denk: het is maar goed dat de meeste presidenten van de laatste tijd zo weinig macht hadden tegenoven de volksvertegenwoordiging. Niet dat die in de VS nou zo vaak een samenstelling heeft dat er iets goeds van te verwachten is, maar meestal zijn de procedures in het parlement zo lang en ingewikkeld dat een fataal besluit van de president altijd te laat komt en dan ook nog dusdanig is afgezwakt dat het niks uithaalt.

Ja ja, ik weet het, John Kennedy had het zo druk met zijn seksverslaving dat hij bijna de Derde Wereldoorlog begon, hij heeft inderdaad de beslissende stap genomen die aanleiding was tot de Vietnamoorlog die vijftigduizend Amerikaanse dienstplichtigen het leven kostte en een veelvoud van de overlevenden dusdanig traumatiseerde dat ze nog altijd een tijdbom vormen – zeker gezien de vrije verkrijgbaarheid van vuurwapens – waarvan nog meest verbaast dat hij, op enkele uitzonderingen na, nog niet met een oorverdovende, het hele land verwoestende knal is geëxplodeerd. Zeker als je daar bij voegt hoeveel opvolgers in de PTSS de oorlogen in het Midden-Oosten hebben opgeleverd.

Amerika is een derdewereldland met voldoende te eten, mompelde ik al langs mijn neus weg toen ik in 1986 mijn eerste bezoek aan de VS afsloot. Paul Theroux blijkt het nu met mij eens te zijn, al twijfelt hij aan de kwaliteit van het eten.

En Amerika heeft dus veel raardere presidenten gehad dan Donald Trump. Ronald Reagan, Jimmy Carter, Lyndon Johnson, Richard Nixon. Ik doe een kleine greep.

Zeg ik er maar bij, als blijk van wel heel erg schrale troost.

________

hhBest

Boek & Film