Discover your smile, horen we al maandenlang Jumbo-acteur Frank Lammers kwelen, op een toon die me doet denken: dat vindt hij zelf ook een rare slagzin voor zijn ándere werkgever, TUI.
Ik vraag me in het algemeen al een tijdje af: zouden die reclamemakers echt denken dat Nederlanders al dat Engelse brabbeljargon niet alleen begrijpen, maar daardoor ook nog eens een reisje boeken bij TUI?
Ik ken nogal wat mensen die een middelbare schoolopleiding hebben gehad, en dus niet de opleiding die tegenwoordig ook nog middelbaar heet, maar het echte werk uit de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw. Vrijwel niemand van die mensen is in staat een in het Engels gestelde krant, laat staan een Engelse of Amerikaanse roman in de oorspronkelijke taal te lezen. Modernere middelbare scholieren hebben er minder problemen mee, al heb ik de indruk dat hun Engels vooral afkomstig is uit de achterbuurten van versloeberde Amerikaanse steden. Like.
Ik zou aan beide categorieën willen vragen: weten jullie wat Discover your smile betekent en zo ja, wat wordt er bedoeld met Ontdek je glimlach?
Je moet eens opletten: geen reclameboodschap op radio of tv neemt zichzelf nog serieus als er niet minstens één Engels woord in voorkomt. Of de kijkers en luisteraars begrijpen wat ermee bedoeld wordt, dat is de vraag niet: een of meer Engelse woorden, uitdrukkingen of zelfs hele zinnen maken van een reclameboodschap precies dat: een reclameboodschap, bedoeld om de klandizie de winkel in te intimideren. (Als ik net doe of ik dat Engels versta, dan word ik door de verkopers van dat beroemde merk serieus genomen en dan voel ik me in een warm bad zakken. Of zoiets.)
Trouwens, al die lui hebben naast Engels ook Duits en/of Frans gehad, maar met een Duitse tekst voor je neus wil je aan het openbaar niet worden aangetroffen, nog niet dóód, en Frans is veel te moeilijk, wie wie, me kneutje, zei een tante vroeger die dacht: ik heb wel geen Frans gehad, maar ik kan het Frans wel belachelijk maken.
Nog even een paar actuele zaken. Exclusief is een prachtig vormgegeven blad dat door horecagroothandel Sligro gratis beschikbaar wordt gesteld van zijn klanten. Elke twee maanden een bepaald ‘thema’, deze maand: Hot Caribbean. Motto van het blad is trouwens: Food/People/Business. De inhoud begint met een Editorial, daaronder een voorbeeld van Hot Caribbean: iets dat trendy, tropisch warm en spicy is. Op pagina 6 een rubriekje dat heet: What’s cooking, op 9 de foodbrigade, op 68 de Jamaican jerk, en op 83: Rum is hot. En dat is nog maar de inhoudsopgave.
Vanaf pagina 6 gaan we los: Compound pomegranate, Freakshakes, Duivelse dish, Fresh lemonade, foodtruck, een compleet in groovy English gestelde advertentie voor Big Green Egg, gevolgd door een tropische twist: hot salsa, crunchy kip (eigenlijk crispy kip), pulled chicken, sweet chili rumcake, catch of the day. Eerlijkheidshalve moet ik melden dat het daarna nog een hele tijd doorgaat in het Frans, omdat een reportage een bezoek aan de voedselmarkt in Rungis bij Parijs gaat.
Dus maar gauw over naar een blad dat speciaal gericht is op liefhebbers van Italië, en dat dan ook zo heet.
Ik beperk me tot de omslag (ik had bijna ‘cover’ geschreven). Er is daar sprake van een Roadtrip door de Marken, Mountainbiken in Merano – en het hele nummer staat onder het motto: Summertime.
Het blad is trouwens een lifestyle magazine.
Het is te hopen dat de lezers van het blad niet naar Italië afreizen om Engels te praten, want de mensen daar doen dat – net als natuurlijk mensen in Nederland – ook maar mondjesmaat. Little mouths mate.
__________