Tot nu toe had ik nog niemand gezien die met zijn telefoon op Pokémonfiguurtjes aan het jagen was, maar sinds vijf minuten is daar verandering in gekomen: de gamer hier in huis deelde mee, zo’n figuurtje in onze bijkeuken te hebben gevonden.
Nog een kwartier eerder zou toorn zijn deel zijn geweest, maar ik leer de laatste tijd iets langer nadenken voor ik er wat uitflap, en flap het er daarna meestal toch gewoon uit, heel vaak omdat ik het zonde vind om een scherp geformuleerde mening zomaar weg te doen voor zoiets onbenulligs als gezond verstand.
Maar soms slaag ik er tegenwoordig in mijn grote mond dicht te houden tot ik weet waarover ik het ga hebben.
Dus ik knikte begrijpend en sneed verder aan de stukjes kiphaas (zoek zelf even op wat dat is, nee, het is geen Pokémonfiguurtje) voor het aanstaande fuifje, en bedacht:
‘Dat Pokémonfiguurtje wordt door die app naar jouw telefoon gestuurd en daarbij visueel gesitueerd in een landkaart van jouw eigen omgeving, naar jouw telefoon gestuurd door dezelfde satellieten als waarop TomTom draait – jouw telefoon vertelt aan die satellieten waar jij je bevindt, omdat de telefoonzender dat ook weet.’
Vertel ik iets nieuws? Nee, ik vertel niks nieuws. Het verschil met ‘gewoon’ gamen is dat je dat – gewoon gamen – zittend op een stoel doet. Het Pokémonjagen kun je wandelend doen. Maar als je mijn omschrijving hierboven goed gelezen hebt, begrijp je dat je er helemaal niet voor hoeft te lopen, je hoeft er je huis of zelfs je kamer niet voor uit, mits je voldoende ontvangst heb van de nabije telefoonzender.
Wat verder?
De berichtgeving in kranten, op radio en tv gaat er vooral over dat je de jongelui die vermoedelijk tot nu toe te veel oop hun luie krent zaten met je nieuwe spelletje aan het bewegen krijgt (hetgeen dus niet per se hoeft) en dat ze daarbij zich niet ontzien over andermans hekje te springen – en helaas ook voor de trein of het verkeer op de snelweg.
Dat laatste is nog niet gebeurd, maar ik wil er wel even op wijzen dat je hier de evolutie in zijn reinste vorm aan het werk ziet. De stomste Pokémonjagers, die dus echt geloven dat hun doelwit zich tussen de rails, op de spitsstrook of op privéterrein bevindt, lopen de meeste kans door de trein of een vrachtwagen gegrepen te worden of aan de riek van de niets begrijpende eigenaar van het weiland te worden geregen.
De geldigheid wet van the survival of the fittest – excuse my French – bijna onder ideale omstandigheden bewezen.
Alleen vervelend voor de treinmachinist, die weer eens een springer ziet, ditmaal loerend naar een telefoonscherm.
__________
Boek& Film