Jean Pierre Geelen schreef vandaag in de Volkskrant een column waarin hij even vakkundig de vloer aandweilde met het blad Paravisie en in één veeg door ook met Sylvana Simons, die van het juninummer de gasthoofdredacteur is. Ik dacht na lezing heel even: Dit is een column die ik gaarne zelf zou hebben beschreven. Maar een paar minuten later wist ik: nee, ik heb jaren geleden besloten niet meer over het onderwerp te schrijven. Tegenwoordig zelfs uit lijfsbehoud.
Maar Sylvana Simons is in het nieuws en dus was de verleiding groot toch eens te bekijken waar zij een maand lang hoofdredacteur van was. Maar Jean-Pierre noemde kabouters en ufo’s, en dan ben ik al afgehaakt.
Op mijn zestiende heb ik, geheel op eigen kracht redenerend, vastgesteld dat de roomsche kerk waartoe ik behoorde – ik ben maar liefst tweemaal gedoopt – niks voor mij was, net zo min als alle godsdienst in het algemeen. Vooral na lezing van The God Delusion van Richard Dawkins had ik daarvoor zelfs een solide wetenschappelijke basis. Tegelijkertijd deponeerde ik met een zucht van verlichting alle verwante activiteiten, zoals de astrologie, het spiritisme en alles dat je niet kunt zien en waar je dus gemakkelijk bang mee gemaakt kunt worden, in de kliko, een hele prestatie, als je nagaat dat het gebeurde in de tijd dat we nog van die merkloze luidruchtige zinken ronde vuilnisbakken hadden.
Zoals je kon verwachten kreeg JPG een bak stront over zich heen, zoals Sylvana S. pleegt te zeggen. Er zijn nu eenmaal veel mensen die het liefst geloven in iets dat niet zichtbaar, voelbaar, proefbaar of ruikbaar is. En dat in de meest grove bewoordingen wensen te verdedigen. Wat de catastrofale gevolgen van een dergelijke overtuiging kunnen zijn hebben we in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw gezien (let op! godwin!) toen de mensen in Duitsland en een stel andere landen geloofden in iets dat in het geheel niet bestond, namelijk de internationale joodsche samenzwering.
Tegenwoordig hebben we hier te lande veel spiritisten die geloven in een blonde god die teert op een niet bestaand probleem: de islamisering van Nederland.
Ja, inderdaad – de geschiedenis herhaalt zich, maar steeds in een iets andere vorm. Dat is om het aantrekkelijk te houden.
De belangrijke vraag bij dit alles is: wat doen we eraan? Als Sylvana daadwerkelijk lid zou worden van de Tweede Kamer is ze daar in goed gezelschap: er zijn daar drie gristelijke partijen actief die volkomen serieus worden genomen en die misschien niet in kabouters geloven, maar dan toch wel in duivels en/of engelen. En ter rechterzijde zijn er genoeg die ook al zo denken, al geven ze de voorkeur aan de mythe van 130 km/u. Silvana Simons zelf zit bij een partij die een god met een snorretje aanhangt.
Niks aan de hand, als die goden maar niet hier aan de macht komen.
Intussen heb ik dus al meteen toen ik zestien jaar was besloten nooit te proberen mijn atheïsme aan de man te brengen. Gewoon, omdat iedereen voor zichzelf moet uitmaken waar hij of zij in gelooft. Alleen: het gevaar dat je daarvoor onthoofd wordt of gekruisigd of mag wegrotten in een middeleeuwse gevangenis is, vrees ik, de laatste tijd heel wat dichterbij gekomen.
Daarom, voor de zekerheid: ik herroep al bij voorbaat alles, en beweer desgewenst het tegendeel.
__________