Hoe moeten wij nu de uitslag van het Songfestival duiden?
Om te beginnen: dat is niet eenvoudig.
Maar dan toch maar een poging.
Om de zaak ietwat te vereenvoudigen en om Douwe Bob binnen de top tien te krijgen mogen we met een gerust hart Australië, Rusland en Armenië uitsluiten, want die liggen, om uiteenlopende redenen, niet in Europa. Israël ook niet, maar dat telt nu even niet: dat land eindigde op de veertiende plaats.
Van de landen in de aldus opgeschoonde top tien zijn er zes lid van de Europese Unie, dat mag ook wel eens vermeld worden.
Dan eerst Jan Roos.
Want die heeft alsnog verloren. De mensen in Europa vinden dat Oekraïne erbij hoort, namelijk, anders had die juffrouw de wedstrijd niet gewonnen. En die arme Douwe Bob heeft niet alleen verloren omdat hij zijn ogen niet open kan houden, maar vooral omdat Nederland tegen het participatieverdrag heeft gestemd, en dat vindt de gemiddelde songfestivalkijker zielig voor de opoe van de winnares.
Tot zover de uitslag.
Verder gaan we volgend jaar een speciaal thema instellen. De Oekraïense won immers zo gemakkelijk omdat ze zong over wat haar opoe was aangedaan in 1944, door Stalin. Zo heeft elk land wel een schitterend onderwerp uit het verleden. Het verwondert me bijvoorbeeld dat Armenië, dat al jaren meedoet, nooit over de Armeense genocide heeft gezongen. Polen, Litouwen en Bulgarije hebben ook een aantal voor de hand liggende onderwerpen.
Voor Nederland stel ik Anne Frank voor. Of Erik Hazelhoff Roelfzema. Indië verloren, rampspoed geboren, is dat geen thema? Of, actueler: wat Douwe Bob is aangedaan. Ik hoor dat die het, naar aanleiding van de uitslag, wat kalmer aan gaat doen.
Ik wil voor de uitvoering van volgend jaar wel een paar aanbevelingen doen. Dat die Zweden – van oudsher een staalproducerend land – met die enorme vonkenregens een staalgieterij wilden nabootsen – en daar op een ontstellende manier in slaagden – daar kan ik nog inkomen.
Maar de rest van het geflits en gewemel is wel heel erg 1964, hoor, toen Bob Rooyens ons horendol probeerde te maken en ik, die nog serieus geïnteresseerd was in popmuziek, me er walgend van afwendde en terugkeerde naar wat toen heette de ‘combo’: altsaxofoon, drums, bas, piano, zangeres die er wat van kon.
Eigenlijk zoiets als Douwe Bob, met dit verschil dat Bob geen zangeres is.
Kost dat nou zoveel moeite? En dan zingen over de Watersnoodramp van 1953. Met veel warm water. Heerlijk.
________