SanteLOGie

Het is wachten op het echte verhaal

Wat was het doel van de documentaire – als je het zo kon noemen – Wij Moszkowicz gemaakt door Max Moszkowicz jr. over zijn vader Robert  waarvan we gisteren getuige mochten/moesten zijn? Over iedereen kan op dit niveau toch zo’n verhaal worden gemaakt? Het doel was dus: fragmenten publiceren uit het leven van de familie Moszkowicz, Advocaten. Zelfs de titel ‘De ondergang van de familie Moszkowicz’ zou de geboden lading niet dekken.

Ik ben natuurlijk een hopeloos ouderwetse journalist – en dat bracht en brengt met zich mee dat je niet over jezelf, je familie, je vrienden, je kennissen schrijft. Of een reportage of documentaire maakt. Jawel, ik weet ook wat participerende journalistiek is, maar dat is een stijl waarvoor je heel goed en vooral heel ervaren moet zijn. En waarvoor toch die grens telt.

Ik weet ook wel dat tegenwoordig de grenzen daarvan (en waarvan niet) worden opgezocht. Dan kan het toch schitterend uitvallen, zoals in het boek De Stamhouder van Alexander Munninghoff. In de series Aan de oevers van de Yangtse en Op zoek naar Frankrijk kwam bijvoorbeeld niet toevallig enkele malen de homoseksualiteit aan de orde. Maar dat boek en die series mag je niet vergelijken met het onderhavige broddelwerkje.

Ik zag vanmorgen dat er mensen zijn die de uitzending weliswaar niet gezien hadden maar die toch al tot documentaire van het jaar verklaarden. Anderen gebruikten herhaaldelijk het woord ‘intiem’, en ik ben het daarmee eens: sterker nog: te intiem. In de kern ging het om een zoon die probeert zijn relatie met zijn vader voor zichzelf te verklaren. Hij doet dat onder meer door hem rechtstreeks te vragen of hij van hem houdt (het antwoord is ‘ja’) maar haalt er vervolgens een enorme rimram bij die feitelijk met die vraag en het antwoord erop niets te maken heeft, en de docu voor een groot deel doet lijken op een aandoenlijke familiefilm, niet te serveren buiten de huiselijke kring.

Max Moszkowicz gebruikt enkele sterke middelen om boven dat peil uit te komen, zoals een bezoek aan Auschwitz – waar zijn grootvader en naamgenoot ternauwernood levend aan ontsnapte – en aan Israël. Te grote middelen voor dit verhaal, constateer ik – we weten inmiddels dat de documentairemaker zelf volgens de joodse wet géén Jood is (zijn moeder was niet-joods) maar wel met een keppeltje op het hoofd zijn vader staat te omhelzen bij de Klaagmuur in Jeruzalem. En in Auschwitz wil hij alléén de gaskamer in – dat past dan ineens niet meer in de intimiteit van het verhaal. Ik zeg het maar grof.

Op de Olijfberg in Jeruzalem een welles-nietesgesprek waar ik geen sjokola van kon maken en tussendoor gezellige vakantiekiekjes op het strand in Tel Aviv en van badderen in de Dode Zee.

Wat deed Robert Moszkowicz eigenlijk, buiten relaties met vier vrouwen, het verwekken van tien kinderen en een beroepspraktijk als advocaat die hier en daar het daglicht niet kon verdragen? Waardoor hij ‘een stuk of wat Rolls Royces en Bentleys’ kon bekostigen, en waardoor hij nu naar de lommerd moet om dingen te belenen – en dat kantoor, waarvan sprake is en dat we ook zien, worden daar nog zaken gedaan die geld opleveren? ‘Die vragen moet je niet stellen, het ging om de relatie tussen vader en zoon’, kan de reactie zijn, maar waarom laat je het dan allemaal toch nog zien? Dat Robert zich nog altijd kleedt als een dandy, betekent dat ook iets? Een verklaring daarvoor zien we niet. Robert zelf zegt alleen, als verklaring van alles dat eerst goed en daarna mis ging: ‘Ik heb veel te vroeg succes gehad.’

Zullen we Annejet van der Zijl vragen de geschiedenis van Moszkowicz Advocaten te schrijven? Dat lijkt me een veel beter plan.

Beter Twitter savoureren met kleine hapjes

Nauwelijks iemand in mijn kennissenkring twittert. Hoeveel ervan een account bij Facebook hebben is mijn niet bekend omdat ik zelf zo’n account niet heb – onder het motto: als de nood aan de man zou komen kan ik inderdaad ook nog in dát rioolputje duiken.

Een groot deel van mijn kennissenkring vindt het raar dat ik wel twitter. Mijn voornaamste doel aldaar: bekend maken dat ik alweer een nieuw stukje heb toegevoegd aan mijn weblog, op één na voornaamste doel: bekend maken hoeveel stroom mijn zonnepanelen hebben geproduceerd en verder te hooi en te gras contact met volgers in Italië, waaronder een Nederlandse columnist, en in de rest van de wereld, voornamelijk Nederland: columnisten, radiomakers, een ICT-er, een wethouder, iemand die op een kantoor zit en enkele mensen die passen in combinaties zijn van de genoemde categorieën.

Heel af en toe laat ik me ertoe verleiden een uitdrukkelijk standpunt in te nemen, dat dan, helemaal niet per ongeluk, neerkomt op het uiten van een nogal radicaal links gedachtegoed. Steekwoorden: basisinkomen, nationalisatie van basisvoorzieningen (energie, brood, water, gezondheidszorg, vervoer en communicatie), solidariteit met onderliggende partijen, vrijheid van doen en laten behoudens je verantwoordelijkheid voor de wet.

De laatste tijd maak ik me eerlijk gezegd nogal zorgen omtrent de mate waarin op sociale media (voor mij dus in de praktijk: op Twitter) rechtsrabiate schreeuwers, waarvan een deel duidelijk thuishoort in een gesloten inrichting, te keer gaat op dit ‘medium’. Dat heeft mij, na lang beraad, gebracht tot de uitspraak dat ten behoeve van een gezond klimaat in dit land overwogen zou moeten worden op zijn minst Facebook en Twitter uitsluitend te laten gebruiken door mensen van wie de echte naam en adres bekend zijn bij het sociale medium. Of, radicaler: Facebook en Twitter zouden ook gewoon verboden kunnen worden.

Vóór ze werden opgericht had niemand er ooit behoefte aan gehad. Schelden op linkse mensen, gekleurde mensen, mensen met een andere nationaliteit, rood aanlopen wegens niet-bestaande problemen etc kan en kon sinds jaar en dag in het café, of desnoods in de beslotenheid van de huiselijke haard; dat leidde in ieder geval niet, of niet gauw, tot onnodige onrust in de gehele samenleving.

En dat terwijl het aantal echte gevaarlijke gekken op Twitter een zeer beperkt aantal mensen betreft.

Mijn laatste tweet op dit gebied vroeg dus om een verbod op Facebook en Twitter, en de reacties waren te voorspellen. Ten eerste was ik te oud (ze hadden mijn profiel er even bij genomen), ik kreeg als eerste mens ter wereld het predicaat ‘linkse fascist’, men dacht dat ik lid wilde worden van een of andere dictatuur, vroeg zich af waarom ikzelf eigenlijk gebruik maakte van het medium en verder werd ik voor van alles en nog wat verrot gescholden.

Door wie? Ja, wacht dacht je. Door 38 personen om precies te zijn, zonder uitzondering mensen die schuilgaan achter een anoniem profiel.

Achtendertig personen, dat is eigenlijk heel weinig, op een bevolking van zeventien miljoen, ongeveer 1 op bijna een half miljoen. En toch had je de indruk dat het gehele electoraat van de PVV en de NSB je op de hielen zat. Niet eens een bak bagger. Een beetje poep onder je schoen, hooguit.

Dus ik twitter gewoon nog even door op een gezellige manier met leuke mensen.

Dan is Twitter wel zo aangenaam, als je het beperkt tot enkele momenten per dag.

Ik moet eens wat meer mensen blokkeren, dat is het eigenlijk.

______

hhBest 

Boek & Film 

Het verraad van de tuinslang

We hadden de Ronde van Italië dus al in zoverre gewonnen dat Mart Smeets en Jan Janssen vrijdagmiddag op de radio er al min of meer verslag van deden. Een Nederlandse wielrenner, Steven Kruijswijk, reed al een week in de roze leiderstrui, dus wat kon hem nog gebeuren? Mede gezien het feit dat hij een Nederlandse wielrenner was en de zegen van Mart & Jan al op zak had? Niks natuurlijk.

Op dit moment, zaterdagochtend, is het niet duidelijk of de gedoodverfde winnaar nog wel zal starten, dankzij een paar gemene trucs van lui die op een andere manier niet konden winnen van onze onverslaanbare held, de gedroomde opvolger van Tom Dumoulin, die al eerder uitviel wegens pijn aan de kont. (Maar Stevens val kwam in werkelijkheid door de sneeuw. In Italië? In Italië. Ik heb op 28 mei 1992 kniediep door sneeuw gewaad op een berg in de Apennijnen ter hoogte van Rome.)

Tot zover het laatste wereldnieuws.

Nu naar het nieuws uit de achtertuin. Jullie dachten zeker dat ik daar de hele middag achter bellen ijskoude Sauvignon Blanc had doorgebracht, wachtend op het onweer &het avondeten?

Niets van dat al. Ik nam de noden van mijn groene levende have in ogenschouw en stelde vast die die behoefte had aan een milde besproeiing.

Sinds vorig jaar heb ik daarvoor het modernste van het modernste aangeschaft: een tuinslang 2.0.  Bestaande uit een gekreukeld stoffen omhulsel van een meter of tien, dat in beweging kwam zo gauw je de kraan opendraaide. Het ding rekte zich als een levende slang, weet je wel, reptiel zonder pootjes. Terwijl je tevreden de verschillende waterbehoeftigen bespoot, werd de slang langer, tot wel dertig meter, en hij werd zwaar, glad en hard, gevuld als hij was met water. Een nadeeltje: als je klaar was met spuiten moest je, na het sluiten van de kraan, nog een tijdje naspuiten om de slang te legen en opbergbaar te maken.

In de loop van de tijd bedacht je daarvoor een oplossing: halverwege het sproeien deed je de kraan dicht en met een beetje uitmikken gaf je alle waterbehoeftigen hun bekomst en werd de slang gekreukeld en slap als vóór het spuiten. Nooit meer dichtslaan door kronkels (hoewel knopen nog altijd voorkwamen) geen zware slang die moeizaam op de haspel moest worden gedraaid, nee, een licht gevalletje dat soepel kon worden opgehangen.

Ik heb me, in het voorbijgaan, wel eens afgevraagd wat het geheim achter deze grootse uitvinding was, maar hij kwam uit China, dus dan kom je niet zo gauw achter dat geheim en ik liet het dus maar zo. ‘Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.’

Dus vanmiddag liet ik de Sauvignon Blanc voor wat hij was, draaide kraan open en begon lekker te sproeien. Toen ik halverwege was draaide ik me om, ten einde de kraan te gaan sluiten.

Tot mijn verbazing zag ik aan de slang een witte worst, ringvormig ter grootte van een industrieel gedachte Duitsche Witworst – heel even maar, want voor er ook maar iets tot me doordrong knalde de worst uit elkaar. De slang was plotseling een leeg rood lapje met een scheur van een halve meter in de lengte, op de plaats waar ik even tevoren de worst nog had gezien.

Ik moest constateren dat de slang kapot was, en wel in onherstelbare mate.

Alvorens het lege slangenvel in de restbak te deponeren bekeek ik het geval eens goed. De feitelijke slang was van tamelijk dikwandige witte doorzichtige kunststof, die door vulling met water opzwol en in de lengte uitzette. In de dikte werd hij afgeremd door de omvang van de stoffen buitenslang. En ik begreep dat door een geringe beschadiging van de buitenslang de binnenslang als het ware via de ontstane opening het ruime sop koos en daar kapot knalde. Ik had dat al eerder eens met een fietsband meegemaakt. Met dat verschil dat een fietsslang niet in de lengte kan, mag en hoeft uit te zetten. En dat een fietsbuitenband niet van katoen is.

Gelukkig had ik de oude plastic slang van Gardena nog (ook verkrijgbaar in diverse kwaliteiten, let daar op) en die heb ik inmiddels geherïnstalleerd op de plaats van het revolutionaire Chinese geval.

Een goede oude Europese plastic tuinslang.

Ik hoop dat hij me uiteindelijk het verraad vergeeft.

Wat je niet kunt ruiken, zien of voelen

Jean Pierre Geelen schreef vandaag in de Volkskrant een column waarin hij even vakkundig de vloer aandweilde met het blad Paravisie en in één veeg door ook met Sylvana Simons, die van het juninummer de gasthoofdredacteur is. Ik dacht na lezing heel even: Dit is een column die ik gaarne zelf zou hebben beschreven. Maar een paar minuten later wist ik: nee, ik heb jaren geleden besloten niet meer over het onderwerp te schrijven. Tegenwoordig zelfs uit lijfsbehoud.

Maar Sylvana Simons is in het nieuws en dus was de verleiding groot toch eens te bekijken waar zij een maand lang hoofdredacteur van was. Maar Jean-Pierre noemde kabouters en ufo’s, en dan ben ik al afgehaakt.

Op mijn zestiende heb ik, geheel op eigen kracht redenerend, vastgesteld dat de roomsche kerk waartoe ik behoorde – ik ben maar liefst tweemaal gedoopt – niks voor mij was, net zo min als alle godsdienst in het algemeen. Vooral na lezing van The God Delusion van Richard Dawkins had ik daarvoor zelfs een solide wetenschappelijke basis. Tegelijkertijd deponeerde ik met een zucht van verlichting alle verwante activiteiten, zoals de astrologie, het spiritisme en alles dat je niet kunt zien en waar je dus gemakkelijk bang mee gemaakt kunt worden, in de kliko, een hele prestatie, als je nagaat dat het gebeurde in de tijd dat we nog van die merkloze luidruchtige zinken ronde vuilnisbakken hadden.

Zoals je kon verwachten kreeg JPG een bak stront over zich heen, zoals Sylvana S. pleegt te zeggen. Er zijn nu eenmaal veel mensen die het liefst geloven in iets dat niet zichtbaar, voelbaar, proefbaar of ruikbaar is. En dat in de meest grove bewoordingen wensen te verdedigen. Wat de catastrofale gevolgen van een dergelijke overtuiging kunnen zijn hebben we in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw gezien (let op! godwin!) toen de mensen in Duitsland en een stel andere landen geloofden in iets dat in het geheel niet bestond, namelijk de internationale joodsche samenzwering.

Tegenwoordig hebben we hier te lande veel spiritisten die geloven in een blonde god die teert op een niet bestaand probleem: de islamisering van Nederland.

Ja, inderdaad – de geschiedenis herhaalt zich, maar steeds in een iets andere vorm. Dat is om het aantrekkelijk te houden.

De belangrijke vraag bij dit alles is: wat doen we eraan? Als Sylvana daadwerkelijk lid zou worden van de Tweede Kamer is ze daar in goed gezelschap: er zijn daar drie gristelijke partijen actief die volkomen serieus worden genomen en die misschien niet in kabouters geloven, maar dan toch wel in duivels en/of engelen. En ter rechterzijde zijn er genoeg die ook al zo denken, al geven ze de voorkeur aan de mythe van 130 km/u. Silvana Simons zelf zit bij een partij die een god met een snorretje aanhangt.

Niks aan de hand, als die goden maar niet hier aan de macht komen.

Intussen heb ik dus al meteen toen ik zestien jaar was besloten nooit te proberen mijn atheïsme aan de man te brengen. Gewoon, omdat iedereen voor zichzelf moet uitmaken waar hij of zij in gelooft. Alleen: het gevaar dat je daarvoor onthoofd wordt of gekruisigd of mag wegrotten in een middeleeuwse gevangenis is, vrees ik, de laatste tijd heel wat dichterbij gekomen.

Daarom, voor de zekerheid: ik herroep al bij voorbaat alles, en beweer desgewenst het tegendeel.

__________

hhBest

Boek & Film 

Misser Studio Sport

Door Peter Stiekema

De Giro d'Italia bevindt zich in zijn eindfase. In de roze trui een trotse, ijzersterke Steven Kruijswijk, geboren Nuenenaar, nu inwoner van Den Bosch. Vandaag, dinsdag, een lastige rit door zwaar middelgebergte. Uitermate spannend. Ik heb geen nagels meer over. Op de eerste col kreeg Kruijswijk aanval op aanval te verwerken. Op 75 kilometer voor de finish zat hij al zonder ploeggenoten, maar uiteindelijk slaagde hij er toch in de etappe, waarin hij als tweede finishte, naar zijn hand te zetten.

Je zou verwachten dat Studio Sport in ieder geval het laatste uur van de etappe live zou uitzenden. Ze hebben er immers toch twee. niet bijster goede, verslaggevers naartoe gestuurd. Het vroegere Sport in Beeld had immers de hele dag uitzending. Niets van dat alles. Urenlange tennisreportages van nietszeggende partijen zonder Nederlanders van betekenis, nota bene in de eerste ronde van Roland Garros.  En aan het slot van de uitzending voor het nieuws van 18 uur een samenvattinkje van amper een kwartiertje, bijeen geleuterd door een verslaggever in Hilversum. Steven Kruijswijk heeft nu drie minuten voorsprong op nummer twee en lijkt op weg naar de eindoverwinning in deze superspannende Giro. Als eerste Nederlander ooit. Ondanks Studio Sport. Over foute keuzes en journalistieke missers gesproken.

Gelukkig hebben we de Belg nog, met deskundig commentaar van onder anderen oud-renner José de Cauwer, ooit de rechterhand van Hennie Kuiper. En desnoods Eurosport, waar Michael Boogerd de medecommentator is. Alleen jammer van al die reclame. Ben benieuwd of Studio Sport zijn leven betert. Ik vrees van niet.

In een tractor de oceaan over

Net in de grote stad de echte vliegtuigliefhebber gesproken die de ‘F-35’ natuurlijk een fantastisch, geweldig en schitterend vliegtuig vindt en de eerste de beste gelegenheid te baat gaat nemen om het apparaat in levenden lijve te aanschouwen (en dan met andere vliegtuigfanaten er een boom over op te zetten.) Wat hij ongetwijfeld bedoelt is de vuurkracht, de onzichtbaarheid voor de radar, de wendbaarheid, de maximumsnelheid.

Vlak voor het gesprek kwam ik een gek op een gloednieuwe Harley-Davidson motorfiets (dat zeg ik om te jennen: motorfiets) tegen die door het voetgangersgebied knalde met een geluidsniveau waar de JSF nog maar aan moet zien te tippen, de komende weken, dus waar hebben we het over.

Ik heb geen verstand van oorlogvoering met vliegtuigen, maar ik ben wel een vliegtuiggek. En de F-35, de JSF, bedenk desnoods een eigen naam, is natuurlijk een geweldig vliegtuig, waar ik twee opmerkingen bij heb: is dit weer zo’n wapen dat bestemd is voor de vorige oorlog, zoals zo vaak met wapens, waarover straks meer, en: waarom hebben we zo’n lelijk ding uitgezocht? Een F-16 moet je ook niet van onderen zien, maar die is, vergeleken bij deze lompe bak – een omgebouwde roeiboot – van opzij een gevaarlijk snel vormgegeven apparaat.

Nu zul je zeggen: de F-35 is juist ontworpen om niet gezien te worden – maar hoe vaak zal dat een nuttige eigenschap blijken? De meeste tijd zie je ze wel degelijk, dat wil het volk namelijk, dat er de nodige miljarden aan spendeert.

En dan krijgen ze deze logge keukenmachine op kromme pootjes.

Huh? Jazeker, een logge keukenmachine op kromme pootjes. Zelfs de commentator bij de luchtmachtvideo gaf toe dat het toestel ‘moeders mooiste’ niet is, ‘maar hier is nu eenmaal voor gekozen’. Tja, de politiek geeft niet om schoonheid.

Hoe dan ook: waarom hebben ze dat ding geen aggresievere vorm gegeven? Waarom gaan Russen, Zweden en andere Europeanen met die eer strijken maar koopt Nederland geen Raffales, Eurofighters, Gripens? En er zijn er meer, hoewel ik kan begrijpen dat het een probleem zou kunnen zijn om ze überhaupt te kopen: de, zegt men, in militair opzicht superieure Russische toestellen met hun aggressief-masculiene vormgeving, jachtbommenwerpers zoals de MiG-29 en MiG-35 en al helemaal de Suchoi-35 – zoek zelf even de plaatjes op internet.

Nou goed, je kijkt, als vliegtuiggek, natuurlijk gezellig mee naar een Hollands tafereeltje – twee piloten klimmen met een lachje of ze even een straatje om zijn geweest uit hun toestellen – ze hebben er net achtduizend kilometer in hun eentje opzitten, over de hele oceaan, een keer of vier bijgetankt onderweg (een hele kunst) en nemen de beloning in ontvangst: de minister van Defensie die stralend naar ze opkijkt en ze dan drie klapzoenen op beide wangen geeft: weer veilig thuis! Kranig gedaan, kerels! Dat kan alleen een VVD-minister. Onder deze omstandigheden.

Maar dan denk je toch: de minister is naar Leeuwarden gekomen in haar elegante Gulfstream, en die beide kerels hebben net ieder een tractor over de oceaan geduwd.

Maar natuurlijk denkt de ware scepticus bij dat alles: die klapzoenen zijn na een riskante vlucht in de volgende oorlog overbodig, want drones kussen niet.

En ik zie ook niet meer zo gauw een minister van Defensie opduiken die zo volstrekt weerloos bewonderend opkijkt naar majoor Pascal ‘Smiley’ Smaal en iets minder hoog naar majoor Laurens Jan ‘Sjoak’ Vijge – dan onze Jeanine; het lijkt Top Gun wel, met die bijnamen.

Ik mis even de scène waarin Smaal, met de minister achterop, op zijn motor de ondergaande zon achterna rijdt – maar dat zou totaal mislukt zijn, want het was miezerig nattig weer, in Friesland.

De zon ging onzichtbaar onder.

________

hhBest

Boek & Film 

Lijster als solist in de open lucht

Moet ik het eerlijk zeggen? Ja, ik moet het eerlijk zeggen. Toen ik vorige week woensdag de overkapping, het bladerdak, van het Openluchttheater in Valkenburg in aanbouw zag en later, donderdag meen ik, de foto’s zag met de verschillende kleuren verlichting die het bladerdak te bieden had, dacht ik beide keren even: is dit niet te heftig, niet te dominerend, past dit, anderszijds, nog wel in de formule ‘open lucht is open lucht’? Het hielp een beetje wat Jos Frusch, de directeur van het theater, op L1 tv zei: ‘het belangrijkste is dat de toeschouwers in de open lucht zitten’. En dus eventueel te maken krijgen met het belangrijkste bepalende kenmerk van een openluchttheater op onze breedtegraad: je kunt het er niet alleen koud krijgen, je kunt ook nat worden van de regen.

Maar toen ik gisteravond tevreden onderuitzakte op mijn van thuis meegebrachte kussentje, glaasje prosecco in de hand, en de philharmonie zuidnederland voorbereidingen zag treffen om de Midzomernachtsdroom van Felix Mendelssohn Bartholdy te spelen, compleet met bruiloftsmars, meende ik even, heel even maar: hier regent het nooit en wordt het nooit echt koud. Ja, morgen regent het, en vorige week zal het er wel koud zijn geweest, maar de opening van het seizoen mitsgaders de ingebruikname van het open bladerdak door de commissaris des konings zelve, dat kon niet anders dan volstrekt perfect verlopen.

En u moet me dit even ten goede houden: dat ik dacht dat de Hollywood Bowl misschien (wel zeker) veel meer toeschouwers kan bergen en betere parkeervoorzieningen heeft; dat het in Zuid-Europa wemelt van openluchttheaters die veel ouder zijn dan honderd jaar, maar die niet dat avontuurlijke hebben van mogelijkheden van wind, regen en kou van het OLT, dat dan toch een volwassen programma brengt of er niets aan de hand is.

En dan laat ik nog even terzijde dat de sfeer in het OLT dusdanig is dat je met iemand een amicaal en gezellig gesprek kunt hebben met wie je enkele uren tevoren via Twitter nog een snibbig twistgesprek had gevoerd.

Elke muziek klinkt prachtig in een openluchtconcertzaal met de ongelooflijke akoestiek van het OLT, die mogelijk nog versterkt wordt door het bladerdak.

Maar hier heb ik toch een puntje van kritiek.

Na de Midzomernacht, het derde vioolconcert van Mozart (Mozart was 19 toen hij het componeerde, en zo klonk het ook, vond ik) volgde de Royal Fireworks Music van Händel, en dat laatste was een miskleun: de première in 1749 vond plaats op enkele schepen op de Theems in de stromende regen, geen goed voorbeeld, zou Theo Maassen het noemen. Het was, met andere woorden, de goden verzoeken.

Nee, ik had liever The Rhapsody in Blue van George Gershwin gehoord, die geregeld wordt gespeeld in de Hollywood Bowl, en uiteraard het Concert Champêtre van Francis Poulenc, die in 1963 in Parijs overleed nadat hij, nee niet in Valkenburg, maar dan toch wel in Hotel Derlon in Maastricht een hartaanval had gekregen.

Maar lieverkoekjes worden ook in Valkenburg niet gebakken, dat snap ik ook wel.

Het mag immers op zich al een wonder heten dat dit programma en het orkest beschikbaar waren, dat er vele honderden mensen op af gekomen waren en het oh en ah niet van de lucht was, voor de overkapping, voor het orkest, voor de prosecco en voor de solist. Inclusief een bewonderende groet aan de grotendeels onbezoldigde menigte vrijwilligers, zonder wie er geen Passie in de Plenkertstraat zou zijn geweest.

En dat ik erbij mocht zijn, en bijna verrukt luisterde naar de lijster die ergens in de Valkenburgse bossen zich mengde in de Brandweermuziek van Händel. En het bladerdak paste daar precies bij.

________

hhBest

Boek & Film 

Vandaag twee berichten uit Neder-Turkije

Twee columnisten die beiden naar DWDD kijken en zonder onderling overleg er ieder een stukje over schrijven. Lees en huiver, vandaag.

De schoenpoetsers van Erdogan

Door Peter Stiekema

Kent u het schoenpoetsmiddel Erdal nog? Ik weet niet of het nog bestaat (ik ben niet zo'n poetser)  maar in onze jeugd verfraaiden we er onze zwarte puntschoenen mee tot ze blonken. De lege doosjes gebruikten we met wasknijpers als klepper op onze fietsen, zodat ze een geluid als van een soort brommer maakten. Als ik de Tweede Kamerleden van DENK zie, springt de gedachte aan Erdal me altijd door het hoofd. Ook al omdat de beginletters van het produkt overeenkomen met hun grote politieke leider Erdogan.

Maar het gaat me natuurlijk vooral om die glimmend gepoetste zwarte haardossen van Tunaha Kuzu en Selçuk Özturk. Ik schat niet dat beiden grote DENKers zijn, afgemeten aan hun prestaties in de Kamer tenminste, maar hun hoofden zien er aan de buitenkant in ieder geval verzorgd uit.

Kennelijk bestaat Erdal ook nog in het lichtbruin, want met die kleur ontwaarden we het hoofd van Cylvana Szcymons in De Wereld Draait Door, waar Matthijs van Nieuwkerk na een aarzelend begin, toch nog tot kritische vragen kwam aan het adres van deze (aspirant) Kamerleden. Ook de huisdichter flanste eindelijk weer eens een fatsoenlijk werkje in elkaar, want zijn arbeid was de laatste tijd van een nogal beDENKelijk niveau.

Wat bezielt zo'n Sylvana eigenlijk? Na een aanvankelijk tamelijk succesvolle loopbaan op de buis werd het vanaf 2010 stil om haar. Wel draafde ze in zowat elke talkshow die er bestond op om haar meningen te ventileren, over Sinterklaas en Zwarte Piet in het bijzonder en het blanke racisme in het algemeen. Zelfs het woord zwartepieten schijnt volgens haar uit het woordenboek dienen te worden geschrapt. Onlangs was ze bij Pauw nog te gast, waar ze op de dag van het verscheiden van Prince met de mededeling kwam dat ze ternauwernood aan een gangbang met 's mans entourage was ontsnapt. Jammer, denk ik dan meteen, maar waarom moeten we dat weten?

Aan Prince kunnen we het niet meer vragen. Nu ook haar relaties met diverse miljonairs op niets zijn uitgelopen, moet ze kennelijk zelf aan de bak. 'Eindelijk vast werk', kraaide ze bij DWDD victorie. En dus sluit ze zich nu aan bij een tweetal crypto-fascisten die blindelings achter Erdogan aanlopen, de genocide op de Armeniërs ontkennen en vinden dat een Nederlandse columniste terecht vastzat in Turkije. Om maar wat te noemen.

Dit soort politieke dwaallichten, Wassilli Hatsjie (ik weet het, geen naamgrapjes) van D66 incluis heeft er in ieder geval voor gezorgd dat het merendeel van de Nederlandse politieke partijen hun toekomstige kandidaat-Kamerleden eens zorgvuldig gaan screenen, ook om te voorkomen dat vrouwenmeppers als Graus  (hij is, zelfs volgens Justitie ten onrechte, niet veroordeeld) vanaf 2017 de nieuwe Tweede Kamer gaan bevolken. En dankzij Sylvana en de haren hebben we straks - als ze hun zin krijgen - geen Sint en Piet meer, maar worden we vergast op (of door?) de grote Kalief uit Ankara met zijn knechten Tunaha, Selçuk en Sylvana.

(Ik heb me jaren afgevraagd waar die letter ç toch voor diende. Maar nu weet ik het.)

_________

hhBest

Boek & Film 

Ik noem maar een willekeurig voorbeeld

De vraag of je aan iemand mag zien dat hij of zij wit, blank, bruin, geel, rood of zwart is dan wel ‘een kleurtje’ heeft is op zich al moeilijk genoeg, laat staan dat je mag zéggen dat je het gezien hebt en er ook een woord voor gebruikt, bijvoorbeeld dat iemand er ‘scandinavisch’ uitziet, of ‘mediterraan’. Mag ik iemand die er donkerbruin uitziet ‘neger’ noemen of moet ik hem of haar als het per se moet, omschrijven als ‘sub-Saharaans’?

Ik moet of mag helemaal niks en het is heel gemakkelijk: je mijdt gewoon het hele onderwerp. Je merkt zelfs helemaal niet op dat als iemand een blanke ‘een witte’ noemt, dat niet alleen als een scheldwoord klinkt, maar ook vaak als zodanig bedoeld is.

Ik noem een willekeurig concreet voorbeeld: Sylvana Simons. Een verwijzing maken naar haar vermoedelijke etnische achtergrond is vrijwel nooit nodig; als ze al omschreven zou moeten worden kun je volstaan met, ja, wat? Cabaretière misschien, of danseres. Of nee: ‘bekend van DWDD’ eerder, of, toe maar, presentatrice. Het meest opvallende aan haar uiterlijk is haar haardracht, bij elk televisie-optreden weer spectaculair anders, van volstrekt kaal tot een zwarte bos kroeshaar van zowat een meter doornsnee; haar haardracht van gisteravond kan niet anders omschreven worden als ‘blond kroeshaar’ – maar ja, dan heb je dus gezien en opgemerkt en vervolgens ook nog net niet gezégd maar wel aangeduid dat Siyvana Afro-Nederlands is. En dat mag dus niet – laat staan dat je is opgevallen dat Sylvana het beste omschreven kan worden als ‘zwart van beroep’. Waar dan die spectaculaire haarkunst voor dient, als je die dus geacht wordt niet opgemerkt te hebben, Joost zal het weten.

Sylvana zei gisteren in DWDD dat ze iedere keer als ze in het openbaar verschijnt ‘een hoop bagger’ over zich heen krijgt. De term ‘een hoop bagger’ of ‘een bak stront’ is het exclusieve domein van de Bekende Nederlander, en met wat herschikken van de definitie van de BN’er kun je Sylvana tot dat kringetje rekenen. Voor een BN’er is het bijna van levensbelang prominent voor te komen in de sociale media zoals Facebook, Twitter, Instagram, LinkedIn en noemt u maar op.Een stapje hoger nog staat de BN’er die zelf niet twittert. Sylvana twittert niet meer sinds 30 juni vorig jaar.  De BN’er Extra Speciaal is dan ook de BN’er die zelf niet twittert en facebookt etc maar dus wel die bakken over zich heen krijgt. En daar dan met ingehouden trots melding van maakt bij Mathijs, Humberto, Jeroen of Albert.

Hoe erg is dit? Ik zie nog Herman van Veen bij Pauw & Witteman zitten sidderen als een espenblad (heet dat, meen ik) na via Twitter ontvangen doodsbedreigingen. Wat het uitstorten van deze en andere ongezelligheden op de ’sociale media’ vooral betekent: dat een deel van de negenhonderdduizend Twitteraars in Nederland er geen moeite mee heeft zichzelf onbeleefd of zelfs onbeschaafd te tonen en dat ook nog bijna altijd anoniem, dus achter een nickname, doet.

Nog nooit heeft iemand van dat relatief minieme clubje de daad bij het woord gevoegd, en daar vermoedelijk zelfs nooit aan gedacht. Anoniem achter je morsige toetsenbordje roep je gauw al iets, zo weten we intussen.

De oplossing ligt ongelooflijk voor de hand: zeg al je accounts op sociale media op en leef verder in alle rust en vooral anonimiteit.

Ik weet het natuurlijk helemaal niet, maar ik houd de mogelijkheid open dat Sylvana dáár al helemaal niet op zit te wachten.

________

hhBest

Boek & Film