SanteLOGie

Parkstad en de covers van de reisbladen

In het populaire tv-programma De Kwis was een miltiplechoicevraag opgenomen. Wat is de meest aantrekkelijke toeristische attractie ter wereld? Mogelijke antwoorden: De Machu Picchu in Peru, De Taj Mahal in India of De regio Parkstad in Zuid-Limburg. Sophie Hilbrand gaf het foute antwoord (‘Machu Picchu’) want het juiste antwoord was: De Regio Parkstad in Zuid-Limburg. Hè?

Gisteravond had ik een korte Twitterdiscussie met een van de redacteuren van het Limburgs Dagblad, waarin ik mij enigszins sceptisch toonde tegenover de prijs die de regio had ontvangen in Dallas Texas – de andere genomineerden waren de nationale parken van Zwitserland en Kaapstad in Zuid-Afrika. De collega van het LD poneerde dat Parkstad de prijs had gekregen voor de manier waarop de regio bezig is zich te ontwikkelen van een ouderwetse zwart/grijze kolenmijnstreek tot een aantrekkelijke regio voor toeristen.

Maar zelfs een website waar zijn eigen krant bijdragen aan levert, 1Limburg, kopte vorige week zo: ‘Parkstad is uitgeroepen tot beste toeristische bestemming ter wereld.’ En de eerste zin van het artikel luidde: ‘De Zuid-Limburgse regio kreeg de prijs op de WTTC-conferentie in het Amerikaanse Dallas, de grootste conventie in de toerismebranche.’

VVV-directeur Anya Niewierra was aanwezig bij de uitreiking (benevens een gedeputeerde van de provincie Limburg en een wethouder van de gemeente Landgraaf) en die riep, naar omroep L1 zegt euforisch: ‘Nu gaan de journalisten komen, daar gaan ze internationaal over praten, we komen op de covers van de reisbladen. Is dat niet super?’

Om te beginnen moet je eens ophouden met alles super te vinden, maar ook mevrouw Niewierra is kennelijk van mening dat Parkstad de Machu Picchu en de Taj Mahal voorbijgestreefd is – zou kunnen: de covers van de reisbladen zijn uiteraard te koop voor de meestbiedende. Of Anya daar voldoende geld voor heeft, dat gaan we nog merken.

Eerlijk is eerlijk, er stond ook: ‘Parkstad won de prijs vanwege de succesvolle overgang van industriegebied naar toeristische regio.’ Volgt een opsomming van al het moois dat de laatste twintig jaar allemaal tot stand is gekomen, met meteen even mijn ‘recensie’: een leuke, maar kleine dierentuin in Kerkrade, een afzichtelijke en energievretende overdekte skibaan op een voormalige steenberg, een attractiepark dat inmiddels een bergplaats van oude kermisattracties is geworden en een ‘Museumboulevard’, die inderdaad van internationale allure is. Er is al een tijdje niets vernomen van een pretpark ‘Grand Canyon’. Aan Pinkpop verdient Parkstad helemaal niks, de omwonenden hebben er alleen maar last van.

Kijk even mee: eerst hebben ze er dertig jaar over gedaan om alle sporen van het mijnverleden uit te wissen – dat is niet gelukt, maar de intentie was er – en daarna kwam, zo zegt men nu, het plan om de regio toeristisch te ontwikkelen, vooral als concurrentie voor vanouds geheide toeristische trekpleisters als Valkenburg en Maastricht.

Parkstad is intussen nog altijd voor een belangrijk deel industriegebied, maar kan nog altijd zelfs voor een krimpende bevolking (de jeugd trekt weg) niet voldoende werkgelegenheid genereren. Zie het zo: aangedreven door de (uiteraard voornamelijk ondergrondse) mijnindustrie ontstond een grote en uitstrekte stad, de Oostelijke Mijnstreek, tegenwoordig dus Parkstad Limburg geheten. De ondergrondse industrie verdween, voor al die mensen moest werkgelegenheid worden gevonden. In Parkstad wonen 255.000 mensen, de bevolkingsdichtheid is 1200 inwoners per vierkante kilometer, de streek biedt hier en daar nog de aanblik van armoedige afbraakwijken, hoewel die in hoog tempo verdwijnen. De industrie kwam aanvankelijk af op de geboden subsidie, de meeste bedrijven zijn alweer verdwenen, met name detailhandel.

Oud-senator Nic Tummers zei ooit tegen me: ‘Na het sluiten van de mijnen had de bevolking hier ook niks meer te zoeken.’

Ondanks de grote bevolkingsdichtheid was en is Parkstad over het algemeen een heuvelachtig gebied met veel bos (met opvallend weinig oude bomen), akkerland en heidevelden tussen de schijnbaar slordig neergelegde woonkernen en steden.

Momenteel is men druk bezig de bijl te leggen aan flinke stukken van de vaak nog kleinschalige en intieme begroeiing door de aanleg van een 27 kilometer lange autoweg die Parkstad in de lengte in tweeën splitst en waarvoor duizenden bomen en stukken uniek natuurschoon moeten wijken. De autoweg, die van niks naar nergens voert, is dringend gewenst voor de laatste industriëlen – zonder die weg zouden zij op den duur ook vertrekken, zo luidt de redenering.

Toerisme is in zo’n situatie de laatste strohalm voordat een regio totaal vervalt. Dan zal het toerisme dan ook in het voorgenomen beleid van Parkstad wel een belangrijke factor zijn. Ik citeer even uit het Regioprogramma’ van de Parkstadraad, Stadregio Parkstad Limburg (12 juli 2010)

Het schetst de visie op de toekomst (Parkstad 2040) en de strategie tot 2020. ‘Op die basis worden de komende jaren alle uitvoeringsprojecten beoordeeld en geselecteerd. De bevolkingsaantallen lopen terug in Parkstad. Anticiperen hierop door te zoeken naar kansen is voor de regio van groot belang. Zoals het verbeteren van het woningaanbod, vergroten en verbeteren van het groenareaal, beter afstemmen van het retailaanbod. Investeren in de duurzame economische vitaliteit van Parkstad om de potentie van de regio te vergroten. Het Regioprogramma steunt op de Strategische Agenda die in samenwerking met de Provincie Limburg is vastgesteld.’

Over toerisme geen woord.

Maar dat gaan de covers van de reisbladen natuurlijk goedmaken.

_________

hhBest

Boek & Film 

Twee gekken al bijna aan de macht

Dat krijg je als je wezenloze opvattingen hebt over democratie (‘ja, doen we, referendum, feest van de democratie. Nee, iedere stem telt. Al stemt er maar één nee, dan gaat het ook niet door. Niet goed? Nou ja, dan moet er wel een bepaald percentage kiezers komen opdagen natuurlijk. Hoeveel? De helft plus één? Veel te veel, dan slaagt niemand erin een al lang vastgelegd en geratificeerd wetsontwerp alsnog verworpen te krijgen, dus dat moet lager. 40 procent? Nou, maak er 30 van. Goed? Dank je wel.’)

Wat je dan krijgt: dat het nee-kamp wint als het 19 procent van het electoraat achter zich krijgt, en dat de aanstichters van het onheil dat een daverende overwinning vinden en meteen meer van dat lekkers willen.

Daar is ten eerste Jan Roos, mij verder niet goed bekend, maar hij heeft bedrog heeft gepleegd door een referendum te vragen over een kwestie die neerkwam op ‘wat moeten we met die ondermensen uit een Oostblokland, die komen door dat verdrag hierheen om onze banen in te pikken en aanslagen te plegen,’ tijdens de rit te veranderend in ‘we hebben de pest aan alles dat niet Hollands is.’ Opvattingen en optreden van een Hollandse voetbalhooligan die liefhebbert in de politiek.

En dan Thierry Baudet, veruit de gevaarlijkste gek van het stel. Op Wikipedia lees je dat hij, als 33-jarige, een wetenschappelijke staat van dienst van jewelste heeft, maar als je hem een paar minuten op tv ziet, met die snelle oogbewegingen, de vreemde houding van zijn hoofd, zijn typische taalgebruik, dan zie je dat je hier te maken hebt met iemand die je, laten we zeggen, liever niet het schip van staat in handen geeft.

Hij staat zelfs te boek als filosoof, maar dan wel, als ik even mag, als filosoof uit de voetbalkantine. Hij heeft dan ook een aparte kijk op vrouwen en de EU, en ik citeer gewoon hemzelf: ‘De realiteit is dat vrouwen niet met respect behandeld willen worden door hun overheid; dat ze helemaal niet willen dat je hun ‘nee’, hun weerstand respecteert: de realiteit is dat vrouwen overrompeld,
overheerst, ja: overmand willen worden door een Europese Superstaat.’ Wie hem op 20 november 2014 in De Wereld Draait Door over dat onderwerp zag praten weet precies wat ik bedoel. Absoluut geschift, eh, verward.

Zijn opvattingen over de staat houden bijvoorbeeld in dat je gesloten grenzen moet hebben en een bevolking die over alles denkt zoals hij, en dat je die bevolking moet bijbrengen dat alles van over de grens gewantrouwd en bestreden dient te worden. De Derde Wereldoorlog begint in Nederland, zoiets.

Iets van dat alles las ik vanmorgen in de Volkskrant terug in het artikel waarin een poging wordt gedaan te wegen wat premier Rutte aan moet met de uitslag van het referendum. De meeste lidstaten, aldus het artikel, zouden kunnen leven met een apart kattebelletje bij het verdrag waarin staat dat het niet de bedoeling is dat Oekraïne ook lid wordt van de EU. Maar dat zou Polen ergeren, dat sterk voorstander is van het lidmaatschap. (Een groot deel van Oekraïne wordt bewoond door etnische Polen.)

Tja. Veel ernstiger is uiteraard het feit dat het standpunt van Polen Thierry Baudet ergert. Het staat er echt. En daarmee staat Rutte in zijn hemd; hij wil Polen, een van de grotere EU-landen en toch al een beetje lastig, te vriend houden; maar dan is onze Thierry zijn vriend niet meer. Ai ai ai. Gelukkig blijkt die nog wel bereid Rutte te adviseren.

Wat we na 1945 een tijdlang zeker wisten: nooit meer gekken aan de macht.

Maar het is al bijna weer zo ver.

_______

hhBest

Boek & Film 

Iedereen een matrozenpet

Het grote voordeel van de uitslag van het Nederlands raadgevend referendum over het Associatieverdrag van de Euopese Unie met de Republiek Oekraïne is natuurlijk dat er een nieuwe extreemrechtse politieke leider is opgestaan, de nihilist Jan Roos, die ongetwijfeld een eigen rechtse partij gaat oprichten die al even ongetwijfeld veel volgers zal afpakken van andere rechtse partijen zoals de VVD, de PVV en de SP. Dat is pure winst voor het democratisch gehalte van de Nederlandse politiek. Hoe meer versnippering aan die kant, hoe beter. (Bij de SP verdwaalde linkse kiezers zullen bij de PvdA en GroenLinks met open armen worden ontvangen.)

Niettemin zal er toch een middel gevonden moeten worden om van die rare referendumwet af te komen. Wie heeft bedacht dat dertig procent opkomst voldoende zou zijn om een verkiezing te winnen? Bij mijn weten moet je, om verkiezingen te winnen waarbij er maar twee mogelijkheden zijn om uit te kiezen, de helft plus een van het electoraat achter je verzamelen.

Deze verkiezing kon je winnen door twintig procent van het electoraat achter je te krijgen – niet toevallig goed voor de 29 zetels die de PVV volgens peilingen in de Tweede Kamer zou halen als de verkiezingen voor het parlement waren geweest. (Het totaal aantal opgekomen stemmers zou goed zijn geweest voor 48 Kamerzetels. Klopt ook: de 29 zetels van de PVV plus de 19 van D’66 uit de peilingen.)

D’66, de uitvinder van het onzalige referendum, kijkt natuurlijk raar op zijn neus, overweegt de aanschaf van een kapiteinspet en gaat inmiddels gesmoord liggen uitsnikken in het hoofdkussen.

En verder? Nou ja, niks, Rutte zoekt het maar uit: het gaat vooral om zijn electoraat dat nu in een moeilijk parket terecht is gekomen – het heeft immers vermoedelijk voor een deel, puur omdat er het meeste mee te verdienen zou zijn, vóór het verdrag gestemd – we hebben wel leuke handelscontacten met veel raardere landen dan Oekraïne – Rusland, China, Saoedi-Arabië, om maar een eens een verre van uitputtende lijst te noemen.

Intussen zitten ze zich in Brussel al te verkneukelen om de in fraai Hollands steenkolen-Engels uit te spreken excuusrede van Rutte, lezen ijverig tussen de regels door en daar staat luid en duidelijk: jongens, even gedeisd houden, we gaan er maanden over palaveren tot iedereen tureluurs is en dan ratificeren we alsnog.

En vervolgens op naar de verkiezingen van maart 2017, waarin vooral de rechtse partijen elkaar eens flink de levieten zullen lezen.

Of links daarbij rustig achterover kan leunen en rekenen op de zeventig procent die dat hele referendum aan de reet zou roesten, dat is dan natuurlijk een vraag waarop ik niet graag nu al het antwoord zou willen formuleren.

________

hhBest

Boek & Film 

Herhaling wegens groot succes

Weet je wat? Ik maak het mezelf eens gemakkelijk en verwijs even naar een stukje uit 2005, waarin ik een zeer zinnig voorstel doe voor een verstandig referendum. Ik ga intussen wandelen. Naar de fysiotherapie. En daar is, dit voor de duidelijkheid, géén stembureau.

Klik hier

Neem de benen

Zoals ik reeds zeide: ik zat dus een vijf kwartier op een bankje in de ingang van het instituut Psychology en Neuroscience van de Maastrichtse Universiteit, te wachten op iets dat maar niet kwam opdagen – terwijl er van alles voorbijkwam.

Vooral vrouwen, in de leeftijd van een jaar of achttien tot tegen de zestig. De categorie tieners en twintigers was uiteraard ver in de meerderheid, dat zal je niet verwonderen op een universiteit.

Jonge mannen waren er ook. Heel weinig, en maar goed ook, want hoe die er tegenwoordig uitzien, ongelooflijk. Ik mag zelf ook graag in oude vodden rondhobbelen, maar hé, ik ben bijna tachtig jaar en ik doe het vrijwel uitsluitend thuis, en zeker als ik terrassen en dakgoten moet schoonmaken of planten verpotten.

Daarginds in Maastricht Randwyck, daar sjokten ze, meer levensmoe dan wat anders, in die vodden rond, aan de achterzijde afgewerkt met een enorme rugzak. Vermoedelijk is hun studie zo duur en hun inkomen zo klein, dat ze overnachten in de in die zak opgevouwen kartonnen doos, neer te zetten in een verlaten weiland richting Gronsveld.

Tot nu toe kun je dit stukje beschouwen als een afleidingsmanoeuvre, maar als je me een beetje kent, heb je de bedoeling allang door: ik wilde het hebben over de uiterlijke verschijning van het massaal heen weer lopende vrouwelijk deel van het mensdom.

Ongeveer honderd procent heeft hetzelfde aan: een nauwsluitende broek, meestal van denim. Daaronder weer een variëteit van schoeisel, zoals lompe laarzen, lompe gympen of schoenen met lompe halfhoge kloshakken.

De broeken verraden alles.

Te korte benen. Te dikke benen. Te dikke dijen. Te dunne dijen. Thigh gaps. X-benen. O-benen. Klutsknieën. En ja, dikke konten. Hangkonten. Rijbroekdijen.

Een klein percentage godinnen kan daartussen koninklijk voorbijschrijden, met slanke, welgevormde extra lange benen met daaronder elegant smalle schoenen met een bescheiden hakje – ze zijn zich duidelijk bewust vanh het onderscheid met de rest van het gepeupel.

En niemand die in de gaten heeft dat vrijwel iedereen voor paal loopt.

Ik verwonder me daar vaak over, niet alleen op de universiteit maar overal elders ook.

Ik moet vaststellen dat al die vrouwen óf voor de spiegel niet zien wat er aan de hand is, en/of zich daar geen bal van aantrekken, of nooit in de spiegel kijken omdat ze weten aan te hebben wat tegenwoordig het uniform is; of een heel andere, wellicht betere smaak hebben dan ik.

Maar wonderlijk blijft het.

Een uurtje in de hal van Psychology en Neuroscience is voldoende om te beseffen: de mens individualiseert maar blijft een kuddedier.

Waarna ik op mijn doje akkertje naar de trein hobbel en daar iedereen razendsnel op de telefoon zie whatsappen.

Maar dat zei ik al.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een kwestie van even bellen

Sinds een tijdje krijg ik af en toe de vraag om mee te doen aan wetenschappelijk onderzoek naar geheugenproblemen. Je moet ervoor naar Maastricht-Randwyck, waar onder veel meer het instituut Psychology and Neuroscience is gevestigd. Je reist er comfortabel heen, met de Veolia trein die voor de deur van het instituut stopt.

Voor een onderzoek naar het werkgeheugen maak ik – via de mail – gedetailleerde afspraken voor in totaal vijf sessies, vandaag te beginnen. Ik voldoe aan de criteria: nog net geen tachtig jaar, kunnende lezen met bril en kunnende horen met gehoorapparaat.

Ik ben om de afgesproken tijd daar, half elf, ik vraag aan de portier mij aan te melden bij de wetenschapster die het onderzoek zal doen. Ik heb daar bij eerdere gevallen slechte ervaring mee: de portier weet van niets, interesseert zich trouwens ook niet voor mij. Oh, een wetenschappelijk onderzoek, zegt hij, wie moet u hebben? Ik noem een naam, ik noem twee namen, maar geen van beide zijn ze te vinden in de computer. ‘Dat zijn zeker studenten,’ zegt de portier op licht smalende toon, ‘Die hebben wij hier niet in de computer.’ Dit is, voor de goede orde, de Rijksuniversiteit Maastricht. Pardon: Maastricht University.

De vorige keer kwam het binnen een minuut goed, omdat de studente die het onderzoek deed al kwam aanlopen nog vóór ik goed en wel op het bankje tegenover de portier zat.

Ik ga dus nu ook op dat bankje zitten.

Een uur en tien minuten later zit ik er nog.

En filosofeer over de moderne jeugd die permanent online is, communicatie is alles. Maar even bij de portier een briefje neerleggen met de mededeling ‘Meneer Brun komt om half elf voor mij, bel mij dan even’ dat is misschien wel erg old skool.

Tevens stel ik vast dat er in het gebouw Wifi is, maar dat ik daar als gast een gebruikersnaam en wachtwoord voor moet aanvragen. Ja, duh.

En ik stap tegen kwart voor twaalf op, zodat ik de trein nog net kan halen.

In de trein is wel gewoon Wifi, dus ik stuur een mail. Om me heen zitten tientallen meisjes, allemaal ingestapt bij de universiteit, razendsnel te whatsappen.

Als ik thuis ben heb ik antwoord: Ze was door omstandigheden verhinderd, las mijn mail om tien voor één en of ik morgen kon? Ik had inmiddels al besloten om aan dit onderzoek niet meer mee te doen.

En vroeg me intussen af: verhinderd door wat voor omstandigheden? Verhinderden die je zelfs om de portier te bellen om te vragen of ik er nog was en hem mij te laten vragen nog even te wachten?

Geen nood verder, ik had een mooi boek bij me en ik was er weer eens uit, dat gebeurt me de laatste tijd toch te weinig.

Niettemin: in de jaren zeventig noemden wij dat ‘kommunikaatsie, weet je wel?’

Of had ik het in het Engels moeten doen?

_________

hhBest

Boek & Film 

Kwetterende ambtenaren

Door Peter Stiekema

Vanmorgen maar eens naar het gemeentehuis van de plaats mijner inwoning gereisd. Omdat ik daar aanstaande woensdag niet ben, als het referendum voor het associatieverdrag voor Oekraïne plaats grijpt. Veel mensen zijn voor, maar ik ben hartstikke tegen. Zeker wanneer ik vandaag lees dat maar liefst 23 EU-landen niet alleen voor dat associatieverdrag zijn, maar ook voor de toetreding van Oekraïne tot de EU als geheel. En dat liefst heel snel. De afspraken van het Jaltaverdrag van 1945 laat ik hier maar even buiten beschouwing. Het zou te ver voeren.

Nadat ik het gemeentehuis heb betreden, meld ik mij bij een dame in een glazen hokje. Een aardige mevrouw. Zij belt en vertelt mij dat ik me in kamertje vier, achter de glazen wand, mag vervoegen. Uiteraard doe ik dat, gezagsgetrouw als ik ben. Maar als ik zo'n vijf minuten in dat kamertje heb doorgebracht, zonder enige beweging achter het loket te hebben waargenomen, begin ik wat rond te drentelen. Ze hebben me, 1,87 meter lang, minstens 120 kilo zwaar, toch niet over het hoofd gezien, zeker.

Ondertussen is mij wel het eindeloze gebabbel van een viertal vrouwen (geen man te bekennen, maar dat wil minister Bussemaker immers graag) opgevallen. Het gaat over van alles, van de ziektes van echtgenoten, ouders, bekenden en vrienden, het gekwinkeleer van de vogels in de achterliggende tuin, tot het gekots van vermoedelijk een kat, die zich waarschijnlijk in dezelfde tuin bevindt.

Ik loop naar loket 3, zeg daar dat ik al een minuut of vijf aan het wachten ben, waarop de dame achter de balie naar achteren loopt en zegt dat er een meneer (ik dus) aan het wachten ben. ‘Ja, ik kom zo’, en na weer wat wezenloos gezwets verschijnt er een mevrouw, die me uiteindelijk helpt. Achterin het zaaltje gaat het geleuter gewoon verder. In Engeland wordt een werknemer van de staat een civil servant genoemd, een dienaar der burgers. In Nederland heet zo'n personage een ambtenaar. Inderdaad, voor ieder ambt te naar!

________

hhBest

Boek & Film