Dat was nog eens een gedenkwaardige aflevering van De Wereld Draait Door – die van gisteravond bedoel ik, die erop gericht leek te laten zien waar de grenzen van het vakkundig vermogen van Mathijs van Nieuwkerk, van zijn hele redactie en van Ali B. liggen. De opperste artistieke leiding van de VARA moet genoemde personen maar eens op het matje roepen: zo ga je niet om met een duur format dat tevens het boegbeeld van die publieke omroep is.
Niettemin bracht de uitzending enkele echte kloven aan het licht die de Nederlandse samenleving nog altijd opdeelt in zuilen die elkaar weinig te zeggen hebben: de kloven tussen de generaties liefhebbers van herrie uit de radio.
In een lift, ergens in de Amerikaanse staat Minnesota, wordt het lijk gevonden van iemand die zich ooit artist noemde (The Artist Formerly Known As Prince) maar dan in de Amerikaanse betekenis van het woord, dat zich niet een-op-een laat vertalen met artiest of kunstenaar – in Amerikaans Engels is een kleine man met raar haar die, enorm lelijk geschminkt in een achttiende-eeuws uniform een gitaar in de vorm van een zeester bespeelt die een gruwelijke dood is gestorven en daarbij zingt over paarse regen, óók een kunstenaar, een artist dus. Prince.
Hoe lang na de vondst van het lijk kan ik niet zo snel vinden, maar de redactie van DWDD voelt zich geroepen ter plaatse het format van de uitzending te veranderen in dat van een actualiteitenrubriek. De takshowhost ziet dat dat bij gebrek aan nieuws en andere materiaal niet gaat lukken en begint na het nieuws maar met het geprogrammeerde jolige item waarin Mart Smeets (die tegenwoordig slaapt op een kermisbed onder de rode tafel) liet zien dat president Barack Obama heel leuk kan basketballen. Het onderwerp werd nader uitgediept door de slotvraag: kan de vrouw van een voormalige president, blank, niet kunnende basketballen, wel een kans maken op het presidentschap? Van Amerika? Na deze Artist Shortly Formerly Known as the Black President? Aan tafel werd getwijfeld, maar er hing een raar sfeertje, want Mathijs riep herhaaldelijk, nogal off topic dingen als: ‘Goh, Prince!’
En daarna meteen: ‘Zeg jongens, hebben we nou Purple Rain of niet?’ Maar nee, Prince is blijkbaar niet te beluisteren op Spotify en Youtube (auteursrechten!) en dan ben je, als redacteuren die tot voor kort werd beschouwd als de tovenaars van de tv-talkshow, al uitgeluld.
Gelukkig schoot Ali B. te hulp en terwijl de NPO behulpzaam een lichtkrant, hoe heet zoiets tegenwoordig, liet meelopen met de mededeling dat Ivo Niehe na middernacht een complete uitzending over Prince zou vertonen – Ivo is natuurlijk al herhaaldelijk in bad geweest met Prince, zijn haar werd er zelfs helemaal paars van – liet onze eigen Prince weten dat hij, op zijn telefoon, een rapje in de stijl van Nico Dijkshoorn aan het maken was. Terwijl Mathijs van Nieuwkerk terecht een steeds langer gezicht trok, showde de bard uit Almere de steel door het ten beste geven van een kersvers kunstwerk. Voornaamste conclusie: Nico Dijkshoorn mag blijven.
En o ja, die generatiekloof, daar zou ik het over hebben.
Terwijl de leeftijdscategorie 40 tot 70 jaar – Mart Smeets, Halina Reijn, Mathijs van Nieuwkerk – spontaan in de rouwmodus schoten, zaten twee gasten er verweesd bij: een jongen met een gitaar en een meisje dat was geafficheerd als singer-songwriter, dus ook wel met een gitaar, denk ik. Zij hadden desgevraagd van hun ouders wel eens iets over Prince gehoord, maar hij kon hen duidelijk niet boeien en ze waren daarmee spontaan afgebrand, compleet met de mond vol tanden, vol medelijdend begrip een beetje geaaid door de talkshowhost. En afgeserveerd.
En ikzelf zat erbij en dacht: Prince, die deed toch hele rare dingen en Purple Rain had ik ook wel eens behoord, echt zo’n lied voor de Top 2000. Ik ben te oud, 40 tot 70 kent Prince nog van vroeger en twintigers hebben weinig boodschap aan hem en vooral helemaal geen tekst. Voor spontaan een song writen hebben we dus Ali B., voor al uw feesten en partijen. Zo mogen we het toch wel samenvatten.
Ik vind dat die twee zielige jongelui vanavond nog een kans moeten krijgen. Tenslotte staan zij in de startblokken om de overledene in de lift in Minnesota in het vergeetboek op te bergen.
--------