Door Peter Stiekema
Vanmorgen maar eens naar het gemeentehuis van de plaats mijner inwoning gereisd. Omdat ik daar aanstaande woensdag niet ben, als het referendum voor het associatieverdrag voor Oekraïne plaats grijpt. Veel mensen zijn voor, maar ik ben hartstikke tegen. Zeker wanneer ik vandaag lees dat maar liefst 23 EU-landen niet alleen voor dat associatieverdrag zijn, maar ook voor de toetreding van Oekraïne tot de EU als geheel. En dat liefst heel snel. De afspraken van het Jaltaverdrag van 1945 laat ik hier maar even buiten beschouwing. Het zou te ver voeren.
Nadat ik het gemeentehuis heb betreden, meld ik mij bij een dame in een glazen hokje. Een aardige mevrouw. Zij belt en vertelt mij dat ik me in kamertje vier, achter de glazen wand, mag vervoegen. Uiteraard doe ik dat, gezagsgetrouw als ik ben. Maar als ik zo'n vijf minuten in dat kamertje heb doorgebracht, zonder enige beweging achter het loket te hebben waargenomen, begin ik wat rond te drentelen. Ze hebben me, 1,87 meter lang, minstens 120 kilo zwaar, toch niet over het hoofd gezien, zeker.
Ondertussen is mij wel het eindeloze gebabbel van een viertal vrouwen (geen man te bekennen, maar dat wil minister Bussemaker immers graag) opgevallen. Het gaat over van alles, van de ziektes van echtgenoten, ouders, bekenden en vrienden, het gekwinkeleer van de vogels in de achterliggende tuin, tot het gekots van vermoedelijk een kat, die zich waarschijnlijk in dezelfde tuin bevindt.
Ik loop naar loket 3, zeg daar dat ik al een minuut of vijf aan het wachten ben, waarop de dame achter de balie naar achteren loopt en zegt dat er een meneer (ik dus) aan het wachten ben. ‘Ja, ik kom zo’, en na weer wat wezenloos gezwets verschijnt er een mevrouw, die me uiteindelijk helpt. Achterin het zaaltje gaat het geleuter gewoon verder. In Engeland wordt een werknemer van de staat een civil servant genoemd, een dienaar der burgers. In Nederland heet zo'n personage een ambtenaar. Inderdaad, voor ieder ambt te naar!
________