SanteLOGie

De jaren zestig in kort bestek

Op de vraag: waar was je op 22 november 1963 weten de meeste mensen het antwoord wel, al zullen er steeds meer moeten antwoorden: in mijn moeders eierstok. Op de vraag: waar je was op 11 september 2001 (voor Fleur Agema natuurlijk: waar was je op 9 november 2001) hebben ook veel mensen een antwoord.

Maar veel moeilijker is het te antwoorden op vraag: wat deed jij in de jaren zestig, en bedoeld worden de jaren zestig van de twintigste eeuw. Dit naar aanleiding van de tv-serie die momenteel loopt onder leiding van Kees van Kooten, mede omdat die min of meer ook leiding gaf aan de jaren zestig van de vorige eeuw. De vraag moet vooral worden begrepen als: wat voor geks, revolutionairs, ongewoons deed jij in die alles omverwerpende jaren zestig van de vorige eeuw?

Ik sloeg vooral aan het denken over wat ik eigenlijk voor publicabels uitspookte in dat tijdperk, nadat ik vanmorgen de column van Annemarie Oster  las, waarin zij samenvattend zei (mijn samenvatting) ‘Ik had een baantje bij de VPRO waar ik dagopeningen van dominees moest aankondigen en in Amsterdam wachtte mij de secretaris van James Baldwin, bijna even zwart en niet homoseksueel, die mij alle hoeken van het hotelbed liet zien zonder bevredigend resultaat’.

Jeetje, de turbulente jaren zestig. De brave bruiloft compleet met huwelijksmis, waaraan vooraf meneer pastoor het bruidspaar het enige bruikbare voorhield dat de roomsche kerk me ooit heeft voorgehouden, namelijk dat de jonggehuwden elkaar nooit seks mochten weigeren; de worsteling om de dorpshuisarts te Groesbeek zover te krijgen dat hij de toen pas uitgevonden ‘pil’ voorschreef, de Beatles die hun Yellow Submarine uit de luidspreker van de Draadomroep kweelden, de worsteling om een huishouden met twee kinderen draaiend te houden van het hongerloontje (‘85 gulden schoon!’ galmde de NVV tevergeefs) dat De Gelderlander mij ter beschikking stelde, maar waar ik wel in zeven jaar tijd allround journalist werd. Ik reed op een brommer van het merk Sparta en daarna in een Renault Dauphine die aan de linkerkant niet open kon en die met zilverpapier bijeen werd gehouden en tenslotte het vertrek naar de glorieuze provincie Limburg waar de buurvrouw niets anders bleek te spreken dan Eygelshovens en waar, zo tegen de jaren zeventig, de eerste tekenen van lang haar en spijkergoed hun intrede deden – en dan ben ik weer terug bij Annemarie Oster, want die maakt daar ook gewag van.

En dan waren er nog veel andere dingen, waaronder een paar niet publicabel want er zijn kinderen bij. Maar meestal wel in het nette, precies zoals voor heel veel mensen die hele jaren zestig. Niks gemerkt, dus eigenlijk.

Daarna duurde het wel nog heel lang voor alles weer goed kwam. Of eigenlijk: het is daarna nooit meer goed gekomen.

Zoiets dan maar?

De vuilnisman, een jongensdroom

Mijn leven is in essentie een jongensdroom. In dit geval de jongensdroom die ik had toen in de jaren veertig en vijftig de vuilniswagen door de straat reed en een heel stel stoere kerels joelend aan de achterkant van de auto hingen, eraf sprongen om de zinken vuilnisbakken met zoveel mogelijk lawaai aan dezelfde achterkant van de wagen op te hangen; ze trokken aan een handel waardoor de bakken, opnieuw kletterend en rammelend, werden omgekeerd en de inhoud ‘gemengd vuilnis’ naar binnen werd gekieperd. Hup, bak naar beneden, losmaken en met zoveel mogelijk lawaai afhaken en op de stoep kwakken, bij voorkeur tientallen meters van de plek waar hij was ‘aangeboden’, want die vuilniswagen bleef rijden. De stoere jongens holden er achteraan men sprongen er joelend op, op naar de volgende rij bakken. Aan het eind van de straat stopte de wagen, de enorme bak met vuilnis werd gekanteld waardoor de reotzooi naar voren schoof en er plaats kwam voor nieuw vuilnis. Het stonk oorverdovend.

Dat wilde ik ook. Nee, niet stinken, maar vuilnisman worden.

En nu is het zo ver. De vuilniswagen komt nog altijd maar niet meer tweemaal in de week maar maximaal éénmaal, en zonder veel lawaai. En de joelende stoere mannen zijn helemaal verdwenen. O nee, op één uitzondering na, waarover straks meer.

Enkele keren in de week is mijn eerste gang naar de kalender van de vuilnisophaaldienst. Aha, opgelet, zeg ik op elke tweede zondag: vanavond moeten de zakken plastic naar buiten, die komen ze morgen vroeg ophalen! Dat is niet waar, want ze komen ’s middags pas, maar als ze buiten staan, dan staan ze buiten en zo denken de buren er ook over.

Eigenlijk hoef ik pas vrijdag weer te kijken, maar er zijn verraderlijke kneepjes in het vak. Zo wordt de BEST-tas (een gele zak voor Boeken, Elektrische apparaten, Speelgoed en Textiel) opgehaald op wisselende dagen, ver uit elkaar. Dat laatste geldt tegenwoordig ook voor de restbak, die maar eens in de maand geleegd wordt.

Volgende week vrijdag is het pas weer de beurt aan de GFT-bak. Er zijn tijden geweest dat ik de bossen gesnoeide takken liet ophalen (dat kan nog steeds, maar dan moet ik weer op de datum letten) maar sinds enige tijd heb ik twee GFT-bakken en die worden eens in de twee weken geleegd. Dus sta ik geregeld een hele middag met de schaar de gesnoeide takken te knippen in stukken die passen in de GFT-bak.

Tussendoor komt de schutterij (of de padvinderij, of het gemengd koor, of de voetbalclub, of allemaal tegelijk) op zaterdag vroeg het papier ophalen. Joelende mannen in oranje hesjes die inderdaad aan de achterkant van de vuilniswagen hangen en eraf springen om de bergen papier en karton erin pleuren. Want we lezen weliswaar nog sporadisch een papieren krant, we zijn wel zeer actief met bestellen van van alles op internet, dat altijd verpakt wordt in aanzienlijke dozen. En vergeet effe die dikke pakken reclame niet, die elke week in de bus vallen, in twee talen.

Het papier moet keurig gevouwen worden en gebundeld, daar ben ik ook een avond zoet mee; en niet zelden kun je mij, slechts gehuld in onderbroek en op pantoffels, ’s nachts naar buiten zien sluipen als ik wakker ben geschrokken door de gedachte: verdulleme, vergeten het papier buiten te zetten.

Dan is er nog de gang naar de glasbak – tegenwoordig minder vaak sinds we het alcoholmisbruik tot verklaarbare vormen (verjaardag, visite, de eerste lentezon) hebben teruggebracht.

Tussendoor onregelmatige ritten naar het Milieupark, dit in verband met de opruimwoede van Djamila. Die, dat moet gezegd, geregeld zuchtend de tuinslang ter hand neemt om de drie Kliko’s een goede beurt te geven.

Ik heb wel eens de indruk dat wanneer ik het niet in de gaten hield, hier wel heel vaak de rotzooi niet tijdig uit het pand verwijderd werd.

Zo blijven mijn huisgenoten de zak voor het plastic vullen tot het plastic er een halve meter bovenuit steekt. Dan is het de beurt aan de Vuilnisman. Die een nieuwe zak aanbreekt, de oude deels leegt zodat hij kan worden dichtgeknoopt en de nieuwe in de bijpassende bak hangt, tegelijk kijkt of de kleine GFT-bak in de keuken niet overloopt en de kleine restbak niet uitpuilt.

Ikke dus. Eindelijk is een kinderwens volledig in vervulling gegaan.

Jammer dat al die dingen nog nauwelijks lawaai maken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Democratie en ironie

Beschouw wat nu volgt als ironie. (Dan kun je ineens veel meer uitkramen dan gebruikelijk. Wie zich kapot schrikt van je standpunt of je om dat standpunt een dweil vindt, verwijs ik daarheen: het is ironie, dat zie je of je ziet het niet. En als je het niet ziet dan kijk je niet goed. Logisch.)

De parlementaire democratie hoort, zonder dat we het gemerkt hebben, tot het verleden. Het begrip zelf was gebaseerd op de maatschappelijke verhoudingen van de negentiende eeuw: het land werd als vanzelfsprekend bestuurd door de adel en door alles dat er op leek, met name de geldadel en de intellectuele elite. Tot haar verrassing mocht de rest van de bevolking opeens zeggen wie van die kringen officieel tot staatsman werd gepromoveerd en daarmee in het parlement terecht kwam. De vorming van de regering was (en is nog altijd) voorwerp van interne discussie. We zijn hier niet in Amerika waar ze het een goed idee vinden om de buschauffeur en de schoorsteenveger bij referendum te kiezen. Maar vervolgens wel de hoogste leiding van het land in handen te geven aan de meestbiedende.

Volgende week alweer hebben we het onzinnigste referendum dat ooit door de onzinnige referendumwet werd mogelijk gemaakt: het referendum over het associatieverdrag tussen de Europese Unie en Oekraïne. Als er voldoende mensen naar de stembus gaan die geen idee hebben van wat een associatieverdrag is, bij het lezen van de tekst zich al verslikt zouden hebben in de derde regel en al helemaal niet weten waar Oekraïne ergens ligt, dan stemt Nederland nee tegen het al aangenomen associatieverdrag. (De volgende dag twitteren de neestemmers dat ze het een vuile truc van de PvdA vinden dat ze bij het referendum niet op Wilders konden stemmen.)

En als het parlement dan zegt: bedankt voor het advies, maar wij vinden het beter het verdrag wel te sluiten, dan is de beer los – dan is de democratie in Nederland volledig failliet.

En dat is precies waar we naartoe moeten. Zodat we de democratie kunnen moderniseren.

‘One man, one vote’ was al inhoudelijk onnauwkeurig – waar zijn de vrouwen? – het is ook onzin, en schadelijk voor het land. Het suggereert dat iedereen in het land mag meestemmen, ook degenen die helemaal niet weten hoe onze staatsinstellingen in elkaar zitten en hoe de politiek werkt (en nu eenmaal moet werken – de Johan Cruijff van de politie, Joop den Uyl, zei het al: ‘politiek is de kunst van het haalbare’. Leg dat maar eens uit aan een nee-schreeuwer van GeenPeil.) En dus de politiek als zodanig verwerpen – en vervolgens gaan stemmen op degene die iets roept dat de mensen bekend voorkomt uit het café en van bruiloften en partijen.

Natuurlijk is het niet nodig de Grondwet en/of de Kieswet te wijzigen. Een paar kleine tijdelijke maatregelen zijn voldoende.

1. Iedereen die komt stemmen voor bijvoorbeeld de Tweede Kamer moet, alvorens naar de stemmachine te mogen wandelen, een kort examen doen over parlement en politiek. Wie niet slaagt mag niet stemmen.

2. Om totale verwarring over tal van onderwerpen te voorkomen wordt drie maanden vóór de verkiezingen het gebruik van Twitter, Facebook, LinkedIn en zo nog het een ander, verboden. Dat is geen ingreep in de vrijheid van meningsuiting – die bestond immers ook al in alle opzichten vóór dat illustere drietal zijn intrede deed – maar een maatregel om de verkiezingen ordelijk te laten verlopen.

Overwogen kan worden om voorwaarden op te stellen voor het openen van een account op een ‘sociaal medium’, zodat misleiding door anonimiteit, zoals tegenwoordig eerder regel dan uitzondering is, minstens enigszins wordt ingedamd.

Hoewel, een paar ironische tweets moeten natuurlijk altijd kunnen. Maar dat is cabaret en geen politiek.

________

hhBest

Boek & Film 

Schijt aan de flight

Website Vice nam vliegensvlug een perfect besluit en liet Joel Golby een stukje schrijven over een gebeurtenis met een luchtje eraan. Het is zo typically British dat ik het onvertaald laat.

‘A British Airways flight was forced to turn around and land over the weekend because somebody did a shit so bad the plane was essentially rendered useless. Imagine living your life in the knowledge that you once turded so appallingly that a 747-400 had to turn around and land. Your liquid shit brought a £360 million airplane juddering out of the sky. Imagine looking your loved ones in the face after that. Imagine hugging your mum. You couldn't. Your arsehole is essentially a terrorist.

Anyway, the BA flight from Heathrow to Dubai on Saturday had to turn around and flop back down again at Heathrow just 30 minutes into the seven-hour flight because somebody did a toilet crime.

Hertsmere Tory councillor Abhishek Sachdev—who has clearly not heard the "he who smelt it, dealt it" directive—happened to be on the flight, and, as well as tweeting his response ("Insane! Our BA flight to Dubai returned back to Heathrow because of a smelly poo in the toilet! 15hrs until next flight... #britishairways") also spoke to the Daily Mail about the ordeal. Again: imagine making a smell so bad a Tory councillor talks to a national paper about it.

"The pilot made an announcement requesting senior cabin crew, and we knew something was a bit odd," he said. "About 10 minutes later he said, 'You may have noticed there's a quite pungent smell coming from one of the toilets.'

"He said it was liquid faecal excrement. Those are the words he used."

Two things:

1. The informed knowledge of the liquid state of the turd in question sort of suggests the pilot actually went and looked at the mess himself, and, in which case, did he hold his special pilot's hat over his nose?

2. This question always comes up when someone does a shit so appalling that it might as well not be human. We've all seen a bad shit. We've all been to a pub. We've all traveled on a bus at least once in our lives. Everybody in Britain, at some point, has had to piss at a train station. We've all lifted a toilet seat and, like Pandora's Box, stared into the abyss-like doom of someone else's medically inadvisable droppings. But the question is this: how, and more specifically why, is it possible to shit up and around the rim of a toilet and, side-question, how does one shit up a wall?

Ask me to shit up a wall and I would not know where to start. If I was trying, I do not think I could shit along a vertical pane. But there are people out there who seem to manage it on the regular. Do they go to the doctor immediately after? When you "deposit" something so forcefully that it ricochets right back out again, do you go straight to A&E and say, like, "Hello, doctor, something is very wrong with me," or do you, like, try and walk it off? Also, why does this always happen in public toilets?

Anyway, the flight was rescheduled for the next day, and British Airways made a statement saying, "We're very sorry for the discomfort to our customers," before providing everyone on the flight—including the rogue shitter, presumably, whoever they may be—with overnight hotel accommodation.

Safe travels, rogue shitter. Peace be with your lower intestine.

______

hhBest

Boek & Film 

Herinnering aan Johan Cruijff

Door Peter Stiekema

Laat in de middag, gisteren, kreeg ik een mailtje van het Opiniepanel van EenVandaag met de vraag of ik herinneringen had aan Johan Cruijff en of ik die met hen wilde delen. Na enige tijd nadenken schoot me een toch wel bijzondere anekdote te binnen.

Ooit, rond 1990, had ik een lang telefoongesprek met hem, en het was geen prettig gesprek.  In die tijd was ik lid van de hoofdredactie van een niet nader aan te duiden regionale krant. Op een morgen kreeg ik, via de secretaresse, die zich om de een of andere volstrekt onduidelijke reden assistente van de hoofdredacteur liet noemen, een telefoontje van de nu overleden voetballer. Op hoge poten riep hij mij ter verantwoording.

Wat was het geval: één van onze sportredacteuren had aan een krant in Noord-Duitsland een column verkocht. De suggestie was gewekt dat die column door Johan Cruijff ingefluisterd was en werd onder diens naam in de Duitse krant gepubliceerd. Een landelijk dagblad, ik meen Trouw,  zou achter deze gang van zaken zijn gekomen en had Johan daarmee geconfronteerd. Om een lang verhaal kort te maken, Johan was woedend en eiste financiële genoegdoening.

Johan was in die tijd verbonden aan de Telegraaf als columnist en het dagblad waar ik werkte was toen een dochter van De Telegraaf. Met een verwijzing naar die relatie tussen ondergetekende en De Tel, wist ik Johan met enige moeite tot bedaren te brengen. Hij nam er genoegen mee dat de journalist het honorarium naar een nader omschreven goed doel zou overmaken en ik enkele hartige woordjes met de betrokken collega zou spreken. Dat laatste was mij in die tijd wel toevertrouwd, kan ik u verzekeren.

En nu is Johan dood en wordt hij door de (inter)nationale pers ongeveer heilig verklaard. Alle Nederlandse tv- en radioprogramma's zijn aan hem gewijd met urenlange uitzendingen. Flink wat aandacht is volkomen terecht, naar dit is wel tamelijk overdreven dunkt me.

Kom op jongens, het is toch maar foetballuh. 

_______

hhBest

Boek & Film

Ik heb er 475 woorden voor

Twee uitdrukkingen, nee drie zijn voortaan verboden, in het kader van de taalterrorismebestrijding: 1. ‘Hier heb ik geen woorden voor’ (gevolgd door een onstuitbare woordenstroom) en 2. ‘Het komt wel erg dichtbij nu’. Die laatste opmerking is de interessantste. De sprekerd beschouwt zichzelf als het middelpunt van de wereld en realiseert zich bijvoorbeeld niet dat het voor de meeste mensen op de wereld helemaal niet dichtbij is, en voor de slachtoffers te dichtbij.

Wie ook weinig woorden nodig heeft is koning Filip van België, die bovengenoemde frasen in 67 seconden te berde wist te brengen en het daarna aan de eigen kinderen ging vertellen; Mark Rutte doet helemaal geen moeite maar leest gewoon het papiertje voor van Charlie Hebdo en Parijs 13 november.

En inderdaad, dan zijn we bij nummer 3. ‘Hoe vertel ik het aan mijn kinderen’. Vroeger, ja vroeger, toen de kinderen nog geen mobiele telefoon hadden waarop je de ongecensureerde beelden live kunt volgen, toen had je kunnen besluiten: ik vertel het ze gewoon helemaal níet. Of ik vertel het in nuchtere bewoordingen. Dat kan nu ook nog. Niet huilen of jammeren, geen ongefundeerde beschuldigingen schreeuwen maar gewoon vertellen dat er mensen zo gek en dom zijn om zelfmoord te plegen tussen een heleboel andere mensen. Punt. Probeer wel die ongecensureerde filmpjes en foto’s weg te houden, want dan komt het voor kinderen ‘wel akelig dichtbij’. Overweeg alsnog de mobiele telefoons te vervangen door een beeldloze kolengestookte Nokia.

Kinderen tot een jaar of twaalf hebben namelijk de geweldige eigenschap dat ze er zelf ook nuchter tegenaan kunnen kijken. Ze zijn van nature moedig (ze kunnen ook nog niet doodgaan) en ze hebben meestal wel iets anders aan hun hoofd, altijd iets dat ‘heel dichtbij’ is. De bijpassende knallen zien zij overwegend positief.

Ik was vijf jaar toen het centrum van de stad waar ik woonde, Nijmegen, door een flink eskader Amerikaanse bommenwerpers werd platgebombardeerd. Het Mariabeeldje op een console in de woonkamer van het huis aan de Thijmstraat stond hevig te springen, met mijn moeder er snikkend onder, terwijl een enorm gedaver klonk en de grond golfde onder onze voeten. Maanden later betrokken we de kelder onder het huis terwijl even verderop een enorme batterij zware houwitsers de Betuwe, of Arnhem, daar wil ik vanaf zijn, onder vuur nam, wekenlang, in mijn herinnering. Ik vond het prachtig en legde mijn hevig bibberende moeder uit wat ik technisch over te weten was gekomen. (Ik was nog altijd niet helemaal zes jaar).

Zelf geloof ik dat verhaal niet helemaal, maar toen er nog iemand van mijn familie leefde, werd het lange tijd als rotsvaste waarheid verkondigd. Maar ik weet heel zeker dat kinderen rampspoed totaal anders beleven dan volwassenen – wie tegenwoordig ook enig affectparasitisme niet vreemd is, trouwens, als u mij een kritische opmerking toestaat.

Hoe dan ook: ik vond het interessant, wat er gebeurde. Beter kan ik het niet samenvatten.

Kortom: Je suis Manneken Puis.

______

hhBest 

Boek & Film 

’n Deuk in de lachspiegel

Een van mijn favoriete columnisten is uiteraard Jos Kessels van het Eindhovens Dagblad. De krant hecht ook wel sterk aan deze medewerker, ooit ging het verhaal dat hij in het gebouw van de krant een eigen, naar verluidt goedgevulde rookruimte had. Die ik niet graag zou betreden natuurlijk, ondanks dat ik mijn leven als journalist vele jaren in de rook van de collega’s hebben mogen meeademen.

Kessels is ook de hoofdfiguur in het prachtige boek Jos Kessels, The Novel van Frans Thomèse, als je het mij vraagt een uitstekende road novel op Europees niveau. En onlangs verfilmd met een vaste klant van de Jumbo in de hoofdrol.

Kortom. In mijn blikveld heeft de Eindhovense brompot een unieke plek, zoals geen ander. Vast thema: waarom moet alles dat goed is ineens anders? En: waarom stellen jullie je zo aan?

Maar ineens komt er een deuk in de roestvrijstalen lachspiegel. Kessels blijkt scherp in de gaten gehouden te worden door de leiding van het Eindhovens Dagblad. U weet wel, dat blad dat liever geen al te grote ophef maakt over het imago dat aanhangers van PSV in het buitenland van hun club en hun stad ophangen.

Lees en huiver:

‘Voor de krant van afgelopen zaterdag had ik een stukje gemaakt over Wilders. Ik was het niet vaak met hem eens, maar dit keer wel over het strafproces dat hij een farce vond. Met het proces smeet je een grote zak geld in de put van zinloosheid, maar misschien was het stukje zelf ook bedoeld voor de put van zinloosheid, want om wat voor reden dan ook belandde het niet in de krant.’

Einde citaat uit de column van Kessels van dinsdag. Voor de rest ging het stukje natuurlijk over roken en over lange meiden en oude mannen. In Barendrecht.

Dus: Kessels had voor de krant van zaterdag dat volgens mij redelijke stukje geschreven, en toen is het óf op de zetterij in pastei gevallen, (maar dat is tegenwoordig nog niet zo makkelijk) of in de peukenbak, maar meer waarschijnlijk: in ongenade bij de hoofdredactie, die wel achter de PVV-stemmers staat die het in Madrid verpesten voor Nederland en Europa, maar niet achter hun Leider. Toegegeven: die hooligans schrikken niet terug voor geweld. Wilders zegt dat hij geweld onder voorwaarden ook afkeurt. (Ik vat zijn standpunt nu kort samen). De hoofdredactie vindt kennelijk dat in haar krant ook niet door de hoofdcolumnist twijfel mag worden gezaaid aan de rechtvaardigheid, noodzaak, verstandigheid, kiest u zelf maar uit, van een proces wegens discriminatie tegen de Leider.

Ik zal mij niet begeven in exegese van de zielenroerselen van de mij trouwens totaal onbekende hoofdredactie van het ED, maar constateer dat hiermede dat dus ook een van de meest vrijgevochten columnisten van het land kan worden gecensureerd, de collega van wie ik altijd aannam dat hij onaantastbaar was en zou blijven tot hij zich had kapotgerookt.

Ik vind, toevallig, ook dat proces onzin, mede omdat het Wilders misschien wel aan een dusdanig aantal zetels zal helpen dat hij alleen kan regeren.

En de Heere Heere sta Nederland en Europa dan bij, wanneer het kabinet-Wilders een minister van Sportzaken heeft die onlangs nog in Madrid aalmoezen gaf aan zigeunervrouwen, uiteraard pas nadat hij ze in brand had gestoken. Die aalmoezen, bedoel ik.

Niet op de feiten vooruitlopen, zeg ik altijd maar.

Afgelopen vrijdag ging Kessels column over de PSV-hooligans. Een nogal vergoelijkend stukje, naar mijn smaak.

Toen zag de hoofdredactie geen aanleiding tot censuur. Op dezelfde pagina stond een ook wel erg bedaard stukje over het wangedrag van de hooligans.

Laten we blij zijn te mogen constateren dat Theo Maassen óók uit Eindhoven komt.

Je hebt ze in alle soorten en maten.

________

hhBest

Boek & Film 

Snibbige woordenwisseling op Twitter

Vandaag een korte, ietwat snibbige woordenwisseling op Twitter. ‘Dirkmocrat’ – antisocialist, ferm kapitalist, tegen de EU – spreekt er zijn afschuw over uit dat Judith Sargentini (Europees parlement GroenLinks) twittert vanuit Brussel over een tekst over vluchtelingen waarin ook de paasei-discussie van de afgelopen weken ter sprake komt. Weet je nog wel: ultrarechts Nederland op de achterste benen, de Hema verkoopt geen paaseieren maar verstopeieren. Aankomend dictator Halve Zoolstra (ik neem aan geestverwant van Dirkmocrat) zou het graag meteen verbieden, maar daarmee zal hij toch moeten wachten tot na de volgende verkiezingen en dan ook nog een staatsgreepje moeten plegen.

Dirkmocrat twittert dat hij dat wel bar vindt: een paar verdiepingen onder Judith worden aanslagen gepleegd, de rook is nog niet opgetrokken, de lijken nog niet geteld, en zij begint, o schande, over paaseieren.

En ja, de loodgieters hier in huis werken onverstoorbaar door aan de installatie van een hangtoilet, op de hoek zijn twee nijvere houthakkers een paar zieke bomen aan het kappen, in de supermarkt worden de vakken gevuld en de aankopen geteld en afgerekend, het meisje van het postkantoor neemt braaf een pakketje aan voor Ziggo en draait een bonnetje uit voor ontvangst, de buurvrouw laat de hond uit.

Is dat allemaal schande?

Tja. Dirkmocrat windt zich nogal op, is dat allemaal wel in orde, als de rook nog niet is opgetrokken en de lijken niet geteld?

Ik zeg hem dat ik dat vooral belangrijk vind voor de politie en voor de hulpdiensten, over de toedracht en de daaruit te trekken lessen valt nog helemaal niets te zeggen, dus waarom dan niet peinzen over paaseieren, bomen kappen, leidingen aanleggen, geld tellen?

Intussen vraag ik hem, maar dan alleen binnensmonds, of twitteren wel kan, of je misschien alles moet laten vallen, in bed gaan liggen en je snikken proberen te smoren in je kussen?

Tegen Dirkmocrat zeg ik hardop: als je enig historisch besef hebt, dan kun je weten dat het plegen van aanslagen geen nieuwe activiteit is maar dat er door de geschiedenis heen altijd wel idioten zijn geweest die hun argumenten kracht bij dachten te zetten door om zich heen te schieten, de boel in brand te steken, mensen de koppen af te hakken en ook overigens enorme knallen te veroorzaken.

Verheugende conclusie: maar zelden hebben die acties tot iets anders geleid dan een betrekkelijk gering aantal, uiteraard diep te betreuren doden – zelfs de moord op de Oostenrijkse kroonprins in juli 1914 in Sarajevo was alleen maar aanleiding tot de Eerste Wereldoorlog omdat de machthebbers in Europa, op dat moment toevallig een hele bende krankzinnigen – die uiteraard ferm tegen de EU zouden zijn geweest en tegen de socialisten – dat wel een goede aanleiding vonden tot een frische, fröhliche Krieg waarin iedereen behalve uiteraard zijzelf, de gelegenheid kreeg voor het vaderland te sneuvelen.

De neiging tot het plegen van aanslagen heeft wel iets weg van het weer: iedereen klaagt erover, maar niemand doet er iets aan.

Trouwens, Judith, zullen we het later, of helemaal niet meer, over die paaseieren hebben? En ja, natuurlijk maakt de VVD zich belachelijk door te proberen de PVV rechts in te halen over de ruggen van de vluchtelingen.

Met een knal valt een oude kersenboom bij de buren op het wegdek.

_________

hhBest 

Boek & Film 

Eindhovens Dagblad, clubblad PSV

Door Guido t’Sas, redacteur hhBest 

Het Eindhovens Dagblad manifesteert zich maar al te graag als het clubblad van PSV. In goede of slechte tijden. Daar kun je een categorie jongeren mee aanspreken, toch? Liefst neemt berichtgeving over de voetbalclub driekwart of de hele voorpagina in beslag. Wat voor ander nieuws er ook wezen mag. Maar er zijn uitzonderingen…Gisteren stondhalf Europa op z’n kop door misdragingen van het schoremdeel uit de supportersbend van PSV jegens de armen van Madrid.

Dit schandaal is volgens de redactie van het ED geen plaats op pagina 1 waard. Ze houdt het op een zogenaamde tweekolommer, met alleen de portretjes van twee PSV-bobo’s op pagina 2. Weggedrukt. Lafhartig en een regelrechte miskleun.

De bespotting van wat men noemt ‘bedelaars’ op een zonnig plein in de Spaanse hoofdstad, waar dinsdagavond een wedstrijd tegen Atléticowerd gespeeld, bleek ‘n soort kermisvermaak voor ‘meer correcte’ supporters op de terrassen, die het uiteraard niet nalieten, filmpjes en foto’s van de ‘voorstelling’ te schieten. Die verder passief toekijkende supporters zijn niet minder schuldig dan de daders.

Een jaar geleden schokten aanhangers van Feyenoord Italië en de wereld met het vernielen van de pas gerestaureerde Barcaccia-fontein op de Piazza di Spagna in Rome. Sindsdien heeft Nederland al het mogelijke gedaan, inclusief inzameling van gelden voor reparatie van de fontein, om de hierbij opgelopen imagoschade te herstellen.

Hier is waarschijnlijk geen sprake van materiële schade, maar het beeld van de in ons land heersende immoraliteit onder het voetbalvolk staat weer helemaal overeind.

_______

Boek & Film 

De sage van het sloopje spliterwten

Veel kan ik me niet herinneren van dat voedselvoorraadje dat de Bescherming Bevolking ons in de jaren vijftig aanried in het keldergat te plaatsen, in geval van een aanval met atoombommen op Nederland. Ja, het beroemde sloopje met spliterwten, zodat we een aantal maanden iets te knagen hadden. Althans, ik herinner me niks van een bijgevoegd recept plus benodigdheden voor erwtensoep met worst en kluif, welke twee laatste ingrediënten de groene steentjes nog enige eetbaarheid konden verschaffen, mits volgens de regels van de kunst toebereid.

De moderne jeugd, die nauwelijks weet heeft van de tijd vóór Amy Winehouse, denkt trouwens dat erwtensoep een keiharde groene plak is die je uit de vrieskast bij de Jumbo zou kunnen trekken. Als je niet toevallig zijn had in een giga-hamburger of een patatje oorlog.

Maar, jongelui: als de atoombom valt, dan is er geen stroom om die vrieskast nog aan de praat te houden, en bovendien is het op straat enorm gevaarlijk: je hoort, ziet, ruikt, proeft of voelt er niks van maar de radioactieve straling maakt dat je binnen een paar maanden dood bent –het alternatief is hoogstens dat je nog vele jaren van opeenvolgende spectaculairte ziektes door moet. Waarna je ten einde raad alsnog zelfmoord pleegt.

Ik verzin dit niet.

De gedachte eraan ontstond toen ik de zeer betrouwbaar ogende fysicus Wim Turkenburg op EenVandaag bezig zag in de omgeving van de kerncentrale in Fukushima, Japan. Misschien herinneren jullie je het niet, maar daar ontplofte vijf jaar geleden een kerncentrale die kort daarvoor getroffen was door een tsunami waardoor een gebied van ruwweg zeventig kilometer rond de centrale door de daar door de straling van het neergedaalde puin onbewoonbaar werd. Zelfs op plaatsen die officieel ‘redelijk veilig’ werden genoemd mat Turkenburg nog veel te hoge stralingswaarden; duizenden van de uit het gebied geëvacueerde mensen zijn intussen overleden of hebben zelfmoord gepleegd.

Het allerergste dat Turkenburg toonde is de volstrekte radeloosheid die heerst in het gebied. Duizenden mensen verdienen hun brood en wagen hun leven bij het met de hand afgraven van een laagje grond. In nog maar heel klein deel is deze afgraving voltooid. Maar wat blijkt? Op de afgegraven plaatsen is de straling nog altijd veel te heftig. De honderdduizenden met stralend afval gevulde vuilniszakken staan in surrealistisch keurige rijen in het gebied opgestapeld en niemand weet of er iets mee gedaan kan worden en zo ja wat dan wel. Het enige dat gebeurt is dat de hoeveelheid zakken alleen maar groter wordt – alleen al het plastic dat wordt gebruikt is een milieuramp op zich.

Intussen, in Nederland.

Hier zijn het onveranderlijk vooral rechtse en extreemrechtse politici die het milieuprobleem, als dat al bestaat, willen oplossen met het bouwen van kerncentrales.

Of neem anders gewoon mijn woonplaats, een ingeslapen gemeente in een uithoek van het land, alleen een beetje bekend door Pinkpop (waar Amy Winehouse nooit is geweest, hoewel ze er wel zou optreden in 2007.)

Het gebied is niet geheel vrij van aardbevingsgevaar en de lagere delen van de streek lopen gemakkelijk onder water als het veel regent iun Frankrijk en België.

Op 88 kilometer afstand (over de weg) bevindt zich de wrakkige kerncentrale van Tihange in België, waarvan niemand kan zeggen hoe lang het nog duurt voor daar een grote ramp gebeurt. Het zijn in feite drie centrales die allemaal al gesloten hadden moeten zijn van ouderdom, een van de drie zelfs al in 2005. Maar de Belgische regering vreest bij sluiting stroomtekort. In plaats van de bevolking aan te manen minder stroom te gebruiken en/of het land vol te zetten met windmolens en zonneparken, hebben achtereenvolgende regeringen besloten de centrales tot 2023 respectievelijk 2025 open te houden en niemand durft met zekerheid te verklaren dat ze niet ook daarna nog een jaar of tien voort mogen. Al die tijd blijven die centrales gekoeld worden met het water uit de Maas.

Intussen zitten we hier dus in een gebied dat direct getroffen zal worden door een grote kernramp, als die zich voordoet – en het kán, zie alleen al Fukushima; en we weten ook: als iets kán, gebeurt het ooit – en dus geëvacueerd moet worden, een gebied, met andere woorden, met minstens enige miljoenen inwoners, als je Duitse en Belgische aangrenzende gebieden meetelt. Waarheen evacueren? En hoe beschermen we ons tegen het Maaswater dat door de centrale voor koeling wordt gebruikt en waar al gauw een deel van de radio-activiteit in terechtkomt?

Linkse raadsleden in diverse gemeenten in het gebied hebben jaren geleden al aangedrongen op maatregelen om de tijdbom van Tihange tijdig onschadelijk te maken, maar de rechtse gemeente- en provinciebesturen hebben er lang over moeten nadenken of er zelfs maar een rampenplan nodig was. (Waar je niks aan hebt – zie weer Fukushima). Aan plannen daarvoor wordt nu dan toch gewerkt en er is nu één volkomende sluitende en alle gevaar uitbannende maatregel genomen: over een hele poos krijgt iedereen onder de achttien jaar oud een handje jodiumpillen. Innemen op de jongste dag, om de titel van een boekje van Harry Mulisch te parafraseren.

Zo, probleem opgelost.

Ik kijk naar mijn vrolijk spelende kleinkinderen en krijg zin om die onverschillige, kortzichtige hotemetoten in Den Haag en Brussel eens danig de les te lezen.

Zou een klap in het gezicht met een sloopje vol ongekookte spliterwten helpen?

__________

hhBest

Boek & Film