Een belangrijk element uit het boek ‘Knielen op een bed violen’ van Jan Siebelink is de druk die leden van de ‘Pauwianen’, een fundamentalistische protestante groepering uitoefenen op de eenvoudige plantenkweker, om toch vooral hún interpretatie van het geloof naar de letter aan te hangen. Ik heb dat boek een tijdje geleden gelezen en de film nog niet gezien, maar ik moest er sterk aan denken toen ik dit zag.
Hier zien wij hoe een zekere Salaheddine het voormalige GroenLinks Kamerlid Tofik Dibi interviewt. Meteen al in het begin tippelt Dibi zonder iets in de gaten te hebben, in de val die Salaheddine voor hem heeft opengezet. ‘Wij zijn Marokkanen en wij vergeten Nederland even,’ zegt S., en Dibi knipt instemmend. ‘Ben jij Marokkaan?’ ‘Ja, ik ben Marokkaan.’ Tibi geeft ten overvloede nog een overzicht van zijn ‘Marokkaan-zijn’ door te benadrukken dat hij thuis Marokkaans spreekt, aan de ramadan doet etc.
En dan valt Salaheddine aan. Waarom Dibi zijn ‘zonde’ niet bedekt houdt? Zijn zonde, dat is zijn homoseksualiteit, hoewel dat nauwelijks genoemd wordt. Vanaf dat moment komt Dibi ook nauwelijks meer aan het woord, wat al niet erg als een interview was begonnen, gaat nu over in een schreeuwsessie waarbij hetgeen de ‘geinterviewde’ zegt in het geheel niet meer ter zake doet. Hij zegt, merk ik intussen, opmerkelijk weinig voor een voormalig gehaaid links Kamerlid – hij wil duidelijk bij deze prominente moslimfundamentalist in een goed blaadje komen.
Wat hij per se niet wil, dat laat hij wel goed uitkomen: hij wil niet aan Allah vergiffenis vragen voor zijn misstap – althans nu nog niet, misschien vlak voor hij dood gaat. Ja echt, dat zegt hij.
Hij breekt in ieder geval niet verontwaardigd het gesprek af als S. suggereert dat Didi als homo uit de kast is gekomen om commerciële redenen en daarom ook bij DWDD en andere talkshows is gaan zitten. Nee, zegt Dibi heel dom, dat heb ik gedaan om ‘jongens te helpen die ook in mijn situatie zitten’, waarna S. herneemt dat die jongens zich niet de ‘luxe’ kunnen veroorloven op die podia uit de kast te komen. Hij impliceert blijkbaar, zonder echt weerwoord van Dibi, dat men in Marokkaanse kringen dan wel raad weet met zulke ‘zondaars’.
S., kortom, doet net of discussie over de vraag of homoseksualiteit bestaat, en of homo zijn een keuze is, feitelijk niet nodig is. In beide gevallen is het antwoord nee, dat weet elke Marokkaan.
Tofik Dibi zit niet meer in de Tweede Kamer – hij was gewoon gebleken daar niet geschikt voor te zijn. In de Tweede Kamer zitten intussen nog zeker twintig politici van gristelijken huize die niet veel anders over homoseksualiteit denken dan Salaheddine en zijn land- en geloofsgenoten.
In een ander tv-programma zei Dibi deze week dat als hij de keuze zou hebben gehad, hij liever hetero zou zijn geweest.
Ook daar moet je begrip voor hebben, wie honderd procent overtuigd is van zijn eigen gevoelens moet eens bij zichzelf te rade gaan. En bij de film ‘American Beauty’.
En volledigheidshalve: Salaheddine’s opvattingen en interviewmethodes mogen ons tegen de borst stuiten, hij mag ze uiteraard hebben cq gebruiken. Tofik Dibi zou er verstandig aan doen zijn persoonlijk mediabeleid wat fijner af te stemmen.
Ik wilde alleen maar zeggen: godsdienst brengt alleen maar ellende in de wereld. Wie dat inziet zou vervolgens ook eens naar de eigen fundamentalisten moeten kijken en hoe die, ondanks hun moderne oogopslag en haardracht, mensen ongelukkig maken.
Maar ook dat weten we al heel lang. En zeker sinds het bed violen.
________