Even dacht ik dat Numero Zero, met die toepasselijke naam, het laatste boek van Umberto Eco zou zijn. Maar er blijkt nog een boek op stapel te staan, dat zaterdag uitkomt en het heet Pape Satán Aleppe. Geen idee wat het betekent maar uit opmerkingen op internet maak ik op dat het een boek is met recente columns van de vorige week vrijdag op 84-jarige leeftijd overleden schrijver. In Milaan staan er intussen lange rijen op de binnenplaatsen van het Castello Sforzesco, waar de kist van de gevierde auteur staat.
Een paar dagen geleden schreef ik een stukkie met als aanleiding het overlijden van Eco en toen haalde ik, uit mijn herinnering, een beschrijving op van Numero Zero, dat vorig jaar januari verscheen. Het was alweer een poosje geleden dat ik het las (mei vorig jaar) en ik schreef er toen niet over. Ik lees veel meer boeken waar ik geen stukkie over schrijf, ik kan wel aan de gang blijven. Ik bleek het slordig onthouden te hebben.
Het is geen dik boek en ook lang niet zo ontoegankelijk als de eerdere boeken van Eco, dus sinds maandag las ik het nog eens. Met groot genoegen – Eco beheerste de toepassing van ‘vileine ironie’ op uiterst onderhoudende wijze. Lees verder op Boek & Film