Je hebt reclamefolders en glossy tijdschriften, het laatste klinkt beter dan het eerste, ze zijn exact hetzelfde maar de eerste categorie is eerlijker dan de tweede. Veel glossy tijdschriften zijn vooral advertentiefuiken en redacties zien er in toenemende mate niet tegenop om zich op te stellen als de hoeren van het bedrijfsleven.
Ik ga geen compleet overzicht schrijven van wat er op dat gebied zoal gebeurt – het is wel verleidelijk want de afgelopen weken heb ik naar schatting aan reclamemateriaal toch zeker drie kilo door de brievenbus horen daveren – maar me beperken tot de Werdegang van een van de merkwaardigste glossy’s op de markt.
En dat is Villa d’Arte – veel glossy’s hebben een rare naam, ik noem Navenant, maar deze naam dekt de lading niet. Ja, er is wel sprake van villa’s die je kunt huren voor je vakantie, maar de kunst komt er meestal bekaaid in af (op aankondigingen van exposities na) of het zou een ordinair soort designkunst moeten zijn, die van opzichtige horloges bijvoorbeeld, of die van auto’s als Mercedes of LandRover.
Veel glossy’s hebben een min of meer strikt omschreven doelgroep, Villa d’Arte ook, zij het dan dat die doelgroep mensen omvat met zeer uiteenlopende beroepen en vooral zeer uiteenlopende inkomens. Het is het blad dat houders van een creditcard van Visa een keer of zes per jaar toegestuurd krijgen.
Veel creditcardhouders hebben zo’n ding om bij in het buitenland gevestigde webwinkels aankopen te doen, bijvoorbeeld een boek van twee tientjes in Engeland, of een camera van honderd euro in Duitsland.
Maar over de hoofden van die mensen heen richt het blad zich tot een iets kapitaalkrachtiger publiek. Ik neem als voorbeeld het nummer van december-januari dat tussen de bergen reclame voor worst en bier in de bus viel.
De Jaguar XE lijkt me een leuke auto, en voor een verrassend lage prijs: vanaf veertigduizend euro en ‘maar’ twintig procent ‘bijtelling’ – Villa d’Arte richt zich uiteraard vooral tot mensen die hun dikke automobiel laten subsidiëren uit de schatkist. Op pagina 12 staat bijvoorbeeld een voorwerp aangeprezen waarvan ik niet kan bevroeden wat het is: het is een watch winder, en zo te zien gaan er echt horloges in, en het ding kun je kopen voor slechts zesduizend euro.
Het Midden-Oosten is een landstreek waarvandaan vooral mensen vluchten en waar vooral het afhakken van hoofden een druk beoefende hobby is. Maar voor de houders van een creditcard ziet de wereld er anders uit. Zo lees ik: ‘In de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar weten ze precies hoe ze het op luxe gestelde reiziger naar de zin kunnen maken’ – zelfs de woestijn heeft er iets magisch en er zijn, o heerlijk ‘over de top winkelcentra’! En in het ‘tussenseizoen’ kun je er terecht voor slechts 2200 euro per persoon, voor acht dagen.
Verderop: in Peru kun je ook heerlijk relaxen in wellness-centra en natuurlijk ook de nodige sights bezichtigen en je kunt er al heen voor zesduizend euro voor twee weken.
Zo kunnen we wel doorgaan. Nou goed, nog één leuk item dan: in hotel The Lanesborough in Londen betaal je per nacht vanaf 913 euro, maar eerlijk is braaf: dat is in die reportage meteen het duurste hotel, de rest kost 200 tot 400 euro per nacht.
En o ja, Victoria Koblenko leeft ook nog. Als ik haar was, had ik gevraagd om een andere fotograaf, want ze ziet er op de foto’s mager en niet meer zo piep uit. Dat kan echt beter, de meeste glossy’s zijn daar zelfs in gespecialiseerd.
Ik ga hier zo diep op in omdat het blad, tot nu toe gratis, vanaf komend jaar geld gaat kosten; weliswaar slechts €14.50 per zes nummers – maar dat geeft me de gelegenheid Villa d’Arte vaarwel te zeggen. Dan maar geen wellness op de Fiji-eilanden en omstreken.
Kortom, alles dat ik noemde trekt mij niet aan en kan en wil ik ook nooit betalen. Eigenlijk hoor ik dus niet eens tot de doelgroep.
En die creditcard zelf, daar aarzel ik al jaren over.
Kan betalen in buitenlandse webwinkels echt niet eenvoudiger?
In het algemeen gebruik ik hem alleen maar op Italiaanse tolwegen.
Grazie e arrivederci!
__________