Terwijl het interview met een muzikant met een rare groene hoed – Jett Rebel heet hij, een jongen met een moderne oogopslag en te veel babyspek – begint, wend ik mij af van De Wereld Draait Door en schrijf een stukkie.
Want we hebben in de drie kwartier daarvoor wel weer iets voor onze kiezen gekregen. En dan heb ik het niet over Martine Bijl, de vrouw die door Nico Dijkshoorn, als hij er de kans toe kreeg, zou worden voorgedragen als Mens van het Jaar voor het weekblad Time.
Nee, we hadden vóór Nico een kunstkenner die zijn status benadrukte door met een bibberend groen lampje details op een schilderij van Jeroen Bosch aan te wijzen, en we moeten schijnbaar in februari aanstaande allemaal naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerritje.
Om daar dan te zien waarom Jeroen Bosch de schilder van het vorige millennium moet zijn geweest, waarom precies weet ik niet, hoewel ik wel gek ben op dat type schilderijen waarop je van alles ziet waar je een verklarend woordenboek bij nodig hebt maar waarnaar je net zo goed kunt kijken met een gezicht van: wat een ongebreidelde fantasie had die man. Melle Oldeboerrichter deed zijn best de Bosch van de twintigste eeuw te zijn, maar hij verwerkte te veel piemels in zijn schilderstukken.
Het complete werk van Jeroen Bosch kun je trouwens al jaren in Den Bosch aanschouwen, en wel in de voormalige Sint Jacobskerk, fraai gebouw, tussen haakjes, waar weliswaar uitsluitend kopieën hangen, maar welke bezoeker van een museum ziet nou toch dat het om een kopie gaat? Ja, de penseelvoering kan je verdacht voorkomen, de gehele kleurstelling is misschien niet meer zo zestiende-eeuws, maar dat ziet toch geen hond, kijk maar eens naar de afstelling van de meeste tv-toestellen, die lui die je daarop ziet hebben allemaal zo’n rooie kop dat je verwacht dat ze binnen de kortste keren gaan ontploffen en daardoor van het beeldscherm een schilderij van Jeroen Bosch maken.
Daarvóór mochten alle uitverkorenen aan tafel bij Mathijs van Nieuwkerk iemand noemen die op 9 december best op de omslag (nooit ‘cover’ zeggen) van Time zouden kunnen staan – alsof Time van die datum niet allang bij de drukker ligt.
Oogst, als ik goed geteld heb: twee popmuzikanten die uiteraard alleen al door dat beroep quantité négligeable zijn, een sportmevrouw en nog wat meer types en dan: Angela Merkel en Marjan Minnesma. Merkel heeft nog altijd Europa in haar linkerhand, waarvoor hulde, maar als Marjan Minnesma er niet was geweest, was die hele manoeuvre van Merkel zinloos. Minnesma heeft namelijk een rechter zover gekregen dat hij de Nederlandse staat heeft bevolen zich te houden aan de de beloften die zijn gedaan gedaan omtrent het beteugelen van het klimaat van onze aarde, de enige die we hebben.
Als dat niet gebeurt, dan is alle popmuziek, alle politiek, alle sport, zijn alle schilderijen van Bosch, zijn alle kanseliers, presidenten en pausen volstrekt zinloos omdat ze binnen afzienbare tijd niks meer hebben om voor op te treden cq de baas over te spelen. Ja, een woestijn waar de laatste hongerlijdens de laatste magere aardappels opgraven en na het wegschrokken ervan languit in de zon gaan liggen.
Voor een lekker gezonde bruine teint en de nodige vitamine D.
Begeleid door een laatste plaatje van Jett Rebel uit de iPhone. Wel tijdig opladen!
________