Zomergast Annejet van der Zijl sprak zondagavond en wel heel erg waar woord, toen ze zei dat de journalistiek haar tegenviel omdat je bij de krant veel te snel met je verhaal moet komen dat dan niet de gehele waarheid kan bevatten. Soms blijkt pas na jaren de ware toedracht.
Ooit diende ik onder een chef nieuwsdienst die op een dag geconfronteerd werd met het nieuws dat een nog niet geopend bankfiliaal in Heerlen op eenvoudige wijze was beroofd van een boel geld – het eerste geld dat een geldrijder in een cassette naar de bank bracht werd, op het korte stukje tussen de geldauto en het loket, dat keurig aangepakt door de passagier van een brommer die tussen de auto en het loket doorreed.
Spoiler alert: van het geld werd nooit meer een spoor gevonden.
Maar de chef nieuwsdienst moest natuurlijk morgen een compleet verhaal in de krant hebben en instrueerde de politieverslaggever precies hoe dat verhaal in elkaar moest zitten, met de namen van vermoedelijke daders en al, terwijl bij wijze van spreken de lucht van de uitlaat van de brommer nog te ruiken was tussen de geldauto en het loket van de bank. Gelukkig was de verslaggever voorzien van een goed diplomatiek talent en wist dus de chef ertoe te brengen rustig af te wachten wat bijvoorbeeld de politie en eventuele ooggetuigen voor interessants te melden zouden hebben.
Dat was niet veel en zodoende stond de gehele waarheid de volgende dag niet in de krant. Gelukkig was dat een uitzonderingsgeval; weer eens was gebleken dat de betrokken chef nieuwsdienst een dusdanig talent had, dat hij kans zag al het nieuws, volledig verklaard en uitgelegd, vooraf te voorspellen. De rest van de redactie wilde dat niet onder ogen zien.
Pas toen de Amerikaanse toeristen die vrijdagavond afrekenden met een Marokkaan, met zelfs voor een Thalystrein veel te veel munitie bij zich, maandagochtend op de stoep van het Elysée stonden met dat lullige medailletje van het Légion d’Honneur, kregen we te horen dat de stelligheid waarmee we vrijdagvond al wisten wat er in de trein was voorgevallen, aanvulling en vooral correctie behoefde. Voor de Amerikanen toesloegen hadden al twee anderen pogingen gedaan de voorgenomen actie van de schutter te verijdelen.
Allebei krijgen ze nu ook die medaille en twee kusjes vsn Hollande.
Maar is dat nu de hele waarheid? Misschien hebben wel meer mensen de man met de kalasjnikov proberen tegen te houden. Misschien blijken alle passagiers in de trein de zwaarbewapende man gezien te hebben en hoofschuddend hun plaats in de trein te hebben ingenomen – een verzetsdaad van formaat, onder de gegeven omstandigheden. De productie van medailles van het Légion d’Honneur wordt met spoed opgevoerd.
Maar vrijdagavond dacht ik al meteen aan watook het geval zou kunnen blijken te zijn: dat de Marokkaan, de Amerikanen, de Engelsman en twee Fransen tot hetzelfde toneelgezelschap blijken te behoren, die de Thalys hadden uitverkoren als toneel voor de première van hun voorstelling 'Een Marokkaan in de trein naar Parijs’.
Dan moeten die medailles weer terug.
Maar ja, misschien moeten wel eerst al die jaren van Annejet verstrijken voor we dáár achter komen.
_______