Meer dan ooit geldt: als er iets in Amsterdam gebeurt gaat Hilversum in de stand ‘nationale ramp’ en rennen en vliegen de verslaggevers, sommige schor van emotie, heen en weer om elk detail te vermelden van wat er allemaal niet gebeurt.
De homo-vaartocht is nog niet achter de rug en daar doemen de tall ships alweer op aan de horizon, voor het vijfjaarlijkse Sail. Het is een combinatie van de intocht van de Vierdaagse, de Auto RAI, de HISWA en een uit de klauw gelopen dorpsbraderie. Er zijn ook verschillen: op de Auto RAI en de HISWA zie je nog wel eens iets nieuws.
De plaats van de braderie-standwerkers wordt ingenomen door de vloot aan oude of namaak-oude zeilschepen die elk jaar heel Europa (en misschien ook wel de rest van de wereld) afschuimen waar ze evenzovele Sail-evenementen bezoeken met maar één doel: zoveel mogelijk geld verdienen om die bootjes te kunnen onderhouden (en vermoedelijk ook de bemanning en hare bloedjes van kinderen.)
Het is een eenvoudig concept, inderdaad zo eenvoudig als de organisatie van een dorpsbraderie: één belletje naar een geheel professionele organisatie genaamd Sail, en het gemeentebestuur kan op vakantie, na het overmaken van het afgesproken bedrag. Of sterker nog: Sail is tenslotte al vele malen eerder georganiseerd, het bureau heeft een paar weken geleden de map van vorig jaar gepakt, de rekening alvast naar de gemeente gestuurd en is op een gezellig terrasje gaan zitten, in afwachting van het afmeren van de Amerigo Vespucci en of de Khruzensjtern. En niet te vergeten de Cutty Sark.
Het volk stroomt toe en vergaapt zich, precies zoals de vorige keer, aan de schepen met hun enigszins gemelijk op het dek rondhangende bemanningen. In toenemende mate varen er duizenden bootjes tussen van lui die aan anderen willen laten zien dat ze het roer recht weten te houden. En natuurlijk is er de vloot van de patsers en ketsers die nog net vóór de crisis hun met zwart geld gescoorde sjieke vaartuigen aan den volke willen vertonen: kijk maar verlekkerd naar wat wij hebben gekocht van de opbrengst van de crisis die wij hebben veroorzaakt, en die jullie betaald is gezet!
En de media doen enthousiast mee aan dat feestje dat misschien het beste Vicieuze Sail kan heten, want het bijt zichzelf elke vijf jaar weer in de staart.
Het had niet veel gescheeld of ik was gistermorgen vroeg terecht gekomen in de file die onderweg was naar het Noordzeekanaal, terwijl de ochtendmist nog bezig was op te trekken.
En ik moest denken aan die keer dat ik zelf Sail bezocht, precies twintig jaar geleden, en ik in de drukke menigte om me heen een kleine jongen aan een iets oudere man hoorde vragen: ‘Mag ik een slokkie van je kaula?’
Eerlijk is eerlijk, dat is sindsdien een veelzijdig toegepaste spreuk hier in huis.
_________