Op zo’n dag als deze, waarvan de temperatuur rond Nieuwjaar redelijk lente-achtig zou aanvoelen en je onwillekeurig moet denken aan troosteloze campings waar de (voor)tenten onheilspellend staan te klapperen en alleen wat kinderen op rubberlaarzen door de plassen stampen.
En dan denk je al gauw terug aan gisteravond, toen je toevallig stuitte op het programma We zijn er bijna van Omroep MAX, voorstellende een reis per caravan/camper naar Griekenland, in de hoogzomer, wanneer het ondraaglijk heet kan zijn in dat land en alle bloemen er zijn uitgebloeid.
En dat met een stuk of twintig caravans en één camper, bij voorkeur netjes op een rijtje over de met EU-geld aangelegde prachtwegen.
Het succes van het programma, althans wat mij betreft, dat is dat het de thuisblijvers of de lui die een huis/appartement huren in Zuid-Frankrijk of aan de Costa Brava, of in Thailand, bevestigt in hun vooroordeel over kamperen in het algemeen en kamperen in groepsverband in het bijzonder.
Hoe zo’n reisgezelschap wordt samengesteld, dat valt zo gauw niet te ontdekken, maar gaande het programma zie je dat de groep zorgvuldig is uitgezocht op leeftijd (rond de zeventig) en kledingvoorkeur (de dames in fleurig bloesje met driekwart witte of kaki broek en Teva-sandalen, de heren ongeveer hetzelfde maar dan met enorme gympen of bergschoenen.) De nordic-walkingstokken zijn niet verplicht maar wel opvallend aanwezig.
Of ze uitgezocht zijn op lulligheid kan ik niet aantonen. Maar ik zie het mineraalwater van de Aldi, ik zie dat tijdens een verblijf op een camping van drie dagen auto’s en caravans tweemaal grondig gewassen worden, ik zie een man die na zijn pensionering zijn ideaal heeft gevonden in het bespelen van een elektrisch orgeltje. Tijdens een Griekse maaltijd, waarbij uitvoerig wordt uitgelegd hoe tzatziki wordt gemaakt – de gasten keken er nog al bevreemd naar – laten de makers van het programma zich de opmerking van een van de heren deelnemers niet ontglippen dat zijn voorkeur toch blijft uitgaan naar een lekker karbonaadje met een gekookt aardappeltje; inderdaad, het lijkt wel wat op Man Bijt Hond.
Het gezelschap is meteen heel close met elkaar, een van de deelneemsters doet geen oog dicht omdat haar dochter in Nederland ligt te bevallen, iedereen informeert bezorgd hoever het is en als het meisje is geboren wordt de gemailde foto alom bewonderd en komen de beschuiten met muisjes op tafel. Voor dit doel meegenomen, kennelijk.
Rampen gebeuren er ook. Iemand valt en bezeert haar arm. Een onverstandig opgeborgen pot suiker blijkt tijdens de reis door de caravan te zijn verspreid en meteen weet iemand het nog sterker te vertellen: daar was het een keer gebeurd met de Maggi, nog maanden rook de caravan naar deze onontbeerlijke opleuker van de Nederlandse culinaire wereld.
Ook word ik geconfronteerd met de grootste mislukking uit mijn vakantieleven: in 2007 was ik in Griekenland met de camper. Ik wilde destijds de ruïnes van kruisvaardersstad Mistras bekijken, een van de weinige echt bezienswaardige oudheden van Griekenland, bleken die uitgerekend op de dag dat we er waren gesloten – het was Goede Vrijdag. De reizigers van Omroep Max kregen de fresco’s met iconen in de ruïne van een oude kerk wel te zien.
Volgende week zijn ze in onder andere Epidaurus. Gaat het hele gezelschap natuurlijk de akoestiek van het theater beproeven.
En daarna naar Athene, neem ik aan. Ik hoop dat ze ook opgepikt worden door een taxichauffeur die een geheime afspraak heeft met een duur visrestaurant in Piraeus. Echt Hollands: de visch wordt duur betaald.
______
Dit is Mistras, gezien vanaf het gesloten hek, 5 april 2007
_______