SanteLOGie

Ode aan het mierzoete drankje

O heerlijk, zo’n echte VVD-mevrouw met een nomen est omen (Helma Neppérus) die vindt dat het streven naar duurzaamheid wel erg is doorgeschoten nu de bitter lemon voor haar zus niet meer geschonken wordt in de Tweede Kamer. Een sterk verontrustend verhaal, want wat is er nog meer doorgeschoten in ‘s lands vergaderzaal? Is daar nog wel Coca Cola in de smaken Regular, Cherry, Zero en Light verkrijgbaar? En hoe staat het met de klontjes suiker per kopje koffie, hè? Hè? Het moet, zou ik met Geert Wilders willen opmerken, niet gekker worden.

Ik zou, als ik een van de andere partijen was, er juist naar streven om VVD-Kamerleden en hun vrienden en magen in ruime mate te voorzien van btw-vrije frisdranken. Al die drankjes, suikervrij of niet, bevatten namelijk tussen de 10 en 12 procent suiker of zoetstoffen, en dat mag een verheugende gedachte zijn voor de aandeelhouders van de CSM. Bovendien: opgeruimd staat netjes, want van suiker krijg je eindeloze reeksen van de meest spectaculaire ziektes. Een normaal mens dat de krant leest – er schijnen in de Tweede Kamer nog wel enkele lieden te zijn die daartoe gerekend kunnen worden – die weet dat wanneer je gezond je pensioengerechtigde leeftijd in de politiek wilt halen, de mierzoete drankjes van het menu moeten. Daar komt nog bij dat ze zonder uitzondering allemaal een smerige zuurzoete hap zijn waar je als kinderlokker nog je voordeel mee kunt doen, maar dan houdt het ook een beetje op.

Waar zijn de VVD-ers gebleven die een glas bourgogne of een goede cognac na d’n eten, gecombineerd met een goed aangesneden bolknak, wisten te savoureren en daardoor behalve op hoge leeftijd, ook nog wel eens op een origineel idee kwamen? Ik zie daarbij voor mijn geestesoog Hans Wiegel, of, voor de rijpere jeugd, Harm van Riel.

Maar helaas, ook die twee waren al van de hoge zijden en de pandjesjas met zilveren das en grijs vest af, en nu schijnen ze het zelfs heel normaal te vinden dat ze op elke straathoek in ruime mate worden voorzien van zoete kinderdrankjes.

Laat dat toch aan Jesse Klaver over!

Hoewel, ooit lunchte ik met een Kamerlid van de PPR, Henk Waltmans zaliger gedachtenis, in het restaurant van de luchthaven van Luxemburg. Op voorstel van Henk bestelden wij diens ideale lunch: 24 oesters en een fles Sancerre. Per persoon, wel te verstaan.

Kijk, dat was een echte politicus, hij zou een aanwinst voor GroenLinks zijn geweest, maar hij vond die partij, waar zijn PPR in opging, helemaal niks.

Ik had graag Henks gezicht gezien bij de opmerkingen van mevrouw Neppérus. ‘Die mevrouw lijkt me een echte Nep-perus,’ zou hij misschien wel gezegd hebben.

Ach, let u maar niet op mij.

_______

hhBest

Boek & Film 

Twee Limburgers wereldkampioen

Limburg staat op zijn kop: de provincie heeft er (maar liefst, zeggen we dan graag) twee grote kampioenen bij. Tom Dumoulin won gisteren met grote overmacht de Ronde van Zwitserland – nou ja, op 19 seconden na. Maar dat gaat hij geheid goedmaken in de Ronde van Frankrijk; als je de krant op maandagochtend even doorleest, begrijp je dat Tom eigenlijk al niet meer aan de start in Utrecht te verschijnen om de gele trui te dragen op het podium op de Champs Elysées.

En Max Verstappen is feitelijk al wereldkampioen 2015 Formule 1. Hij heeft weliswaar maar in twee van de zeven verreden Grand Prix een achtste plaats gehaald (‘het maximaal haalbare’) en daarmee enkele punten voor het kampioenschap bijgeschreven. Maar laten we eerlijk zijn, aan Max zelf ligt het niet, als hij een snellere auto had, lag hij al onverslaanbaar aan kop in het klassement.

Kortom, het feest kan beginnen.

Een en ander doet mij denken aan een ouwe Belgenmop, als u me toestaat.

Op het vliegveld Zaventem bij Brussel heeft zich een grote juichende menigte verzameld. Een argeloze voorbijganger vraagt aan een van de juichers: ‘Wat is er aan de hand?’ De juicher: ‘Wij willen de Belgische Olympische zwemploeg verwelkomen!’ Voorbijganger: ‘Maar die heeft op de Spelen toch helemaal niets gepresteerd?’ Juicher: ‘Awel, zeker en vast niet, maar wij zijn al blij dat ze niet verzopen zijn!’

Ik kijk nu al uit naar de dag waarop Max Verstappen door een dom toeval Tom Dumoulin van de fiets rijdt en beiden overladen met pek, veren en vooral veel hoon de sportpagina afgebonjourd zullen worden, wegens ‘tegenvallende resultaten’.

Daar wordt, eerlijk is eerlijk, ergens in de meer serieuze sportcolumns in de krant wel, al was het maar voor zekerheid, rekening mee gehouden.

Maar voorlopig kun je nog terecht met een trotse sticker op je voorhoofd: ‘Ik ben Dumoulinist’.

_______

hhBest

Boek & Film 

Oude collega’s in de bocht

Frits W. op bezoek en het gaat al gauw over al die ouwe knarren die vroeger de journalistencafés bevolkten en die je nooit meer ziet – omdat ze dood zijn, ziek zijn, omdat je bij geruchte hebt vernomen hóe ziek ze zijn of die gewoon  niet herinnerd wensen te worden.

Frits noemt Pim F., (nee, niet de Formidabele Kale) net als Frits persfotograaf. Pim deed het vak erbij, beschouwde zichzelf eigenlijk als kunstenaar. Een of twee keer per jaar werd hij met een ouwe Cessna vanaf vliegveld Beek de lucht in gestuurd, ik mocht wel eens mee: de deuren waren verwijderd en we maakten in de loeiende vaartwind aan weerszijden van het toestel foto’s van het Limburgse landschap.

De foto’s werden in reserve gehouden als illustratie bij artikelen over infrastructuur of landschapsbeheer. Pim hing gevaarlijk buiten het toestel en klikte er op los. Vrijwel nooit werd een van zijn foto’s geplaatst – Pim was niet van het nieuws maar van ‘structuur en ritme’. Zo toonde hij hoe keurig Limburgse boeren konden ploegen, te zien op een foto met vrijwel uitsluitend kaarsrechte diagonale strepen – als je goed keek zag je linksboven nog de nietige tractor met de ploeg.

Nooit meer gezien, ja, ooit zag ik een bus van het Gemeentelijk Vervoersbedrijf van Maastricht rijden met achter een van de bewasemde ramen iemand die veel weg had van Pim F.

‘Hij heeft zich doodgezopen,’ zei Frits. ‘Stel je voor, je zag hem door Maastricht zwerven en uit vuilnisbakken eten.’ Zowel de structuur als het ritme van zijn leven waren dus nog ondoorgrondelijker geworden.

Een paar dagen later in een espressobar in Heerlen schuif ik aan bij Wiel V., die meteen enthousiast van wal steekt over de presentatie van het boek dat Bart Jungmann schreef over die andere Limburgse perscoryfee, Jean Nelissen.

Jean was een van de weinige collega’s in Limburg die ik nooit persoonlijk had ontmoet. De sportredactie vormde bij elke krant een eigen kleine clan met afwijkende werktijden en een soms ook ietwat afwijkende ethos – verbroedering met sportlieden en sportbazen was bijvoorbeeld heel gewoon. Verbroedering met niet-sportcollega’s op de redactie was er aanzienlijk minder. Hoogstens vroegen wij wel eens op ironische toon: ‘En Harry, heb je nog geen heimwee naar de journalistiek?’’

Nelissen was in dienst bij het concurrerend pamflet en zodoende heb ik hem nooit in levenden lijve mogen aanschouwen. Veel van mijn ‘ervaring’ met Nelissen werd me later gebracht door de tv, toen ik nog wel eens (uiteraard uitsluitend voor het landschap) naar de verslaggeving omtrent de Tour de France keek. Ik zal wel selectief geluisterd hebben, maar de NOS-verslaggevers Jean Nelissen en Mart Smeets waren vooral een duo uit een éénacter van Harold Pinter: twee mannen met een eigen monoloog, twee evenwijdige lijnen die elkaar, zoals bekend, nooit kruisen.

Toch staat één beeld van Jean Nelissen me, helaas moet ik zeggen, nog levendig voor ogen: een levensgrote foto in zijn krant, destijds nog De Nieuwe Limburger geheten, waarop geen structuur en ritme te zien waren maar integendeel Jeans blote kont, waarin een injectiespuit. Geen inenting tegen de mazelen, maar een vroege vorm van participerende journalistiek over het onderwerp doping, toen in de Limburgse journalistiek nog eensgezind uitgesproken als ‘doepping’.

Ik denk dat er alcohol in die spuit zat.

De geschiedenis wil namelijk gestileerd worden, om begrijpelijk te blijven.

______

hhBest

Boek & Film 

Het wordt echt niet veel leuker

Heel soms flakkert er een klein sprankje hoop. Zoals: het belastingstelsel wordt hervormd. De regering zegt dat niet wanneer ze vooral van plan is de belastingen voor iedereen flink te verhogen, dan doen ze het gewoon stiekem en laten er zelfs geen reclamespotje bij maken met teksten als: ‘Belastingen, leuker kunnen we het niet maken, wel veel duurder’.

Een en ander hebben we zich de afgelopen week zien afspelen. Nadat er jarenlang geroepen is dat het belastingstelsel dringend op de schop moet, maar dat dat een karwei zal zijn dat jaren en jaren in beslag gaat nemen, veerde Den Haag en trouwens de rest van het land vorige week op: staatssecretaris Wiebes – hebt u ooit eerder een mens gezien die zó ontzettend op zijn naam lijkt als hij? – had het nieuwe belastingstelsel al klaar. Als de eigen partijen PvdA en VVD plus een belangrijk deel van de oppositie even tekenden bij het kruisje, dan was het nog vóór Prinsjesdag gepiept. Alleen de SP tekende niet bij het kruisje – zoals bekend bestáát de handtekening van die partij uit een kruisje.

In de wandelgangen wreef vrijwel iedereen zich de handen. Het uitgangspunt van de hervorming bleek te zijn: ‘Geen gezeik, iedereen rijk’. Nog net niet deed het gerucht de ronde dat Nederland eenvoudigweg in zijn geheel naar de beurs zou worden gebracht, waarna wij allen tot het einde van onze dagen zonder te werken in weelde zouden baden.

Dat duurde een dag of twee. Vandaag is de wittebroodsweek al voor bij. Ik sla de krant op – de regionale – met daarin twee pagina’s waarin de hier belangrijke toeristische sector vol op het orgel gaat: na de achterlijke accijnsverhoging op brandstof en de alcohol gaat nu de hele toeristische sector naar de ratsmodee: de mensen krijgen misschien wat meer geld in de portemonnee en dat zou voor ‘Hollanders’ in Den Haag en omstreken een onverdeeld genoegen kunnen zijn, maar bij ons niet; de regionale attracties worden namen veel duurder door de btw-verhoging en de mensen zullen dus het geld dat ze méér krijgen aan attracties in het aangrenzende buitenland gaan besteden, waar ze al heen gingen voor de benzine en het bier.

De krant heeft zelfs al gedienstig uitgerekend wat dat gaat kosten: om te beginnen natuurlijk 55.000 banen – na de huishoudelijke hulpen, de bouw, de vergrijzing en de benzinepompen naderen we de honderd procent werkloosheid. En als je één keer per jaar met zijn viertjes naar Gaiapark Kerkrade (heet eigenlijk GaiaZOO), Toverland Sevenum, voetbalderby MVV-VVV, enkele reis Sittard-Eindhoven en de bioscoop in Roermond wilt – en dat mag toch wel het absolute minimum aan recreatie worden genoemd – dan ben je alles bij elkaar door die vermaledijde btw-verhoging maar liefst 44 euro en één cent kwijt. In één jaar! En het is nog veel erger, want als je vanuit Kerkrade met d’r luukswaan* naar Venlo, Sevenum, Sittard en Roermond en terug moet, kun je feitelijk niet anders dan vooraf voltanken in Herzogenrath, en dan nóg is het leed niet te overzien.

Intussen slijpen de schoenmakers de messen, grijpen de glazenwassers naar de bezem en punten de kappers hun knipknipknipschaar, alvorens alvast het faillissement aan te vragen, want ook zij moeten 21 procent btw gaan heffen.

Het smalend sarcasme over de voornemens van de regering in die kringen en andere, te veel om op te noemen, vervult dan ook alle media.

In Den Haag kijken ze het aan, gaan braaf met elkaar in debat, ieder maakt zich sterk voor zijn eigen vermeende aanhang en wat er uit komt is, denk ik, meer van hetzelfde.

De details mogen jullie zelf bedenken, al naar gelang je van plan bent naar het voetballen of de dierentuin of de kapper te gaan: ‘Belastingen, goedkoper kunnen we het niet maken, maar heel gemakkelijk veel moeilijker’.

________

*d’r luukswaan: Kerkraads voor personenauto.

________

hhBest

Boek & Film 

Ober, werpt u mij nog eens een biertje toe

Aan nationale helden geen gebrek. We hadden al Floris de Vijfde, Piet Hein, Michiel de Ruyter, Jan Salie, Willem Drees, Prins Bernhard en Pim Fortuijn – en sinds het afgelopen weekend kan daar met een gerust hart Niels ‘Schinkske’ van de Ham, tellende 38 lentes, aan worden toegevoegd.

Boven het artikel met foto waarin wordt verhaald van de actie waarmee ‘Schinkske’ in het nieuws kwam staat: ‘Met één worp naar nationale roem’. Je kijkt nog eens goed of het hier een sportpagina betreft en of Van den Ham wellicht een handballer is die zijn team met één worp kampioen van de wereld en verre omstreken heeft gemaakt.

De worp was, hoe dan ook, goed voor een live interview op 3FM, een interview op 3voor12 en als het een beetje wil zit Schinkske vanavond aan tafel bij Eva Jinek.

Geen sport dus, maar wat dan wel? Heeft hij een kind van de verdrinkingsdood gered door het met één worp uit het water op het droge te mikken?

Welnee, hoewel: met drinken heeft het wel iets te maken. En de oplettende lezer heeft al gezien dat interviews op 3FM (‘live’ interview, pardon) en 3voor12 ook al niet veel goeds voorspellen.

Nee, Niels gooide met bier.

Wàtte?

Niels gooide met bier. Tijdens Pinkpop.

Gooien met bier hoort, zo meldt de niet uit de plooi te krijgen verslaggever van het lijfblad, eigenlijk beperkt te blijven tot concerten van Rowwen Hèze (nee, bij Normaal gooien ze met paardenkeutels, suffie!) Maar goed, Niels houdt zich niet aan dat soort conventies en gooit zijn bier tijdens Pinkpop. Hij keek in dat plastic bekertje, voor een euro-rijksdaalder aangeschaft, constateerde vermoedelijk dat de consumptie moedeloos de strijd had gestaakt en gooide het verschaalde goedje in de richting van een van de optredende kunstenaars, luisterend naar de fraaie naam David Achter de Molen. Nadere informatie: de man maakt deel uit van de Nederlandse band John Coffey.

David, dat mag niet onvermeld blijven, stond op de handen van tientallen toeschouwers te zingen, zag het plastic bekertje aankomen, graaide het uit de lucht en dronk het door Niels versmade pilsje op – nog een dappere daad, voor hetzelfde geld had Niels er net zijn plasje in gedaan. Een en ander is na te zien op deze of gene website (ik zoek het wel effe voor je op; het staat hier.)

En zo begon een glanzende carrière voor Niels ‘Schinkske’ van den Ham.

En, was er nog iets leuks op Pinkpop?

Niks, zou mijn schoondochter zeggen, want gisteren was ze jarig en ze had zó graag haar favorieten de Foo Fighters willen zien, maar ze had ditmaal geen gelegenheid om Pinkpop bij te wonen. Haar verjaardagscadeau: de frontman van de Fighters brak zijn been in Stockholm, en er zijn wel mindere aanleidingen gebruikt voor ziekthuismeldingen.

In hun plaats zag het Pinkpoppubliek een nogal wezenloze kunstenaar optreden, te weten Pharrell Williams, u weet wel, van Happy. Al die liedjes van hem bleken van dat niks-aan-de-handa kaliber, zijn optreden bestond vooral uit een stel zeer lenig rondspringende en niettemin niet al te slanke dames – en Pharrell maakte zich nog sympathieker door uit het publiek een stuk of twintig kinderen van acht tot twaalf jaar op het podium te halen – mental note: het was tegen half twaalf in de avond, die kinderen hadden al uren moeten slapen, natuurlijk, het is me wat, tegenwoordig – maar in plaats van te gaan meehossen met de dikke dames gingen de kinderen zichzelf en elkaar met de telefoon staan te fotograferen, waarna ze door Happy van het podium werden gebonjourd.

Het slotvuurwerk was, geloof ik, nat geworden. Ik neem aan van het biergooien.

Ach, waar bemoei ik me ook mee.

______

hhBest

Boek & Film 

En het woord is zwart geworden

Het schept een band – Gerard ‘Een broekje in de branding’ Cox valt in mijn leeftijdscategorie (75-80). En dus las ik met belangstelling de ingezonden brief van de acteur/cabaretier in de Volkskrant van heden. Iemand die hij omschrijft als ‘een jonge dame’ (ene Fatima Dakar, SB) had hem meegedeeld dat een grap van Cox over allochtonen ‘haar door de keel sneed’. ‘(Ze) vond op internet een sketch van mij uit mijn bezoek aan Jörgen Raymanns televisieshow van een paar jaar geleden. Cabaretier Rashid vraagt mij daarin ‘waarom en geen Marokkanen in (in de tv-serie) Toen was nog geluk nog heel gewoon meespeelden. Mijn antwoord was: ‘In die tijd waren er nog geen Marokkanen… toen was geluk heel gewoon. De jongeman kon die grap niet waarderen. Typisch gevalletje van racisme, nietwaar. Het interessante is dat de redactie van Jörgen Raymann deze grap schreef en dat hij en standup comedian/cabaretier Rashid (Ja, dat is schrikken… van Marokkaanse afkomst) er ook geen enkel bezwaar tegen hadden. De tijden zijn blijkbaar veranderd.’

En Cox constateert: ‘Het publieke debat… wordt steeds meer gegijzeld door een verstikkende politieke correctheid.’ Cox eindigt zijn stukje met ‘…ik verdom het om in het jaar dat ik vijfenzeventig geworden ben, met een prachtige carrière en leven achter mijn rug, eventjes weggezet te worden als een blanke boze ouwe racist die zijn ‘voorbeeldfunctie’ niet kent. Mevrouw Fatima Dakar: mijn publiek is oud en wijs genoeg nom zich te herkennen in mijn plagerige toon die zo herkenbaar Nederlands is.’

Ik heb wel eens een zeer vruchteloos debat gehad met iemand die vond dat het bestaan van het woord ‘neger’ ongedaan moest worden gemaakt. Mijn argument was dat het bestaan van woorden niet naar eigen goeddunken om wat voor reden dan ook ongedaan kan worden gemaakt, en dat vond en vind ik maar goed ook: elk woord kan altijd te pas komen.

Een woord krijgt pas betekenis door de context waarin het wordt gebruikt. Natuurlijk kun je het woord ‘neger’ of ‘zwartje’ als scheldwoord gebruiken. Dat kan ook met het door iedereen meestal als neutraal begrip ervaren woord ‘blanke’ of ‘witte’.

Dat doet me weer denken aan een aflevering van De Wereld Draait Door van een aantal weken geleden, waarin Sylvana Simons sidekick was. Martin Simek was er gast; hij vertelde over de bootvluchtelingen die in de buurt van zijn woonplaats in het Zuid-Italiaanse Calabrië aanspoelen, en hoe hij een van die mensen, die hij vertederd aanduidde met het woord ‘zwartje’ innig omhelsde.

Silvana Simons sprong op als door een wesp gestoken. ‘Met welke intentie gebruik je dat woord?’ Simons kreeg de gelegenheid om haar mening ten beste te geven dat die term ‘zwartje’ ongepast was.

Ik vond dat Van Nieuwkerk had moeten ingrijpen: Simons begon door dit optreden als taalnazi, namelijk een geheel buiten de orde staande totaal andere discussie – ze verstoorde daarmee volstrekt gevoelloos een monoloog van Simek, wiens bijna tranentrekkende verhaal nog versterkt werd door de hulpeloosheid waarmee hij tegenwoordig Nederlands spreekt.

En niemand die er wat van zei dat Sylvana een programma omgooide omdat een van haar persoonlijke hobby’s aan de orde leek te zijn gekomen.

Iedereen zat bedremmeld te kijken, het item met Simek was volledig de mist in gegaan, en dat was nog niet alles.

De volgende avond kreeg Sylvana Simons (die eens een tv-boekenprogramma had waarin ze ooit trots vermeldde dat ze van boeken nooit verder kwam dan de kaft – waarom hád ze dat programma eigenlijk?) nog eens de gelegenheid uitvoerig uit de doeken te doen waarom ze het nodig had gevonden het aangrijpende verhaal van Martin Simek naar de ratsmodee te helpen.

Halina Rijn en Mathijs van Nieuwkerk zaten er peinzend bij te knikken.

In Nederland wonen ongeveer zeventig mensen die ‘Neger’ heten en bijna vijfhonderd met de naam ‘Zwartjes’.

Wellicht een leuk item voor het nieuwe seizoen van DWDD. Graag Sylvana Simons als sidekick.

______

hhBest

Boek & Film 

Toveren kun je leren, zegt het UWV

Als hij kon toveren,
kwam alles voor elkaar.
Als hij kon toveren,
was niemand de sigaar.
Als hij kon toveren, kon toveren, kon toveren, kon toveren,
dan hielden alle mensen van elkaar.

Nou, Herman van Veen, niet dus.

Mensen kúnnen gewoon toveren. En juist daardoor is vrijwel iedereen de sigaar.

Ik tover zelf elke dag. Ik blader naar het katern waar de overlijdensadvertenties staan en tover mezelf weer een paar jaar toekomst erbij: degenen die jonger dan ik sterven zijn losers, degenen die sterven op mijn huidige leeftijd maken me ongerust, degenen die veel ouder dan ik gestorven zijn, toveren me blij.

Ik heb de krant weer eens opgezegd wegens te duur. Maar onbewust ook omdat ik genoeg heb van die zwart omrande kaders, laat ik voor de verandering maar eens openhartig zijn. Ze toveren me melancholisch.

Wie zegt te nuchter te zijn voor magisch denken, die liegt.

Een goede vriendin van ons, die door mij tot nu toe voor meer dan gemiddeld nuchter werd versleten, bekende onlangs dat ze gelooft in de voorspellende kracht van astrologie.

Magie, dat is toch meer iets voor mensen met primitieve godsdiensten, in Nieuw Guinea en de binnenlanden van Congo?

Niks. In landen als Spanje en Italië zijn de magie en het toveren big business. Menig nuchter staatsman daar en elders neemt geen beslissing zonder de sterren of een medium, een magiër, een waarzegger of een tovenaar te raadplegen.

En nog wat verder weg gaat het helemaal van dik hout zaagt men planken.

Tijdens de ebola-epidemie in West-Afrika werden blanke artsen ervan beschuldigd in het land te zijn gekomen om de mensen te betoveren en ziek te maken en te laten sterven. In Ghana wordt een wetenschappelijk verantwoorde test op een vaccin tegen ebola gestopt, omdat de mensen ook dachten dat ze ermee betoverd werden en dood zouden gaan.

De regering van een deelstaatje van Maleisië op Noord-Borneo heeft officieel verklaard dat de aardbeving op en rond de berg Kinabalu door de goden teweeg is gebracht, noem het: getoverd, omdat toeristen zich in hun blote kont bovenop de berg hadden laten fotograferen. Je zou zeggen: in je blote kont op de selfie, heel normaal toch? Maar daar dachten de goden anders over. En de plaatselijke priester ook, die wel zo zakelijk bleek dat hij voorstelde de woede van de goden af te kopen met een kudde buffels.

Komt vaker voor – vanmorgen las ik in de krant een bericht waarin een ‘magiër’ een doodzieke Duitse mevrouw had ‘geholpen’: door haar euro’s weg te toveren, uiteraard naar een hem goed bekende bankrekening.

Een poosje geleden las ik een boekje van Günther Wallraff, waarin hij vertelt van zijn avonturen in het callcenterwezen. Dat werk hield onder andere in dat hij telefonisch nep-loten van een te goede naam en faam bekend staande loterij moest verkopen. Als bij toverslag zou op juist die loten de grote prijs vallen – een loepzuiver geval van lucratieve toverkunst. Het Duitse arbeidsbureau was verbaasd dat Wallraff daar over viel: Het was toch een betalende baan? Wat zeur je nou?

Ja, in Duitsland, zeggen jullie nu uiteraard smalend.

Dan maar even verder in de krant. Want het Duitse idee heeft ook in Nederland postgevat, lees ik daar. Twee keer las ik het, voor ik besefte wat er stond. ‘Het UWV vergoedt al jarenlang opleidingen tot helderziende. Werkzoekenden worden op kosten van de belastingbetaler omgeschoold tot ‘spiritueel belconsulent’ of hypnotiseur.’

Echt waar. Het curriculum van de opleiding van Paradidakt omvat het magisch leggen van tarot- en engelenkaarten – daarna ben je in staat de toekomst te voorspellen. Tijdens de opleiding doe je reïncarnatiesessies. Je leert professioneel te werken met het lezen van foto’s en voorwerpen en je ontwikkelt je mediamieke vermogen.

Een baan bij het televisieprogramma AstroTV dat ’s nachts mensen voor het lapje houdt en daarmee wat op de mouw tovert, hoort tot mogelijkheden. Je tovert jezelf als het ware naar Hilversum of Aalsmeer.

‘En dat zijn goed betaalde banen,’ zegt UWV. De cursus kost maar duizend euro, dus dat valt mee. Die harde valuta wordt dus ook van de schatkist naar de bankrekening van de opleiding getoverd.

Niks nieuws natuurlijk. Nuchtere Hollanders, Europeanen, Amerikanen hadden vroeger een superieure godsdienst, tegen bijgeloof, vrij van magie en tovenarij – als je de transsubstantialisatie tijdens de roomsche mis even buiten beschouwing laat, uiteraard.

Maar de voorbeelden die ik noem tonen zonneklaar, daar hoef je geen helderziende voor te zijn, dat wij voor een deel van die superieure godsdienst af zijn, maar intussen nog geen spat verder dan de tovenaars in het Afrikaanse oerwoud of de woordvoerders van de goden in de regering van Maleisië.

Sim salabim!

__________

hhBest

Boek & Film 

Arbeiders, ga toch eindelijk weg bij de VVD

Ik heb het nu al duizend keer gezegd, en ik zeg het nog maar eens voor de derde keer: als je geen cynische middenstander bent met eurotekens in de brillenglazen geëtst, waarom stem je dan in vredesnaam op de VVD? ‘Om dezelfde reden als waarom ik De Telegraaf lees,’ is vermoedelijk een bruikbaar antwoord. Dus ‘voor de gezelligheid, dus dat telt niet mee’, zei Wim de Bie reeds, lang geleden.

Na de inmiddels wereldberoemde speech van de politieke leider van de VVD, M. Rutte van een paar weken geleden, kun je toch echt helemaal zeker weten: natuurlijk leven we in het tijdperk van de Dikke Ik, maar het genootschap Dikke Ik, beter bekend als ‘de harde politieke kern’ van de VVD, staat niet open voor nieuwe leden – de mensen die er al lid van zijn vechten elkaar als het ware van nature zelfs de tent uit, want Dikke Ik vindt uiteraard dat één lid van de club voldoende is, namelijk Dikke Ik zelf.

Ik heb de tekst er nog eens op nagelezen en ik moet zeggen: ik snap er niks van, sterker nog: ik heb tijdens de lezing van het stuk de indruk gekregen dat Rutte zelf het wel heeft voorgedragen maar niet vooraf gelezen wat iemand anders voor hem had opgeschreven. Het stuk draagt duidelijk de sporen van het gedachtegoed van de Sarah Palin van de VVD, H. Zijlstra. Het zou geen kwaad kunnen de fractievoorzitter van de VVD langs je neus weg eens te vragen of hij weet waar Rusland ligt. Tien tegen een dat hij zonder na te denken zegt: efter Boalsert.

De VVD voert geregeld zeer effectief verkiezingscampagne. Enkele miljoenen mensen die vervolgens op die partij stemmen doen zulks in flagrante tegenstelling met hun eigen belang. Wie werkloos is, invalide, mantelzorger, maar ook werknemer met een inkomen van maximaal anderhalf modaal, heeft niets te zoeken bij de partij van het bedrijfsleven, de neringdoende middenstand, de belastingontwijking en het gentleman’s agreement.

Hoeveel afschrikwekkende voorbeelden moeten nog genoemd worden? Is de leiding van de NS voldoende? Of die van de ING, de ABN-Amro, het complete organisatie-advieswezen, directies van ziekenhuizen en woningcorporaties, grote aannemers, Dirk Schering Bank? Of moeten we er recente voorbeelden bij halen – ik noem maar meteen een zijstraat, wat zeg ik, twaalfbaans autoweg: het bestuur van de Fifa? Allemaal VVD’ers – die vinden dat de maatschappij er is om Ons Soort Mensen links- of rechtsom (liefst rechtsom, natuurlijk) van zoveel mogelijk geld te voorzien en tevens te zorgen dat wij er niet voor in het cachot belanden.

Of, duidelijker nog: de diverse schatkisten van de wereld zijn eigenlijk van ons, of minstens voor ons bestemd – de zogenaamde liberale en conservatieve partijen zijn er voor te zorgen dat er helemaal geen wetgeving over is, maar dat, indien toch nodig, die wetgeving regelt dat de geldstroom de kant van Dikke Ik op komt. Het electoraat maken we wijs dat als je op ons stemt, je net zo rijk wordt als wij en net zo hard mogen rijden als wij.

Wat mij nog het meest verwondert, dat is dat het electoraat, dat toch al vele jaren na alle verkiezingen genaaid wordt door de VVD, braaf op die partij blijft stemmen.

Maar ja: zelfs Mark Rutte heeft er weinig van in de gaten.

Getuige zijn opmerking over de werkloze die direct na ontslag voor een uitkering naar de UWV zou rennen. ‘Ons Soort Mensen’ gaat dan natuurlijk leven van de opbrengst van zijn beleggingen en spreekt na een poosje, als mde verveling toeslaat,met wat vrinden voor een baan, pardon, een aanstelling, een positie, een opportunity.

_______

hhBest

Boek & Film 

FIFA en Rusland

Door Peter Stiekema

Je kunt op je klompen aanvoelen dat er achter de schermen veel meer aan de hand is dan alleen een grote schoonmaakactie door FBI en anderen bij de machtige FIFA. Zelfs Sepp Blatter heeft er, tamelijk onverwacht, de brui aangegeven, ongetwijfeld omdat de grond hem te heet onder de voeten werd. Dat zal hem door de FBI en anderen, enkele dagen na zijn herbenoeming ook wel heel duidelijk zijn gemaakt. Exit Blatter. Je kunt niet leider van een grote organisatie wezen waar je naaste medewerkers op grote schaal omkoopbaar zijn en dan gelijk, kardinaal Simonis over het kindermisbruik, zeggen: ‘Wir haben es nicht gewüsst’.

De FIFA staat al tientallen jaren bekend als een corrupte bende en juist nu wordt er stevig tegen opgetreden. Het lijkt voor de hand te liggen dat zulks alles te maken heeft met de wereldkampioenschappen voetbal, die in 2018 in Rusland worden gehouden, althans, dat is nog steeds de planning. Rusland is een land in oorlog met buurland Oekraïne, al wordt dat van officiële Russische zijde ontkend. Eerst werd De Krim ingelijfd en vervolgens werd de zogenaamde volksopstand in het oosten van Oekraïne vanuit Rusland gedirigeerd. Ook is, zeer waarschijnlijk door de Russen gesteunde separatisten, een verkeersvliegtuig van Malaysian Airways uit de lucht geschoten met alle bekende tragische gevolgen van dien.  Er kwamen economische en politieke sancties van beide kanten. De tijden van de Koude Oorlog keerden terug en in zowel West- als Oost-Europa worden op steeds grotere schaal militaire oefeningen gehouden.

De VS en West-Europa bekijken deze ontwikkelingen met terechte argwaan. In sommige buurlanden van Rusland, zoals de kleine Baltische staten en Polen, overheerst regelrechte angst voor nieuwe Russische agressie. Alle reden kortom, om in een dergelijk land geen wereldkampioenschappen voetbal te organiseren, of minstens een boycot te overwegen. Daartoe dient de FIFA eerst helemaal op de schop te gaan, zodat de organisatie de handen vrij heeft, om op instigatie van het nog min of meer vrije westen en alle andere weldenkende naties, het WK voetbal uit Russische handen weg te nemen. 

Als zulks onmogelijk is, om wat voor reden dan ook, dan dient een boycot te worden overwogen. Haast is in ieder geval geboden. Nederland, dat zich overigens eerst nog maar eens moet zien te plaatsen, zou daarin een voortrekkersrol kunnen en moeten spelen, gelet op de grote aantallen Nederlandse slachtoffers van de geprovoceerde vliegramp in de Oekraïne. Het zou onbestaanbaar moeten zijn dat vaderlandse politici, laat staan leden van de koninklijke familie, hand in hand met Poetin naar wedstrijden staan te kijken, zoals in 2014 tijdens de Winterspelen het geval was. Toen onder het motto, dat Rutte c.s. de man wel even op de mensenrechten en het gebrek daaraan in Rusland zouden wijzen.

Zo belachelijk willen we ons in 2018 toch niet maken, valt te hopen.

________

hhBest

Boek & Film 

Michiel de Ruyter laat je verbijsterd achter

De dvd was in de aanbieding bij Blokker, dus hup, Michiel de Ruyter aangeschaft. Rijk uitgevoerde cassette, inclusief de gekuiste versie voor twaalfjarigen en een cd met de muziek. Handig, want die muziek is zo algemeen dat hij voor nog driehonderd historische actiefilms bruikbaar is.

Ik had het natuurlijk kunnen weten, over het gehele internet staan de recensies die absoluut niet voor misverstand vatbaar zijn.  Lees verder Boek & Film