Een iel mannetje met rare witte beentjes op blote voeten en met een slaapmasker op tussen twee boomlange politiemannen op de oprit van een doorsnee doorzonwoning in de Limburgse plaats Nieuwstadt, beeld uit een video die gisteren herhaaldelijk te zien was in journaals: dit is de geweldenaar die de motorclub Bandidos aanvoert, Harrie Ramakers, de president, gisteren in alle vroegte van zijn bed gelicht – zelfs in bed heeft hij een T-shirt aan met het logo van zijn motorclub.
Ik denk dat deze geweldig stoere man daarmee de grootste straf al achter de kiezen heeft, wat er verder ook gebeurt in justitieel opzicht. Zonder leren jekkie met stoere teksten en insignes, zijn zwarte pitbull en zijn motor is hij een schlemiel en dat heeft de politie ongetwijfeld niet per ongeluk getoond, voor wie er vroeg genoeg voor op was – waaronder de uiteraard in het diepste geheim opgetrommelde schrijvende, fotograferende en filmende pers.
Als altijd verbaas ik me nog het meest over de advocaat van zo’n figuur, Gitte Stevens-Waltmans, die nota bene haar uiterste best doet de indruk te wekken dat het hier gewoon gaat om een gezellig clubje oudere jongeren die op zondagmorgen een rondje gaan rijden op hun motorfietsen, en die om onbegrijpelijke redenen door de complete justitie en politie van Nederland op de hielen worden gezeten.
De eerste vijf pagina’s van de regionale krant staan er vandaag vol mee – nou ja, zoals gebruikelijk sinds de krant gedrukt wordt op tabloidformaat vooral vol met grote foto’s en tekeningen. En dan nog staat er alleen in een onderkopje iets over ‘verbazingwekkende vondsten’ die in het bijbehorende artikel niet worden genoemd. Maar dit terzijde.
Wat mij vooral bevreemdt, dat is de licht bewonderende ondertoon in de verslaggeving – niet voor de politie die de arrestaties moet doen met gevaar voor eigen leven, maar voor de motorjongens. De verslaggevers weten er ook alles van, ze noemen Ramakers ‘de president’, de club heeft geen afdelingen maar ‘chapters’, en daar ben je geen motorrrijder maar biker je wordt niet geroyeerd, maar je bent in ‘bad standing’ en dat wordt allemaal braaf overgenomen als iets dat vanzelfspreekt.
Wat ik nu wel eens zou willen weten: waarom die lui die in drugs handelen, drugslaboratoria exploiteren, in wapens handelen en elkaar onderling weinig zachtzinnig aanpakken – moord is niet ongebruikelijk – zich zo ostentatief manifesteren met hun kinderachtig stoere verkleedpartijen, hun al even kinderachtige logo, hun smakeloze tatoeages en vervaarlijke motorfietsen. Zijn het allemaal van die iele stotteraars met witte beentjes als Harrie? Gaat het om een uitweg: we zijn een zootje losers, we stellen niks voor, maar daar weten wij wel wat op? En wat betekenen de onderlinge gewelddadige afrekeningen? Die betekenen iets anders dan wat de gewone burger ervan denkt, maar wat?
Daarover heb ik nog nooit iets in de krant gelezen.
_______