SanteLOGie

Het is maar een spelletje

En dan hadden jullie Sepp Blatter weggejaagd, en dan? Was het dan gedaan geweest met de corruptie in de sport? Als je dat gelooft ben je echt naïef of je bent gewoon iemand die denkt: maakt niet uit wat ze snuiven of schuiven, als ik maar op de bank kan kijken hoe ze fietsen, rennen, springen, ballen en kuitflikkeren.

Ik ben gezegend met een uiterst nuchtere kijk op sport; sport is goed voor je lichaam, mits eigenhandig en met mate beoefend; je doet het pas goed als je helemaal alleen bent tijdens de beoefening.

Verder is sport alleen maar slecht. Zowel voor de gezondheid als voor het politieke wereldklimaat. Ik noem maar een willekeurige zijstraat: teksten als ‘Hamas, hamas, alle Joden aan het gas’ lijken mij niet een geslaagde korte samenvatting van de verbroedering onder de volkeren die de sport teweeg zou brengen. Ja vroeger, toen je de keus had tussen sport en oorlog, toen gold dat misschien nog een beetje. Maar sport is inmiddels oorlog, en wel op allerlei meestal onsmakelijke, steeds onsmakelijker niveau’s.

In Rotterdam kunnen ze het woord Amsterdam niet uitspreken en als het toch onontkoombaar is, duiden ze die stad aan met de eerste drie cijfers van het telefoonnummer – en dat geldt uiteraard vice versa.

Als een Nederlandse voetbalelftal tegen een Duits elftal voetbalt wordt er impliciet en ook wel openlijk onvermijdelijk de Tweede Wereldoorlog bij gehaald.

Geen voetbalwedstrijd ter wereld kan nog worden gespeeld zonder de aanwezigheid van een tot de tanden gewapende politiemacht, die moet voorkomen dat 1. het stadion en wijde omgeving worden afgebroken en 2. de wederzijdse supporters elkaar te lijf gaan in het kader van de internationale verbroedering.

Deze week was gedurende ongeveer één etmaal alle hoop gevestigd op een van de sponsors van de Fifa, Visa; die zou wel zorgen dat Sepp Blatter het veld zou ruimen. Als je Visa als vriend hebt, zijn vijanden overbodig – de creditkaartfirma is een belangrijkste vertegenwoordigster van de bedrijvers van bankencriminaliteit van recente datum en in de nabije en verre toekomst en als zodanig één pot nat met de gezellige jongens van de voetbalmaffia genaamd Fifa. Dus dat optreden van Visa was er heel even ten behoeve van de oppoetsing van haar imago van nobele geldgever; verder business as usual.

Visa is een van de sponsors die Blatter en zijn kornuiten, wordt steeds weer benadrukt, in staat stelt niet alleen een mooi deel van de binnenstromende miljarden in eigen zak te steken, maar ook heel Afrika en Zuid-Amerika vol te plempen met nog meer voetbalvelden en stadions. Daardoor kunnen de inboorlingen elkaar georganiseerd te lijf gaan en zullen ze minder de neiging hebben zich in niks met voetbal te maken hebbende criminaliteit (die bestaat) te storten of, erger nog, te proberen naar het Walhalla van de voetbalsport, nog altijd Europa, te komen, al of niet in een wrak bootje.

Intussen staan vaders en moeders van een vermeend voetbaltalentje (de F-jes) vandaag in alle vroegte alweer tegen hun oogappeltje te krijsen langs de lijn (‘schup um veur zien klote’) met de achtergrondgedachte dat het grote geld langs deze lijn makkelijker binnenkomt dan met een kraslot.

En wee de gemeente die een voetbalclub binnen haar grenzen heeft – die moet de dorpspolitici permanent bewaken tegen de agressie van supporters, die ontevreden zijn over de hoogte van de subsidie voor hun kluppie.

Een volwassen man in mijn kennissenkring liet zich ooit ontvallen: ‘Het gaat mij om het spelletje’.

En zo is het maar net.

_______

hhBest

Boek & Film 

Terug naar het bord warm eten

En dan heb je nog de kwestie koolhydraten versus vet.

Al maanden word ik gebombardeerd door een Amerikaanse arts, dr. Mercola, die een ware kruistocht voert tegen het nuttigen van suiker en vóór het flink eten van vet, in alle mogelijke soorten. Daarnaast is hij ook tegenstander van industrieel geproduceerd voedsel, tegen vlees van met soja en graan gevoede runderen, de bio-industrie die antibiotica aan het vee uitdeelt tot het erbij neervalt, tegen alle vormen van genetisch gemanipuleerd voedsel, zoals maïs en soja waarin het onkruidbestrijdingsmiddel glyfosaat is ingebouwd, voor het veel in zon de zitten zonder zonnebrandolie om vitamine D binnen te krijgen, voor het nuttigen van vlees, groente en fruit van lokale biologische boeren, tegen het eten van gekweekte vis en voor het nuttigen van wild gevangen zalm uit de Stille Oceaan, vóór dagelijks een uur stevig sporten, vóór staand kantoorwerk verrichten, tegen gebruik van producten waar aluminium in zit (pannen, deodorant), voor dagelijks een kopje bouillon getrokken van runderbotten en zo nog het een en ander.

Maar ik lees ook andere opvattingen. Mercola is vóór kokosvet (tegen oa. Alzheimer) maar anderen zijn er fel tegen omdat het ‘hard vet’ is. Mercola is sceptisch over de nadruk die wordt gelegd op verlaging van cholesterol (‘vooral ten bate van de farma-industrie’) draagt grote hoeveelheden wetenschappelijk onderzoek aan waarmee wordt aangetoond dat hart- en vaatziekten worden veroorzaakt door gebruik van veel suiker, niet door vetconsumptie, van welk vet dan ook, en merkt intussen ook op dat suikervervangende zoetstoffen minstens zo schadelijk zijn als suiker of erger. Olijfolie mag je alleen koud gebruiken, het wordt door verhitten een levensgevaarlijk goedje. Mercola is vóór het eten van veel noten (voor de hersenen) anderen beweren dat noten niets doen voor de hersenen. De een zegt dat vet hersenvoedsel is, de ander zegt juist: nee hoor, koolhydraten moet je hebben, suiker en brood dus.

Deze week zag ik een documentaire over een Britse identieke tweeling die een wetenschappelijk onderzoek ‘ondergingen’. De een gebruikte veel suiker, de ander juist veel vet. Het was de bedoeling om af te vallen. Beiden hebben slechte herinnering aan het experiment.

De conclusie werd al eeuwen geleden getrokken: je hebt suiker (koolhydraten) en vet beide nodig. En uiteraard eiwitten. Vermijd inderdaad industrieel bewerkt voedsel (geraffineerde suiker, gehydroliseerd (hard) vet.)

Waarmee we gewoon weer zijn aangeland bij een ontbijt en een lunch met een volkoren boterham met boter en kaas en avondeten met vlees/vis, groenten een aardappelen en een lekker toetje.

We hebben een lange reis gemaakt langs Een leven lang fit, het South Beach dieet, Sonja Bakker, Montignac, een stel dokters die snel rijk wilden worden en programma’s als Obese, allemaal kwam het op hetzelfde neer: als je wilt afvallen moet je zorgen dat vet en koolhydraten gescheiden worden opgenomen, en dat je moet boksen en fitnessen.

Allemaal onzin: drie lichte maaltijden per dag, geen alcohol, geen gesnack tussendoor en een beetje wandelen en tuinieren. O ja, en grounding, op blote voeten lopen dus, door gras en modder – dat is weer dr. Mercola.

Wat overblijft is nog diens opmerking dat zitten en liggen (voor de tv!) heel ongezond is. Hij is niet de enige.

Monteer een flinke dynamo op je hometrainer en drijf daar de tv mee aan.

Ideaal.

Even afrekenen, heren

Een iel mannetje met rare witte beentjes op blote voeten en met een slaapmasker op tussen twee boomlange politiemannen op de oprit van een doorsnee doorzonwoning in de Limburgse plaats Nieuwstadt, beeld uit een video die gisteren herhaaldelijk te zien was in journaals: dit is de geweldenaar die de motorclub Bandidos aanvoert, Harrie Ramakers, de president, gisteren in alle vroegte van zijn bed gelicht – zelfs in bed heeft hij een T-shirt aan met het logo van zijn motorclub.

Ik denk dat deze geweldig stoere man daarmee de grootste straf al achter de kiezen heeft, wat er verder ook gebeurt in justitieel opzicht. Zonder leren jekkie met stoere teksten en insignes, zijn zwarte pitbull en zijn motor is hij een schlemiel en dat heeft de politie ongetwijfeld niet per ongeluk getoond, voor wie er vroeg genoeg voor op was – waaronder de uiteraard in het diepste geheim opgetrommelde schrijvende, fotograferende en filmende pers.

Als altijd verbaas ik me nog het meest over de advocaat van zo’n figuur, Gitte Stevens-Waltmans, die nota bene haar uiterste best doet de indruk te wekken dat het hier gewoon gaat om een gezellig clubje oudere jongeren die op zondagmorgen een rondje gaan rijden op hun motorfietsen, en die om onbegrijpelijke redenen door de complete justitie en politie van Nederland op de hielen worden gezeten.

De eerste vijf pagina’s van de regionale krant staan er vandaag vol mee – nou ja, zoals gebruikelijk sinds de krant gedrukt wordt op tabloidformaat vooral vol met grote foto’s en tekeningen. En dan nog staat er alleen in een onderkopje iets over ‘verbazingwekkende vondsten’ die in het bijbehorende artikel niet worden genoemd. Maar dit terzijde.

Wat mij vooral bevreemdt, dat is de licht bewonderende ondertoon in de verslaggeving – niet voor de politie die de arrestaties moet doen met gevaar voor eigen leven, maar voor de motorjongens. De verslaggevers weten er ook alles van, ze noemen Ramakers ‘de president’, de club heeft geen afdelingen maar ‘chapters’, en daar ben je geen motorrrijder maar biker je wordt niet geroyeerd, maar je bent in ‘bad standing’ en dat wordt allemaal braaf overgenomen als iets dat vanzelfspreekt.

Wat ik nu wel eens zou willen weten: waarom die lui die in drugs handelen, drugslaboratoria exploiteren, in wapens handelen en elkaar onderling weinig zachtzinnig aanpakken – moord is niet ongebruikelijk – zich zo ostentatief manifesteren met hun kinderachtig stoere verkleedpartijen, hun al even kinderachtige logo, hun smakeloze tatoeages en vervaarlijke motorfietsen. Zijn het allemaal van die iele stotteraars met witte beentjes als Harrie? Gaat het om een uitweg: we zijn een zootje losers, we stellen niks voor, maar daar weten wij wel wat op? En wat betekenen de onderlinge gewelddadige afrekeningen? Die betekenen iets anders dan wat de gewone burger ervan denkt, maar wat?

Daarover heb ik nog nooit iets in de krant gelezen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Verkeersslachtoffers der aarde, verenigt u

Ooit was ik ook een echte automobilist. Zo riskeerde ik ooit ontslag op staande voet toen de leiding van het bedrijf waar ik werkte de toen modieuze VW Golf als leasewagen verving door een Opel Kadett. Ook nog een géle. Het was destijds volstrekt onmogelijk dat ik ooit gesignaleerd zou worden in een Opel Kadett, was toen mijn standpunt en de discussie daarover met de directie ging ver.

Gelukkig was de directie de eerste die met de ogen knipperde. Zij gaf mij toestemming voortaan de kosten van een door mijzelf te kiezen auto te declareren. Het werd een Citroën CX Break, een witte, een droom van een auto, zodanig tweedehands dat men mij nog lange tijd kon traceren door middel van het brede spoor van roestdeeltjes dat voortdurend onder de auto uitviel.

Uiteindelijk moest ik die ‘bak’ wegdoen toen ik met mijn linkervoet door de bodem heen trapte. De volgende eigenaar – hij betaalde honderd gulden – kreeg hem nog één keer door de APK.

Nog altijd krijg ik een kick(je) van het zien van een snelle auto in de categorie Porsche, Ferrari, Aston Martin of Lamborghini, maar ik moet er niet aan denken zo’n auto te bezitten, wegens hoogst onpraktisch. Hardrijden is dan ook al lang geen echte hobby meer voor me en het aantal bekeuringen wegens te hard rijden is de laatste jaren, uiteraard tot mijn genoegen, beperkt gebleven tot één per jaar, meestal in de categorie ’56 km/u gereden op een plaats waar 50 km/u de norm is’.

Een handige manier om die bekeuringen te vermijden is uiteraard de wetenschap waar de flitspalen staan, ook mijn TomTom waarschuwt daarvoor.

Diverse populaire radiozenders die een belangrijk deel van hun clientèle uit de mensensoort halen die uit principe te hard rijdt, maar wel graag bekeuringen voorkomt. Die zenders hebben die clientèle uitgerekend op grond van het feit dat zij real time vermelden waar de mobiele flitsers opgesteld staan.

Nu wil de Vereniging Van Verkeersslachtoffers VVS dat de radiozenders stoppen met het doorgeven van de plaatsen waar mobiele flitsers gesignaleerd zijn, want het is ‘gevaarlijk en onethisch’.

De vaste en mobiele flitspalen (het zijn geen palen, natuurlijk, maar camera’s die automatisch het kenteken fotograferen van een auto die te snel passeert) zijn in principe zichtbaar voor iedereen die hard rijdt en daarom oplet. De verkeersslachtoffers signaleren terecht dat hard remmen voor een flitspaal gevaarlijk kan zijn. Maar dan zou ik zeggen: als je via de radio weet dat de flitspaal binnenkort opduikt, ga je wellicht al eerder iets langzamer rijden, dus niks hard remmen.

In de redenering van de VVS zit een ernstige weeffout. Het is in feite een pleidooi om óók de verkeersborden af te schaffen die de maximumsnelheid aangeven en hetzelfde geldt voor verkeerslichten: ook die nopen wel eens tot abrupt remmen.

Ik wil niet verhelen dat ik ook wel zie dat 50 km/u rijden in een nauwe straat met aan weerszijden geparkeerde auto’s, op zich geheel en al wettelijk in orde, toch niet erg verstandig is omdat er altijd een onvoorzichtige voetganger tussen twee geparkeerde auto’s kan opduiken, en dan komt de klap harder aan dan wanneer je 30 of 20 rijdt.

Hoe zou de VVS dáár een eind aan willen maken?

In feite is slechts één verkeersregel echt onontbeerlijk: ga er vanuit dat al uw medeweggebruikers gek, bewusteloos of dronken zijn, dan wel een spelletje zitten te doen op de telefoon of dromerig naar leuke damesverkeersdeelnemers zitten te loeren.

Als je je verkeersgedrag op dat uitgangspunt afstemt, plus op een radiozender die flitsers meldt, je een goede kans hebt dat je geen lid hoeft te worden van de VVS. En die andere gekken op den weg ook niet.

_______

hhBest

Boek & Film 

Onneembaar standpunt met hoorntjes

‘Standpunt van de Groenteteelt die bij uw bezoek in boten moeten ontdekt worden, aan hoorntjes’. In Frankrijk doen ze daar nog altijd aan: ze leggen een Franstalige tekst voor aan iemand van wie ze bij geruchte hebben vernomen dat die het Nederlands beheerst, met de vraag de tekst te vertalen, en daarna drukken ze die gewoon af in een folder, bedoeld voor Nederlandse toeristen. Die er geen sjokola van kunnen maken, maar zich wel kostelijk amuseren met die rare Fransen die vaak niet eens weten dat het buitenland bestáát. Wie zei ook weer ‘Als het niet Frans is, is het niet duidelijk’?

Ik moet er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat ik dit stuk begon met meteen de raarste zin uit de hele folder voor een bezoek aan de Hortillonages aan de rand van Amiens in het Noordwesten van Frankrijk – nota bene aan de rand van het deel van Frankrijk waar nog altijd mensen wonen die een soort Nederlands spreken.

De Hortillonages worden uitgedragen als, en zijn ten dele ook nog een gebied waar vruchtbare grond en veel water zorgen voor een ideale omgeving voor het telen van groente. Op zaterdagmorgen wordt dan ook op de langgerekte Place Parmentier een markt gehouden waar de groentetelers hun waren kunnen slijten. Men herkent de echte warmoezenier aan de kromme wortels – vijf stuks – en een kilootje spinazie met veel grond eraan, die hij te koop aanbiedt. Voor de rest zijn op de markt asperges te koop die niet van die natte grond kunnen komen en sinaasappels uit Zuid-Afrika.

Nederlanders komen de Hortillonages bekend voor, al zijn er ook grote verschillen. Stel je een gebied voor als dat rond de Loosdrechtse Plassen: brede sloten tussen wilde natuur. Maar in Amiens is het anders. Behalve inderdaad enige percelen met spinazie en radijsjes zijn de vele eilanden van het gebied bebouwd met zomerhuisjes, groeien er palmen en aaronskerken en agaves, staan er tuinkabouters en een enkeling heeft er zelfs een puinzooi van weten te maken, compleet met kapotte winkelwagen.

Het gebied is net als dat op de grens van Utrecht en Noord-Holland ontstaan door afgraving van laagveen, voor productie van brandstof, het water komt uit de grond en uit de Vecht. De folder vermeldt dat dat al vóór onze jaartelling gebeurde, hetgeen we maar zullen aannemen. Ook hier: grondwater en water uit de rivier de Somme. In ieder geval is het feit gedocumenteerd dat de kathedraal van Amiens – de grootste gothische kerk ter wereld – gebouwd kon worden toen een boerenechtpaar hun stukje ‘groenteteelt’ voor dat doel had afgestaan. Daaruit kun je afleiden dat de Hortillonages in 1220 bestonden en veel groter waren dan nu. Je kunt vanuit het gebied de kathedraal wel zien, maar ik schat dat hij toch minstens een kilometer van de rand van het gebied staat. Mooi staat te wezen, moet ik erbij vermelden.

En je kunt dus inderdaad een ‘bezoek in boten’ afleggen, lange, smalle platboomde, gondelachtige schuiten, elektrische aangedreven, die je kriskras door het gebied voeren – langs weelderige tuinen, fantasierijke optrekjes, broedende futen, zwanen met pasgeboren kuikens, waterhoentjes, bomen die in tropische stijl over het water hangen, af en toe een flatgebouw in de verte en uiteindelijk ook de kathedraal. Het lijkt me wel aardig om op een mooie zomerdag ergens aan te leggen voor een picknick, al voorziet de dienst met de bootjes daar niet in.

Moet je voor de Hortillonages helemaal naar Amiens? Mwaah. Voor de kathedraal wel, vind ik, met daarin herinneringen aan het heroïsche optreden van een Australische divisie die Amiens in augustus 1918 uit handen van de Duitsers wist te houden.

Nou goed, als je toch langs Amiens komt is het best de moeite waard een omweg te maken (er is een mooie camping). En dan meteen kennis te nemen van deze tekst: ‘Onneembaar standpunt voor visuele cône van de Kathedraal van Amiens’.

En er uiteraard achter zien te komen wie er met de hoorntjes loopt uit de eerste zin van dit stuk.

________

hhBest

Boek & Film 

De Telegraaf ligt op straat

Blendle zet vanmorgen de hele Telegraaf van heden op zijn ‘voorpagina’. ‘Sjuul, deze krant is voor jou’. Ik neem aan dat veel haastige treinreizigers vanmorgen wellicht gedacht hebben: o, dus niet voor mij en namen voor de verandering eens de Volkskrant mee naar hun werk. Voor zover treinreizigers tegenwoordig nog een krant kopen, zeg ik er snel bij, om niet voor een achterlopende ouwe man versleten te worden.

Juul Paradijs had (en heeft, lees ik in de krant van vandaag) het image van een kruising tussen Lou Grant en Kuifje, althans binnen zijn redactie, blijkens de volgende zinsnede in het emotionele afscheidsbriefje van de redactie aan de voormalige Dikke Man van De Tel: ‘Hoe moet het verder met De Telegraaf nu jij niet meer handenwrijvend richting nieuwsdienst komt hollen met een geniaal idee? Nu er door jou geen actieplannen meer worden gesmeed, geen chocoladeletterkoppen uit de kast getrokken?’

Het wrange van de hele affaire is dat de grootste krant van Nederland (ook wel ‘de krant van wakker Nederland’) nu het slachtoffer wordt van het door haar zo kritiekloos voorgestane ultrakapitalisme; de nieuwe hoogste man van het bedrijf beschouwt, zoals de laatste jaren ook elders wel brutaal wordt toegegeven, de krant inderdaad als een rol pleepapier waar, mits handig aangepakt, het nodige aan verdiend kan worden, voordat je je reet ermee afveegt.

De oplage van de krant daalde de laatste jaren fors, Sjuul heeft vooral abonnees weggejaagd, het bewijs geleverd dat een schreeuwend boulevardblad niks is voor Nederlanders. En als de abonnees vertrekken, gaan de adverteerders ook, voor zover al niet weg op de lokroep van Google.

De Telegraaf heeft, behalve de schreeuwkrant, ook journalistiek verantwoorde katernen, zoals Buitenland, De Financiële Telegraaf en TeleSport. De nieuwe eigenaar zette eerst een aantal van zijn trouwe kompanen van vroeger op sleutelposities in het bedrijf en liet toen lekken dat de krant opgesplitst zou worden. De solide bijlagen zouden zelfstandige uitgaven worden, daar kwam het op neer. Iedereen die een beetje rondneust in medialand weet dat dat een sterfhuisconstructie is. Niemand zit te wachten op nog meer bladen over sport en geld.

Wat overblijft is de krant van Wakker Nederland. In mijn omgeving heb ik nogal wat mensen die van De Telegraaf zeggen dat die ‘zo gezellig is bij het ontbijt’. Een adequate samenvatting van de formule.

In het buitenland heb ik vroeger, toen er nog geen internet was, vaak De Telegraaf gekocht, niet omdat die zo gezellig was bij het in slappe koffie soppen van een croissant, maar omdat er niks anders uit wakker Nederland te vinden was in mijn vakantie-uithoek.

Intussen bevat krant van vandaag niet echte redenen en oorzaken van het vertrek van ‘onze Sjuul’.

Wel kwam ik een commentaar tegen van parlementair redacteur Paul Jansen, onder de veelbelovende titel: ‘Rechts verdient een stevig tegengeluid’. De inhoud van het stuk komt er op neer dat van ‘links’ dat tegengeluid niet op korte termijn te verwachten is. De ‘analyse’ – ditmaal in de betekenis van ‘kort door de bocht citeren’, ‘liegen door weglaten’ en ‘aanhalen van vileine stereotypen uit het verleden’ – komt er op neer dat rechts nu eenmaal terecht aan de macht is, maar dat het wel leuk zou zijn voor de democratische schijn als er wat links gemor van arbeiders, soldaten en boeren zou weerklinken.

Op mijn vakantie adres van vroeger was na lezing – net als vandaag – mijn conclusie: nu wil ik wel eens weten wat er echt gebeurd is.

De Telegraaf noemt zichzelf wel eens gekscherend ‘de echte volkskrant van Nederland’.

Dus die er maar eens bij gepakt.

Ook nog geen definitief nieuws. Maar wel meer dan bij het slachtoffer zelf, waarvan de redactie wenend in een hoekje zit omdat het uit is met de aloude formule voor Nederlandse journalistiek: ‘Het nieuws ligt op straat en de journalist ligt er dronken naast.’

_____

hhBest

Boek & Film 

Ter communie!

Door Peter Stiekema

Een van de berichten waarmee ik me eind vorige week kostelijk geamuseerd heb ging over een uit de hand gelopen communiefeest in een zaaltje te Sittard. Enkele tientallen feestvierders gingen in de nacht (!) van donderdag op vrijdag met elkaar op de vuist, er waren vier gewonden en de politie moest massaal uitrukken om de gemoederen enigszins te bedaren en de nodige aanhoudingen te verrichten. En dat op de feestdag van de hemelvaart van Jezus. Over hoe het met het communicantje is afgelopen werden we niet wijzer. Hopelijk lag het kind al ergens uren rustig te slapen en verbaasde zij of hij zich de dag erna over de merkwaardige verwondingen bij enkele ooms en tantes, of het ontbreken van hen wegens verblijf in deze of gene politiecel. Als je de geschiedenis van de communiefeesten in Zuid-Limburg een beetje kent, valt het niet uit te sluiten dat een massale vechtpartij op een kerkelijke hoogtijdag in dit geval tot de familiale gewoontes behoort.

Ik deed mijn eigen eerste communie in oktober (Ook een Mariamaand, inmiddels al lang vergeten) 1958 in de Fabianus- en Sebastianuskerk te Apeldoorn. Ik was toen net 7. Pas enkele weken daarvoor, zeg maar fris in het tweede schooljaar van de Sint Jozefschool, (de naamgever was, zoals wij enkele weken later leerden, de voedstervader van Jezus, zonder verdere uitleg uiteraard) was ik geïndoctrineerd in het bestaan van een god in drie personen. De vader, die zijn zoon aan het kruis liet spijkeren op een zekere goede vrijdag, die hij met Pasen liet verrijzen uit zijn graf en die, een dag of veertig later, op wat nu Hemelvaartsdag heet, rechtstreeks afreisde naar het rijk der hemelen. Zonder gebruik te maken van de toen juist gelanceerde Spoetnik. En weer een dag of twaalf later was het Pinksteren en werd door diezelfde vader de heilige geest in de vorm van een duif naar de aarde gestuurd om her en der nog wat meer verwarring te stichten en vurige tongen te toveren.

En dan had je ook nog de onbevlekte (wat een woord) ontvangenis en het negen maanden daarna volgende eerste kerstfeest. Je zult destijds maar een katholiek kind van 7 geweest zijn. Dan vergeet ik nog bijna dat we ook onderwezen werden in het bestaan van duivels en een hel, waar we tot het einde der tijden gebraden zouden worden als we niet precies deden wat de godgeleerden ons allemaal wijs maakten. En o, ja, als je heel braaf was, kwam je later, na nog een tijdje vagevuur, in de hemel en daar kreeg je rijstepap van zilveren schalen, die met gouden lepels diende  te worden genuttigd. En ik hield niet van rijst, want in de pap van mijn moeder zaten altijd van die gruwelijke vellen. Ik moet toen al stiekem voor een plaatsje in de hel hebben geopteerd.

Na afloop van de plechtigheid was er een bescheiden feestje bij ons thuis, alwaar ik van mijn oma een klein missaal kreeg met kleurrijke beelden van het laatste avondmaal en de kruisweg, zodat ik me ook thuis nog eens op de eucharistie en alles wat daar aan vast zat, kon bezinnen. Van ooms en tantes ontving ik hier en daar een gulden of een knaak, voor de spaarpot, er was limonade en cake en des middags dienden wij ons al weer naar het lof te haasten, waar andermaal iets stichtelijks over ons heen werd gestrooid. Ik vergeet nog te vertellen, dat ik die dag een blauwe blazer en een grijze broek droeg, een overhemd met vlinderstrikje en zwarte schoenen. Ik zag er, kortom, pico bello uit. Er bestaat nog een foto van.

Hoe anders gaat het er heden ten dage aan toe. Vooral hier in Limburg, maar misschien ook wel in Brabant. Onder druk van de sociale omgeving worden kinderen die werkelijk van god noch zure peren weten, de meesten nog niet eens gedoopt, in de richting van de kerk gedreven, want er moet een COMMUNIEFEEST komen, gelovig of niet gelovig. Want alle andere kinderen van de klas hebben ook een communiefeest. En met hele grote, hele dure cadeaus. En een frietwagen, die voor de deur komt en waar alle gasten twee stuks snacks, min of meer gebakken in veel te lauw vet, mogen bestellen. Aardige, onbedorven kinderen worden door hun ouders zo in handen van de Limburgse clerus geduwd, van wie velen de leer van Gijsen bepaald nog niet zijn vergeten.  En ouders, kennissen en familieleden zetten het vervolgens op een onbedaarlijk vreten en zuipen. Soms tot diep in de nacht, met alle gevolgen van dien.

Zondag was er in mijn woonplaats een massale communiedag. Ook van iemand die wij vrij goed kennen. Overal waren huizen versierd en er hingen ballonnen en spandoeken met 'Çommuniefeest' voor diverse deuren en ramen.  Alsof de passanten dat anders zou ontgaan. Bedenkelijke muziek schalde over straten en pleinen. De moeder van het kind was al weken bloednerveus aan het koken en bakken. Inkopen doen, drank bestellen.  Ze sprak nergens anders meer over. Het moest en zou een geslaagde dag worden. Met veel cadeaus. In sommige gevallen schijnen er zelfs cadeaulijstjes in omloop te zijn geweest. Iedereen was uitgenodigd, ik ook. Maar ik heb deze kelk aan mij voorbij laten gaan. Het zou – om in de stijl te blijven – een iets te groot offer van mijn kant hebben gevergd.

Van een vechtpartij in mijn dorp is mij gelukkig niets bekend. En dat kun je gerust een meevaller noemen.

Of zou de voorzienigheid daar toch de hand in hebben gehad?

________

hhBest

Boek & Film 

Jesse en de Haagse werkelijkheid

Even heb ik me laten meeslepen door het enthousiasme van Jesse Klaver, heel GroenLinks, een deel van de overige politiek (zelfs de VVD glimlachte beleefd) en van het journaille.

De euforie werd met name ingeleid door de dappere toespraak van Jesse.

‘Het motiveert mij enorm om juist nu, in deze moeilijke tijd, het perspectief te bieden op een fatsoenlijk bestaan voor iedereen.  Op volwaardige deelname van iedereen aan die samenleving.  Daarom heb ik me kandidaat gesteld (voor het fractievoorzitterschap), om samen met u, het verschil te maken.

Ik ken onze traditie. (Onze partij) is gebouwd op de zorgen en idealen van mensen. Op het besef dat we met elkaar tot meer in staat zijn dan ieder voor zich. Die daarom bereid zijn een bijdrage te leveren en die open staan voor anderen.  Die instelling is nu meer nodig dan ooit.’

Nee, dat zei Jesse natuurlijk niet. Want de tekst is afkomstig uit de toespraak die Job Cohen op 25 april 2010 hield bij zijn aanvaarding van het lijsttrekkerschap van de PvdA, waaraan ik plotseling moest denken: ‘Denkend aan Jesse zie ik Job Cohen vastlopen in het oneindig laagland’.

Het enthousiasme op het PvdA-partijbureau bij de toespraak van Cohen was bij de verkiezingsuitslag al danig tanende, en wat volgde is bekend: Cohen was een charismatische lijsttrekker – maar verloor drie zetels waardoor de VVD de grootste Kamerfractie werd en de PVV, naar bekend niet geheel van vreemde smetten vrij, toetrad tot het kabinet. En Cohen was een uitstekende burgemeester, was ook een goede universiteitsbestuurder en een bruikbare staatssecretaris geweest, maar werd geen minister-president; hij bleek vervolgens een rampzalige fractievoorzitter en oppositieleider. Minder dan twee jaar later gaf hij er de brui aan.

Hij zei op 20 februari 2012: ‘Bijna twee jaar geleden heb ik de overstap naar de landelijke politiek gemaakt omdat ik vanuit die positie wilde bijdragen aan een fatsoenlijke samenleving, waarin zo veel mogelijk mensen – ongeacht hun afkomst of achtergrond – tot hun recht komen. Ik moet helaas vaststellen dat ik er onvoldoende in ben geslaagd om in de politieke en media-werkelijkheid van ‘Den Haag’ de weg naar deze fatsoenlijke samenleving geloofwaardig over het voetlicht te brengen.’

Natuurlijk zijn er meer verschillen tussen Klaver en Cohen dan overeenkomsten. Maar de geschiedenis – die ons zoals bekend lessen kan leren – leert ons dat ‘eerst zien, dan geloven’ een houding is die veel teleurstellingen kan voorkomen, zoals in het geval van Cohen weer eens aangetoond werd.

Daarom is het goed Jesse Klaver te prijzen wegens zijn jeugdige (over)moed; maar vooral ook te bezien hoe de door Cohen genoemde ‘Haagse werkelijkheid’ zal proberen hem te pakken te nemen en plat te walsen. En het lang niet zeker is of hij daar onbeschadigd en zelfs zegevierend uit te voorschijn zal komen.

________

hhBest

Boek & Film 

 

De kneedbare borsten van Jesse Klaver

Waar ik nogal door opgebeurd word, dat is door de kneedbare borsten van een zekere Quiet. De dame in kwestie was deze week te zien op de regionale tv-zender L1, en daar waren ze er maar wat trots op haar aan tafel te hebben, al zag de ietwat hitsig aangezette mannelijke presentator van de late talkshow, ietwat teleurgesteld, dat Stephanie Joosten uit Roermond, die via een niet uit te leggen techniek in een nieuwe game, Metal Gear Solid V die ‘heel groot gaat worden’ de figuur Quiet speelt, er voor de gelegenheid heel wat zediger uitzag dan het poppetje waar eerder in de nieuwsflitsen sprake van was.

Het plaatje in de nieuwsflits liet voor de zekerheid alles boven en onder de uit een miniem lapje puilende kneedbare borsten van het poppetje op de bijbehorende foto weg, en wat er overbleef zag er inderdaad behoorlijk kneedbaar uit.

Zijn wij hier, vroeg ik me toch onwillekeurig even af, wel op de goede weg? Mede met het oog op het nobele streven naar vrouwvriendelijkheid? Het gaat toch wel goed met die game, die in september uitkomt? Het spel gaat volgens de PR-man van de firma die naar zijn zeggen’ honderden miljoenen’ heeft gestoken in de ontwikkeling ervan, zoals hierboven al opgemerkt, heel groot worden en dat is maar goed ook – ik ben nog zo ouderwets dat ik betwijfel of met zoiets kinderachtigs als een computerspelletje überhaupt geld te verdienen valt, en dat hou ik me nog maar even rustig omtrent die ‘honderden miljoenen’ die eerst terugverdiend moeten worden.

In ieder geval ben ik blij voor het meisje Stephanie, want die zal toch wel wat hebben gebeurd voor haar bijdrage. En ik ben ook blij dat ze in L1 gewoon verscheen in een hooggesloten bloesje.

Haar bijdrage is trouwens tevens, zo begrijp ik uit de schaarse berichten, erg retro – ze heet niet alleen Quiet maar zwijgt ook inderdaad in de game – waardoor ze een soort kruising tussen Tom Mix en Harold Lloyd wordt. Want ze zwijgt weliswaar, maar de vervaarlijke vuurmonden die ze om haar vrijwel naakte lichaam heeft hangen, die spreken wel, en niet alleen boekdelen. Ze is namelijk sluipschutter en het is dus weer zo’n schietspelletje waarvan er al tientallen op de markt zijn. En wat ze daarbij voor voordeel heeft van kneedbare borsten – schiet mij maar kapot, zeiden ze vroeger in het café.

Ik zal maar niet beginnen over de vrouwonvriendelijkheid van een en ander, en wacht op vragen daarover van de Tweede-Kamerfractie van GroenLinks, vanaf heden plotseling onder leiding van Jesse Klaver. Of die kneedbare borsten heeft, dat is mij nog niet geopenbaard. En of hij gamet ook niet, al zou ik daar de hand niet voor in het vuur willen steken, gezien zijn leeftijd. (O jee, ouwe man, leer toch eindelijk eens je mond te houden tot je weet waar je het over hebt.)

Het zou namelijk best wel eens kunnen zijn dat ik Jesses strijd tegen het economisme van harte zal steunen, al is mijn leeftijd al driemaal die van de mensen op wie GroenLinks mikt en voor wie de aftredende fractievoorzitter Bram van Ojik (60) al te oud werd geacht.

Ook bejaardenonvriendelijkheid is de wereld nog niet uit.

Ik adviseer Bram van Ojik kneedbare borsten.

_________

hhBest

Boek & Film 

What the fuck

Op het eerste gezicht en naar mijn bescheiden mening is ‘fuck de koning’ geen belediging, het is erger: het is aanzetten tot een seksueel misdrijf. In het wetboek van strafrecht staat daarover dit: ‘Elke feitelijke aanranding van de persoon van de Koning die niet valt in een zwaardere strafbepaling wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zeven jaren en zes maanden of geldboete van de vijfde categorie.’ Het kan zijn dat het hier zelfs gaat om ‘een zwaardere strafbepaling’ maar komaan, dan had ik maar moeten doorleren voor jurist.

Hoofdzaak is nu: wat betekent ‘fuck de koning’ feitelijk? In de Amerikaanse versie van het Engels hebben meer woorden een wat minder ver gaande betekenis dan de letterlijke vertaling in het Nederlands zou doen vermoeden. Zo betekent het werkwoord ‘to hate’ niet ‘haten’ maar ‘vervelend vinden’, ‘niet kunnen of willen zien’, ‘een hekel hebben aan’.

Zo is de letterlijke vertaling van het werkwoord ‘to fuck’ inderdaad ‘het bedrijven van de geslachtsdaad’ of, komaan, het is inmiddels 2015: ‘neuken’. Maar in het geval van ‘fuck de koning’ komt er nog iets anders om de hoek kijken: in bepaalde vormen van Amerikaanse straattaal, en inmiddels in de Nederlandse dito, betekent het in dat zinsverband helemaal niks, is het hoogstens een krachtterm. Ik heb wel eens boek vertaald (De Gezusters van Ken Follett, een spannende spionagethriller, sinds kort weer te koop voor €12.50, kóóp dat boek!) waarin álle conversaties voor ongeveer twintig procent bestonden uit het woord fuck, en vrijwel geen enkele keer was het mogelijk om dat ook daadwerkelijk te vertalen met ‘neuk’ of ‘neuken’, zonder te maken dat de tekst voor Nederlanders onbegrijpelijk of zelfs onleesbaar werd.

In The New Dictionary of American Slang (uitg. 1986) worden bij het ‘fuck’ allerlei betekenissen gemeld: zoals ‘uiten van walging, teleurstelling, wanhoop’. De uitdrukking ‘fuck a duck’ betekent zoiets als ‘asjemenou’.

Ik ken de verdachte in deze zaak niet, maar als hij kennelijk niet bedoelde aan te zetten tot het met de koning tegen diens wil bedrijven van anale seks, dan blijft er over dat hij bedoelde ‘Ik heb een hekel aan de koning’, of ‘schei eens uit over die koning’, of iets dergelijks. Daarvoor lijkt mij ‘een gevangenisstraf van zeven jaren en zes maanden of geldboete van de vijfde categorie’ nogal overdreven.

Hoewel de Nederlandse justitie er soms wel rare opvattingen op nahoudt; herinner u de ‘Damschreeuwer’ of de ‘Waxinelichtjesgooier’, die beiden lange tijd in voorarrest zaten en daarna moesten worden vrijgelaten. Conclusie: als je ‘iets’ tegen de koning doet moet je zelfs brommen zonder eerlijk proces.

Dus dat hangt de ‘Koningsfucker’ wellicht ook boven het hoofd.

Die zal in die tijd nog wel vaak voor zich uit mompelen: WTF!

_____

hhBest

Boek & Film