Het valt me steeds vaker op: er doet zich een gruwelijk feit voor en de reactie van het parlement is: had de minister die dag niet beter een gestippeld vlinderdasje kunnen dragen in plaats van die rare oranje gestreepte stropdas?
Het gruwelijke feit van dienst is natuurlijk klassiek negentiende-eeuws: de bankiers kennen zichzelf een fikse loonsverhoging toe, die door een paar gedienstige bankbedienden huis aan huis wordt opgehaald bij het armoedzaaiend gepeupel, dat binnensmonds vloekend de laatste nagel inlevert waarmee ze nog gauw even wat korsten van hun kont hadden gekrabd.
Drie jaar geleden had de Tweede Kamer gretig zijn handtekening gezet onder een wetsvoorstel waarin werd geregeld dat de bankiers van de staatsbanken zichzelf uiteraard een ton salarisverhoging per jaar mochten toekennen – als ze het maar niet ‘bonus’ noemden, want dat was een vies woord, net als ‘kont’.
De redenering daarbij was: ‘Anders vinden ze wel een andere truc om het zich toe te eigenen, trouwens, meen ik te weten, al dat geld is toch hun eigendom? Ze heten niet voor niks ‘bankiers’! Dat zijn toch van die dikke kerels in jacquet, met een horlogeketting van tien kilo goud op de buik, een grote snor, een dikke sigaar en een hoge hoed? (Het gepeupel heeft daarentegen een windjack, geen ketting laat staan een horloge, een klein snorretje, een dun sjekkie en een platte pet).
We hebben het niet veel anders kunnen regelen, we doen net of we hen aan banden hebben gelegd en hup dan maar weer.
Maar dan ineens blijkt het gepeupel niet alleen echt te bestaan, maar voegt het zich ook nog bij het reeds een tijdje morrend landvolk. Minister, doe wat!
De minister van financiën die het toch al druk heeft met Griekenland, zegt: ;Ja jongens en meisjes, die wet hebben jullie zelf goedgekeurd, en ik vind het ook niet erg sjiek dat die lui openlijk 17,25 procent salarisverhoging krijgen op kosten van de belastingbetaler, dus tja.’
Maar dat pikt de Tweede Kamer, die als het ware zelf met terugwerkende kracht die loonsverhoging had goedgekeurd – ze hadden gehoord dat die enorm knappe koppen het dik hadden verdiend omdat ze precies weten waar alle toetsen van een rekenmachine voor zijn – natuurlijk niet, daar komt nog bij dat de Partij van de Arbeid zwaar verloren heeft bij de verkiezingen en dan moeten er natuurlijk eigenlijk de koppen rollen bij die partij, bij voorkeur de koppen waar nog wat anders in zit dan zaagsel.
‘Ja, maar jij hebt het goedgekeurd, je had er,’ zegt de woordvoerder van het janhagel, Matthijs van Nieuwkerk (jaarsalaris half miljoen) ‘een dikke rode streep door moeten zetten toen je minister werd.’ De DWDD-aanvoerder is kennelijk niet op de hoogte van het feit dat een aankomende minister niet in de gelegenheid is naar believen besluiten van de vorige regering met een pennenstreek terug te draaien. Dat heet ‘politieke stabiliteit’.
‘Ja maar, hij heeft gezegd dat hij het zou verdedigen!’ Dat was nergens voor nodig, want het was wettelijk gezien volkomen correct. Bovendien heeft hij steeds gezegd dat hij het niet erg sjiek vond, en hij heeft nú iets gezegd waardoor de salarisverhoging werd teruggedraaid, dat lijkt me het belangrijkste. Voor de uitkomst, bedoel ik, van de hele discussie.
Maar nee, de Tweede Kamer wil vooral blijven hameren op iets dat wellicht drie of vier geleden gezegd, gedaan, verzwegen of ongedaan gelaten had moeten worden. Bekend argument, destijds: ‘Anders gaan onze financiële knappe koppen naar het buitenland en moeten wij zelf alles uitrekenen!’
Wie goed luistert hoort intussen het geschater uit de City, het financiële district van Londen, over dat gekke bankje in Nederland, waarvan de bankiers zo oerstom zijn dat ze de truc om er ongezien met de poet (‘The pootie’) vandoor te gaan, stoethaspelig hebben uitgevoerd en nu dus in hun hemd staan.
‘Die mogen rustig hierheen komen,’ stel ik me voor dat ze daar zeggen. ‘Wij hebben wel een baan voor ze: de vloeren van onze kantoren zitten vol met stront die onvermijdelijk ontstaat als je de wereld te kakken zet ten behoeve van je eigen bankrekening.’
Of nee, ze lachen niet.
Hoogstens in het vuistje van Joris Luyendijk.
______
hhBest
Boek & Film
Laatste reacties