Kregen wij aan het eind van de Koningsdag, tijdens het Koningsdagconcert, toch nog waar voor ons geld: de zware oogleden van prinses Beatrix, die heel langzaam, in slow motion als het ware, dichtzakten, ondanks het pandemonium dat voor haar neus werd veroorzaakt door David Kweksilber en vooral door zijn Big Band.
Ik noem het opzettelijk pandemonium, omdat de muziek in de traditie van Willem Breuker, compleet met saxofoon met bronchitis, nogal raar overkwam bij het deel van het publiek dat je op de tv te zien kreeg. De camera’s waren behoorlijk discreet, moet ik zeggen, maar toch niet dusdanig dat je miste wat Willem-Alexander dacht: jeetje, wat gaat Lucky TV hier van maken? Margriet had duidelijk een blik van afgrijzen in de ogen, Beatrix hield aardig haar reputatie hoog van de liefhebster van ballet, waar ook vaak rare muziek aan te pas komt.
De enige die helemaal zat te wippen op haar stoel van puur genoegen, dat was natuurlijk weer Máxima, aan wie je kunt zien dat ‘iets te snuiven’ je echt een leuke dag kan bezorgen. Een blijde glimlach verscheen zelfs op haar gezicht toen de ingehuurde zangeres de gebruiksaanwijzing voor het opwinden van een horloge van Julio Cortázar zong – maar dat was dan ook een Argentijn.
Nee, de enigen die er echt lol aan beleefden waren de heren en één dame musici (en de zangeres) die eens goed lieten horen wat het piep-knor-knarsgebeuren teweeg kan brengen.
Continuïteit en vernieuwing, drie woorden die Willem-Alexander gistermorgen nog geoefend had voor de spiegel en die er overdag een paar keer vloeiend bij hem uit gekomen waren, ook tegenover Dionne Stax van de NOS, toen die hem er, gewoon ergens op straat, naar vroeg. Continuïteit en vernieuwing, jawel, maar waar hoorde die muziek van het koningsdagconcert nou bij, toch zeker niet bij de continuïteit – als er één ding duidelijk werd voor het publiek in de oude fabriekshal waar het concert plaats vond, onder het twitterend gepeupel en vermoedelijk ook onder het overig tv-kijkend volk, dan was het wel dat de vernieuwing hier keihard had toegeslagen, die maar het beste kon worden overgeslagen.
En Willem-Alexander had het nog wel zo goed afgesproken met de organisatie: dat concert moest minder traditioneel, er mocht best iets leuks van gemaakt worden en dat hadden ze helaas letterlijk genomen. We hadden het al kunnen weten toen overdag in de Dordtse Grote Kerk al gehakt werd gemaakt van de Toccata en fuga in D groot van J.S. Bach. Maar ja, toen was het koningsdagconcert al opgenomen.
En ook overdag konden we korte tijd later genieten van Máxima die keihard swingend ‘ik ben sexy als ik dans’ meezong, op het Dordtse Statenplein.
Ik wed dat WA met vernieuwing eerder een duet van André Hazes en Frank Sinatra had bedoeld – de techniek staat tegenwoordig nergens voor en wordt bovendien verzorgd door een Nederlandse firma – begeleid door een afvaardiging van het orkest van André Rieu, gedirigeerd, nee: aangestuurd door een ander Hollands exportproduct, diedjee Armin van Buuren.
Hoe dan ook, twee weken geleden liep het publiek al massaal weg toen bij De Wereld Draait Door een tamelijk braaf jazzprogramma werd afgewerkt, en ik neem aan dat bij het Koningsdagconcert na tien minuten alleen nog een paar masochistisch aangelegde twitteraars aanwezig waren, plus ondergetekende, want ik vond het prachtig. Ik bleef ook omdat ik zeker wist dat het volgend jaar anders zal zijn.
Dan ligt het accent weer op continuïteit.
René Froger oefent al met Bløf.
_______
Laatste reacties