Door Peter Stiekema
Wat de krakkemikkigheid van het brein betreft (zie ook de column hieronder), daar mochten we vandaag nog een aardig stukje over vernemen. De fractievoorzitter van de VVD, Halbe Zijlstra, in de wandelgangen van het Kamergebouw al geruime tijd beter bekend als Halve Zoolstra, vindt dat Nederland toenadering moet zoeken tot dictators, Poetin bijvoorbeeld. Hij liet een en ander optekenen in De Volkskrant van heden, zaterdag 28 maart. Khaddafi, Saddam Hoessein en Hosni Moebarak hadden wat hem betreft de gelegenheid moeten krijgen, hun onderdanen streng onder de duim te houden.
Als ik Halve Zoolstra was, dan had ik vooral in mijn eigen straatje gekeken en op de eerste plaats contact opgenomen met Kim Jung Oen van Noord-Korea. Die twee moeten toch iets in elkaars naam herkennen en dat vergemakkelijkt het contact.
’Wat nu zeuren over mensenrechten, homorechten, martelpraktijken. Dat is helemaal niet goed voor onze handel. En daar gaat het ons VVD'ers immers om’, moet hij gedacht hebben.
Zijlstra schaart zich daarmee in wezen in een rijtje crypto-fascisten, dat door bij voorbeeld Poetin hooglijk wordt gewaardeerd. Waar Marine Le Pen in Europa regelmatig stuit op onbegrip, wordt ze in Rusland met alle egards ontvangen. Dit jaar reisde de voorvrouw van het extreem-rechtse Front National twee keer af naar Moskou. En ze nam een zak geld ter waarde van zeven miljoen euro mee terug. Deze vriendin van Geert Wilders en voorvrouw van de Franse populisten is niet de enige die zich kan rekenen tot Poetins vriendenkring. Van de Gouden Dageraad in Griekenland tot Jobbik in Hongarije; in Europa's extreem-rechtse en populistische kringen wordt de Russische president bewonderd. En hij laat zich dat uiteraard volgaarne aanleunen. Verdeeldheid zaaien in het Westen, het kan niet mooier.
Als Halbe Zijlstra de geschiedenis van ons land een klein beetje tot zich had genomen, dan had hij geweten dat in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog ook ene A. Hitler te Duitsland tot onze bevriende staatshoofden werd gerekend. Joden en politieke vluchtelingen werden met enige regelmaat Heim ins Reich gestuurd. Opvang hier konden ze wel vergeten. En zoals we weten heeft deze politiek ons land in de periode 40-45 bepaald geen windeieren gelegd. Of, bij nadere beschouwing, alleen maar, eigenlijk.
De Halve Zolen hebben de hele wereld.