Ze moet nog twee jaar worden, maar de damestas met inhoud heeft reeds haar volledige aandacht. En Djamila speelt daar maar al te graag op in.
Dat Emma graag met ritssluitingen wil friemelen, dat weten we al meer dan een jaar.
En aan de damestas van Djamila zit twéé ritssluitingen.
Dus Emma, die overal nieuwsgierig naar is, niets vergeet en niet wil dat er iets verandert, treft opeens die tas aan in haar blikveld en ziet kans de rits te openen. Ze graait er in en vindt de portemonnee. Ze gaat rechtop zitten en maakt tevreden mompelend de portemonnee leeg, waarbij elk item grondig bekeken wordt. Veel geld zit er niet in, want Djamila rekent er doorgaans op dat ik kesj geld bij me heb. Maar wel een stuk of tien pasjes en wat kleingeld.
Het kleingeld wordt op tafel gelegd, en daarna verplaatst ze haar aandacht naar de pasjes. Vooral die met foto’s kan ze al feilloos thuisbrengen. ‘Oma!’ Verder krijgen veel kleurige pasjes veel aandacht.
De eerste keer dat het gebeurde, letten we niet zo goed op en daardoor kwamen Emma’s ouders een paar dagen later nog een paar pasjes terugbrengen die bij Emma’s speurtocht onder de bank terecht gekomen waren.
Daarna vindt het ritueel met de tas elke keer plaats als we het kleinkind bezoeken. Zorgvuldig wordt het in de juiste volgorde afgewerkt.
Tijd voor een experiment: Djamila laat de tas in de auto liggen.
Ze staat even later in de kamer van zoon en schoondochter, en Emma loopt zoekend om haar heen. Waar is de tas? Ze fouilleert Djamila nog net niet.
Ze constateert dat de tas er niet is en richt haar aandacht op iets anders.
Sindsdien is de tas steeds present, zij het met een iets aangepaste inhoud, want het gaat er soms niet zachtzinnig aan toe. De muntjes blijven thuis, Emma zou ze eens in de mond kunnen steken. En er gaat een oude leesbril in de tas, in plaats van de nieuwe.
Tegenwoordig begint ze al uitgelaten te schateren als ze Djamila ziet aankomen.
Ik heb altijd een apart mapje bij me waar ook veel pasjes in zitten. Ik gaf het Emma gisteren. Ze bladerde het uit beleefdheid even door en gaf het toen terug, met het gebaar van een douanebeambte die een kennelijk onhandig vervalst paspoort door het loket terugschuift.
Daar trappen wij niet in!
Ik denk dat het ontbreken van ritssluitingen mij de das om doet.
De tas van oma moet het zijn.
‘Emma, wil je een eitje?’ ‘Ja, OK.’
‘t Is echt waar.
__________