SanteLOGie

Halve Zoolstra in de bocht

Door Peter Stiekema

Wat de krakkemikkigheid van het brein betreft (zie ook de column hieronder), daar mochten we vandaag nog een aardig stukje over vernemen. De fractievoorzitter van de VVD, Halbe Zijlstra, in de wandelgangen van het Kamergebouw al geruime tijd beter bekend als Halve Zoolstra, vindt dat Nederland toenadering moet zoeken tot dictators, Poetin bijvoorbeeld. Hij liet een en ander optekenen in De Volkskrant van heden, zaterdag 28 maart. Khaddafi, Saddam Hoessein en Hosni Moebarak hadden wat hem betreft de gelegenheid moeten krijgen, hun onderdanen streng onder de duim te houden.

Als ik Halve Zoolstra was, dan had ik vooral in mijn eigen straatje gekeken en op de eerste plaats contact opgenomen met Kim Jung Oen van Noord-Korea. Die twee moeten toch iets in elkaars naam herkennen en dat vergemakkelijkt het contact.

’Wat nu zeuren over mensenrechten, homorechten, martelpraktijken. Dat is helemaal niet goed voor onze handel. En daar gaat het ons VVD'ers immers om’, moet hij gedacht hebben.

Zijlstra schaart zich daarmee in wezen in een rijtje crypto-fascisten, dat door bij voorbeeld Poetin hooglijk wordt gewaardeerd. Waar Marine Le Pen in Europa regelmatig stuit op onbegrip, wordt ze in Rusland met alle egards ontvangen. Dit jaar reisde de voorvrouw van het extreem-rechtse Front National twee keer af naar Moskou. En ze nam een zak geld ter waarde van zeven miljoen euro mee terug. Deze vriendin van Geert Wilders en voorvrouw van de Franse populisten is niet de enige die zich kan rekenen tot Poetins vriendenkring. Van de Gouden Dageraad in Griekenland tot Jobbik in Hongarije; in Europa's extreem-rechtse en populistische kringen wordt de Russische president bewonderd. En hij laat zich dat uiteraard volgaarne aanleunen. Verdeeldheid zaaien in het Westen, het kan niet mooier.

Als Halbe Zijlstra de geschiedenis van ons land een klein beetje tot zich had genomen, dan had hij geweten dat in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog ook ene A. Hitler te Duitsland tot onze bevriende staatshoofden werd gerekend. Joden en politieke vluchtelingen werden met enige regelmaat Heim ins Reich gestuurd. Opvang hier konden ze wel vergeten. En zoals we weten heeft deze politiek ons land in de periode 40-45 bepaald geen windeieren gelegd. Of, bij nadere beschouwing, alleen maar, eigenlijk.

De Halve Zolen hebben de hele wereld.

Het menselijk brein is krakkemikkiger dan we denken

Gisternacht zette ik om twee uur de radio aan, net op tijd om de nieuwslezer te horen vertellen dat onder andere The New York Times wist wat er op de voicerecorder van de in de Franse Alpen neergestorte Airbus A320 van GermanWings te horen was. Vooral dat blijkbaar maar één van de piloten zich in de cockpit bevond en dat de tweede, ja, waar was die? Hij bleek, aldus het bericht, niet meer binnen te kunnen in de cockpit.

De dagen ervoor had ik grafiekjes bekeken die lieten zien wat er was gebeurd. Het toestel steeg naar de kruishoogte van 38000 voet – ruim 11.5 kilometer – en was vandaar vrijwel meteen begonnen aan een betrekkelijk langzame afdaling naar uiteindelijk iets van 6000 voet – ongeveer 1900 meter. De bergen ter plaatse zijn net geen 2500 meter hoog en dus kun je maar op één ding wachten: de inslag van het toestel tegen de berg.

Dat het toestel een kleine tien minuten lang rustig feitelijk aan een landing was begonnen, moest, zo dacht ik, bewust door de bemanning gewild zijn. Waarom? Omdat een van de twee of misschien wel alle twee bewust zelfmoord wilden plegen? Het zou kunnen, al was het ondenkbaar. Piloten worden immers geselecteerd op hun onfeilbaarheid.

De oplossing kwam in de loop van de ochtend: op het moment dat de daling werd ingezet was de gezagvoerder niet aanwezig in de cockpit. Dat kan: hij ging een plas doen of een andere boodschap. (‘Iets biologisch,’ zei de president-directeur van Lufthansa.) De gezagvoerder heeft dus ook niet onmiddellijk gemerkt dat er gedaald werd.

De co-piloot had dus, direct na het vertrek van de baas, bewust de daling ingezet naar een niveau tot onder de bergtoppen van de Franse Alpen waar het toestel vloog. De tovenaarsleerling had het rijk alleen.

En de procedure waarbij de cockpitdeur, kogelvrij en al, altijd gesloten blijft om het binnendringen van een kaper te verhinderen – ingevoerd na 11 september 2001 – keerde zich op dat moment tegen de gezagvoerder en de 148 mensen achter hem. Toen de deur niet gewoon openging moet de gezagvoerder steeds er steeds harder op zijn gaan bonken, moet dat de passagiers zijn opgevallen en wie misschien toevallig uit het raam keek, had gezien dat inmiddels het gebergte met enorme snelheid – 700 kilometer per uur vlak onder het toestel doorschoot.

Enkele seconden later was het vliegtuig schroot en over de toestand van de passagiers zullen we het maar niet hebben.

‘Die man moet een uurtje daarvoor nog vriendelijk de passagiers welkom hebben geheten aan boord!’ las ik gisteren in een verontwaardigde tweet. Dat kan best. Misschien is het idee voor zijn daad pas bij copiloot Andreas Lubitz ontstaan toen de gezagvoerder voor een sanitaire stop de cockpit verliet. En dat hij besefte dat een dergelijke kans niet gauw meer zou krijgen: de combinatie van de macht over het vliegtuig en een spectaculair gebergte om te pletter te vliegen. Er ging een knop om in zijn hoofd – ik weet het, het is mij ook wel eens gebeurd – en werd de gedachte in een flits zo fascinerend, aantrekkelijk, spannend, onvermijdelijk dat hij, als het ware op de automatische piloot, alles deed wat nodig was om zelfmoord te plegen en 149 mensen in zijn dood mee te sleuren. Het is een type zelfmoord dat helemaal niet zo ongebruikelijk is, zie de zelfmoordterroristen van deze tijd. Of aan de vaders die hun gezin uitmoorden alvorens het pistool tegen hun slaap te houden. Of in de twintig keer dat iets dergelijke met een vliegtuig gebeurde in de afgelopen vijfentwintig jaar.

Iedere keer vraagt iedereen zich af: waarom dan toch? Ja, waarom dan toch. Doodsverlangen is zo volkomen vreemd aan vrijwel alle mensen, dat ze vinden dat je er een hele goede reden voor moet hebben. Je vrouw is er vandoor met een ander, je hebt al je geld verloren bij het gokken, je hebt als politicus volkomen gefaald – het schijnt dat er mensen zijn die het om een dergelijke reden doen. Maar een concrete reden is bij de meeste zelfmoordgevallen niet te vinden. Een oorzaak wel misschien: een storing in de hersenen, meer niet.

De knop gaat om en je bent ineens een ander mens die een oplossing ergens voor ziet in den almacht die hij letterlijk onder zijn linkerduim heeft: dat hij daarmee een geweldige klapper kan maken die toont dat een vliegtuig iets is dat je niet aan het gebrekkig functionerende brein van een menselijk wezen mag toevertrouwen, veel te groot, veel te onbeheersbaar. Ineens laat een getalenteerde piloot zien hoe spectaculair hij van zijn talent en dat inzicht gebruik weet te maken.

Er zit niet veel anders op dan een onbemand, volledig automatisch vliegtuig.

Maar ja, dat wordt óók gemaakt door mensen die allemaal hun brein overschatten en denken het eeuwige leven te hebben.

_________

hhBest

Boek & Film 

Het ministerie van Oorlog & Veiligheid maakt bekend

Maandag zat Yvonne Jaspers, onze Yvon, in De Wereld Draait Door en je zag het aan haar dat ze moeite had zich in te houden: het was de laatste keer geweest dat Boer Zoekt Vrouw zou worden gemaakt en uitgezonden, maar dat mocht ze nog niet zeggen. Het zou alleen nog maar kunnen met een peloton ME per Boer, om te zorgen dat die niet door het Oud-Hollands gepeupel gelyncht zou worden, de een omdat hij te geil was en de ander wegens niet voldoende hitsig.

Dat worden, zo is in geheim beraad door de leiding van de KRO besloten, geen leuke uitzendingen – al vermoed ik dat het kijkcijfer minstens op peil zal blijven, zo niet verdubbelen. Als puntje bij paaltje komt wil het volk namelijk volgaarne en zelfs bij voorkeur bloed aan dat paaltje zien. Altijd al, natuurlijk, denk aan het bekkensnijden en comazuipen op Oud-Hollandse kermissen; maar tegenwoordig mag het openlijk, van Twitter en Feesboek.

Het internationale voetballen wordt nog niet afgeschaft, maar zal zonder publiek afgewerkt worden in zwakverlichte kelders, in wedstrijden van twee maal twee minuten, op een twintig minuten voor aanvang bekend te maken datum.

Het volgende slachtoffer wordt Koningsdag. Het pleegooien, koehakken, roetblazen, haringkaken en spijkerpoepen is per omgaande afgeschaft. In Dordrecht zullen Zijne & Heure Majesteit misschien even hun neus naar buiten steken tijdens het onderonsje waaraan je alleen mag deelnemen als je kunt aantonen dat geheel ten onrechte de bonus van een miljoen aan je neus voorbijgegaan is – dankzij Twitter en Feestboek, natuurlijk.

Volgend jaar zal, na ingewonnen advies van de AIVD, Koningsdag op een niet nader te noemen datum op een strikt geheim gehouden locatie worden afgewerkt waarvoor alleen prinses Beatrix is uitgenodigd. (Ze komt niet, de route van Drakensteyn naar de plaats des onheils wordt te onveilig bevonden.)

Het wordt de internationale luchtvaart verboden nog vliegtuigen te laten verongelukken. De ophef die iedere keer weer onmiddellijk ontstaat kan niet in de hand worden gehouden. Benno Baksteen wordt ook een dagje ouder. En de uitdrukking ‘geen woorden voor’ mag alleen nog worden gebruikt als er geen woorden voor zijn. Dat zelfde geldt voor ‘ik ga nooit meer vliegen’ en ‘sterkte voor de familie’ door wildvreemden.

Tot zover een bekendmaking van het ministerie van Oorlog & Veiligheid.

Zegt het voort!

_________

hhBest

Boek & Film 

Het eerste speenkruidbloempje

Gisteren bloeide dan eindelijk een bloempje aan een speenkruidplantje – een week later dan ‘normaal’ en weken later dan we al een jaar of twintig gewend waren.

Zonnepanelen: 5000 kWh in 355 dagen

Gisteren, 23 maart 2015, passeerden de zonnepanelen een nieuwe mijlpaal: 5000 kWh geproduceerd sinds 1 april vorig jaar, dat is per dag 14 kWh. Sinds 18 april 2012, toen de 24 zonnepanelen werden geïnstalleerd, werd ook nog precies 15000 kWh geproduceerd, en zitten we nog steeds op een gemiddelde van iets meer dan 14 kWh per dag. Dat is voor 2805 euro stroom tegen de huidige (gedaalde) prijs van 18.7 cent per kWh, ruwweg eenderde van de investering. Reken je mee dat de prijs ooit ook 22 cent is geweest, kun je ook een gemiddelde aanhouden van 3000 euro. In 8 jaar en 8 maanden heb je de investering eruit, en daarvan zijn nu dus bijna 3 jaar verstreken. Nog vijfenhalf jaar dus. Opbrengst per jaar 11.6 procent.

Nog een interessant cijfer: wij gebruiken veel stroom, ongeveer 7200 kWh per jaar. Daarvan kopen we er maar 2200, de rest komt ‘gratis’ van de zonnepanelen.

Overigens merk ik dus nog weinig van achteruitgang van de kwaliteit van de panelen – november en december vorig jaar en februari en maart van dit jaar zijn, vergeleken bij bijvoorbeeld de voorgaande jaren, behoorlijk somber geweest, anders hadden we dit verheugende voortgangsbericht al enkele weken eerder kunnen publiceren.

________

hhBest

Boek & Film 

De tas van oma

Ze moet nog twee jaar worden, maar de damestas met inhoud heeft reeds haar volledige aandacht. En Djamila speelt daar maar al te graag op in.

Dat Emma graag met ritssluitingen wil friemelen, dat weten we al meer dan een jaar.

En aan de damestas van Djamila zit twéé ritssluitingen.

Dus Emma, die overal nieuwsgierig naar is, niets vergeet en niet wil dat er iets verandert, treft opeens die tas aan in haar blikveld en ziet kans de rits te openen. Ze graait er in en vindt de portemonnee. Ze gaat rechtop zitten en maakt tevreden mompelend de portemonnee leeg, waarbij elk item grondig bekeken wordt. Veel geld zit er niet in, want Djamila rekent er doorgaans op dat ik kesj geld bij me heb. Maar wel een stuk of tien pasjes en wat kleingeld.

Het kleingeld wordt op tafel gelegd, en daarna verplaatst ze haar aandacht naar de pasjes. Vooral die met foto’s kan ze al feilloos thuisbrengen. ‘Oma!’ Verder krijgen veel kleurige pasjes veel aandacht.

De eerste keer dat het gebeurde, letten we niet zo goed op en daardoor kwamen Emma’s ouders een paar dagen later nog een paar pasjes terugbrengen die bij Emma’s speurtocht onder de bank terecht gekomen waren.

Daarna vindt het ritueel met de tas elke keer plaats als we het kleinkind bezoeken. Zorgvuldig wordt het in de juiste volgorde afgewerkt.

Tijd voor een experiment: Djamila laat de tas in de auto liggen.

Ze staat even later in de kamer van zoon en schoondochter, en Emma loopt zoekend om haar heen. Waar is de tas? Ze fouilleert Djamila nog net niet.

Ze constateert dat de tas er niet is en richt haar aandacht op iets anders.

Sindsdien is de tas steeds present, zij het met een iets aangepaste inhoud, want het gaat er soms niet zachtzinnig aan toe. De muntjes blijven thuis, Emma zou ze eens in de mond kunnen steken. En er gaat een oude leesbril in de tas, in plaats van de nieuwe.

Tegenwoordig begint ze al uitgelaten te schateren als ze Djamila ziet aankomen.

Ik heb altijd een apart mapje bij me waar ook veel pasjes in zitten. Ik gaf het Emma gisteren. Ze bladerde het uit beleefdheid even door en gaf het toen terug, met het gebaar van een douanebeambte die een kennelijk onhandig vervalst paspoort door het loket terugschuift.

Daar trappen wij niet in!

Ik denk dat het ontbreken van ritssluitingen mij de das om doet.

De tas van oma moet het zijn.

‘Emma, wil je een eitje?’ ‘Ja, OK.’

‘t Is echt waar.

__________

hhBest

Boek & Film 

De BBC zet de maan in het zonnetje

In het jaar 2027 zullen we, mits woonachtig dan wel aanwezig in de buurt van Utrecht, in Nederland een totale zonsverduistering, compleet met diamond ring en corona kunnen aanschouwen. Dat is al over twaalf jaar, maar het staat uiteraard te bezien of ik dan, 88 jaar oud, wel in staat en in de gelegenheid zal zijn het natuurverschijnsel te aanschouwen, getooid met zwarte bril – of dat ik tegen die tijd de hemel aanzie voor een doedelzak en de apostelen voor een dievenbende. (Dat laatste doe ik de laatste tijd al geregeld. Zie verder uw dagblad.) En hoewel de totale eclips zich zal afspelen in de buurt van het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut in De Bilt, is dat nog geen enkele garantie voor afwezigheid van mist, nevel en laaghangende bewolking.

Kortom, een en al wolven en beren op de weg.

De gedeeltelijke eclips manifesteerde zich hier niet anders dan door een eigenaardige verkleuring van het licht omstreeks half elf, en het tot stilstand komen van de stroomproductie van de zonnepanelen.

Een blik op het satellietbeeld vertelde mij vanochtend al, dat, wilde ik verzekerd zijn van de mogelijkheid tot eigen aanschouwen van het natuurgeweld, ik onverwijld in de auto diende te stappen en te vertrekken naar Winterberg, Frankfurt of Luxemburg, alle drie toevallig op bijna drie uur rijden van hier. Dat waren de plaatsen waar ze volop hebben kunnen genieten en dan zul je nog zien dat er een hoop luitjes schouderophalend nog eens het ochtendblad ter hand namen. (‘We zien morgen de foto’s wel’.)

De natuur boeit inderdaad niet iedereen even sterk, het is zoals collega Kees het uitdrukte toen we in onze gehuurde SUV bij de ingang van een Amerikaans natuurpark stonden en hoorden dat er ratelslangen waren: ‘Ik aanschouw de natuur het liefst door de voorruit van een auto.’ Er waren trouwens vooral chipmunks, beter bekend als Knabbel en Babbel. Maar dit terzijde.

Die autorit (uit de voorlaatste alinea) hebben we trouwens op 11 augustus 1999 wel degelijk gemaakt, niet om het Hollandse regenweertje te mijden maar omdat de totale eclips in Zuid-Duitsland te bezichtigen zou zijn. Een en ander in het kader van de educatie der ons toevertrouwde kroost (toen 16 en 12 jaar oud) en de aantrekkelijkheid van aanschouwelijk onderwijs. We haalden het, wegens filevorming onderweg door mensen die op hetzelfde idee waren gekomen, niet helemaal, maar indrukwekkend was het niettemin. Ik zie ons nog liggen op het parkeerterrein van een tankstation terwijl het steeds akeliger ging schemeren. Toen de maan weer zo’n beetje voorbij de zon was, zijn we huiswaarts getrokken en hebben er, meen ik me te herinneren, nog een gezellige middag van gemaakt. De brilletjes hebben we ook nog. Die kreeg je toen, meen ik, bij de Brinta.

Kortom.

Er is altijd een gelukje bij ongunstig weder.

In dit geval was het de rechtstreekse uitzending die de Britse BBC verzorgde van de zonsverduistering van 20 maart 2015. Soepel schakelde de regie langs vier of vijf plaatsen waar óók niets te zien was, maar die wel tot verbeelding spraken, zoals Stonehenge – dat, meen ik toch, vooral gaat over de Zonnewende van 21 juni respectievelijk 21 december, en de radiotelescoop van Jodrell Bank, waar je ook zon en maan niet mee kunt zien, omdat die voor dat apparaat ordinair dichtbij staan.

Ik miste eerlijk gezegd het Meteorologisch Instituut van Greenwich, waar toch, volgens mijn informatie, het wereldweer vandaan komt.

Verder was er het Schotse eiland Lewis en de universiteit van Leicester, waar ze op een voetbalveld demonstreerden hoe dat gaat, een zonsverduistering: op een rij de aarde, tamelijk vlakbij de maan – een bal op een stukje – en helemaal aan het andere einde van het veld een enorme gele lamp, inderdaad: de zon. Door achter de aarde plaats te nemen en de maan op een stukje langzaam van rechts naar links langs de zon te bewegen, was het allemaal goed te begrijpen, al zullen er hele volksstammen zijn die roepen: aan de maan zit helemaal geen stokje!

Ook op de Faroe eilanden was een verslaggever aanwezig die zich richtte tot de daar verzamelde schoolkinderen in een onverstaanbare taal, zich vervolgens omdraaide en mompelde: ‘So much for my pathetic try at Faroese’. Daarna was het de hoogste tijd voor de ware stunt van de uitzending, toen de regie schakelde naar een vliegtuig boven de Faroe eilanden, waar de verslaggeefster, ze zal wel Fiona hebben geheten, eerst riep tegen de piloten: Boys, say hello to the viewers! (die deden dat ook meteen) en toen overschakelde naar de cameraman in het toestel, net op het moment dat het laatste smalle randje van de zon achter de maan verscheen, we eerst de diamond ring zagen en daarna een schitterende corona. Perfect in beeld gebracht.

Het blijft een mooi gezicht en ik wil een dvd van die zeer onderhoudende uitzending over een op zich ultrasaai onderwerp.

Het was zo ontzettend leuk, dat ik dacht: die hebben noch Jeremy Clarkson, noch Top Gear, noch David Attenbrough, (this has never before been recorded on film on the planet) noch John Cleese, noch Rowan Atkinson of Ricky Gervais nodig om onderhoudende jaren-vijftig-tv te maken zoals alleen de Britten het kunnen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Het land van de weggegooide stemmen

In de krant staat vanmorgen een foto van een mevrouw in Noord-Limburg, die druk bezig is twee traytjes Schulten Bräu van de Aldi uit haar winkelwagentje te halen. Ze vertrouwt de verslaggever toe dat ze niet gaat stemmen – ze heeft begrepen dat de PVV hoe dan ook buiten de provinciale coalitie zal worden gehouden en inderdaad, dan heeft het geen zin meer om te gaan stemmen.

Haar voorbeeld wordt lang niet door iedereen gevolgd. Van de ruim twaalfduizend mensen die gisteren in de gemeenten mijner inwoning Landgraaf hun stem uitbrachten voor de Provinciale Staten, stemde zowat een kwart wel op de partij van Onze Geert – drieduizend verloren stemmen dus. Vergelijkbare cijfers vind je in Heerlen, Brunssum en Kerkrade. De tweede partij, met eenvijfde van de stemmen, is de SP, ook al een partij die niet gemakkelijk tot meeregeren is te brengen; je moet een uitzondering maken voor Heerlen, waar de SP enige jaren succesvol geregeerd heeft, tot ze als grootste werd ‘afgelost’ door de PVV.

Moet ik me schamen voor zo’n gemeente, waarvan bijna de helft van de opgekomen stemmers blijkbaar weinig realistisch politiek besef heeft? En dan zwijg ik nog maar even over de politieke voorkeur van de kleine zestig procent voor wie het schitterende weer van gisteren ook al geen aanleiding is geweest om het ommetje langs het stembureau te maken. (Hoewel: indien voormalige en recente stemmers van PvdA en GroenLinks spijt zouden hebben gekregen en toch dat ommetje hadden gemaakt, dan was de uitslag mogelijk iets democratischer en vooral minder verontrustend geweest.)

Ik schaam me doorgaans nergens voor en doe dat in dit geval ook maar niet.

Ook al omdat er nog iets aan de hand is: in het provinciaal bestuur van Limburg gaat Ger Koopmans van het CDA weer de scepter zwaaien, zoals letterlijk in de dezelfde krant staat, vanmorgen. We zijn terug in de oude tijden – als onzinnige projecten als de Buitenring niet reeds een voldongen feit waren, dan zouden ze het alsnog worden, want het CDA, met name in Limburg, is uiteraard handjeklap tussen de politiek en de ondernemers – Maastricht wordt weer Reggio di Calabria in de Maas.

Overdreven? Ik kijk graag verder vooruit dan mijn neus lang is, het feit dat volstrekt onkreukbare politici als Jos Van Rey in Roermond 17 procent van de stemmen wisten te trekken, uiteraard gretig gevolgd door het CDA zegt overduidelijk dat in Limburg nog altijd geldt: het zijn wel boeven, maar het zijn ook ónze boeven.

Het feit dat brekebeen en VanReyvriend Frans Weekers waarnemend burgemeester is geworden in Heerlen, en er een actie gevoerd wordt om die andere brekebeen, Gerd Leers, zijn opvolger Onno Hoes op zijn beurt op te volgen als burgemeester van Maastricht, dat had de mensen toch tot nadenken kunnen of moeten stemmen?

Nadenken en stemmen, dat is niet iedereen gegeven, zo kun je het ook zien, natuurlijk.

Een aantal jaren geleden werd nog actie gevoerd tegen de kap van een paar bomen in Schinveld ten behoeve van de AWACS-basis in Geilenkirchen. De afgelopen week is in totaal een reusachtig woud aan net volwassen bomen gekapt in heel dat prachtige groene Parkstad – heel ouderwets ten behoeve van de aanleg van een glorieuze vierbaans autoweg. VVD en CDA stonden er alvast luidkeels juichend bij.

Ooit schreef ik dat ik in mijn dorp niemand kende die PVV stemde. Dat geldt sinds gisteren ook voor het CDA, bedenk ik nu. Ja, buiten een paar raadsleden, dan. Al die strakke gezichten in het winkelcentrum, die mensen die stilzwijgend achter het beleid staan dat zo evident desastreus is.

De restauratie, terug naar de jaren dertig en veertig, heeft op die manier een gezicht gekregen.

Een lelijk, strak gezicht.

________

hhBest

Boek & Film 

Drie dingen goed onthouden

Ze zit er al minstens een uur – ik zag haar zitten toen ik binnenkwam – als ze me echt opvalt. Niet omdat ze er alleen zit, maar omdat ze zo allenig is. Dat wil zeggen: ze is niet vrijwillig alleen. Het is zondagmiddag ongeveer één uur, het is buiten grauw, winderig, waterkoud. Ze bekijkt om de haverklap haar telefoon, haalt een agenda-achtig boekwerk uit haar tas, ze bladert er in, vóóruit, achteruit, een beetje ongedurig en ze kijkt naar de deur van het restaurant. Zo’n deur met een ouderwets klinkje, dat je doet denken aan ‘de donkere straat,
Waar-et belletje gaat, Kletst-et deurtje al rinkelend open.’

De straat is niet donker en er rinkelt ook geen belletje. Het etablissement heet Appels & Peren en is dan ook gevestigd in de fruitbuurt van Den Haag, op de hoek van de Appelstraat en de Sinaasappelstraat.

En de vrouw, in principe leeftijdloos maar zeker aan deze zijde van de vijftig, die heeft wellicht een afspraak met iemand, ze heeft dag en tijd net op twee plaatsen gecontroleerd, maar het gezelschap laat op zich wachten.

De echte grotestadscolumnist breit hier nog een mooi verhaal aan, maar ik ben niet aan het werk, ik vier de verjaardag van een kleindochter. Ze is de enige van de drie kleindochters die niet geblesseerd is, de andere twee zijn op krukken respectievelijk opzichtig hinkend al een poosje geleden aangeland in het restaurant: ze komen hier kennelijk vaker en voelen zich vrij om te doen en te laten binnen de mogelijkheden van de horeca-gelegenheid.

De vrouw met de spannende afspraak verdwijnt inmiddels volledig uit mijn blikveld en ik moet jullie de afloop van het avontuur schuldig blijven omdat mijn spiegeleieren met bacon, tomaat en kaas, vergezeld van een koel Italiaans wit wijntje, alle aandacht opeisen.

Hadden we in ons dorp maar zo’n tent – of hebben er eigenlijk niet toch een? Eens goed nakijken.

Tijdens het gesprek met de disgenoten denk ik aan het boek dat ik in de trein hierheen heb zitten lezen, Magdalena van Maarten ’t Hart, over die spannende moeder van hem die haar hele leven haar man ervan verdacht heeft aan één stuk door vreemd te gaan met andere vrouwen, nee, met mokkels, die het ‘nergens voor nodig’ vond om je tanden te poetsen of naar de middelbare school te gaan. De tanden liet je liefst zo snel mogelijk wegrotten voor een praktisch kunstgebit, de middelbare school bracht je alleen maar verder van je geloof en de hemel af.

En ik dacht ook wat de krant de afgelopen dagen, meestal nogal terloops, wist te melden, namelijk dat president Putin van Rusland overwogen heeft kernwapens in te zetten als hij niet gauw zijn zin had gekregen met de Krim.

Verbijsterend nieuws dat alle voorpagina’s van de wereld met chocoladeletters had moeten halen, maar dat viel tegen. Want wat staat daar niettemin? Niet alleen dat waar is wat we al dachten, namelijk dat Putin een gek is zoals Hitler en Stalin gekken waren, maar ook dat het de vraag oproept wanneer hij de rode knop wèl zal indrukken. Als de Baltische staten zich tegen herbezetting verzetten, of Polen? Of is een geënsceneerd incident in internationale wateren al voldoende?

We wandelen terug naar huis om de viering van de twaalfde verjaardag in huiselijke kring voort te zetten. De twee geblesseerden hebben de oplossing gevonden voor hun spoedige thuiskomst: samen op de fiets.

De trein naar huis komt precies op tijd in Landgraaf aan. Ik heb Magdalena uit, het boek eindigt met een hilarische ‘anatomische les’ van het Onze Vader. Beter dan die van mij van 27 augustus vorig jaar.

Trouwens, je moet dat boek vooral lezen om ’t Harts exegese van bijvoorbeeld het verhaal over de Ark van Noach, tevens startpunt van de gelukkige afvalligheid des schrijvers.

________

hhBest

Boek & Film 

De Buitenring komt er: jammer voor de PvdA

Een besluit met vèrstrekkende gevolgen: een klein aantal grote ondernemingen hebben de politiek en de Raad van State aan hun zijde gevonden, en nu moeten wij eenvoudige inwoners van Oostelijk Zuid-Limburg, die aan het hele project niks hebben, misschien wel tot 2021 door de modder baggeren en het lawaai aanhoren. Want de Buitenring Parkstad wordt aangelegd. Een kwartier nadat de Raad van State die beslissing gisteren bekend maakte, rukten de bulldozers al uit. Keurig op tijd nog vóór het broedseizoen, jubelden ze op het ‘gouvernement’ in Maastricht – die hebben vermoedelijk de laatste tijd niet naar buiten gekeken want de vogels zijn al tijden druk aan het nesten bouwen. Ze zullen merken dat het ditmaal vergeefse moeite is geweest als de kettingzaag er aankomt.

(Aanvulling donderdag 10.30 uur: Langs de Dentgenbacherweg tussen Eygelshoven en Kerkrade, een kilometer of twee, zijn vanmorgen álle bomen al gekapt.)

Op het ‘gouvernement’, bij Snowworld in Den Haag en bij ondernemer die in Brunssum een groot pretpark wil aanleggen, kunnen ze inderdaad blij zijn: ze hoeven niet jarenlang de overlast te verdragen van de bouwwerkzaamheden met soms jarenlang afgesloten doorgaande wegen, herrie, stof en vervuiling van andere wegen door af en aan rijdende grondverzetmachines en vrachtwagens. Nee, zij profiteren alleen maar van dat project dat aanvankelijk 150 miljoen zou gaan kosten, inmiddels 441 miljoen kost, een bedrag dat tegen 2020 nog wel eens verdubbeld zou kunnen worden – de belastingbetaler komt er voor op, want denk maar niet dat Snowworld en dat pretpark van plan zijn zelf één cent bij te dragen. Die krijgen gewoon de gewenste toegangsweg die zal zorgen dat ze nog veel meer geld gaan verdienen.

De beslissing van de Raad van State is voor geen normaal mens te begrijpen. Zo’n beetje alle bezwaren van natuur- en milieukundige aard zijn gegrond verklaard, maar de ‘rechtsgevolgen’ waartegen die bezwaren waren ingediend gaan gewoon door. Met andere woorden: u hebt gelijk met uw vogeltjes, uw kikkertjes, uw bloemetjes en uw plantjes, maar de bulldozers hebben nu eenmaal voorrang.

Ja, maar er wordt toch maar mooi 150 hectare nieuwe natuur aangelegd – van de natuur hebben ze dus ook al nog nooit gehoord, net zo min als van het bij die natuur behorende broedseizoen. Dames en heren: Natuur is er, die kun je niet ‘aanleggen’. De Brunsummerheide en het Geleenbeekdal worden niet aangetast, constateert de raad. Ik bedoel, een veertig meter brede vierbaans autoweg aanleggen waar nu een tweebaans weggetje van net twaalf meter ligt, dat kun je immers geen aantasting van de Brunssummerheide noemen?

Een argument voor de Buitenring is steeds geweest dat het wegennet in de voormalige Oostelijke Mijnstreek zo onoverzichtelijk is, zelfs de navigatie-apparatuur komt er vaak niet uit. Dat laatste geloof ik niet en verder is de Oostelijke Mijnstreek (na de aanleg van de Buitenring kun je moeilijk de naam Parkstad handhaven) ongeveer net zo onoverzichtelijk als Den Haag of Rotterdam. Ook als de Buitenring er ligt is er niks veranderd aan de wirwar van straatjes en straten. Om Snowworld te bereiken heb je geen navigatie nodig, alleen maar je ogen, want van verre kun je die lelijke puist, in feite een reusachtige vrieskist die energieslurpend op min 4 graden moet worden gehouden, van alle kanten duidelijk zien liggen. Op die voormalige steenberg was ooit ook ‘natuur’ aangelegd, trouwens.

Blijft het probleem dat we volgende week moeten stemmen voor de Provinciale Staten. Als ik landelijk denk dan stem ik op de PvdA want het is broodnodig dat die partij er weer bovenop komt, voor Nederland. Maar ik woon in Limburg en zal de rest van mijn leven opgescheept zitten met die volstrekt overbodige Buitenring – en daar heeft de PvdA in de provincie ook aan meegewerkt. Ik moet vermelden dat twee PvdA-leden in Provinciale Staten van Limburg tegen de Buitenring stemden. Maar dat was en is dus niet voldoende.

Ik keer voor de gelegenheid terug naar een oude liefde: GroenLinks.

_______

hhBest

Boek & Film