SanteLOGie

Dan weten ze ook met WIE je luncht

Eerst even dit: het artikel waarmee NRC-verslaggever Joep Dohmen het politieke graf groef van Mark Verheijen was een puntgaaf voorbeeld van goede journalistiek zoals je die maar weinig meer ziet in Nederlandse dag- en andere bladen. Gewoon, de feiten op een rijtje. ‘Journalistiek is als boekhouden: je verzamelt de feiten en zet die overzichtelijk bij elkaar,’ was de les die journalist Henri Knap mij voorhield in zijn zaterdagse cursus journalistiek aan de universiteit van Amsterdam – anno 1959. Dat hebben we nog wel enige tijd weten vol te houden, maar tegenwoordig moet je een objectief verslag met een kaarsje zoeken, je vindt vooral wat de verslaggever van een en ander vindt.

Maar Joep Dohmen is dus de gunstige uitzondering.

Dan de VVD.

Wie goed luisterde naar de premier van alle Nederlanders, gisteravond in 1Vandaag, kon daaruit concluderen dat hij vond dat men qua onkostenvergoeding wel wat ruimer mochten denken in Nederland, als het tenminste hardwerkende Nederlanders (ondernemers, ‘die voor ons het geld verdienen’) betreft, en in het verlengde daarvan de slippendragers van die ondernemers, de politici. (de bewoording in het laatste zinsdeel is voor mijn eigen rekening.) Voor de rest wilde hij het daar niet over hebben, een verdere vraag in ‘Gesprek met de minister-president’ vond hij ‘ongepast’. Stel je eens voor: je bent degene die de schatkist vult met zuurverdiend geld, en dan mag je daar geen vergoeding uit halen? Kom nou zeg, en jij, journalistje ‘die door belastingbetaler wordt betaald’ – Rutte zei dat echt – moet daar niet te brutaal bij worden. (Denk ik dat hij dacht.)

Hijzelf wordt uiteraard ook betaald door de belastingbetaler, namelijk met een bedrag van 228.599 euro bruto per jaar.

Als je voor het dienen van het landsbelang een dergelijk bedrag ontvangt, mag je natuurlijk hartstikke blij zijn. Zeker als je in aanmerking neemt dat Rutte weinig drinkt (of hij rookt, weet ik niet), voor zover bekend in zijn goedkope studentenflatje in het Haagse Benoordenhout woont en verder sober schijnt te leven. Neem eens aan dat de helft van zijn salaris als belasting etc teruggaat naar de schatkist, dan houdt hij per jaar 114.300 euro netto over, 313,14 euro per dag. Stel dat hij aan eten, uit eten gaan, bioscoop- en theaterbezoek, vakanties, verzekering, fiets (de auto met chauffeur is van de zaak) en zorgpremie 54.300 euro uitgeeft, dan houdt hij dus elk godgeslagen jaar, nu al sinds 2010, zestigduizend euro over om te beleggen, bijvoorbeeld in goed renderende hedgefunds en Koninklijke Shell en ik schat de waarde daarvan maar even losjesweg momenteel al op een half miljoen.

Onkosten die hij op de staat zou kunnen verhalen zijn dan natuurlijk tijdverlies en het declareren zelf tijdverknoeien.

Een al lang overleden vriend en collega van mij kwam ook uit zeer nette kringen en die zei dus: ‘geld heb je, daar praat je niet over’, en zo is het maar net, zag ik Mark Rutte denken in 1Vandaag. Behalve de denigrerende opmerking die hij maakte over het salaris van de interviewer liet hij daar ook blijken dat hij weliswaar niet meteen had moeten roepen dat het artikel van Joep Dohmen ‘opgeblazen’ was maar tevens dat ‘Het sfeertje dat uit dat artikel voortkwam’ kennelijk bedoeld was om hem en vriend Mark V. en zijn mooie partij onderuit te halen.

Goed. Daarna zat Rutte bij Eva Jinek. Het was haar laatste kunstje voorlopig, advies voor de volgende ronde: benen onder de tafel, ik word daar ontstellend door afgeleid. En door die benen hoorde ik niet wat Rutte daar allemaal breed grijnzend te berde bracht. Maar ik hoorde wel wat hij, ietwat kregelig intussen, tegen Joost Vullings zei in Met het oog op morgen. Hij wees er nog eens op dat hij zelf nooit declareert. Niet omdat hij vond dat iemand met zijn salaris zijn eigen zacht puntje met jonge kaas en een glas melk voor de lunch wel zelf kan betalen, maar omdat zo’n bonnetje altijd wel op een website terecht komt en dat de transparantie wel erg is doorgeschoten op die manier. Dan weten ze, met andere woorden, met wie hij dat broodje nuttigde.

Moeten we hier nog even de Kamerleden van de SP tegenover stellen die hun salaris, op het minimumloon na, in de partijkas storten?

Ach nee, Rutte, die hoog opgaf van de kwaliteiten van zijn partij, gaf er gisteren herhaaldelijk blijk van dat hij ook zonder die hulp zichzelf wel kan vastlullen en interessante doorkijkjes in het leven van een doorsnee-VVD’er kan geven. Het was namelijk vooral heel dom dat Mark Verheijen door zijn declaratiegedrag liet merken dat hij rustig bij de sterrenchinees zat te eten in gezelschap van toen ook al bedenkelijke VVD’ers als Piet van Pol en Jos van Rey.

_______

hhBest

Boek & Film 

Koud kunstje: geen kunst aan

De kunst is weer eens in het nieuws. Of misschien is de kunst wel nooit uit het nieuws.

Maar dezer dagen valt het echt op. Eerst de ‘Nederlandse beesten’ die een bootje/fontein van travertijn onder aan de Spaanse Trappen in Rome als pis- en vuilnisbak gebruikten; daarna de beesten van IS, die de Assyriërs van vierduizend voor Mohammed straften voor hun afvalligheid door het kapot gooien van een reeks beelden in een Iraaks museum; en tenslotte nog een beest, de Angolese consul, die een gebouw in Rotterdam als kantoor gebruikt en dat volgens de tamelijk slordige berichtgeving ‘wit liet schilderen’.

Dat van die voetbalhooligans valt uiteraard onder modern zinloos geweld, dat van IS onder de afdeling Van het Stenen Tijdperk tot de Middeleeuwen, zeg maar de periode waarin ook het afhakken van koppen en het kruisigen en levend verbranden van onwelgevalligen algemeen goedgekeurde praktijk waren. Ook in onze sindsdien iets meer – maar niet veel meer – beschaafde westerse wereld. Ik moge wat het laatste betreft verwijzen naar met name geallieerde bombardementen in de Tweede Wereldoorlog van veel Italiaanse steden, van Dresden, waarbij menig onvervangbaar monument door de grote vergruizer werd getroffen. En ook de Duitsers konden er wat van, zie Warschau en andere Poolse schoonheden. En niet te vergeten Rotterdam.

En als er toevallig een tijdlang geen mensenhand bereid was tot monumentje pesten, dan waren er wel aardbevingen die korte metten maakten met het onvervangbaar cultureel werelderfgoed.

Kortom – aan een boom zo volgeladen, mist men een, twee pruimen niet. Ik wil maar zeggen: hoeveel in kunst en cultuur geïnteresseerde mensen bezochten begin januari, ik noem maar een datum, dat museum in Irak nog? Hoeveel waardevolle archeologische vondsten in West-Europa zijn stiekem verdwenen onder afzichtelijke wolkenkrabbers? En dan heb ik het nog niet eens over de archeologische vondsten die werden opgegraven, uitgebreid gedocumenteerd en beschreven en gefotografeerd en gefilmd en daarna óf weer begraven, of afgebroken?

Dat voormalige Gemeentearchief van Rotterdam aan de Mathenesserlaan is een iets ander geval. Ik zag de foto’s van voor en tijdens de schildering en ik dacht: het zal qua architectuurgeschiedenis best een interessant gebouw zijn. Maar hoeveel tientallen van dit type enigszins monsterlijk neoklassiek gebouw staan er niet in Nederland? Hoeveel zijn er afgebroken om er iets anders voor in de plaats te zetten? Hoeveel verwoest tijdens de Tweede Wereldoorlog? Hoeveel, tenslotte, werden en worden er als kantoor gebruikt en daartoe van binnen onherstelbaar verbouwd en van buiten voorzien van afzichtelijke brandtrappen en andere bulten?

Die Angolese consul had zich natuurlijk aan de regels van Monumentenzorg moeten houden. Dat is één. Maar als ik de foto’s van voor en na de behandeling vergelijk vind ik stiekem – vertel het aan niemand – dat het gebouw wel een opfrisbeurt mocht krijgen en dat wat er nu van gemaakt is een heel eind in die richting gaat. Het doet me een beetje denken aan Algiers, waar de Franse neoklassieke gebouwen aan de Avenue Didouche Mourad na het vertrek van de Fransen ook allemaal een fris en fruitig kleurtje hebben gekregen.

In Afrika hebben ze vermoedelijk met neoclassicisme geen ene moer te schaften, dat zal het zijn.

Dus niet moeilijk gaan staan knoeien met laserstralen, daar krijg je die witte verf ook niet mee weg. Gewoon afmaken het karwei, en het dan een tijdje exotisch laten stralen tot de uitlaatgassen van het verkeer het gelige zandsteenkleurtje weer terugbrengt.

Doe eens een keer of je een grote stad bent, een metropool.

_________

De foto’s in de montage zijn van de NOS.

_______

hhBest

Boek & Film 

De wanprogrammering van Ziggo

Ziggo is een gezellig bedrijf dat doet of het zijn abonnees op alle mogelijke manieren bijstaat, maar niet eens een mailadres heeft. Ik heb een klacht die ik schriftelijk – desnoods per e-mail – wil indienen, maar helaas bestaat de mogelijkheid daartoe niet. In de baaierd van informatie op Ziggo.nl kun je van alles vinden, behalve een middel om over een dringende kwestie in contact te treden met Ziggo. Je kunt natuurlijk bellen, maar dan weet je van tevoren dat je wordt afgewimpeld met een dooddoener.

Wat wil het geval?

Het geval wil dat Ziggo gefuseerd is met UPC en dat blijkt onder andere in te houden dat ik vanaf 1 april verstoken zal zijn van de zenders Raiuno en France 2. Je krijgt er van alles voor terug, zoals dingen waar ik echt op zit te wachten als Extreme Sports Channel en Meiden van Holland Soft & Hard.

En ‘ter vervanging van Raiuno krijg ik dus Mediaset Italia.

Dat laatste is om te beginnen een heel slordige samenvatting. Krijg ik Canale 5, met straatlengten de overtreffende trap van SBS6 en Veronica samen, Italia 1, ‘jongerenzender’, en zonder exact te weten dat daar vertoond wordt slaat me daarbij de schrik om het hart, of Rete 4, de informatie- en verdiepingszender, wat dat ook moge betekenen?

Wat het in ieder geval wel betekent: net als veel Italiaanse kranten is Mediaset in handen van de firma van Silvio Berlusconi. De zenders van de firma maken, als dat zo uitkomt – en het komt vaak uit – propaganda voor de oude hoerenloper en zijn opeenvolgende politieke partijen.

Maar: onderdelen van Mediaset, bijvoorbeeld het journaal TG5, zijn, zelfs in HD, te zien op internet. Die hoeft dus helemaal niet op de kabel.

Raiuno daarentegen heeft internet nog nauwelijks ontdekt. Gemiste uitzendingen zijn soms zichtbaar op internet, maar alleen in Italië. Als je Raiuno dus niet meer op de kabel krijgt, mis je de prachtige uitzendingen van de live uitgezonden feestelijkheden op Bevrijdingsdag 25 april en de Dag van de Republiek op 2 juni, het spraakmakende politieke programma Porta a Porta, het toonaangevende journaal TG1, de prachtige milieuprogramma’s op zondagmorgen en dat is nog maar een greep. Sommige programma’s, vaak alleen fragmenten, kun je na enige tijd terugvinden op Youtube, maar dat is het dan.

Kortom, zonder een steekhoudend argument te noemen misleidt Ziggo zijn abonnees als hij zegt dat Mediaset een vervanging zou zijn van Raiuno – alsof SBS6 of RTL4 simpel in de plaats zouden kunnen komen van NPO 1.

En een Franse zender zou ook geen kwaad kunnen – als we dertig zenders bij krijgen, zoals de informatiebrief van Ziggo vermeldt waarom moeten we France 2 en Raiuno dan missen? Nu krijg ik de mogelijkheid om een stuk of tien Turkse en een paar Indiase zenders te krijgen, maar voor ons wel interessante regionale Duitse (Aken) of Waalse (Luik) tv is al jaren niet meer te zien. Een van de vier of vijf huidige pornozenders verdwijnt, maar er komen er minstens twee bij, de al genoemde harde en zachte meiden. E, o wonder, op die zenders kan een kinderslot gezet worden.

Er was tegenwoordig toch feitelijk onbeperkte ruimte op de kabel? Waarom krijg ik dan niet gewoon een lijst met alle beschikbare zenders waarvan ik er een stuk of twintig kan aanvinken voor een euro per stuk per maand, en verder niks?

_______

hhBest

Boek & Film 

Héél errug terug in de tijd

De laatste weken heb ik herhaaldelijk aanleiding gehad om te denken: ik heb nu al vijftien jaar enorm mijn best gedaan om ‘bij de tijd’ te blijven, en dat is een hele tijd ook aardig gelukt – maar nu niet meer. Ik had een account op Facebook en dat heb ik om privacyredenen opgezegd – ik hoop dat het gelukt is – ik had een e-reader, die heb ik nog, maar ik gebruik hem momenteel en voorlopig niet, wegens dat gedoe met de codes die moeten voorkomen dat je een e-book uitleent. Ik gebruik Skype niet omdat niemand met me wil skypen, ik heb geen tablet en wel een smartphone maar geen eindeloos internet-abonnement, ik heb een abonnement en geen abo. Ik zit op LinkedIn en krijg zelfs banen aangeboden, maar die gaan allemaal over dingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik overweeg de smartphone in te ruilen voor een gewone kolengestookte Nokia waar je mee kunt bellen (alleen voor noodgevallen) en sms-en, en wel voor minder dan vijf euro per maand. Ik maak foto’s met een fotocamera en bewerk ze met een in een zeer grijs verleden legaal aangeschafte Photoshop Elements 4.

Kortom, ik ben héél errug 1995.

Komt bij dat ik vrijwel dagelijks zit te brommen op journalisten, vooral op internet en in de regionale krant, die geen drie woorden fatsoenlijk achter elkaar kunnen krijgen en die ook nog alle drie fout spellen, het verschil tussen wie en die niet meer weten en tussen die en dat en die niet weten of je met een dodelijk ongeluk in Merselo wel of niet de krant kunt openen.

Maar misschien is dat wel héél errug 1985.

Ik kijk nog wel naar een jongerenprogramma, te weten DWDD, dus ik zit precies om twee voor zeven klaar voor de buis, koptelefoon op, zodat niemand meer hoeft te roepen: OPA, MAG DE TELEVISIE WAT ZACHTER!!!

En in dat programma werd mij onlangs als vaststaand meegedeeld, dat jongelui niet meer naar de televisie kijken maar hun vertier uitsluitend halen bij series op Netflix, Uitzending gemist en vooral bij Youtubefilms, bij voorkeur gemaakt door leeftijdgenoten in eigen land. Ten bewijze werd een filmpje vertoond, waarin een jongeman een weinig overtuigende imitatie van een kalkoen te beste gaf. En dat is dus de mate van kunst die de jeugd blijkbaar kan boeien – dat geeft weer aanleiding tot brommen. Ook al omdat iedereen die wat ouder is weet dat je een kalkoen het beste imiteert door je gebit uit te doen, met je hoofd heftig ‘nee’ te schudden en daarbij met hoge stem ‘bloebloebloebloe’ te roepen.

Kortom, ik verdwijn langzaam achter de horizon van de tijd.

En toen kwam Webwereld me te hulp. Die website maakte melding van een recent rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau (héél erg 1975, natuurlijk) waarin onder andere staat dat we in Nederland gewoon nog allemaal voor de televisie zitten, om het lineaire programma van de omroepen te bekijken. Boer zoekt Vrouw, Wie is de Mol en Studio Sport winnen het van alle andere vormen van het diverse aanbod van bewegend beeld. Slechts 13 procent weet Uitzending Gemist te vinden.

Webwereld voegt daar aan toe: ‘Het beeld is dus geheel anders dan wat veel marketeers ons willen doen geloven: nee, NS, er is geen mogelijk probleem met reizigers die (in de trein) massaal streaming willen gebruiken via jullie brakke gratis WiFi, dus haal die beperkingen er maar af. En nee, Ziggo, die hieperdepiep vrolijke familie waarbij elk gezinslid op zijn eigen tablet, tv en smartphone allemaal wat anders kijken op hetzelfde moment, die familie bestaat dus niet.’

Hè heerlijk. Ik ben weer helemaal terug – in 1965.

Ik kijk zelfs naar Boer Zoekt Vrouw.

Want tjongejonge, die Boer Geert is al bijna net zo’n bestendige producent van foute seksgetinte woordgrappen als ik – héél errug 1955.

______

hhBest

Boek & Film 

Een stukje vol onbegrip

Vóór jullie uit je vel springen van verontwaardiging eerst even dit: De Italiaanse krant Il Tempo opende de krant vanmorgen met een kop in het Nederlands: ‘Nederlandse beesten’ – het wachten is op de kop ‘Italiaanse tyfuslijders’ wanneer de ‘tifosi’ van AS Roma of Lazio weer eens los gaan.

En Italië springt in het algemeen zelf ook tamelijk slordig om met zijn monumenten – ik noem het alsnog definitief ineenstorten van Pompeji, of de manier waarop hard naar de ondergang van Venetië wordt toegewerkt door het toevoerkanaal van de raffinaderij in Maghera, de vrije toegang tot de stad voor diepstekende cruiseschepen en de trage manier waarop nu al vele jaren wordt getreuzeld met het beschermen van de stad tegen het hoge water.

Dat is één. Maar dan.

Een woordvoerder van Feyenoord vond het nodig de Rotterdamse vandalen te verdedigen door te zeggen dat de politie in Rome niet goed voorbereid was op hun komst en dat je bij de fanshop van AS Roma gewoon kaartjes voor de wedstrijd kon kopen – daar maakten mensen met een Rotterdams stadionverbod die in Rome waren dan gebruik van. En geef ze eens ongelijk – dat laatste zei de woordvoerder er niet bij, maar hij bedoelde het wel. Iemand anders zei: ja, je moet natuurlijk wel eens plassen, maar je mag niet plassen tegen monumenten – nou lekker makkelijk, heel Rome is één monument!’ En iemand anders: ‘De prullenbakken waren allemaal vol, je moet toch ergens heen met je lege bierflessen!’

De Volkskrantsportverslaggever ter plaatse gaf voor mij de meest verbijsterende tekst van allemaal ten beste: Wat hem opviel was het aantal jonge hooligans bij de rellen. 'Juist voor hen is dit duel belangrijk. Voor het eerst sinds jaren overwintert Feyenoord weer eens in Europa. Hier kunnen ze zich onderscheiden. Hier kunnen ze ervoor zorgen dat nog lang over hun misdragingen in Rome wordt gesproken. Rome is zo echt een ijkpunt voor deze Feyenoord-hooligans.'

O sorry, ja natuurlijk, hè dat we dáár nou niet aan gedacht hebben en de Romeinse politie wist dat natuurlijk ook weer eens niet, de stommeriken.

Wel gek eigenlijk, dat we nou nooit eens artikelen lezen met teksten als ‘Wat mij opviel was de hoeveelheid jonge jihadisten die terug zijn uit Syrië. Voor hen is het belangrijk, hier in Nederland kunnen ze zich onderscheiden. Hier kunnen ze ervoor zorgen dat nog lang over hun misdragingen wordt gesproken. Het land wordt zo een ijkpunt voor deze geradicaliseerde jongeren.’

Alles begrijpen is alles vergeven, zei Voltaire al. Of Montesquieux, daar wil ik vanaf zijn.

Nog even een ander vraagje: wie kan zich veroorloven een boete van 45000 euro te betalen, om gevangenisstraf af te kopen? Tien Rotterdamse straatslijpers maakten er in Rome gebruik van. Hoezo straatslijpers, daar moet je toch advocaat voor zijn, of bankier? Als je zo’n bedrag even kunt neertellen?

Ach joh, die beroepsgroepen zijn natuurlijk ook jaren niet meer wat ze ooit waren.

En waarom zouden die niet mogen genieten van een leuk potje voetbal?

 

Ja, vertel me nog eens over Griekenland

Nog altijd begrijpt eigenlijk niemand hoe dat nou zit met Griekenland. Mijn eigen beeld is op vrijwel niks gebaseerd, moet ik eerlijk toegeven; ik ben er wel eens geweest, het vasteland is één groot olijvenwoud. Je zou dus verwachten dat je overstroomd wordt met Griekse olijfolie maar in Nederlandse supermarkten moet je er naar zoeken en de kans is groot dat je het niet vindt. Olijven vind je soms wel, maar in de rest van de wereld zijn er maar weinig mensen die olijfolie en olijven lekker vinden en dus is het een exportartikel van niks. Ooit ging de Griekse staat failliet doordat de wereld ineens genoeg had van de Griekse rozijnen – en daarmee is dus de omvang en de kracht van de Griekse economie geschetst.

Of toch niet: Griekenland heeft sinds jaar en dag een van de grootste handelsvloten ter wereld, ik vind ergens het cijfer van ‘ruim vierduizend’ schepen. De handelsvloot genereert een fikse omzet, waarvan de Griekse schatkist nauwelijks iets te zien krijgt: naar schatting hebben Griekse miljardairs rond de 900 miljard euro – een keer of drie de omvang van de Griekse economie – op Zwitserse en andere buitenlandse banken staan – intussen vangen ze nog gewoon Europese subsidies voor modernisering van hun scheepswerven.

Nog een interessante factor is de Griekse staatskerk die grootaandeelhouder is van de Griekse staatsbank en ook nog eens de grootste grootgrondbezitter van het land en uiteraard ook vrijgesteld van belasting betalen. Lees dit stuk eens – als daar de helft van waar is zou je zo je spaargeld naar die arme Grieken sturen.

Maar dan lees ik een artikel in De Groene van deze week. Het is van de hand van publicist Robin Fransman die zich ‘kritisch VVD-lid’ noemt – hetgeen me, ik kan het niet tegenhouden, doet denken aan Cor van der Laak, kritisch AVRO-lid – over wiens declaratiegedrag nog geen berichten te vinden zijn, maar die er op wijst dat de Grieken geen kindertjes meer maken en dat ze daardoor in armoede worden gestort, dat wil zeggen: ze gaan nota bene met 35 jaar met pensioen, de pensioenen zijn onlangs verhoogd en nu moeten dus mensen in Estland en Portugal, die veel armer zijn dan de Grieken, voor de Griekse luiheid en graaimentaliteit opdraaien. Het hele stuk is hier te lezen. Dat gaat via Blendle, het kost 29 cent.

Mijn vraag is nu: wie van deze twee is het dichtst bij de waarheid?

Ik kan voorlopig maar één conclusie trekken: vertel mij wat u leest en ik zal u zeggen wat u denkt.

Of: het ligt er maar aan welke keuze je maak – of zeg maar gewoon: het meest in je kraam te pas komt – uit wat er zoal beschikbaar is aan officiële cijfers en artikelen in de media.

_______

hhBest

Boek & Film 

Enkele sociaal-psychologische aspecten van gezeik

Vorig jaar heb ik me nogal opgewonden over de schier eindeloze reeks zwaarwichtige quasi psychosociale amateur-overwegingen van de kouwe grond aangaande carnaval door collega Guus U. in het Limburgs Dagblad. Die doet het dit jaar rustig aan, zijn taak wordt, op een heel wat lager pitje, nu waargenomen door andere deskundologen betreffende het jaarlijkse zuip- en neukfestijn in het Zuiden des lands – het monopolie is trouwens duchtig doorbroken doordat we hebben mogen vernemen dat zelfs in Ter Apel, dat ergens op de Noordpool gezocht moet worden, op carnavalsoptochten ingereden kan worden. En dat ook nog met noodlottig gevolg.

Dit jaar is ook sprake van een soort thematische aanpak. Ze kwamen zaterdag de zaate herremeniekes, ook wel dweilorkesten genaamd, aan de orde, gisteren waren het de beveiligers en bewakers die er blijkbaar aan te pas komen en vandaag de organisatoren, want ja, dit spontane hosfeest wordt strak, bijna militairement georganiseerd.

Ach ja, zo blijft er altijd wat te zeiken – ik heb lekker in de tuin gewerkt en uren in de zon zitten lezen – in de verte hoorde ik trommelen en gelal en valse blaasmuziek en dat was het voor dit jaar.

Maar toch, maar toch – nu ik het over gezeik heb: ook de liefhebbers van dat onderwerp komen in het LD vandaag spectaculair aan de orde, en wel in de vorm van twee pagina’s foto’s, allemaal vakkundig (Harry Heuts kan er als vanouds wat van) in de plee.

Wat zeg je?

In de plee.

Ik stond er zelf ook van te kijken, bij het zien van al die lui aan het zeiken, keurig in de pot.

Ja, dat is natuurlijk echt een typisch aspect van carnaval, want zegt het spreekwoord niet: het is een feit dat niet kan missen, wie veel zuipt moet ook veel pissen.

Ik heb zelfs wel eens geconcludeerd dat in dat enkele feit zelfs de verklaring moest worden gezocht waarom carnaval in de winter plaatsgrijpt.

Ik was ooit ergens in augustus onderweg van Portugal naar huis toen ik aanlandde in Bayonne aan de Franse Atlantische kust. Daar was juist een Baskisch festival aan de gang, waarbij ook enorm werd gedronken. Het was bloedheet en in het hele stadje hing een adembenemende stank van oude urine – iedereen deed het natuurlijk tegen muren, in brievenbussen, in prullenbakken en tegen bomen.

Dáárom vieren ze bij ons carnaval in de winter: de pis blijft dan langer vers en heerlijk aromatisch.

Toen ik nog carnaval vierde, in de jaren zeventig, keek je wel link uit als je weer eens even de urineblaas wilde ontlasten: de wc’s in Maastrichtse cafés waren destijds met carnaval van een onzegbare smerigheid en ook nog onbereikbaar, en ik deed vrolijk mee met het alternatief: de bomen op het Onze Lieve Vrouweplein. Dat die er zo armetierig bij staan komt door overbemesting en veertig jaar geleden heb ik daar het mijne aan bijgedragen. De bomen boden trouwens het manvolk nog een mooie andere gelegenheid, namelijk om aan het begeleidende vrouwvolk te laten zien hoe men ook ándere aspecten van het gebruik van het mannelijk geslacht beheerste, in dit geval het zo hoog mogelijk tegen de boom te pissen – de bomen waren tot over de twee meter hoog echt, inderdaad, zeiknat.

Goed. Harry Heuts bracht dus een vrolijke avond door in toiletten van Maastrichtse cafés en zag daar onder andere een gevleugelde carnavalist op krukken die vol overgave, met die bekende lege blik in de ogen, het urinoir gebruikte, twee oudere mensen die gierend van de lach stonden te wachten tot de Dritte im Bunde, zo te zien ook een vrouw, uitgezeken was, twee elkaar vol overgave kussende meiden, ook alweer bij een urinoir, en dergelijke – tot en met een flinke dame die in carnavalskleuren een reusachtig dweil hanteerde – een eenvrouwsdweilorkest, zal ik maar zeggen.

En nu wil ik wel eens weten wat zoal de sociaalpsychologische aspecten zijn van het tot nu toe zedig onbesproken probleem van de vastenavondsafwatering.

Guus?

_______

De foto is afkomstig uit de hier gesproken pagina in het Limburgs Dagblad van dinsdag 17 februari 2015 Copyright LD/DDL/Harry Heuts

________

hhBest

Boek & Film 

Tweedeling

Dat is nog eens ‘n tweedeling in de maatschappij.

Een bijstandstrekker die door wat voor oorzaak dan ook – voor mijn part door fraude – te veel ‘steun’ heeft ontvangen, moet dat tot de laatste cent terugbetalen, ook als hij of zij daardoor dakloos wordt; in het geval van fraude komt daar nog boete en/of gevangenisstraf bij. En de smalende opmerking ‘van onze centen!’ op de koop toe.

Maar als je tot de Rutteclub hoort, je kroonprins bent of waant, lid bent van de juiste partij – natuurlijk de VVD – dan ontstaat een geheel andere situatie. De VVD is namelijk, in tegenstelling tot alle andere partijen, feitelijk eigenaar van de staatskas, want ze hebben er, vinden ze, het meeste aan bijgedragen van de centen die ze onveranderlijk met hard werken hebben verdiend.

Vandaar dat wanneer een VVD-politicus, tevens veelbelovend en ministeriabel, een greep in de kas doet, het voldoende is om hem voorzichtig te manen, waarna hij de duizendjes schielijk terugstort en aan het toegestroomde journaille minzaam glimlachend meedeelt dat hij inderdaad ietwat slordig is geweest. Het was trouwens peanuts, van de dertienhonderd declaraties waren er maar een paar fout! Waar hebben jullie het eigenlijk over? En daardoor niet alleen Kamerlid, maar ook ministeriabel blijft en misschien wel meer ministeriabeler wordt.

Zo had Jos van Rey het moeten spelen, natuurlijk. Marc Verheijen doet hem nu nog één keer voor.

________

hhBest

Boek & Film 

De bedruktheid van Angela

DJ Tiësto is een man van 46 jaar die een raar deuntje op de computer een beetje gerinneweerd heeft en hij ontvangt daar een prestigieuze prijs voor. Een Grammy. De banken zijn de mensen alweer volop aan het naaien. Henk Kamp naait alleen de Groningers, maar ook volop. Yolanthe is zwanger, Annabelle heeft een miskraam gehad, Marie-Louise zou van haar ex nog geen miskraam willen, laat staan een kind, de treinen ontsporen op denkbeeldige sneeuwval, Jihadi’s worden vrijgesproken bij gebrek aan bewijs, mensen gaan brakend over straat bij het aanschouwen van een boerenkaas.

Twee Turken komen op het idee het woord allochtoon te schrappen – het komt in het woordenboek te staan in het hoofdstuk waar enkele jaren geleden tevergeefs het woord neger terecht is gekomen, Peter B. schuimbekt niet meer, welnee, hij dreigt inmiddels in zijn geheel van bekschuim vervulde wereldje te stikken. En Esther Gerritsen is echt overal bang voor, and proud of it. Niemand gelooft dat het einde van internet zoals wij het kennen in zicht is en in Amsterdam is vandaag nog niemand geliquideerd.

Kortom, op het laatste na business as usual.

Nou nee, al kun je, als je goed kijkt, wat voor de deur staat al voor honderd procent aflezen van het roze jasje en vooral het verwrongen gezicht van de vrouw die de last van de wereld op haar schouders draagt: Angela Merkel. Zij zal, met François Hollande, de geschiedenis ingaan als Arthur Neville Chamberlain, die als Brits prime minister na een conferentie met Hitler in München (september 1938) naar Engeland terugkeerde met de boodschap: Peace in our time. Naar later bleek de foutste voorspelling aller tijden, want nog geen jaar later had Hitler Polen al onder de voet gelopen en was de Tweede Wereldoorlog volop aan de gang.

Merkel probeerde vorige week Wladimir Putin te paaien met een zeer grote concessie. Hij mocht Oost-Oekraïne (een deel van het land waar veel Volksrussen wonen) inlijven. Voor Oekraïne was dit een ramp, want in dat deel van het land was zeer veel industrie gevestigd.

Grapje. De vorige alinea heb ik gekopieerd uit het lemma over Chamberlain op Wikipedia: Waar Putin staat, stond in dat lemma Hitler, waar Oekraïne staat, stond in het lemma Tsjecho-Slowakije, en Volksrussen waren in het lemma natuurlijk Volksduitsers, die Sudetenland bewoonden, dat door Chamberlain aan Hitler geofferd was, voor de vrede.

Ik wilde maar benadrukken dat wij hier in Nederland en mutatis mutandis heel West-Europa ons schurken in de behaaglijkheid van tekortschietende fantasie en kleine muizenissen van alledag, terwijl de sphinx van Moskou, voortgedreven door de eigen krankzinnigheid en die van zijn kompanen, zijn spieren warmt om te doen wat hem rechtvaardig lijkt: minstens het herstel van het oude Warschau Pact en daarmee van de Sovjet-Unie. Dat zal het Russische volk bevestigen in het idee het nieuwe Herrenvolk te zijn, door slappelingen en dronkaards als Gorbatsjov en Jeltsin verkwanseld in ruil voor walgelijke verwijfdheden als McDonald’s, Starbucks en Twitter.

Kortom: met Putin kun je geen verdrag sluiten waarvan hij de verplichtingen ook zal nakomen, omdat zoiets hem altijd van de Grote Zaak zou afhouden: het opnieuw innemen van de gerechte plaats in de wereld door Rusland: de éérste plaats.

Dus als we Oekraïne zo laten doormodderen gaat de strijd in Oekraïne langzaam maar zeker door, tot het Rode Leger aan de Dnjepr staat, waarna de opmars op dezelfde geniepige manier als tot nu toe wordt voortgezet.

Óf de van nature oorlogszuchtige Republikeinen die in Amerika de baas zijn dwingen Obama tot het sturen van wapens. Dan voelt Putin zich gerechtvaardigd direct Kiev te bombarderen; de Amerikanen sturen straaljagers en daarna grondtroepen; ik schat dat ongeveer half juli heel Oekraïne bezet zal zijn door het zegevierende Rusland, dat zich vervolgens gesterkt zal voelen om de Baltische Staten – NAVO-leden of niet – in te lijven, gevolgd door Polen, Slowakije, Tsjechië, Roemenië, Bulgarije en Hongarije.

Meer smaken zijn er gewoonweg niet.

Tegen die tijd is het 2016 en hebben wij wel iets anders aan het hoofd dan rare maximumsnelheden en het voortbestaan van V&D en Blokker. Het lied ‘Van de Maas tot aan de Memel, van de Etsch tot aan de Belt’ omschrijft dan voor Putin ineens een veel te klein gebied. Van de Oeral tot de Noordzee komt meer in de buurt.

Dáárom kijkt onze Angela zo bedrukt.

_________

hhBest

Boek & Film 

De Zon van V&D

Met maar een heel klein beetje literair-historisch besef kom je al snel op het idee ‘boontje komt om zijn loontje’, als je de wederwaardigheden van V&D (de V&D, zeggen mensen tegenwoordig) via de media tot je neemt. Meneer Vroom en meneer Dreesmann draaien zich al enige dagen nogal onrustig om in hun graf, maar wie vriendelijk glimlachend in hun graf overeind gaan zitten zijn natuurlijk de toneelfiguur Mathijs de Sterke en zijn geestelijke vader Herman Heijermans.

In de Toneelwerken (1965) van die in 1924 overleden toneelschrijver vinden we het in 1908 geschreven stuk De Opgaande Zon, dat in de destijds – zeker voor Heijermans – gebruikelijke naturalistische stijl de strijd schetst van een kleine middenstander tegen het grootwarenhuis De Opgaande Zon. Uiteraard was dit een doorzichtig pseudoniem voor Magazijn de Zon, in 1867 in Amsterdam geopend door de heren Vroom en Dreesmann. De Sterke heeft een klein winkeltje met aan weerszijden panden van De Zon. Dat bedrijf aast op het tussenliggende pand om een breed winkelfront te kunnen scheppen. Het pand van De Sterke vliegt per ongeluk cq met opzet in brand waarna De Sterke het veld moet ruimen voor het grootwinkelbedrijf.

Opmerkelijk is natuurlijk dat de gestaalde socialist Heijermans hier partij kiest voor een kleine middenstander, die het moet afleggen tegen het ‘grootkapitaal’. Tegenwoordig kan het midden- en kleinbedrijf met zijn noden vooral terecht bij de VVD en het CDA.

In de literatuur wordt dit verhaal nogal eens vergeleken met Op Hoop van Zegen (‘de vis wordt duur betaald’) van Heijermans, maar daar gaat het nu even niet om. Net zo min als ik hier nog eens Openbare Werken van Thomas Rosenboom ter sprake wil brengen. Al lijkt het allemaal wel veel op elkaar.

Waar ik wel even op wil wijzen is de naam van de huidige eigenaar van V&D, Sun Capital. Diens soort roofkapitalisme kwam zelfs in Heijermans’ tijd niet voor, ondanks de gelijkenis met de naam van de winkel uit 1867.

Voor het personeel en voor het straatbeeld van talloze binnensteden hopen we maar dat de V&D nog lang moge blijven bestaan en dat de webshops op hun beurt ook in het zand moeten bijten, waarna we misschien nog eens terugkeren naar Mathijs de Sterke die een late en postume triomf lijkt te gaan vieren. De aanhouder wint, de aandeelhouder vaak niet.

Of eigenlijk zijn we daar al bij terug, bedenk ik nu, in de kleine zeer gespecialiseerde winkels die de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond schieten: de warme bakker, de groentejuwelier, de omfietsslijter en de diervriendelijke slager.

_______

hhBest

Boek & Film