SanteLOGie

Weer eens genaaid

Ineens verschijnen er allerlei artikelen (zie oa. het artikel van Sander Heijne op De Correspondent ‘De feiten tonen aan: een crisis bezuinig je niet de wereld uit (inloggen))waaruit blijkt dat wij, eenvoudige eters van boterhammen, na 2008 ook in 2012 op opzichtige wijze zijn genaaid door wat ze in vakbondskringen ‘het grootkap’taal’ plegen te noemen. Het grootkapitaal, dat is natuurlijk de Europese Unie in haar huidige staat – de dienst wordt uitgemaakt door niet al te slimme figuren die één kunst fantastisch beheersen: het loeren door een desnoods uit WC-rolletjes geconstrueerde koker naar maar één ding: hoe doen we de economische top – bedrijfsleven, bankiers – het grootste genoegen.

Dat grootste genoegen, dat is: zorg dat er zoveel mogelijk geld die kant op stroomt, maakt niet uit of ze het echt verdiend hebben of de laatste bedelaar nog zijn eurootje uit de hand hebben geslagen. In politieke zin: het echte kapitalisme van oerconservatieve snit, niet al te intelligent (geheugensteun: rechts = dom) maar wel bezeten van geld geld geld en ikke ikke ikke.

Nederlands ideale schoonzoon is uiteraard Mark Rutte, tevens de onvermoeibare waterdrager van het kapitalisme en groothandelaar in de juiste clichés; vandaag loopt hij weer vroom mee in die optocht in Parijs, zogenaamd voor dat blad dat wekelijks de vloer aanveegde met alle normen en waarden die op het voorhoofd van Rutte te lezen zijn.

Nu blijkt ook dat de PvdA, in de regering gestapt om te zorgen dat de VVD niet volledig op het negentiende-eeuwse orgel zou gaan, zich daaraan heel erg en wellicht fataal heeft vertild. Als braaf sociaaldemocraat denk je dat je coalitiepartner zich aan de afspraken houdt maar nee, een wet die de PvdA – laat maar nog op tijd – veel te ver vond gaan, wordt nu, zo nodig met een Algemene Maatregel van Bestuur, alsnog doorgedrukt; een wet die de inkomens van een reeks vrienden van Mark naar een ietwat lager peil zou schroeven wordt op hun verzoek door de VVD uit- (en vermoedelijk ook wel) afgesteld.

Dat zijn symptomen van dingen die we inmiddels zien gebeuren. De enorme drift om de VVD-ers in dit land te pleasen en dus draconisch te bezuinigen op dingen die gunstig waren voor mensen waar de VVD niks mee heeft, heeft er nu toe geleid dat de economie niet alleen tot stilstand gaat komen maar zelfs steeds sneller achteruit gaat kachelen, de werkloosheid minstens hoog blijft, de pensioenen verder worden gekort en tekent u zelf de neerwaartse spiraal maar uit; kleur eventueel de plaatjes.

De welwaartsstaat was natuurlijk een linkse uitvinding en het principe was eenvoudig: zorg dat de hele bevolking voldoende (niet overdreven, natuurlijk) geld heeft om van alles en nog wat te kopen en de economie draait als een tierelier.

Het eenvoudigste en meteen duidelijkste voorbeeld is de AOW. Het zal niet lang meer duren of ook daaraan zal worden getornd.

Zeker als we uitgaan van het volgende politieke schema: bij de komende verkiezingen krijgt de coalitie van VVD en PvdA samen een nog kleiner aantal zetels dan nu al in de Eerste Kamer. Regeren wordt dan feitelijk onmogelijk en in de loop van het jaar valt de regering. Die dan wordt opgevolgd door een regering waarin de PVV het voortouw neemt, en VVD en CDA (‘het land moet geregeerd’) na enig schoorvoeten voor de schijn, gretig toetreden en het land meer dan ooit in het verderf zullen storten.

Er gaan dan minstens vier jaar overheen voordat het verarmde en murw gebeukte electoraat weer eens oog krijgt voor de verstandige politici die dit land ook heeft.

Maar goed, zover vooruit voorspellen kan ík zelfs niet.

Ideetje, voor tegen die tijd: pomp geld in de economie waardoor de werkloosheid verdwijnt en de mensen weer wat kunnen kopen, er goed voor ze gezorgd wordt, het onderwijs weer voor iedereen betaalbaar is.

Of anders: Maar daarom niet getreurd, het hemd hoog opgebeurd en een vrolijk lied gezongen:

Hé jôh, ze houden je eronder

Hé jôh, ze houden je tekort

Te gek en 't is dan ook geen wonder

Dat dat niet meer genomen wordt

Nemen wij die maffe troep te grazen

Wij met z'n allen, doe mee, sta op!

Je kunt de zaak nooit op gaan blazen

Allenig met je dolle kop

Nu is 't uit niet meer dralen, Zet je schrap, nog één ruk

En de Internationale brengt alle mensen geluk (2x)

Of iets dergelijks.

_______

hhBest

Boek & Film 

Het nieuwe jaar brengt veel verrassingen

Achtentachtigduizend man aan de slag in Noord-Frankrijk op zoek naar twee man die mogelijk ook nog eens een dwaalspoor hebben achtergelaten in de vorm van een identiteitsbewijs – en zonder resultaat. Hoeveel procent van alle beschikbare strijdkrachten zijn die  achtentachtigduizend man?

In andere berichten lees ik dat regeringen en geheime diensten bewust het aantal vertrokken en teruggekeerde jihadisten laag houden om geen paniek te zaaien.

In Nigeria doen ze ook aan getallen. In een dorp aan het Tsjaadmeer met tienduizend inwoners liggen er tweeduizend dood op straat, vooral vrouwen en kinderen en ouden van dagen; de rest is gevlucht. De moslimstrijders van Boko Haram doen, net als andere jihadisten, niet aan de Conventie van Genève en al helemaal niet aan mensenrechten.

In Nederland en de rest van Europa wordt met enige voldoening geconstateerd dat de gewone moslims zich zo keurig rustig houden, ja zich zelfs uitspreken tegen het geweld dat de redactie van het weekblad Charlie Hebdo heeft getroffen. Ik zal mijn vermoedens waarom men zich zo rustig houdt voorlopig maar niet uitspreken, omdat het vermoedens zijn en geen feiten.

In De Wereld Draait Door zagen we een nieuw fenomeen: rond de tafel zaten mensen die de kost verdienen met de vrijheid van meningsuiting, en ze zijn nu ineens lid van het exclusieve clubje dat zich het doelwit mag voelen van de bandieten en moordenaars en dus legitiem bang mogen zijn.

Wat in ieder geval niet mag: zeggen dat de redactie van Charlie Hebdo het wel over zich heeft afgeroepen. Ik vind dat je dat best mag constateren, zonder daarna op te roepen tot terughoudendheid bij het bekritiseren van strijders die de eer van deze of gene godsdienstfiguur met grovere middelen zeggen te verdedigen. Charlie Hebdo was in zoverre en wat mij betreft sympathiek dat het op dat punt geen onderscheid maakte: niet alleen moslims maar ook katholieken (pedofilie!) joden en met name Franse hoogwaardigheidsbekleders en politici kregen er wekelijks genadeloos maar met veel boert en jokkernij van langs.

Wat er wèl had moeten gebeuren was is het betrachten van wat minder laksheid bij de bescherming van de redactieleden. Die bescherming was woensdag gelijk nul.

Kan iemand eens onderzoeken hoeveel van de demonstranten die gisteren en eergisteren de straat op gingen het werkelijk voorzien hadden op de vrijheid van meningsuiting? Charlie Hebdo was totaal niet populair, het kachelde al jaren hard achteruit, het was al in financiële problemen, en we moeten nog zien hoeveel van de één miljoen oplage van volgende week ook daadwerkelijk aan de man zal worden gebracht.

Vragen, veel vragen, vooral. Bijvoorbeeld: hoeveel van de demonstranten van deze week gingen de straat óók op om te demonstreren tegen de moslims in hun land, die zo ‘klaarblijkelijk’ (mede)verantwoordelijk waren voor het gruwelijke misdrijf?

In mijn eigen dorp, waar eenderde van de kiezers op de PVV stemt, waren maar vijftig mensen aanwezig bij de demonstratie tegen het geweld in Parijs. De rest dacht wellicht: onze Geert gaat dat ook zonder dat ik demonstreer binnenkort regelen.

In de loop van dit jaar zullen wij in Europa dan ook nog meer nieuwe dingen zien.

Zoals een Duitse regering die zwicht voor de druk van het rechts-extremisme. Zoals Frankrijk dat een rechts-extremistische president krijgt. Zoals Nederland dat een rechts-extremistische minister-president krijgt die voluit op het orgel kan gaan, daarbij van harte wordt gesteund door rechtse partijen als VVD en CDA.

Moge Allah ons en de moslims dan pas ècht behoeden.

_______

hhBest

Boek & Film 

De kwaliteit van een flauw blad

In een opwelling van ongekende burgermoed twitterde ik op 7 januari dat het belangrijkste was dat nu moest gebeuren: dat het volgende nummer van Charlie Hebdo volgende week gewoon zou uitkomen. Ik had daarbij voor ogen een speciaal middendeel vol cartoons die de daders van de aanslag van woensdag in tranen zouden doen uitbarsten en om hun moeder zouden doen roepen en hun kalasjnikovs met ferme knal (auw) op hun knie doormidden zouden  doen breken, alvorens zich aan te geven bij de dichtstbijzijnde politiepost.

Het is het soort zwijnen van alle tijden – in de jaren twintig kwamen ze in veelvoud voor in de VS en met name in Chicago, tot voor enkele jaren waren hun activiteiten aan de orde van de dag in Zuid-Italië – sommige werden zelfs als helden vereerd, zoals Salvatore Giuliano, wiens koosnaampje ik als avatar gebruik op Twitter en elders.

Hitler maakte er gebruik van, de Amsterdamse onderwereld maakt er gebruik van: mannen met een geestesstructuur waarvan je beter niet vlak voor de lunch kennis kunt nemen omdat de eetlust je daar wel van vergaat – ik bedoel het soort geestesgesteldheid dat een van de moordenaars van de redactieleden van Charlie Hebdo, het kennelijke doelwit, ertoe brengt een politieman die Charlie Hebdo óók al geen leuk blad vond eerst neer te knallen en dan koelbloedig af te maken.

Het enige verschil met de thugs van Al Capone en de sluipmoordenaars van Moskou tot Palermo en van Santiago de Chile tot Belgrado was: die staan en stonden doorgaans, tijdens en na gedane arbeid, niet dingen te roepen over de omvang van hun opperwezen.

Volgende week moet Charlie Hebdo dus gewoon op tijd uitkomen, we moeten allemaal dat nummer kopen zodat met de opbrengst de arme weduwen en wezen financieel gesteund kunnen worden.

En dat ondanks het feit dat Charlie Hebdo helemaal geen leuk blad is.

Het is het product van een stel cartoonisten – de meeste kunnen en konden niet tippen aan het niveau van Ruben L. Oppenheimer, Jos Collignon of Joep Bertrams, zowel inhoudelijk als in kwaliteit van tekening – en tekenden, dacht ik soms wel eens, voornamelijk voor zichzelf en elkaar. Als het in dit verband en vandaag niet ietwat cru zou klinken zou je kunnen zeggen: dit is het Amerikaanse lach-of-ik-schietwerk, maar dan op zijn Frans. Erger nog: op zijn Parijs’. Want geregeld waren de teksten in de tekstballonnen gevuld met kreten in een meestal, zeker voor buitenstaanders, onbegrijpelijk grotestads-argot.

Hetgeen me de gelegenheid geeft een variant te debiteren op een uitspraak van Voltaire: ‘Ik walg van uw cartoons, maar ik zal me kapot vechten opdat u ze kunt blijven maken’.

Charlie Hebdo is een ouderwetse potsenmaker op de kermis, wiens grofheden bij een bepaald publiek wel zullen aankomen, maar toch meestal grof zijn om grof te zijn. Niet alleen over de islam en andere godsdiensten, maar ook over vrouwen en politici. Met die laatste heb ik, maar dit terzijde, geen medelijden, met hoogwaardigheidsbekleders van godsdiensten ook niet.

Maar ik vind wel dat Charlie Hebdo niet alleen volgende week, maar ook de week erop gewoon moet uitkomen, en daarna elke week, tot in lengte van jaren. Kom op, zo moeilijk zijn die grappen niet. Maar het doel van de aanslag mag hoe dan ook niet bereikt worden.

Misschien neem ik wel een abonnement.

Daarmee steek ik de middelvinger op, die ik helaas niet kan tekenen, naar het zootje moordenaars die betaald of onbetaald tien journalisten en twee politiemannen vermoordden. Die mogen omkomen in het vuurgevecht met de politie die ze op het spoor komt. En moeten anders levenslang de bak in zonder behandeling en zonder de mogelijkheid van euthanasie.

Maar het type zal, helaas, onder ons zijn en onder ons blijven, want het is van alle tijden en plaatsen. Net als hielenlikkers, verklikkers, spionnen en verrajers. Vooral die.

Ze zijn alles, behalve Charlie Brown, de stripfiguur die, zoals wij allen, vooral Lulletje Rozenwater is.

_______

hhBest

Boek & Film 

De doodstraf is (nog) niet terug

Frank van den Bleeken heeft een wat droevige oogopslag, maar erg mager is hij nog niet geworden van zijn grondeloze verdriet, zeker als je even bedenkt dat hij al dertig jaar in de bak zit. Hij heeft, zei hij, geen zin om verder weg te rotten in de gevangenis. ‘Wat ik ook gedaan heb, ik ben ook een mens,’ zei hij.

Een filosoof, kennelijk. Ik zou hier niettemin geen stukje van willen maken in de trant van ha ha, had je dat maar niet moeten doen, sliep uit, ga jij maar lekker over een jaar of dertig dood in de gevangenis.

Ook hoor je mij geen melding maken van het feit dat dat de Belgische staat nog een smak poen gaat kosten.

En evenmin begin ik over al die mensen die búiten de gevangenis voornamelijk wegrotten.

Frank heeft gelijk, hij is een mens. We hebben met elkaar afgesproken dat er doodgeslagen kan worden naar hartenlust – ik heb net nog een verdwaalde vlieg een mep verkocht – maar daar maken we één uitzondering op: een mens mag je niet doodmaken, daar zijn wij te beschaafd voor.

Aarzelend hebben we een uitzondering gemaakt voor mensen die gruwelijk lijden aan een ongeneeslijke ziekte en geen ander uitzicht hebben dan nog twee of drie weken of dagen van dat lijden, alvorens vanzelf dood te gaan. In dat geval is euthanasie eerder een voortzetting van de pijnstilling met andere middelen.

Maar euthanasie bij geestelijk lijden of levensmoeheid is voor de meeste mensen en de meeste medici een brug te ver – zelfmoord wordt wel eens gezien als falen van de gezondheidszorg en in veel gevallen vooral als lullig tegenover de nabestaanden, euthanasie bij geestelijk lijden is gewoon een brug te ver. Verlangen naar de dood is ‘gewoon’ een symptoom van de ziekte: de juiste behandeling doet het verlangen verdwijnen.

Die terughoudendheid is maar goed ook, mensen, hoe menselijk ook, zijn in staat overal aan te wennen: uiteindelijk leidt een en ander wellicht tot een vrijbrief om mensen uit de weg te ruimen om hun erfenis, of omdat hun gezicht je niet aanstaat, of omdat je het lekker vindt iemand te doden.

Waarmee we weer terug zijn bij Frank.

Ik ga er even vanuit dat hij die veroordeling tot levenslange gevangenisstraf niet luchthartig heeft gekregen, dat het bewust de bedoeling is geweest hem voor altijd uit de samenleving te verbannen, in de eerste plaats om wat hij heeft gedaan – verkrachting en moord – maar vooral omdat de kans reëel werd geacht dat hij het wéér zou doen.

Je had heb dus net zo goed de doodstraf kunnen geven, dan was iedereen van alles af geweest. Behalve dan dat we, geheel terecht, zo beschaafd zijn geworden dat wij de justitiële moord uit het strafrecht hebben geschrapt.

Wie kan ons met de hand op het hart verklaren dat Franks doodsverlangen niet eenvoudig een symptoom van zijn ziekte is, waarvan genezende behandeling misschien niet gemakkelijk, maar ook niet onmogelijk is? De fout zit hem dus in het Belgische systeem, waarin men blijkbaar gevangenen eenvoudig laat wegrotten in het gevang – ze zijn daar blijkbaar nog niet verder het midden van de negentiende eeuw.

Want ze hebben Frank niet behandeld, maar wel zijn vraag om hem dan maar te doden uitgebreid in behandeling genomen en uiteindelijk zelfs een arts gevonden die bereid was de daad bij het woord te voegen.

Die arts zou ik niet als huisarts moeten hebben, dacht ik nog. Maar hij is inmiddels ook bij zinnen gekomen door de afspraak af te zeggen. In België is de doodstraf (nog) niet terug.

Waarna wij verbijsterd keken naar de minister van Justitie van Belgenland, Koen Geens (‘christendemocraat en Vlaams’) zei op de VRT dat hij inmiddels op het idee was gekomen iets voor deze categorie psychisch zieke gevangenen te doen, al zou dat een lange adem hebben. Voor de tussentijd opperde hij een creatieve oplossing: ‘Jullie hebben in Nederland zogenaamde long stay-instellingen waar dit soort mensen nog een menswaardig bestaan leiden,’ zei hij, en hij had er al met staatssecretaris Fred Teeven over gesproken.

Nee toch? Of komt hier de lepe Hollandse centenpikker om de hoek kijken? Beter Belse tbs’ers dan Syrische asielzoekers? ‘Hoeveel kunnen we verdienen aan het opslaan en behandelen van een paar honderd Belgische uitzichtloze tbs’ers?’ De anchor woman van de VRT nam het woord ‘exporteren’ in de mond.

Als je het maar uit je bolle hoofd laat.

________

hhBest

Boek & Film 

Een achteloos wegwerpgebaar

Zoals ik al zei: het is een opmerkelijk kind.

Al enkele weken na haar geboorte legde ze twee bijzondere interesses aan de dag: voor ritssluitingen en etiketten in het algemeen, en wasetiketten in het bijzonder. Met name wanneer die etiketten vastzaten aan de vele knuffels die haar tijdens haar eerste achttien maanden in dit leven gewerden.

Gisteren kreeg ze weer een knuffel, ditmaal een handzame paarse hond. Daar hingen twee etiketten aan, een klein wit wasetiket en een grotere papieren label. Het was meteen duidelijk dat haar belangstelling vooral naar dat laatste stuk papier uitging.

Hoewel ze de laatste tijd het beknagen van alles dat in haar buurt kwam leek te hebben opgegeven, bleek het label van de hond toch intrigerend – ze begon er ook op te sabbelen. Omdat je maar nooit weet wat er allemaal voor ziekteverwekkende stoffen in zo’n stuk bedrukt papier verwerkt zijn, was het duidelijk: het label moest even verwijderd worden.

Waarna de knuffelhond haar weer ter hand werd gesteld. Zo’n kind merkt daar niks van.

Oh nee?

Snel begon ze het ding van alle kanten te bekijken, draaide het om en om: ze was duidelijk op zoek naar het label dat haar kort tevoren nog zó leuk had aangelachen dat ze er even op moest bijten.

Ze draaide en draaide de hond om. Vier, vijf keer.

Met een wrevelig achteloos gebaar wierp ze het arme beest op tafel en zocht ander vertier. Geen label, geen goedkeuring.

Voor de goede gevers, die het ding natuurlijk zorgvuldig en liefdevol hadden uitgezocht, een hard gelag, al begrepen ze het best, ook al omdat ze zo parmantig kan rondlopen en iedereen stralend kan aanlachen.

Maar ik keek verrast en verward toe.

Hoe is het mogelijk dat een kind van anderhalf jaar een ingewikkelde beslissing kan nemen – de verwerping met het juiste wegwerpgebaar van een voorwerp dat in haar opvatting niet meer compleet was, zelfs een essentieel onderdeel ontbeerde? Waar haalt ze dat vandaan? Kan een kind zoiets doen zonder het herhaaldelijk een ander te hebben zien vóórdoen?

Zoals ik al zei: het is een opmerkelijk kind, en dat is het.

Sterker nog: dat wordt me er eentje.

_________

hhBest

Boek & Film 

Stripverhaal met bewegende beelden

Enigszins, maar niet helemaal, was ik verbaasd om mezelf, toen ik gisteren in de cinema van Jan Teunissen in Kerkrade mezelf liet confronteren met de rolprent Gooische Vrouwen 2. Als jullie het het niet al te veel verder vertellen mag je het eenvoudige geheim wel weten: <-Tjitske Reidinga. Ik hoef daar, hoop ik, en neem ik trouwens gewoon aan, geen verdere uitweiding bij te verschaffen.

Eerst maar eens even hulde voor de grimeur(s) die de vier hoofdrolspeelsters van de film – Tjitske Reidinga, Linda de Mol, Lies Visschedijk en Susan Visser – een jaar of dertig ouder hadden gemaakt voor zowel het begin als het einde van de film, op welke leeftijd ze alle vier een tamelijk rustig en ook tamelijk beschaafd onderdak hebben gevonden met het oog op het ongerimpeld verstrijken van de oude dag. Ongerimpeld qua tijd en gebeurtenissen; dit even om te voorkomen dat er misverstanden ontstaan.

Tussen die twee episodes in zien wij een breed vormgegeven exposé van de wijze waarop de vier dames uit gegoede kringen in Het Gooi, al of niet door middel van geweld, ingrijpen van hogerhand of gewoon door kieskeurigheid, zich van hun respectieve mannen ontdoen, waarbij onze Tjits ineens helemaal uit Burkina Fasso komt – hoe beeldig stonden haar die Afrikaanse gewaden en hoofdtooien, die Tjits krijg je ab-so-luut niet kapot. Tevens had zij een Burkinafassaanse echtgenoot opgelopen, waardoor ook aan politiek correcte normen van evenredige vertegenwoordiging der huidskleuren werd voldaan. Maar daar ontdoet ze zich dus in de film van – hij blijkt gewoon niet tegen Nederland te kunnen.

Het verhaal slaat ook al ab-so-luut nergens op, al houden we de volgende conversatie er wel in voor later gebruik. Martin (de echtgenoot van Sheryl) gaat weer eens vreemd, ditmaal met een jeugdig fotomodelletje. Als iemand opmerkt dat uit ‘die meid’ nog nooit een verstandig woord is gekomen zegt de weerloze minnaar: ‘Dat wist ik niet, ik heb nog nooit met haar gepraat.’

Gooische Vrouwen 2 is, kortom, een stripverhaal met bewegende beelden van de vier, vooruit, een stuk of zeven heldinnen en een enkele held uit de gelijknamige tv-series en de gelijknamige eerste film. Heldinnen van het vooral vrouwelijk publiek, zeg maar gerust: de aanhangsters, van dat stel dames dat zich al die tijd al onledig houdt met kleine intriges rond wel heel erg vreemdgaande mannen, grote glazen chardonnay en champagne op alle uren van de dag en automobielen van een bekend duur Duits patsersmerk.

Wie niet vooraf bekend is met al deze aspecten kan zich de gang naar de bioscoop besparen, men zal erg geen touw aan vast kunnen knopen. Zelfs voor de seks hoeft het niet, want die komt er niet in voor, behalve in enkele nadrukkelijke suggesties in woord en gebaar.

Persoonlijk ontleende ik veel genoegen aan de running gag van ook weer deze film, namelijk die van de kapper Yari, overtuigend neergezet door Alex Klaasen; zijn reeks uitzinnige kapsels en bijpassende pakken vormen een tamelijk verontrustende show case van wat er in Nederland allemaal mogelijk is op dit gebied.

Hoewel de film eindigt on a positive note – eind goed, al goed – lijkt het me niet dat de dames nog eens van hun gevorderde leeftijd terugkeren voor een derde film, die dan noodzakelijkerwijs nog verder over the top zou moeten zijn dan de tweede. En dat lijkt me een hele opgave.

Ik had er een leuke middag aan, mede dankzij de enorme schermen en het geweldige geluid van Jan Teunissen’s cinema waardoor ook de eenvoudige stokdove bejaarde met volle teugen kan genieten.

_______

hhBest

Boek & Film