Achtentachtigduizend man aan de slag in Noord-Frankrijk op zoek naar twee man die mogelijk ook nog eens een dwaalspoor hebben achtergelaten in de vorm van een identiteitsbewijs – en zonder resultaat. Hoeveel procent van alle beschikbare strijdkrachten zijn die achtentachtigduizend man?
In andere berichten lees ik dat regeringen en geheime diensten bewust het aantal vertrokken en teruggekeerde jihadisten laag houden om geen paniek te zaaien.
In Nigeria doen ze ook aan getallen. In een dorp aan het Tsjaadmeer met tienduizend inwoners liggen er tweeduizend dood op straat, vooral vrouwen en kinderen en ouden van dagen; de rest is gevlucht. De moslimstrijders van Boko Haram doen, net als andere jihadisten, niet aan de Conventie van Genève en al helemaal niet aan mensenrechten.
In Nederland en de rest van Europa wordt met enige voldoening geconstateerd dat de gewone moslims zich zo keurig rustig houden, ja zich zelfs uitspreken tegen het geweld dat de redactie van het weekblad Charlie Hebdo heeft getroffen. Ik zal mijn vermoedens waarom men zich zo rustig houdt voorlopig maar niet uitspreken, omdat het vermoedens zijn en geen feiten.
In De Wereld Draait Door zagen we een nieuw fenomeen: rond de tafel zaten mensen die de kost verdienen met de vrijheid van meningsuiting, en ze zijn nu ineens lid van het exclusieve clubje dat zich het doelwit mag voelen van de bandieten en moordenaars en dus legitiem bang mogen zijn.
Wat in ieder geval niet mag: zeggen dat de redactie van Charlie Hebdo het wel over zich heeft afgeroepen. Ik vind dat je dat best mag constateren, zonder daarna op te roepen tot terughoudendheid bij het bekritiseren van strijders die de eer van deze of gene godsdienstfiguur met grovere middelen zeggen te verdedigen. Charlie Hebdo was in zoverre en wat mij betreft sympathiek dat het op dat punt geen onderscheid maakte: niet alleen moslims maar ook katholieken (pedofilie!) joden en met name Franse hoogwaardigheidsbekleders en politici kregen er wekelijks genadeloos maar met veel boert en jokkernij van langs.
Wat er wèl had moeten gebeuren was is het betrachten van wat minder laksheid bij de bescherming van de redactieleden. Die bescherming was woensdag gelijk nul.
Kan iemand eens onderzoeken hoeveel van de demonstranten die gisteren en eergisteren de straat op gingen het werkelijk voorzien hadden op de vrijheid van meningsuiting? Charlie Hebdo was totaal niet populair, het kachelde al jaren hard achteruit, het was al in financiële problemen, en we moeten nog zien hoeveel van de één miljoen oplage van volgende week ook daadwerkelijk aan de man zal worden gebracht.
Vragen, veel vragen, vooral. Bijvoorbeeld: hoeveel van de demonstranten van deze week gingen de straat óók op om te demonstreren tegen de moslims in hun land, die zo ‘klaarblijkelijk’ (mede)verantwoordelijk waren voor het gruwelijke misdrijf?
In mijn eigen dorp, waar eenderde van de kiezers op de PVV stemt, waren maar vijftig mensen aanwezig bij de demonstratie tegen het geweld in Parijs. De rest dacht wellicht: onze Geert gaat dat ook zonder dat ik demonstreer binnenkort regelen.
In de loop van dit jaar zullen wij in Europa dan ook nog meer nieuwe dingen zien.
Zoals een Duitse regering die zwicht voor de druk van het rechts-extremisme. Zoals Frankrijk dat een rechts-extremistische president krijgt. Zoals Nederland dat een rechts-extremistische minister-president krijgt die voluit op het orgel kan gaan, daarbij van harte wordt gesteund door rechtse partijen als VVD en CDA.
Moge Allah ons en de moslims dan pas ècht behoeden.
_______