SanteLOGie

Als het beestje maar een naam heeft

‘Zou jij een leuke naam weten voor onze nieuwe dierentuin?’

‘Eh… Amsterdamse Dierentuin?’

‘Gek!’

‘Nou dan eh… iets waardoor we laten blijken dat we niet van de straat zijn, bedoel je zeker?’

‘Yep.’

‘OK. Deze dan: Natura Artis Magistra.’

‘Daar gaat Jan met de Pet uit de Bijlmer zeker geen chocola van maken.’

‘Daarom net, die kan onze entreeprijzen ook niet bekostigen.’

En zo geschiedde. En zo ontstond een rare gewoonte om gebouwen en instellingen een onbegrijpelijke naam te geven.

Er is daarna een periode geweest waarin we ons konden veroorloven gewoon te doen, omdat we dan al gek genoeg deden. Zo kwamen we aan het Paleis voor Volksvlijt, de Maatschappij tot Nut van het Algemeen en de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij.

Katholieke organisaties en dergelijke hadden het gemakkelijk: die pakten er de heiligenkalender bij. Ik heb zelf op een Sint Jozefschool gezeten, het ziekenhuis in Nijmegen heette Sint Canisius (het protestantse ziekenhuis heette Wilhelmina, samen heten ze tegenwoordig eenvoudig CWZ.)

Toch voelden de notabelen behoefte aan namen die voor het gewone volk onbegrijpelijk waren. In het Zuid-Limburgse dorp Ransdaal ontstond een fanfare met de weidse naam Les Amis Réunis, door de gewone bevolking uitgesproken als les ámies reunies – met de eu van neus. De naam was alleen al erg hoogdravend omdat de leden zo arm waren dat ze instrumenten maakten van karton, varkensdarm en konijnenblaas.

In de jaren zestig kreeg een nieuwe Franse oliemaatschappij de naam Elf; men had een toenmalige computer ingezet om een naam van drie letters te vinden die in geen enkele taal een schunnig of scheldwoord zou zijn.

In de jaren negentig speelde zich in de wereld van onderwijs, gezondheidszorg en ook in de rest van het bedrijfsleven een golf van megalomane fusiedrift af, waarbij de nieuwe naam uitdrukking moest geven aan de te verwachten indrukwekkende prestaties van de nieuwe moloch (en naar later bleek ook aan de exorbitante salarissen die de bestuurders zichzelf toekenden.)

In Heerlen hadden we ooit een ziekenhuis dat de eerbiedwaardige naam van Sint Jozef droeg. Toen het in 1968 vervangen werd door nieuwbouw kreeg de nieuwe tent de naam van een van de meest ‘vereerde’ artsen in Zuid-Limburg, Dr. de Wever. Toen er gefuseerd was met Sint Gregorius in Brunssum en Sint Joseph (let op de spelling) in Kerkrade moest er een nieuwe naam komen: het werd Atrium. Een van de eerste namen waaruit niet afgeleid kon worden wat de activiteit van de aldus benoemde organisatie eigenlijk was.

Binnen de kortste keren wemelde het ook in Zuid-Limburg van de organisaties die net als Atrium namen droegen van bouwkundige onderdelen, zoals Trivium en Arcus, van krankzinnig gestorven schilders als Van Gogh en Mondriaan en van… ja, waarvan? Wat betekent Koraalgroep, Radar, Meander, Adelante, Movare, Florence, Cicero, Viecuri, Enexis, Essent? Meestal helemaal niks, in ieder geval is het meestal vergeefs raden naar de activiteit van de organisatie met zo’n naam.

Ik kom hier op, omdat er op dit moment een nieuwe megafusie in Zuid-Limburg tot stand is gekomen die een nieuwe naam moet hebben. Atrium Heerlen is gefuseerd met Orbis Sittard.

Orbis bestaat pas een paar jaar, het is voortgekomen uit het katholieke ziekenhuis van Sittard, De Goddelijke Voorzienigheid; dat ziekenhuis voorzag onder andere in een verbod op abortus en op kunstmatige inseminatie, dus een andere naam was misschien zo gek nog niet. Maar om het nou meteen De Wereld te noemen (Orbis) dat klinkt dan ook wel weer heel erg ambitieus.

De nieuwe naam zoeken ze tegenwoordig democratisch, dus dan berg je maar; moet je maar eens kijken wat voor namen de mensen tegenwoordig hun kinderen aandoen.

Daar rolde natuurlijk een enorme lijst uit. De Raad van Bestuur plus de specialisten die, gezien hun inkomen, vermoedelijk 24/7 aan de slag zijn voor de lijdende medemens, vonden toch nog de tijd om uit een longlist van tien drie namen te kiezen waaruit de winnaar weer democratisch gekozen mag worden. De drie namen zijn, hou je vast: Adare, Curavalis en Zuijderland.

De laatste naam gaat winnen. Dat is op zich winst – Adare is al de naam van een schimmige firma – trefwoorden onder andere marketing, communications, innovative – die onder andere in Rotterdam een kantoor heeft. Curavalis is uniek, de eerste twee lettergrepen slaan voor de mensen met een gymnasiumdiploma op zoiets als ‘genezen’ en valis verwijst zo’n beetje naar Coriovallum, dat de Romeinse naam was voor Heerlen – maar als heel woord lijkt het op Elf, dat ook niks mocht betekenen.

Intussen wordt, volgens de mij ter beschikking staande informatie, geen enkele aandacht geschonken aan één probleem: de hoofdgebouwen van Atrium en Orbis liggen 23 kilometer van elkaar – als de firma Zuijderland gaat heten, hoe weet ik dan in welk gebouw ik moet zijn met mijn blindedarmontsteking? Zuijderland Heerlen of Zuijderland Sittard? Waarom noem je de ziekenhuizen dan niet gewoon Ziekenhuis Heerlen en Ziekenhuis Sittard?

Wie heeft er eigenlijk belang bij een fancy naam voor een utilitaire gezondheidsfabriek?

________

hhBest 

Boek & Film 

Advocaat van smoezelige zaken

Het hotel dat deze week in het nieuws kwam door een loverboy-affaire leek een keurige tent maar het blijkt een afwerkplek van de afzichtelijkste soort. Waar een markt voor is, daar springt een verstandige ondernemer nu eenmaal in en het schijnt dat de horeca-ondernemer in het algemeen het tegenwoordig ook niet buitengewoon breed heeft.

En dan laten de carnavalsvierders het ook nog eens massaal afweten: die gaan tegenwoordig ook liever hun benen breken in sneeuwlanden dan zich in cafés in de geslachtsdelen te laten knijpen. Zo bezien staat dat hotel trouwens in een mooie oude eerbiedwaardige traditie.

Maar dan toch de zaak van de loverboy, zijn zestienjarige vriendin en haar tachtig klanten (in twee weken tijd!). Maar eigenlijk: hun advocaat, althans die van de loverboy.

De edelachtbare vertelt de pers met droge ogen dat er helemaal geen sprake was van een loverboyzaak. De 21-jarige jongen had zijn verloofde gewoon geholpen uit haar ondraaglijke ouderlijk huis weg te komen en mogelijk gemaakt om van haar hobby – prostitutie – haar werk te maken en daarmee een veelvoud te verdienen van het geld dat ze ving met haar baantje als caissière bij de kruidenier. Je vraagt je af waarom er nog caissières zijn van zestien jaar.

Terwijl zijn vriendin een van de tachtig klanten afwerkte zat de 21-jarige op de plee te bellen: een goede acquisitie is een eerste vereiste voor zijn type business. En het feit dat hij de telefoonnummers van alle klanten in zijn telefoon had zitten was op zich natuurlijk al een bewijs van zijn blanke onschuld, zijn medeleven met zijn vriendin, kortom: zijn filantropische instelling.

De verslaggevers van de krant hadden intussen andere zorgen; enigszins bekommerd hadden zij kennis genomen van het voornemen van het Openbaar Ministerie om nu eens door te grijpen: de arrestaties zullen plaats vinden zonder aanzien des persoons, desnoods in het bijzijn van vrouw en kinderen. ‘Dat een arrestatie gevolgen kan hebben voor huwelijk en relatie, daar zit ik niet mee,’ zegt de betrokken officier – wellicht kun je over woordgebruik en stijl van mening verschillen, maar verder lijkt me dit voornemen zo weinig opzienbarend, dat vermelding ervan overbodig is – de mannen hadden tegen betaling seks met een minderjarige, en daar staat een zware straf op, of de minderjarige in kwestie er nu geheel vrijwillig een betere broodwinning in zag of niet.

Voor de dader geldt: of hij nu de minderjarige heeft gedwongen tot prostitutie (loverboy) of dat hij haar alleen maar heeft geholpen en beschermde (pooier) dat doet natuurlijk aan het strafbare feit niks af.

<— De krant (het Limburgs Dagblad) zet er een wat kinderachtige tekening bij, waaruit je zou kunnen opmaken dat zowel de daders als hun achterban het slachtoffer zijn van een al te voortvarende officier van justitie.

Nou ja, zeg.

_______

hhBest

Boek & Film 

De Stamhouder: léés dat boek

De Stamhouder, is de titel van het nieuwste boek van Alexander Münninghoff, en die stamhouder is hijzelf. Dat stamhouderschap heeft hem veel ongemakken bezorgd, zo blijkt uit het boek. Maar het gaat maar zijdelings over hemzelf, de hoofdmoot betreft de geschiedenis van zijn vader. Wie het boek gelezen heeft zal zijn of haar eigen kinderen eens aandachtig aankijken met de gedachte: ik hoop dat geen van jullie op zo’n manier een boekje over mij gaat opendoen als ik eenmaal dood ben. Zelfs niet als het niet mooi is, maar wel helemaal de waarheid, zoals in het geval van De Stamhouder.

Nog maar zelden heb ik een boek gelezen dat op een dergelijke nuchtere toon, altijd met vermelding van naam en voornaam, adres en soms zelfs het huisnummer de geschiedenis van de laatste drie generaties van de eigen familie van de schrijver familie uit de doeken doet. De geschiedenis van de meeste families leent zich daar vaak ook niet voor.

Maar deze wel, en hoe.

Zijn grootvader Joan, die Alexander meestal studentikoos aanduidt met de term Oude Heer, was een Nederlandse ondernemer/handelaar die twee dingen goed voor elkaar had: hij was door zich te vestigen in Riga in Letland steenrijk geworden, de rijkste man van Letland, en hij had een verbijsterend sociaal en zakelijk netwerk over een groot deel van Europa, niet in het minst door het feit dat hij zeer streng katholiek was. Hij had connecties met de Britse spionagedienst MI6, waardoor hij bijvoorbeeld kennis maakte met John en Robert Kennedy, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog stond hij niettemin dusdanig in een goed blaadje bij het naziregime dat hij vrijwel onbelemmerd kon reizen, zelfs naar Zweden. Hij was daardoor herhaalde malen vroegtijdig in het bezit van informatie die hem en zijn familie het leven redde. Zie verder Boek & Film.

Wat doen we met roodharige vrouwen?

Schitterend. Onze San uit Almere debiteert het woord van 2015: habbiebabbie. Ik kende wel zoiets, namelijk in het volgende citaat van Gerard Reve: ‘Allemaal op de tjoekietjoekieboot naar takkietakkieland’. Dat was natuurlijk ironie, columnisme, humor en uiteraard: het is Gerard Reve joh! Maar wat een gruwelijke uitdrukking eigenlijk, het is niet alleen het woord van 2015, het is ook een woord dat Geert Wilders graag zal gaan gebruiken om de vreemdelingenhaat verder aan te wakkeren.

Onze San poetst pleeën in Almere, praat een eigengemaakt soort Engels en heeft net zo’n wens als destijds Oom Gerard: ‘alles met een kleurtje naar een eiland in de Stille Oceaan, koepeltje erover, sleutel weggooien en nooit meer naar omkijken’. Als ze het zelf bedacht heeft is het nog knap ook. ‘Alles met een kleurtje’ had ik al vaker gehoord. Ik vrees trouwens dat ik, bij nader toeschouwen, ook een kleurtje heb. Kan iemand even aan Sandra vragen of soms het hebben van twee grootouders ‘met een kleurtje’ voldoende is om je te laten afreizen naar het eiland Auschwitz in de Stille Oceaan?

Wat doen we, als we toch bezig zijn met deporteren, met vrouwen met roodgeverfd haar? En met zwaarlijvige mannen met tatoeages?

Die dikke blonde mevrouw uit Zoetermeer Willeke is de gevaarlijkste van het hele stel. Die heeft een PVV-meeuw op haar arm laten tatoeëren, die bij vluchtige aanschouwen iets heel bekends heeft uit de Tweede Wereldoorlog heeft.

Zonder te checken debiteert ze alle onzinnige PVV-vooroordelen (heb je wel eens gezien hoe kippen worden geslacht in Nederland, Willeke? Niet halal, bedoel ik?) Ze heeft haar huis zo’n beetje volhangen met foto’s van haar blonde afgod; kan iemand haar even vertellen dat Geert een Indische achtergrond heeft en dus tot de habbiebabbies moet worden gerekend? Dat soort dweepsters, daar moet je mee uitkijken.

Na één aflevering van de serie staat het voor mij vast: iedereen die op de PVV stemt cq achter het rabiate racisme van die partij (of minstens het merendeel van zijn kiezers) staat, wordt verplicht dezelfde ‘excursie’ te maken als de zes deelnemers aan het sensationele EO-programma ‘Rot op naar je eigen land’.

Niet dat het veel zal helpen. Het roodharige warhoofd uit Almere blijft ook na de confrontatie met de schrijnende persoonlijke geschiedenis van een aantal asielzoekers, waarbij ze in tranen die mensen omhelst en bemoedigend op de rug klopt, vinden dat ze allemaal naar dat eerder genoemde eiland moeten. Want Nederland is ‘mijn land’, voor Nederlanders, voor blanken – hoe weinig dat werkelijk het geval is, daar komt ze misschien nog een keer achter.

Morgen, woensdag, komen ze aan in Servië. Ik mag toch hopen dat ze de hele rit tussen de glaswol hebben gezeten, in het pikdonker van die vrachtauto. En dat ze daarna ook nog heel even maar op een lek bootje de Middellandse Zee op gaan.

Niet dat het veel zal helpen om ze de ogen te openen.

Of toch wel: de deelnemers krijgen nog meer hekel aan de EO.

________

hhBest

Boek & Film 

Help, daar zijn de plutocraten

Afgelopen weekend ging de Partijraad van den PvdA schoorvoetend en licht morrend akkoord met voortzetting van den coalitie met de VVD. Dat werd niet met zoveel woorden uitgesproken, maar het resultaat kwam er wel op neer. Het kwam de partij te staan op een storm van verontwaardigde tweets – maar dan vooral van mensen die er niet bij vermeldden wat het alternatief dan zou moeten zijn.

Wie intussen wel zeer effectief te werk ging, dat was treinpassagier en wetenschapper op het gebied van duurzame energie Rolf Schuttenhelm. Die zat op het balkon van de trein die onderweg was van Groningen naar het Zuiden en zag op een gegeven moment het VVD-Kamerlid René Leegte druk telefonerend op het balkon arriveren, vanuit de eerste klasse van de trein. Leegte was toen nog woordvoerder voor de VVD-fractie over de problematiek van de aardgaswinning en het toenemend aantal aardbevingen in Groningen. En Schuttenhelm herkende hem dus meteen.

Schuttenhelm had de laptop op schoot en tikte, stel ik me voor, gewoon mee met Leegtes kant van het telefoongesprek. Nadat diverse kranten – reagerend op de tweets die Schuttenhelm vanuit de trein verstuurde – er al over hadden bericht en Leegte van zijn woordvoerderschap was ontheven, ik neem wegens verregaande domheid, publiceerde de Leeuwarder Courant een kort interview met Schuttenhelm, waarvan ik jullie de (korte) inhoud niet wil onthouden, waarna ik zo vrij zal zijn enige vèrstrekkende conclusies te trekken.

In het interview zegt Schuttenhelm tegen verslaggever Gea Meulema: ‘Tot mijn verbazing begon hij een gesprek over de VVD-tactiek met betrekking tot aardgaswinning. Hij zei tegen zijn gespreksgenoot dat hij de hele dag de media had weten te ontlopen en dat de VVD vast moest houden aan de lijn dat nog aangetoond moet worden dat er een relatie is tussen aardgaswinning en de bevingen… ik werd boos want dat die relatie er is, dat is zonneklaar. Het rapport van het Staatstoezicht op de Mijnen heeft dat in 2012 al lang aangetoond en wetenschappers zeggen het. Wat hij zei is puur VVD-tactiek. Ze willen de besluitvorming vertragen en luisteren niet naar de inwoners.… Hij zei ook dat minister Kamp altijd moet zeggen dat de aardgaswinning rond Loppersum al met 80 procent is verminderd. Maar dat klopt niet. Elders is de winning toegenomen en dus netto is het niet verlaagd. Wat hij zei is volksverlakkerij. Het is belangrijk te weten wat voor politiek spel de VVD speelt. Het lijkt er op dat ze alles doet om deze kabinetsperiode de gaswinning niet terugdraaien.’

Kortom: de scène in de trein was zodanig over the top dat je zou kunnen denken dat die bedoeld was voor de VPRO-serie De Fractie – alleen waren er geen camera’s bij.

En let wel: op dit moment is er een ander VVD-Kamerlid woordvoerder – uiteraard voor hetzelfde beleid.

Je moet dit zien tegen de achtergrond van het voornemen van de VVD om de Zorgwet er desnoods door te drukken met omzeiling van het parlement, en het uitstel van de uitvoering van de wet die inkomens in de top van het bedrijfsleven moet korten – we hebben dus nu al drie voorbeelden in korte tijd van de manier waarop de VVD optreedt als zetbaas van het duurdere bedrijfsleven en zo arrogant is dat gewoon te laten uitlekken – ze maken ons toch niks en de PvdA zit in de klem.

Mark Rutte is niet de premier van alle Nederlanders, is mijn conclusie – ik mag graag grote stappen maken om gauw thuis te zijn, dat geef ik toe – maar van de NAM en aanhang, van de zorgverzekeraars en van de ongelooflijk onmisbare top van het bedrijfsleven in het algemeen.

Het was dus niet zo slim van de PvdA om niet het moment van het congres aan te grijpen om uit de coalitie te stappen. Ik weet het: de partij was met de VVD in zee gegaan om de partij van Rutte niet de kans te geven helemaal los te gaan tegen de Nederlandse bevolking ten behoeve van het bedrijfsleven. Maar echt gelukt is dat niet. Het wordt tijd, nu of desnoods na de verkiezingen, dat de PvdA uit de coalitie stapt en uitdrukkelijk afstand neemt van alle manipulaties van de VVD om de Nederlandse democratie te misbruiken als een plutocratisch instrument ten behoeve van de economische elite.

Ik lijk Marcus Bakker (z.g.) wel.

______

hhBest

Boek & Film 

Autonauten: een boek als geen ander

Lees je een boek anders als je vooraf weet dat een van de twee schrijvers nog vóór het boek helemaal gereed is zal overlijden aan een ziekte die al aanwezig geweest moet zijn tijdens het opdoen van de ervaringen waarover het boek zal gaan? Volgens mij verandert dat je houding ten opzichte van het boek radicaal – je gaat ongewild zitten speuren naar signalen die er op zouden kunnen duiden dat de schrijvers beseffen dat ze wellicht aan hun laatste reis, letterlijk hun laatste reis bezig zijn.

Die signalen zijn er niet.

Laat ik trouwens bij het begin beginnen, voor jullie afhaken omdat ik in raadselen spreek. Lees verder op Boek & Film.

Heb do al een Charlie?

Door Peter Stiekema

En? Al een exemplaar van de Hebdo bemachtigd? Ik zag op de regionale zender L1 dat er in Limburg zegge en schrijve twee exemplaren beschikbaar waren, bij een boekhandel in Sittard. Die waren een paar dagen geleden al besteld. Waarschijnlijk door de twee Limburgers die de Franse taal enigszins machtig zijn (u begrijpt, ik ben geen Limburger). Zou Frans Timmermans er al eentje hebben, het talenwonder dat zoveel talen spreekt, maar er helaas zo weinig in weet te zeggen? Behalve als het ten eigen voordele is, uiteraard. Hij zal in zijn nieuwe functie wel een vliegtuigje gecharterd hebben om er in Parijs een paar te laten halen.

Ik had bijna geschreven ‘Heb do al een exemplaar van Charlie?’.  Ze schijnen geld waard te zijn, zo lang het duurt natuurlijk.  Mocht ik nakomelingen hebben gehad, wat Allah en andere middelen gelukkig hebben verhoed, dan had ik in mijn tuin een tijdcapsule begraven (zeker 150 jaar) met daarin de een na laatste en de allernieuwste Charlie Hepdo  (en misschien ook nog de editie van volgende week, o, nee ze slaan een week over). Ja, en een exemplaar van De Telegraaf waarin over de helft van de voorpagina geblokletterd werd dat een aanslag in Nederland zeer tot de mogelijkheden behoort. Maar misschien is over 150 jaar hier de sjaria al ingevoerd.

Jules Paradijsvogel, de hoofdredacteur van De Tel zal wel gedacht hebben: ‘Meer dan honderd keer de normale oplage? Dat wil ik ook wel.’ Zeker nu van het 800.000-bomen-bos bij Diemen, een jaar of 25  geleden geplant toen de Telegraaf nog een oplage van 800.000 exemplaren heette te hebben, er al meer dan 200.000 gerooid kunnen worden. Hij schijnt in het geheim al een aanslagje op zijn  eigen krant te hebben  bekokstoofd, waarbij twee jonge journalisten, die toch al op de ontslaglijst staan, in lichte mate gewond raken. Voor alle zekerheid zal er alleen maar met windbuksen worden geschoten, om de lichamelijke schade niet al te groot te maken.

Ik begrijp, kortom, die opwinding rondom Charlie Hebdo niet zo goed. Vooral niet omdat het gros van de mensen, nu met alle geweld (bijna letterlijk) een exemplaar willen bemachtigen van een blad, waar het gros van de Europeanen, en waarschijnlijk ook de Fransen zelf, nog nooit hadden gehoord. Hoe heet zoiets ook al weer? Een gimmick? Is het onderwerp daar toch niet een beetje te serieus voor?

Wat vind je nou zelf van de zaak, vraagt u? Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar je moet er wel verstandig gebruik van maken. Ik heb niets met welke godsdienst dan ook, maar je moet gelovigen van welke godsdienst dan ook zoveel mogelijk in hun waarde laten. Net zo als ik wil dat dat met mijn manier van (vrij)denken gebeurt. Het allernieuwste exemplaar van Charlie slaagt erin niet alleen de heethoofden onder de moslims, maar ook het weldenkende deel van de aanhangers van Mohammed in de gordijnen te jagen. En dat moeten we zien te vermijden, dunkt me. Charlie Hebdo gaat veel te ver. Van een hoofdredacteur van zo'n blad mag je toch verwachten dat hij enigszins rekening houdt met de gevolgen van deze publicatie. Zeker in het huidige tijdsbeeld. Eigenlijk is de inhoud van het blad even abject als de uitspraken van de komiek Dieudonné, die in zijn conferences het jodendom aanvalt, en er vervolgens voor gearresteerd wordt. Het vrije woord werkt dus niet twee richtingen uit in onze Westerse samenleving. Nu dansen we met z'n allen op een vulkaan, die elk moment tot uitbarsting kan komen. Met alle gevolgen van dien. Voor onze veiligheid en die van anderen. 

_______

hhBest

Boek & Film 

Jaag ook eens op vrachtwagens

Ja leuk, de jacht op de jihadisten. Ik had nog wel een snedig antwoord geweten voor Diederik Samsom, toen de blonde jihadistenjager uit Venlo hem zijn bevinding meedeelde: hij was ziek in het hoofd. ‘Hartelijk dank, dokter Wilders voor deze duidelijke diagnose,’ was het juiste antwoord natuurlijk geweest.

Wat ook een leuke jacht zou zijn, dat is de jacht op de vrachtauto.

Gisteren was het hier in Limburg behoorlijk raak. Vrachtwagens die op de staart van een file inrijden, vrachtwagens die tegen elkaar aan rijden waardoor ze kantelen of over de kop slaan waarna er duizenden liters vloeibare zeep en, nog leuker, zoutzuur over de weg stromen. En om de zaak af te maken kantelt er laat op de avond nog eentje op een van de Limburgse autowegen.

Je zou kunnen zeggen: nou ja, er rijden ook wel heel véél vrachtwagens, ongelukken zullen er altijd wel mee gebeuren, en dit was een pechdagje, voorlopig gebeurt het niet meer. Toch?

Niet dus.

Vanmorgen kieperde er weer een vrachtwagen om. In de buurt van Weert, geladen met kippen. Van de kippen waren er veel dood, maar dat was natuurlijk geen probleem: dat zouden ze een uur later toch zijn geweest, in de slachterij.

Maar als je goed geluisterd had naar het nieuws vanaf zeven uur, dan had je in de filemeldingen kunnen horen dat er vanmorgen meer ongevallen met vrachtwagens waren gebeurd, op de vroege ochtend – en ik verdenk de ANWB ervan op verzoek van deze of gene transportlobby niet bij alle verkeersongevallen die voor files zorgen te vermelden, dat er een of meer vrachtwagens bij betrokken zijn.

Je vraagt je toch af: zo’n chauffeur hoort de avond tevoren, stel ik me voor, dat hij met zijn tankwagen voor dag en dauw van hot naar her moet. Er was een mooie detective op tv, of hij was met vrienden in het café of hij slaapt gewoon slecht en klimt dus niet erg uitgeslapen achter het stuur van de tankwagen. ‘Zoutzuur,’ bromt hij voor zich heen en vertrekt.

Daar rijdt dus een potentiële bom over de weg waarvan niemand op de hoogte is, met een chauffeur die er misschien met zijn hoofd niet bij is, misschien een beetje knikkebolt – en anders is de chauffeur van de vrachtwagen die tegen hem aanknalt wel even afwezig geweest. Een ongeleid projectiel, dus. En het kantelt en brengt een halve provincie voor de rest van de dag in tep en roer (en in acuut gevaar).

Hoeveel van die ongeleide projectielen zitten er op onze overvolle wegen waarvoor niemand garant staat? Als een vrachtwagen kantelt in een bocht, dan kun je er ‘donder’ op zeggen dat de chauffeur te hard reed. Sluit maar niet uit dat hij dat deed omdat hij anders op zijn kop krijgt van zijn baas. Misschien gaat een vrachtwagenchauffeur na verloop van tijd wel zo wennen aan zijn bakbeest dat hij rijdt alsof hij in zijn Honda Jazz zit.

We hebben allemaal kunnen lezen dat transportfirma’s niet altijd even happig zijn op technische voorzieningen die de verkeersveiligheid dienen. Die kosten namelijk allemaal geld en dat houden transporteurs liever in de eigen zak. Voorbeeld zijn de dodehoekspiegels die nog lang geen gemeengoed zijn. Apparatuur die de chauffeur waarschuwt dat hij te hard op de staart van een file afrijdt is er al lang, maar wordt nauwelijks toegepast.

Het gebeurt zo vaak en het ontwricht iedere keer de maatschappij zo enorm, daar moet iets aan gedaan worden. Zwaar giftige of anderszins gevaarlijke stoffen moeten hoe dan ook gewoon van de openbare weg af. Bijvoorbeeld door ze voortaan te produceren op de plaats waar ze gebruikt gaan worden. En voor de rest: vervoer ze per schip of per trein.

Houd daar nou eens een leuk Kamerdebat over.

________

hhBest 

Boek & Film 

Maar één (mis)stap: van het podium in de politiek

Het is zo lang geleden dat Jacobse en Van Es van de Tegenpartij werden doodgeschoten tijdens een poging tot een staatsgreep – om precies te zijn op 10 mei 1981 – dat we er helaas weinig van kunnen terugvinden. Wel dat Kamervoorzitter Dolman namens de Tegenpartij jolige vragen heeft gesteld aan de minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk werk, over illegale reclamespots van ‘Haagse vrije jongens’. De bedenkers van Jacobse en Van Es Kees van Kooten en Wim de Bie hadden het gevoel gekregen dat hun persiflage tot hun schrik inmiddels door de werkelijkheid ingehaald was – als ze daadwerkelijk aan de verkiezingen hadden deelgenomen, hadden ze een aantal zetels gehaald.

Inmiddels bestaat het ministerie van CRM, bij gebrek aan beleid op het gebied van cultuur, recreatie en maatschappelijk werk, ook al niet meer.

En zit de Tegenpartij zit alweer jaren in de Eerste en Tweede Kamer en allerlei andere bestuurlijke gremia, een staatsgreep was daarvoor allang niet meer nodig – als het een beetje wil wordt Tedje van Es, geblondeerd en wel, bijna een kwart eeuw na zijn overlijden, alsnog minister-president.

Het is dus niet nieuw en ook niet zonder al of niet somber perspectief dat kunstartiesten als toneelspeler of cabaretier (of als een combinatie van die twee) vanuit hetgeen ze spelen bijna ongemerkt zelf de politiek inrollen.

Of zeg maar liever: hun rol op het toneel gewoon verder uitsmeren over de wereld – bijvoorbeeld om de kijkcijfers of theaterbezoek wat op te krikken.

Gisteravond kreeg George van Houts, die samen met vier collega-acteurs al enkele weken het toneelstuk De Verleiders, over de rol van de banken in de economische crisis speelt, in DWDD de gelegenheid om zijn ‘burgerinitiatief ons geld’ toe te lichten. Hij ‘onthulde’ een gruwelijke gang van zaken, ik vat even samen ‘Je gaat als ondernemer naar de bank om honderdduizend euro te lenen voor je bedrijf, je krijgt het geld ook, dat wil zeggen: de bankier gaat achter zijn computer zitten en maakt het geld aan je over – dat geld bestaat niet echt. Maar jij als ondernemer mag het wel helemaal met echt geld plus rente terugbetalen.’

Ik kan niet bekijken of dat klopt, het roept wel één vraag bij me op: is de bankier die het geld overmaakt niet bezig met ‘geld scheppen’? Waardoor dus de inflatie zou moeten oplopen?

Eén blik op de website burgerinitiatiefonsgeld.nu maakt duidelijk dat het hier een grap moet betreffen. De grafiekjes die erbij staan zijn bijvoorbeeld ‘loos’ Niettemin hebben ongeveer twintigduizend mensen de petitie al getekend en ik kan niet nagaan of dat ook nep is.

Op die website blijkt dat het probleem niet het geld scheppen is – dat moet de overheid doen, maar die heeft die bevoegdheid natuurlijk al lang – maar het betalen van rente over dat ‘niet bestaande’ geld moet worden afgeschaft – een pleidooi voor islamitisch bankieren, of zoiets, dus. De overige punten komen neer op het belangrijkste uitgangspunt van de Tegenpartij: ‘Gein gezeik, iederein reik’.

Komen we aan een andere ‘upstart’ in de politiek: de VPRO-serie De Fractie die zondagavond begonnen is. Daarin maken we kennis met de Tweede-Kamerfractie van een D66-achtige partij VPN, waarin veel vrouwen zitten waaronder een wel zeer meedogenloos optredende voorzitster, Marise Collee die in de eerste aflevering een volstrekt ongeloofwaardig (en totaal ondoordacht) plan in de fractie gooit: gratis kinderopvang voor iedereen in ruil voor deportatie van twintigduizend Groningers zodat ter financiering van de voorziening het aardgas ongelimiteerd kan worden opgepompt en het betreffende deel van Groningen, inmiddels onbewoond, zich het rambam mag aardbeven. De eerste aflevering heeft ook iets heel realistisch gekregen doordat in een korte passage de gebeurtenissen met Charlie Hebdo ter sprake komen.

Het optreden van de VPN-fractie wordt inmiddels ondersteund door een VPN-pagina in de VPRO-gids, waarin deze week de Nieuwjaarstoespraak van Collee wordt afgedrukt: de VPN wil dat de mensen 24 uur per dag kunnen meedenken en meebeslissen.

Wie niet alles scherp volgt en daardoor onderscheid weet te maken, gaat verwarrende tijden tegemoet.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een middag met France 2

Het leven van staatshoofden en regeringsleiders heeft soms, misschien wel vaak, iets surrealistisch. Meestal kunnen ze nergens bij zijn omdat ze het te druk hebben met andere dingen, maar gisteren in Parijs was toch een waardevolle collectie bijeen. Ze gingen vanaf het Elysée met vier zwarte bussen naar een brede boulevard, Voltaire, meen ik, en werden daar opgesteld, direct achter het hoofd van de stoet die van Place de la Republique naar Place de la Nation zou wandelen.

Dat was nog een heel karwei. Het was duidelijk dat de beste plaats, precies in het midden, werd ingenomen door de echte president van Europa, Angela Merkel. In de krant van hedenochtend staat een met gevoel voor verhoudingen gemaakte foto: geheel links Benjamin Netanyahu, helemaal rechts Mahmoud Abbas. In het midden dus Merkel, links van haar François Hollande, rechts Donald Tusk, de voorzitter van de Europese Raad. Zij hield haar handen vroom samengevouwen, de handen van Hollande en Tusk zaten losjes rond haar armen – iedereen hield elkaar vast, alleen Angela hield zichzelf vast.

Ik keek naar France 2 en zag hoe bedrijvige protocoldeskundigen zorgden dat in ieder geval de voorste rij geheel volgens belangrijkheid was opgesteld. Premier Cameron was het bekendste gezicht op links, arm in arm met de enige hoeddrager van het gezelschap, de president van Mali, Ibrahim Boubacar Keïta; op rechts viel me Petro Porosjenko op, de president van Oekraïne, een van de weinige prominenten die zijn vrouw bij zich had – een van de andere was Nicolas Sarkozy, die op de tweede rij stond, geflankeerd door Carla Bruni, beiden vastbesloten om bij de volgende gelegenheid op de éérste rij terecht te komen.

Nadat de lange rij van wel twintig man een paar passen gelopen had was de volgende sessie aan de beurt: Hollande gaat iedereen begroeten. Dat had hij natuurlijk al gedaan, maar nu waren de camera’s erbij. Ik hield helaas de subtiele verschillen niet allemaal bij – wie krijgt drie echte kussen, wie drie, twee, één luchtkussen, wie alleen maar een hand of een stevige omhelzing, en in welke volgorde. Zelfs de hoed van Boubacar Keïta zat niet in de weg.

Terwijl Hollande zich kussend en handen schuddend voor de kijker naar rechts bewoog zag je op de derde rij een lange man zich in de zelfde richting door zijn collega’s heendringen, tegelijk nauwlettend de Franse president in de gaten houdend. Zou hij er in slagen hem nog te pakken te nemen voor de interesse van de fotografen verslapte en Hollande zich ergens anders heen zou begeven? Nee, ik geloof het niet. Mark Rutte, want dat was die lange, was voor niets naar Parijs gekomen.

Inmiddels had de stoet al een uur moeten lopen, maar dat bleek niet voor de kop ervan te gelden. Of en hoe laat iedereen ooit op Nation terecht kwam, dat weet ik niet, ik ga toch zeker niet tien uur voor de buis hangen.

Ik schakelde even terug naar Nederland 2, o sorry, NPO 2, daar stond Joris van Poppel die zowaar één Nederlander eruit gepikt had, een meisje met een gele muts die niet demonstreerde naar alleen maar gekomen was om foto’s te maken.

Op France 2 was intussen van alles gebeurd. De staatshoofden en regeringsleiders zaten opgelucht (de balkons langs de Voltaire stonden vol met potentiële terroristen, waar de hoge gasten de hele tijd in verschillende staten van schichtigheid naar hadden gekeken en gezwaaid) alweer in de bussen onderweg naar het Elysée en naar huis, neem ik aan, maandagmorgen om acht uur de eerste vergadering. Naar Parijs waren ze slechts gekomen voor een fotomoment.

De kop van de stoet was nu het doelwit (o, excuzes le mot) van Hollande. Die groep bestond uit redactieleden van Charlie Hebdo en familieleden van de slachtoffers, de president had voor iedereen een omhelzing en/of een klopje op de schouder of op de rug, alleen Patrick Pelloux, arts en columnist van Charlie Hebdo, werd duchtig onder handen genomen, een minutenlange omhelzing was zijn deel, de tranen biggelden hem over de wangen, net als vrijdagavond toen hij door een onbewogen redacteur werd geïnterviewd op France 2 – een langere huilbui, live uitgezonden, had ik in tijden niet gezien.

Later op de avond, tijdens een soort Charlie Hebdo Gala (er was zelfs een scène waarin twee van de slachtoffers zich in de hemel vrolijk maakten over de plechtigheden) was Pelloux nog steeds in tranen.

Terug naar de Marche de la République. Een en al vrijheid van meningsuiting en verzoeningsgezindheid en vredelievendheid; ‘ik ben jood, katholiek, moslim, politieman, kortom, ik ben Charlie’ zag ik op een meegedragen bord staan. Bien étonnés de se trouver ensemble, zou ik daar, gewaagd hoor, aan toe willen voegen.

En toen had een belangrijk deel van de samengestroomde demonstranten het onsmakelijke idee om het Franse volkslied te gaan zingen. Mag ik even citeren?

‘Te wapen, burgers, vorm uw bataljons, laten we marcheren, marcheren, opdat hun onzuivere bloed onze voren doordrenke.’

Je zag even het ware gezicht van het volk dat de volgende keer Marine le Pen tot president zal kiezen.

_______

hhBest

Boek & Film