Al vaker heb ik hier het verschijnsel ‘fractiediscipline’ aan de orde gesteld. Ik vond en vind dat een verwerpelijk verschijnsel, het is dan ook in flagrante strijd met artikel 67 lid 3 van de Grondwet, dat voorschrijft dat de leden van de Staten-Generaal stemmen ‘zonder last’ (of ruggespraak).
Het is dezer dagen weer aan de orde nu drie senatoren van de Partij van de Arbeid tegen een wetsontwerp hebben gestemd waarmee ze het niet eens konden zijn.
Met name van rechtse zijde (Rutte c.s., onder wie de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, Edith Schippers) wordt betoogd dat ‘afspraak is afspraak’. Maar in essentie is een afspraak waarin wordt bepaald dat alle leden van de fracties die deelnemen aan een coalitie stemmen zoals door de coalitie-onderhandelaars met elkaar is afgesproken, een vorm van ruggespraak; bij hun aantreden hebben de parlementariërs stuk voor stuk gezworen of beloofd hun werk te zullen zonder zich daarvoor door derden te laten beïnvloeden of betalen.
Een en ander komt mij natuurlijk in dit geval goed uit, enerzijds omdat de wet waar het over ging een liberaal-conservatief monstrum van de eerste orde was, maar ook omdat daardoor een noodzakelijke gebeurtenis flink wat dichterbij is gekomen: de inmiddels broodnodige val van het kabinet. Ik denk intussen dat de PvdA het om psychologische redenen nog niet zover zal laten komen (wie breekt, betaalt’). Maar uitstel is nog geen afstel.
De actie van de drie leden van de Eerste Kamer is inmiddels volledig legitiem, hen valt niets te verwijten. Het enige vlekje dat er wellicht aan te bespeuren valt is dat ze alle drie eerder vorige week protesteerden tegen het feit dat ze op een onverkiesbare plaats waren gezet voor de volgende Eerste Kamer. Misschien had dit er óók een beetje mee te maken dat ze tegen de klungelwet-Schippers stemden die – een kind kan het zien aankomen – in de verste verte niet het miljard aan bezuinigingen zou opleveren die Schippers c.s. zichzelf beloofd hadden.
Tegelijkertijd is die actie ook een voorproefje voor de situatie na de aanstaande verkiezingen voor Provinciale Staten; de Partij van de Arbeid zal bij die verkiezingen een hoge prijs betalen voor haar deelname aan het kabinet-Rutte II en gedecimeerd terugkeren in de Eerste Kamer. Waar ook de VVD een flinke klap zal krijgen waardoor hoe dan ook het maken van regeringsbeleid door Rutte II vrijwel onmogelijk zal zijn geworden.
Trouwens: als er ergens echt bezuinigd kan worden, dan is het op de verkiezingen: hoe handig zou het zijn de verkiezingen voor een nieuwe Tweede Kamer tegelijk met die voor Provinciale Staten te doen.
Daarna is Geert Wilders weliswaar de eerste kandidaat voor het premierschap – het volk krijgt de regering die het verdient – en Mark Rutte en zijn club zullen vermoedelijk geen weerstand kunnen bieden aan de verlokkingen van een derde termijn, nu onder Geert. Voor wat er daarna gebeurt leze men het lemma in Wikipedia, dat je voor je krijgt als je als zoekterm het woord Verelendungstheorie invoert. Lees je ook weer eens wat geheel in eikenhout uitgevoerd Duits, en dat kan op zich al geen kwaad.
Na lezing wordt iedereen weer lid van een vakbond en stemt op de Partij van de Arbeid, dat kan ik je verzekeren.
________